Vikan - 25.11.1971, Blaðsíða 56

Auðvitað
alltaf
<é^>
Agfa Iso-Pak- myndavélin
er tilvalin fyrir
byrjendur.
Verð aðeins kr. 1056.00
Agfa Iso-Pak C, er tyrir
kasettu-filmu og
flashkubb, sem snýzt
sjálfur við hverja
myndatöku.
Verð aðeins kr. 1644.00
Aga Iso-Pak Ci, er fyrir
kasettu-filmu og
flashkubb, en þar að auki
sýnir hún rautt Ijós ef
næg birtuskilyrði eru ekki
fyrir hendi.
Verð aðeins kr. 2242.00
Agfa-Gevaert
Hún leit vel út. í spegl-
inum mætti hún Ijómandi
augum sínum og sá að hárið
fór vel, það var glansandi og
svo ljóst að það var næstum
hvítt. Henni var ljóst að hún
var engin fegurðardís, en hún
var samt ánægð.
Hún ákvaö að fara í nýja
morgunsloppinn, sem frú Hann-
ah hafði gefið henni í jólagjöf,
en hún var ekki farin að nota.
Þetta var kornblár, nýtízkuleg-
ur sloppur og hún var mjög
hrifin af honum. Liturinn fór
henni líka vel, en það var eitt-
hvað öðruvísi en það átti að
vera.
Hún tók eftir því í speglinum
að hún var alltof alvörugefin,
það var áhyggjuhrukka milli
augnanna. Hún reyndi að brosa
og tókst að losna við hrukk-
una.
Svo reyndi hún að halda þess-
um svip, eins og þetta væri
einhver verðmætur hlutur, þeg-
ar hún gekk niður stigann.
Kollok, sem hallaði sér mak-
indalega aftur á bak í rúmi
læknisins, virtist ánægður með
allt, útlit hennar, sloppinn og
kaffið, og hann dró ekki úr
gullhömrunum.
Heidi sat við fótagaflinn á
rúminu og hún rifjaði upp fyr-
ir sér samtal þeirra um kvöld-
ið.
Hann var mjög hress að sjá.
Hárið var stuttklippt en dálítið
úfið. Hann var mjög sléttur í
framan, alls ekkert þrútinn,
eins og flestir eru eftir svefn-
inn. Augun voru skær og blá.
Hún var fegin að hún hafði
gert sér ómak að líta sem bezt
út, því að hún sá að hann var
ánægður yfir úliti hennar. Nú
þurfti hún ekki að hafa neitt
fyrir því að halda brosinu, það
kom af sjálfu sér.
Hún naut þess að sjá hann
drekka kaffið . . . í stórum
græðgislegum gúlsopum.
— Svafstu vel í rúmi lækn-
isins? spurði hún glaðlega. Og
allt í einu mundi hún að hann
hafði sagt henni að hann hefði
stundað læknisfræði í þrjú ár,
áður en hann skipti um og fór
í lagadeildina.
— Eins vel og vel þekktur
geðsjúkdómalæknir, sagði hann
stríðnislega.
— Ertu leiður yfir því að
hafa hætt við læknisfræðina?
spurði hún. — Þú hefðir gjarn-
an viljað verða læknir, er það
ekki?
— Hvað ertu að segja? Hvers
vegna ætti ég að sjá eftir því?
Hve oft hefur þú ekki sagt að
þú gætir aldrei hugsað þér að
giftast lækni?
Hún hló og hamingjubylgja
leið um hana.
— Nei, að sjálfsögðu ér ég
ekki leiður yfir því að ég varð
ekki læknir, hélt hann áfram
og varð hugsandi. — Það hlýt-
ur að vera hræðilegt lífsstarf.
— Ég er sammála.
— Og erfitt.
— Hræðilega erfitt.
— Leiðinlegt.
— Drepandi leiðinlegt, ætli
ég . . .
— Drepandi? endurtók hann
hægt. — Já, það getur verið að
þú hafir á réttu að standa . . .
Eftir stutta þögn brosti hann.
Hún fann að þau skildu hvort
annað. Það var þægileg tilfinn-
ing.
— Ég held að þú hafir á
réttu að standa, það hlýtur að
vera drepandi að vera læknir,
sagði hann lágt. — Og ekki ein-
göngu drepandi, það getur líka
verið hættulegt. Hann brosti
stríðnislega.
— Hættulegt? Hvernig?
— Hugsaðu þér nú, elsku-
lega alpablóm, hugsaðu þér
hvernig það er að vera alltaf
innanum sjúkdóma og sjúkt
fólk, deyjandi manneskjur.
Dauðinn er alltaf nálægt lækn-
unum, alltaf á næstu grösum.
Það getur orðið erfitt.
Hann var þögull um stund.
Andrúmsloftið var ekki eins
skemmtilegt, það var eitthvað
breytt. Hún sá að hann var eitt-
hvað þungbúinn. Hana langaði
til að spyrja hann hvort hann
hefði einhverja reynslu hvað
dauðann snerti, þann dauða,
sem hann hafði verið að minn-
ast á. En hún gat ekki fengið
sig til þess.
— Ég held að við búum öll
í návist dauðans, sagði hún. —
Einhvern tíma þurfum við að
standa andspænis honum.
— Já, en aðeins einu sinni,
56 VIKAN 47. TBL.