Vikan - 25.11.1971, Qupperneq 58

það er að segja hvað snertir
okkur flest, sagði hann snögg-
lega.
Hann var þungbúinn og al-
varlegur og hún fann að hann
var ekki einn af þeim, sem
mættu dauðanum aðeins einu
sinni á ævinni. Hann hafði
kynnzt honum persónulega.
Hún fann til mikillar með-
aumkunar.
— Það eru til sjúkdómar sem
þú getur smitazt af, já, af blá-
ókunnugu fólki . . . Það er
hræðilegt, finnst þér það ekki?
Hefurðu nokkurn tíma hugsað
um það?
— Aldrei.
— Hvað segirðu? hann horfði
í augu hennar. — Getur það
verið? Og faðir þinn er lækn-
ir. Hugsaðirðu aldrei um alla
þá sjúkdóma, sem hann hefði
getað borið heim til ykkar frá
sjúklingum sínum?
— Aldrei, endurtók hún og
brosti. Henni fannst það dálít-
ið broslegt hve skuggalegur
hann var.
— Það er furðulegt . . . Hann
hristi höfuðið.
— En hvað geta sjúklingarn-
ir gert lækninum? spurði hún.
— Þetta eru ósköp venjulegar
manneskjur, sem þarfnast hans.
Eða þá að þeir halda sig þarfn-
ast hans og það er sama eðlis.
Þess vegna reyna flestir að
sýna sína beztu hlið, þegar þeir
koma til læknis. Og hvað smiti
viðkemur, þá hittir maður alls
staðar fólk, sem getur haft smit-
andi sjúkdóma. Það er ekki
hægt að verja sig gegn því,
nema þá að loka sig inni í
dauðhreinsuðu herbergi. Ég
held að læknisstarfið sé ekki
svo hættulegt, sem þú vilt vera
láta, — það er yfirleitt hættu-
legt að lifa. Um leið og maður
fer út í veröldina, fer maður
að eiga ýmislegt „á hættu“. Ég
hef einhvers staðar lesið að líf-
ið bjóði upp á stöðuga lífs-
hættu. Ertu ekki sammála?
Kollok leit á hana, án þess
að svara. Hún hélt áfram og
var nú orðin áköf.
— Ég held að það eina sem
við getum gert, er að taka því
sem að höndum ber, það er
sama hvaða lífsstarf við höf-
um. Við eigum einhvern tíma
að deyja og ekkert getur kom-
ið í veg fyrir það. Ekkert . . .
Við verðum að bera okkur vel,
bera höfuðið hátt. Það er það
skynsamlegasta.
— En heldur þú að fólk geti
valið hvernig það er, ég á við
hvort það er sterkt eða veikt,
sjúkt eða heilbrigt? spurði
ínœstu
Viðtal
við
Sigurbjörn
Einarsson,
biskup
Jólasaga
eít'u’
Guðnaund
Gislason
Hagalin
Ný
islenzk
frásögn eftir
Svein
Sæmundsson
TÍU
ISLENDINGAR
SEG.TA ÁLIT
SITT Á JESÚ-
BYLTING-
UNNI
Jólablað
hann og það var ekki laust við
að hún heyrði óþolinmæði í
rödd hans, eða ergelsi yfir því
að hún vildi gera hlutina ein-
falda. — Viltu halda því fram
að hér sé aðeins um það að tala
að velja rétt? Rétt val?
— Já, raunar held ég það,
það er að segja í stórum drátt-
um, sagði hún með áherzlu. —
Ég held að í flestum tilfellum
geti maður ráðið, geti valið um
veikleika og styrkleika, sjúk-
dóma og heilbrigði. Fólk getur
ákveðið hvað það vill verða.
Ákvörðunin er á mannanna
valdi, en þeir vita það ekki.
Þeir sjá það ekki, vegna þess
að þeir eru of blindir — þeir
eiga sjálfir sök á þessari blindu.
— Og hvað er hægt að gera
til að ráða bót á þessu? spurði
Kollok lágt. — Hvernig er
hægt að koma í veg fyrir þessa
blindu?
— Með því að læra að sjá!
Það lá við að hún hrópaði í
ákafa sínum.
— Og hver á svo að standa
fyrir kennslunni?
— Þeir sem hafa góða sjón
— Og heldur þú að þú getir
það? Hefur þú góða sjón?
Hann horfði á hana og augna-
ráð hans var einkennilegt, það
var eins og hann kenndi í
brjósti um hana. Hún sá það
og fékk sting í hjartað og varð
allt í einu miður sín.
— Ég reikna ekki með að ég
sé alltaf sjáandi, sagði hún
hægt. — Ég er nokkuð ung
ennþá og það er erfitt að skilja
lífsgátuna. Ég veit að ég verð
að lifa og afla mér reynslu og
þekkingar . . . en ég veit líka
að margt er undir mér sjálfri
komið, að ég á líka valfrelsi,
eins og aðrir.
— Elskulega alpablóm, sagði
Kollok blíðlega, — þú verður
að muna eitt: Það eru ekki all-
ar, -—• langt frá því allar mann-
eskjur búnar til úr granít eins
og svissnesku fjöllin þín. Marg-
ar manneskjur eru búnar til úr
deigu efni, efni, sem eiginlega
er óhæft til alls. Eins og sand-
ur. Eða vatn. Fólk, sem búið
er til úr sandi eða vatni, getur
ekki staðið á eigin fótum. Það
fylgir aðins sraumnum . . .
Skilurðu hvað ég á við?
Hann var nú alvarlgur á svip.
Hann talaði lágt og innilega,
eins og hún væri lítil stúlka og
hann væri að kenna henni að
fara yfir umferðargötu.
Framhald í næsta blaði.
58 VIKAN 47. TBL.