Vikan - 25.11.1971, Blaðsíða 11

lægð, bratta klettana, hvíta
sandinn og stallana upp að
hæðinni. Þá sá hún einhverja
mannveru bera við himinn.
Þetta var kona í síðum kjól
með sjal á herðunum, sem
blakti í golunni. Hún stóð með
krosslagða arma, vafin í sjalið
og virtist stara niður í víkina.
Þetta var Jessie. Hve lengi hafði
hún staðið þarna? Helen hafði
á tilfinningunni að Jessie hefði
staðið þarna meðan hún klæddi
sig úr fötunum og henni fannst
það óþægilegt.
Hún hélt áfram út að Munka-
klettinum, klifraði upp á sillu,
til að baka sig í sólinni. Svart-
klædda veran var horfin en
Helen sá Mávakofann og mann-
eskju sem gekk upp stíginn að
kofanum. Það var Penelope,
hún þekkti það á buxnadragt-
inni. Helen sá að hún fór gegn-
um hliðið og gekk upp að úti-
dyrunum. Svo hvarf hún bak
við tré í garðinum. Hvað gat
hún verið að gera? Hún hafði
einmitt forðazt að ganga nálægt
kofanum um morguninn. Hvers-
vegna fór hún þangað nú?
En hún hafði engan áhuga á
að skyggnast í málefni annarra,
svo hún ákvað að synda í land
aftur.
Hún hafði heyrt steinvölur
renna niður klettinn svo hún
vissi að hún var ekki ein, það
hlaut einhver að vera þarna,
líklega að veiða. Þegar hún
ætlaði að stinga sér, heyrði hún
rödd:
— Þér syndið eins og fiskur.
Það var John Harvard og
hann klifraði niður til hennar.
Hann var þó ekki með veiði-
stöng, heldur sjónauka.
— Hvað eruð þér að gera
hér? hrökk út úr Helen.
— Það sama sem þér eruð að
gera, ég er að sóla mig. Hann
horfði í sjónaukann. Hún horfði
í sömu átt og kom þá auga á
Penelope, sem var á leið til
hallarinnar aftur. En það var
ekki gott að segja hvort John
hefði komið auga á hana, því að
hann beindi sjónaukanum í
aðra átt, þegar hún leit á hann.
— Er nokkuð að sjá héðan?
Ég hélt að þér þekktuð þetta
allt út og inn, sagði hún.
— Það er ekki hægt að kom-
ast til allxa staða hér, eins og
til dæmis strandiengjunar
þarna. Hann rétti henni sjón-
aukann. — Sjáið þér kiettinn
þarna, það getur verið að þetta
sé gömul gröf. Sjáið þér hvern-
ig hann er mótaður, eins og þak.
— En hvernig hefur þá verið
hægt að komast þangað?
— Það hefur ekki verið
neinum erfiðleikum bundið. í
fornöld var ekkert vatn þarna,
þetta hefur aðeins verið stór
grassiéta. Sjórinn var aðeins
við íriand. Þessar eyjar voru
allar samvaxnar og klettarnir
voru fjaiistindar. Fornaldar-
menn bjuggu í hellum og
veiddu mammut og bisondýr
sér til matar. Á Jersey hafa
fundizt ieyfar af þeim, tennur
og málverk á hellisveggjum.
Þeir hafa verið nokkuð góðir
listamenn.
HeLen varð fuli áhuga.
— Eru einhverjar slíkar
minjar hér?
— Ekki svo gamiar. Ef svo
væri þá er þær helzt að finna á
stöðum sem þessum. En það er
ekki hægt að komast að þessum
stöðum, nema með hjáip og það
kostar líka töluvert fé.
— Hefir Charles Godfrey
ekki nægilega mikinn áhuga á
því til að vilja leggja í það
peninga?
— Nei, svo langt teygir hann
sig ekki... Hann þagnaði
skyndilega, eins og hann iðrað-
ist eftir að hafa talað um þetta.
Ég er með bátinn hér, langar
yður til að skreppa kringum
eyna?
Nokkru síðar voru þau kom-
in af stað í litla vélbátnum.
Helen teygði úr sér, naut þess
að finna fyrir hlýrri golhnni og
hita sólarinnar. Þetta var í
fyrsta sinn sem hún fann ein-
hvern frið, síðan hún kom til
eyjarinnar, eins og viðkvæm
hönd hefði strokið um hjarta
hennar.
En það stóð aðeins andartak.
Þau voru rétt komin fyrir eyj-
aroddann, þegar hún sá geysi-
lega sprungu í bergið, gapandi
og, eins og holsár. Hún þurfti
ekki að spyrja um heiti staðar-
ins. Hún horfði, skelfingu lost-
in inn í kolsvarta gjótuna og
svo heyrði hún sjálfa sig spyrja:
— Getum við ekki lent hérna,
rétt komið við? Það er lágsjáv-
að nú. Miglangar til að sjá
þessa gjótu.
— Hversvegna? Þetta er
hrollvekjandi staður. Þér vitið
hvað skeði þar?
— Já, en mig langar til að sjá
staðinn.
Grá augu hans virtu hana
vandlega fyrir sér. — Ég hafði
það á tilfinningunni að yður
hefði orðið mikið um fráfall
Alans.
Hún sneri sér að honum —
Ég átti von á að hann sækti
mig, ég hafði talað við hann í
síma þetta sama kvöld Er það
þá svo skrítið að mér hafi orðið
mikið um fréttirnar.
Hún vissi ekki hversvegna
hún sagði honum ekki allt af
létta, hún hafði á tilfinningunni
að hún þyrfti að vera á verði
gagnvart honum
Hann drap á vélinni og bátinn
dreif að landi. Nokkrum mín-
útum síðar voru þau búin að
draga hann upp á sandinn í
fjörunni milli tveggja kletta.
Hún horfði eftir klettóttri
strandlengjunni inn £ op gjót-
unnar. Hún vissi að John Har-
vard hafði nánar gætur á henni
og það var eingöngu þessvegna
sem hún setti í sig kjark og lét
hann ekki sjá að hún var að
gugna og sá eftir að hafa beðið
um að fara þetta.
Hann gekk á undan henni
með vasaljós og lýsti upp eftir
ójöfnum veggjum gjótunnar,
sem voru alsettir hvössum stein-
nibbum og djúpum holum, sem
brimið hafði sorfið í þúsundir
ára. Þetta var eins og að yfir-
gefa allt öryggi og hverfa inn í
iður jarðar. Þetta var bæði ó-
notalegt. og draugalegt, en það
var of seint að snúa við.
Skyndilega slökkti hann á
vasaljósinu. Það varð bleksvart
myrkur og Helen rak ósjálfrátt
upp óp. En hann tók í handlegg
hennar til að róa hana og sagði:
— Hérna er það. Horfið upp!
Holt bergmálið hljómaði frá
einum vegg til annars. Hún leit
upp og sá þá gatið, hátt fyrir
ofan þau, þar sem birtan kom
í gegn. Þegar augu hennar
höfðu vanizt myrkrinu, leit
þetta út eins og reykháfur.
Þarna frá kom sírenuvælið og
þarna hafði Alan hrapað niður.
Hún hörfaði aftur á bak. Þeg-
ar John greip í hana, sagði
hann: — Ég varaði yður við. Ég
sagði yður að þetta væri óhugn-
anlegur staður. Voruð þér að
hugsa um Alan? Hann bætti
við, eins og hann væri að tala
við sjálfan sig: — Það er ljóst
að þér hefðuð aldrei farið þetta,
nema yður hafi þótt vænt um
hann.
Hún svaraði ekki, gat ekki
komið upp nokkru orði.
Við miðdegisverðarborðið
þennan sama dag sagði Charles:
— Hvað segið þér svo? Finnst
yður staðurinn ekki svo merki-
legur að hann gæti gefið yður
hugmyndir um snjaila blaða-
grein?
— Jú, það finnst mér sannar-
lega. Ég ætla að skrifa til
blaðsins.
— Ég skal svo sýna þér stein-
ana á roánudaginn, sagði Char-
Framhald á hls. 37.
47. TBL. VIKAN 11