Vikan - 25.11.1971, Qupperneq 13

sakleysislegum spurnaraugum.
Leon hélt áfram að lesa upp
úr bókinni.
„Farðu út og taktu á móti
Sebastian! Farðu út og taktu á
móti Viktor . .
Um leið og hann nefndi nafn-
ið Viktor, gerðist það sem Leon
hafði óttazt. Moco þaut yfir
gólfið stórhrifinn og kastaði
sér á hurðina. Svo kom hann
aftur og horfði glettnislega á
Leon. En Leon leit ekki til
hans, heldur fól andlitið í hönd-
um sér.
Hann leit aftur upp. Hann
var kominn með ákafan hjart-
slátt. En hann varð að reyna
aftur til þess að vera alveg
viss í sinni sök.
„Heyrðu, Moco. Farðu og
taktu á móti Alfred! Farðu og
taktu á móti Bertie! Farðu og
taktu á móti Paul!“
En Moco hreyfði sig ekki.
Loks herti Leon upp hugann,
dró andann djúpt og sagði öðru
sinni:
„Farðu og taktu á móti Vik-
tor!“
Og það fór aftur á sömu
lund. Moco hljóp að hurðinni
og gelti kátur, en sneri síðan
aftur við hnugginn og lagði
niður rófuna. Viktor hlaut að
vera maður, sem Moco þekkti
meira en lítið.
Andartaki síðar kom Fan-
chette þjótandi inn í stofuna,
glöð, rjóð og móð. En gleðin
stóð ekki lengi.
„Hver er Viktor?“ spurði
Leon.
„V . . . Vi . . Hvað áttu
við?“
.,Ó,“ hrópaði Leon og strauk
sér örvæntingarfullur um
ennið. „Það er þá satt.“
„Einhver hefur fyllt þig af
lygasögum," sagði Fanchette.
„Viktor er . . .“
„Það hefur enginn logið að
mér,“ sagði Leon kuldalega.
„Hins vegar eigið þér mjög ein-
kennilegan hund, ungfrú, mjög
athyglisverðan hund.“
„Ó, þéraðu mig ekki og kall-
aðu mig ekki ungfrú, Leon.
Hlustaðu heldur á mig. Ég
þekki varla viktor. Ef það er
dyravörðurinn, sem hefur sagt
þér . . .“
„Það er ekki dyravörðurinn.
Það er hundurinn þinn. Litli,
tryggi hundurinn þinn. Eg vor-
kenni honum að þurfa að búa
hjá svikulli konu. Láttu mig fá
hatt minn og staf. Nei, þú get-
ur sparað þér allar útskýring-
ar. Ég hlusta ekki á þær.“
Eftir að hafa hreytt út úr
sér nokkrum kveðjuorðum, fór
Leon, og vesalings Fanchette
fól andlitið í höndum sér og
grét, eins og hjarta hennar ætl-
aði að springa.
Næstu vikurnar sökkti Leon
sér í algleymi biturleikans og
örvæntingarinnar og naut þess
að vera píslarvottur.
En svo fór hann að verða ein-
mana.
Hann sagði við sjálfan sig,
að í rauninni væri ekkert út á
ástleitni Fanchette að setja.
Hafði hún ekki líka daðrað við
hann? Kunningsskapur þeirra
hafði hafizt með því, að hann
hafði brosað til hennar á göt-
unni. Svo hafði hann keypt
•handa henni blóm, og þau
höfðu þekkzt lengi, áður en
hann vissi, hvar hún ætti
heima. Var hún kannski ekki
góð og dugleg stúlka, sem
reyndi að gera sitt bezta í líf-
inu? Ef hann vildi trúlofast
henni, þurfti hann ekki annað
en kaupa handa henni hring.
Henni mundi þykja vænt um
j^fnvel lítilfjörlegan hring.
Allt í lagi. Hann ætlaði að
lita inn til hennar. Hann ætl-
aði að vera dálítið hlédrægur
fyrst, en láta samt í það skína,
að hann væri reiðubúinn til að
fyrirgefa henni.
Framhald á bls. 53.
að fa/a
SAGA FRA PARÍS EFTIR HENRY DUVERNOIS
Um þetta leyti gekk fremur vel hjá Fanchette.
Hún gekk um beina í snotru veitingahúsi.
Hún átti þrjá snotra kjóla, snotran, lítinn hund
- og snotran vin...
47. TBl. V1KAN 13