Vikan - 25.11.1971, Blaðsíða 38

Fáanleg í teak, palisander og eik. - Sófarnir fást í öllum lengdum.
Úrval áklæSa, mjög ódýr og vönduð.
TRÉTÆKNI
Súðarvogi 28, 3. hæð - sími 85770.
Þessi glæsilegu hornsófasett fást hjá Trétækni.
Ég hefi aldrei getað komizt í
samband við þetta fjárans
verkfæri! Og það lítur út fyrir
að ritarar séu ekki fáanlegir
eins og er.
Bréf sem þurfti að svara
höfðu hrúgazt upp og eftir tvo
klukkutima sagði Charles: —
Þetta verður að duga í dag, ég
get lokið því sem eftir er
á morgun!
— Ég skal hjálpa þér líka á
morgun ef þú vilt.
— Ég skammast mín fyrir að
nota mér af því.
— En ég geri það með glöðu
geði, sagði Helen ákveðin.
— Þú ert elskuleg, sagði
Charles hlýlega. — Ég vildi
óska... hann lauk ekki við
setninguna, en Helen hafði það
á tilfinningunni að hún hefði
eignazt vin.
Það var greinilega mikil eft-
irspurn eftir Janusgraníti, hugs-
aði hún, nokkrum dögum síðar,
þegar hún var á heimleið eftir
að hafa hjálpað Charles á skrif-
stofunni. Meðal annarra bréfa
hafði hún sent tilboð til Zurich
um efni í stórbyggingu. Það
gladdi hana að Charles gekk
vel með fyrirtæki sitt, því að
hann hafði litla heimilisánægju,
Penelope var erfið í sambúð.
Hún var duttlungafull, elsku-
leg aðra stundina, en geðvond
og þrætugjörn hina. Það hlaut
að vera hræðileg reynsla að búa
með slíkri manneskju.
Hún virti fyrir sér gróðurinn
á leiðinni heim, tók ekki eftir
Jessie fyrr en hún var komin
alveg til hennar. Hún brosti og
heilsaði henni, en Jessie lét sem
hún sæi það ekki og vék ekki
til hliðar svo hún gæti komizt
framhjá. Það var Helen, sem
varð að ganga út fyrir mjóan
gangstíginn.
Henni fannst sem hvasst
augnaráð kerlingarinnar
brenndi sig í bakið, svo hún
leit ósjálfrátt við. Það var rétt,
Jessie hafði líka snúið sér við og
gerði nokkuð sem Helen hryllti
við og sagði henni nokkuð um
leið. Það var ekki til einskis að
hún var sérfræðingur Örlag-
anna í dularfullum fyrirbær-
um. Hún þekkti allskonar merki
og tákn, sem annað fólk hafði
ekki hugmynd um og athæfi
Jessie gerði henni órótt. Hún
hafði séð þetta tákn á mynd og
alltaf fundizt það skrítið. En nú
fannst henni það óhugnanlegt!
Jessie stóð með útréttan arm
og benti á hana með vinstri
hönd kreppta og þumalfingur
milli vísifingurs og löngutang-
ar. Þetta var galdramerki, eldra
en allt sem gamalt var.
Helen ætlaði að flýta sér
áfram, en nam skyndilega stað-
ar, þegar hún heyrði hásan
hlátur. Hún leit því aftur við
og sá að önnur persóna var
komin til kerlingarinnar. Það
var Rocky!
Þetta var í fyrsta sinn á æv-
inni sem Helen hafði Q.rðið
svona greinilega vör við ill-
vilja, svo hún var reglulega
miður sín. Hún hafði ekki gert
þessum manneskjum neitt, hvað
gátu þau haft á móti henni. Lík-
lega var þeim illa við blaða-
menn, sem snuðruðu allsstaðar.
Hún kom auga á John Har-
vard, sem var að sýsla við eitt-
hvað, sem var hálfpartin hulið
af runnum og mold. Hún gekk
til hans, því hún var í þörf fyr-
ir að tala við einhvern venju-
legan mann.
— Hvað er þetta? Einhverj-
ar fornleifar? spurði hún og
benti á oþ, sem hlaðið hafði
verið fvrir. Það leit út eins og
gryfjuop.
— Nei, þetta er inngangur í
námu, sem hætt er að vinna úr.
Hún er þarna á bak við timbur-
þilið.
— Hversvegna er hún svona
vandlega falin?
Hann yppti öxlum. — Ég veit
það ekki. Godfrey hefir kannski
fundist það misprýði á heiðinni.
Ég varð svolítið forvitinn, en
svo er ég hættur að sinna þessu.
Ég er ekki kominn hingað til að
rannsaka gamlar námur.
Hún beið meðan hann raðaði
spýtunum aftur fyrir opið og
svo gengu þau saman yfir heið-
ina.
— Hafið þér nokkurn tíma
séð þetta merki, sagði hún og
gerði sama merki og Jessie var
nýbúin að gera.
Hann starði undrandi á hana.
— Nei, hvað er þetta?
— Ég mætti Jessie og hún
benti svona á mig.
— Jessie er mjög skrítin, þér
hafið eflaust tekið eftir því.
— Já. En þetta var andstyggi-
legt. Vitið þér hvað þetta á að
merkja?
Hann yppti öxlum. — Hefi
ekki hugmynd um það. Svo
hélt hann hiklaust áfram göng-
unni. Hún fylgdi eftir og var
bæði ergileg og vonsvikin.
Henni fannst hann líka mjög
undarlegur. Svo innilokaður og
kuldaiegur, hún skildi hann
ekki.
Hún óskaði þess eins að kom-
ast inn í herbergið sitt og loka
að sér, en hann hélt áfram ferð-
inni og virtist alls ekki skilja
það hugarástand sem þetta
hafði orsakað. Síðar hugs-
aði hún að það hefði líklega
verið jafngott, því að annars
hefði hún kannski þurft að láta
sem hún hefði áhuga á starfi
hans og tala um fornleifar sem
hann sýndi henni á ströndinni,
sem var svo einkennileg. Harð-
ur og sléttur sandurinn og und-
arlega mótaðir klettar, sem
báru við sjóinn og kyrrðin var
næstum ótrúleg.
— Þessi hluti strandarinnar
var uppáhaldsstaður Alans,
hafði hann sagt.
Og það var á grænu sléttunni
fyrir ofan ströndina, sem hún
hafði fundið minnismerkið um
Alan. Það var einfaldur kross
með nafninu hans. Hún hafði
verið að rölta um, þegar hún
sá krossinn, sem reistur var á
þeim stað sem Alan hafði ör-
ugglega oft staðið á og horft út
á sjóinn, sem hann hafði svo
mikið dálæti á.
Þá hafði John skilið að hann
ætti að lofa henni að vera einni.
Þegar hann sá hana standa við
38 VIKAN 47. TBL