Vikan - 25.11.1971, Page 39

krossinn, sneri hann sér við og
gekk svolítið afsíðis og óvildin,
sem hún hafði fundið fyrir,
hvarf. Með þessu sýndi hann að
hann gat verið mannlegur.
En nú kom þessi óvild aftur,
því að hún varð undrandi yfir
því hversvegna hann laug að
henni. Hann vissi örugglega
hvað galdramerkið þýddi. Hún
sá það á svip hans. En hvers-
vegna vildi hann ekki viður-
kenna það sem hann vissi?
Hversvegna var hann að ljúga?
Framhald. í nœsta blaöi.
HJALP
Framháld. af bls. 15.
hversu mikil áhrif hefur til-
hugsunin um kjarnorkusprengj-
una á þá kynslóð sem faeddist
fyrir tveimur áratugum síðan
og síðar?
Verknaðurinn voðalegi er
framinn í eiginlegum hálfkær-
ingi og án þess að gerendur
gerðu sér grein fyrir því sem
var í rauninni að ske. Þeir esp-
ast upp, þegar fórnarlamb
þeirra sýnir ekkert viðnám og
ekkert lífsmark en hversu mik-
ið viðnám og lífsmark sá flug-
maðurinn í kílómetra hæð yfir
Hiroshima? Edward Bond deil-
ir, eins og fyrr segir, illilega á
sinnuleysi fólks og ekki sízt
sinnu- og tillitsleysi okkar
gagnvart öðrum. Þetta kemur
vel fram i einu siðasta atriði
leiksins þegar Len, ein aðal-
persónan, er að tala við gamla
manninn, „húsbóndann" á
heimilinu.
LEN: „Hvernig var það?“
HARRY: „Stríðið?“ (Stutt
bið). „Man bezt kyrrðina og
friðinn. Öðru hvoru sprakk allt
í loft upp. So var það búið. Allt
hljótt aftur. Dauðakyrrð. Maður
fær ekki þá kyrrð framar."
LEN: „Ekki hérna.“
HARRY: „Hvergi“.
LEN: „Drapstu nokkurn?“
HARRY: „Það hlýt ég að hafa
gert. Maður sá aldrei þessa
djöfla nema fanga og þá dauðu.
Jú, einu sinni. Ég var staddur í
herbergi. Einhver blók kom í
dyrnar. Var að villast, býst ég
við. Ég skaut ’ann. Hann hlúnk-
aðist niður. Eins og frakki af
snaga, segi ég alltaf. Sagð’ ekki
orð.“
(Þögn.)
„Þú hefur aldrei fengið að
drepa mann. Misstir af því. Það
gerir mann víðsýnni. Ég var
einn af þeim lánsömu."
„Hjálp“ fjallar um þetta.
Fólk er lifandi en samt dautt.
Fólk sem flýtur með straumn-
um og gerir ekki minnstu til-
raun til að sneiða hjá flúðum
og klettasnösum. Hversu langt
er þangað til við missum þann
síðasta snefil af siðgæðisvitund
sem við höfum? Bond bendir á
Len og segir hann í eðli sínu
góðan mann. Uppeldi og um-
hverfi hafi í rauninni engu þar
um breytt. En hann sé ekki
gjörsamlega óspilltur, tvískinn-
ungur hans I atburðarásinni og
sjúklegur áhugi hans á barninu
eftir á séu til vitnis um það.
Þannig móti þjóðfélagið ein-
staklinginn, hvað sem tautar og
raular.
Leikarar í „Hjálp“ eru alls
10 en leikstjóri er Pétur IJinars-
son og er þetta fyrsta meiri-
háttar leikstjórnarverkefni hans
hjá Leikfélagi Reykjavíkur, en
áður hefur hann stjórnað þar
barnaóperunni „Rabbi". Eins
hefur hann stjórnað leikritum
í sjónvarpi og hjá Litla leikfé-
laginu í Tjarnarbæ.
Leikarar eru þessir: Kjartan
Ragnarsson (Len), Hrönn Stein-
grímsdóttir (Pam), Guðmund-
ur Magnússon (Fred), Sigríður
Hagalín (Mary), Guðmundur
Pálsson (Harry), Harald G.
Haraldsson (Pete), Sigurður
Karlsson (Barry),Jón Þórisson
(Colin), Borgar Garðarsson
(Mike) og Hrafnhildur Guð-
mundsdóttir (Liz). Leikmynd
gerði Steinþór Sigurðsson.
ó.vald.
MEST DAÐU KONUR
Framháld af bls. 16.
föðurlandsvinir og þar á meðal
eiginmaður hennar, fengu hana
til að taka boðinu. Það mátti
ekki á nokkurn hátt styggja
bjargvætt þjóðarinnar.
Hún kom til dansleiksins í
fylgd með bónda sínum. Hún
var í útsaumaðri, hvítri skikkju
yfir silkikjólnum. Hún bar enga
skartgripi og var mjög fölleit.
Napoleon horfði með græðgi á
hverja hennar hreyfingu. Svo
sendi hann henni þau skilaboð
að hann óskaði eftir að dansa
við hana. Hún sendi svar um
hæl: „Ég kann ekki að dansa“.
Viti sínu fjær af reiði, ruddi
Napoleon sér braut gegnum
gestaþvöguna, þangað til hann
staðnæmdist fyrir framan hana
og sagði reiðilega: „Hvítt hæfir
ekki hvítu, madame.“ Hún
svaraði ekki og hann gekk nær.
„Hversvegna viljið þér ekki
dansa við mig? Ég hafði búizt
við öðrum og betri móttökum."
Ljóma
smjörlíki
í allan baksturl
m

LJOMA
VÍTAMÍN SMJÖRLÍKI
LJÓMA VÍTAMÍN SMJÖRLÍKI GERIR ALLAN
MAT GÓÐAN OG GÓÐAN MAT BETRI
SDsmjörlíki hf.
47. TBL. VIKAN 39