Vikan - 25.11.1971, Page 10

FRAMHALDSSAGA
EFTIR
RONA RANDALL .
3. HLUTI
Máltíðin var frekar mia-
heppnuð og Penelope baðst af-
sökunnar á því að Jessie væri
léleg matreiðslukona.
— Ég vildi óska að við hefð-
um franska matreiðslukonu, en
það er ekki hægt að fá al-
mennilegt þjónustufólk hingað.
Jessie og þessar stelpur eru frá
Sark, og þar hefur enginn
smekk fyrir mat eða borðsiðum.
En Charles er alveg sama, hann
veit ekki einu sinni hvað hann
borðar.
Charles hló. — Já, ég fæ líka
að heyra það. Við verðum að
skreppa eitthvert kvöldið yfir
til St. Malo og bjóða Helen að
borða þar, fá okkur góðan,
franskan mat.
Hnýtt hönd var rétt yfir öxl-
ina á Helen til að taka burtu
diskinn hennar. Hún varð undr-
andi yfir því að Jessie hafði
verið í stofunni, þegar verið
var að tala um hana.
Charles sá að hún var undr-
andi og þegar gamla konan fór
fram, sagði hann rólega: —
Þér skuluð ekki hafa áhyggjur
af því að hún hafi heyrt það
sem við töluðum hún er heyrn-
arlaus.
— En hún sér nógu vel,
þessi andstyggilegi gamli dreki,
sagði Penelope hlæjandi. En
Helen hafði á tilfinningunni að
henni líkaði ekki við gömlu
konuna og hún gat vel skilið
það. Jessie var geðvonzkuleg á
svipinn og hafði ekki einu sinni
brosað hvað þá annað, í áttina
til Helen. Augu hennar voru
hvöss, iítil og kvik og gráa hár-
ið greitt slétt og sett upp í
hnút í hnakkanum. Hún var
mjög óaðlaðandi.
— Þú skalt ekki verða hissa
þótt þú heyrir hana tauta blóts-
yrði og særingar fyrir munni
sér í eldhúsinu, sagði Penelope
og benti með grönnum fingri á
ennið. — Hún er með lausa
skrúfu.
— Hverskonar særingar taut-
ar hún?
— Ég veit það ekki. En þeg-
ar hún er að tuldra yfir pottun-
um, þá finnst mér að hún sé að
fara með galdraþulur.
— Hvað vitleysa er þetta,
sagði Charles. — Ertu að reyna
að hræða Helen?
— Alls ekki. Hversvegna
ætti Helen að hræðast það?
Hún litur ekki út fyrir að vera
hræðslugjörn!
Var einhver ögrun í brúnum
augunum? Helen var ekki alveg
viss. Það gat verið að hún væri
svolítið tortryggin gagnvart
Penelope, eftir samtalið um
Alan; var hægt að treysta
manneskju sem laug svo áber-
andi eins og Penelope?
Charles var farinn út, þegar
He’en kom niður tii morgun-
verðar næsta morgun.
— Hann bað að heilsa þér og
sagðist vona að þú afsakaðir
þótt steinarnir yrðu að bíða
svolítið, sagði Penelope. Það er
afleysingadagur í dag, og nú,
þegar hann er einn ... Honum
fannst upplagt að ég sýndi þér
eyna fyrst.
Penelope var allt öðru vísi nú.
Hún var aðlaðandi og glaðleg
og alls ekki eins hégómaleg og
hún hafði verið kvöldið áður.
Þegar þær komu út, gengu þær
eftir stíg, sem lá til hægri yfir
autt svæði.
— Hvaða hús er þetta? spurði
Helen, þegar hún kom auga á
reykháf og hálmþak álengdar.
— Þetta er Mávakofinn. John
Harvard býr þar.
Þær gengu áfram yfir engið
og komu svo út á lyngheiðina.
Helen nam staðar, því að nú
kom allt húsið í ljós.
— Ó, hvað þetta er skemmti-
legt hús, sagði hún, en Pene-
lope hægði ekki á sér.
Það voru troðningar meðfram
húsinu niður að ströndinni og
neðst voru þrep höggin í bergið.
Þessi stígur hlaut að liggja frá
höllinni og það var styttri leið
en sú sem þær höfðu farið,
hugsaði hún og hljóp eftir
Penelope, sem hafði numið
staðar á hæðinni.
— Mig langar til að þú sjáir
útsýnið héðan, sagði hún. Það
var þá ekki vegna þess að hún
vildi komast hjá að ganga fram
hjá kofa Harvards að hún kaus
lengri leiðina, hugsaði Helen.
Útsýnið var stórkostlegt, blátt
og skínandi hafið og upp úr
sjónum trónaði stór klettur,
eins og hann væri að teygja sig
til himins. — Þetta er Munka-
kletturinn og þarna er Munka-
víkin. Kletturinn er víst/ eins-
konar landamerki. Sjómennirn-
ir kasta akkerum fyrir utan
hann og róa svo í land til að ná
sér í nauðsynjar. Vertshúsið
hefur alltaf nægan matarforða
og það er gott að veiða frá
Gat það veriS að
eyjarskeggjar
stunduðu einhvers-
konar gaidra?
Svartagaldur frá
skuggalegri fortíð? En
það gat ekki verið
neitt raunhæft í slík-
um gerningu? Það
gat ekki verið hættu-
legt lífi hennar
sjálfrar?
klettinum. Það er hægt að klifra
upp í hann og þar eru sillur,
sem hægt er að sitja á.
Það leit út fyrir að kletturinn
væri úr rafi og þótt efsta brún-
in væri skörðótt, var hann ekki
eins hættulegur að sjá og
Djöflakletturinn. Víkin var lít-
il en djúp og þar var ágæt bað-
strönd.
Penelope hélt áfram, benti
yfir landamerkin og sagði hvar
bezt væri að ganga.
—• En Sírenugjótan, hvar er
hún? spurði Helen.
— Hinum megin á eynni.
Charles ætlar að setja girðingu
í kringum hana. Þegar því er
Jokið, skal ég sýna þér hana.
En Helen hafði enga löngun
til að sjá þann stað, sem Alan
liafði gengið sín síðustu spor.
Það 'var rétt svo að hún þoldi
að heyra talað um hann.
— Ég held að sjórinn sé
nokkuð kaldur, en kannski þú
vil.jir samt reyna að synda?
sagði Penelope, þegar þær voru
að borða hádegisverðinn. Hún
sagði að Charles kæmi ekki
heim i mat, hann borðaði í
matstot'u verkamannanna og
kom sjaldan heim fyrr en um
kvöldið
Þegar þær höfðu lokið mál-
tíðinni, tók Helen sundfötin sín.
Hún hafði hug á að prófa sjóinn
í Munkavíkinni. Hún fór eftir
stígnum, sem lá meðfram
Mávakofanum. Húsið var mjög
snoturt, fallegra en hún hafði
búizt við. Það var hvítmálað
steinhús, útidyrnar og glugga-
hlerarnir blámálað. Gluggarn-
ir voru opnir og gluggatjöldin
blöktu í vindinum.
Helen hélt áfram niður að
ströndinni, sem hún virtist hafa
út af fyrir sig. Vatnið var kalt,
svo hún synti rösklega út að
Munkaklettinum. Þegar hún
var komin hálfa Jeið, hægði hún
á sér og leit til baka til að virða
eyna fyrir sér úr þeirri fjar-
10 VIKAN 47. TBL