Vikan - 25.11.1971, Page 18

„ÞaS geti farið svo aS ég yrSi sendur úr landi fyrir slaeman leikl"
z
O
m
Q
Oí
3
o
„ÞAÐ
GETUR
HANGIÐ
SAMAN
Á LYGINNI"
Spjallað við Jón Þórisson, leikmyndateiknara
hjá Leikfélagi Reykjavíkur og sjónvarpinu.
Þegar Jón Þórisson, sem
venjulega er kallaður
Jón Minus, leikmynda-
teiknari hjá Leikfélagi
Reykjavíkur, varð fyrst
á vegi mínum, var kalt úti
við. Norðanstrekkingur næddi
um borgina, og þar sem pínu-
pilsatízkan var í hámarki þeg-
ar þetta var, voru flest kven-
mannslæri rauð og blá af
kulda. Svo var einnig með and-
litið á Jóni Þórissyni. Hann var
klæddur í stuttan loðjakka, sem
hann hneppir aldrei að sér, leð-
urstígvél upp að hnjám og úf-
ið hárið, sem er feykilega mik-
ið, stóð í allar áttir. Einhver
kunningi minn, sem þá var með
mér, benti á manninn og sagði
að þar færi áðurnefndur Jón
Mínus.
Síðan höfum við kynnzt eitt-
hvað smávægilega en samt hef
ég hingað til verið litlu nær um
manninn og þar sem margir
fleiri hafa forvitnazt um hann,
var sú ákvörðun tekin að birta
hrafl úr samtali sem við áttum
ekki alls fyrir löngu.
„Ég er ekki borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur," sagði
Jón. „Ég er fæddur á Siglu-
firði, en alinn (eða ekki alinn)
upp á víð og dreif um landið:
í Vestmannaeyjum, Grímsey,
á Sauðárkróki, Norðfirði, Kópa-
vogi, Reyðarfirði og í Reykja-
vík, samtals í 23 ár. Pabbi
þeyttist um allar landsins
byggðir og óbyggðir til að
fylgja síldinni eftir, og við,
systkinin 7 og móðir vor,
fylgdum honum að sjálfsögðu
eftir, — þar til hópurinn tók
að tvístrast. Annars er hann
bakari og stundar það starf
núna. Hitt er annað mál, að
hann er ekki hættur að flytja,
og mamma á til að segja,
og hefur eftir einhverri kvik-
myndastjörnu, að mig minnir,
að hann hafi alltaf búið í ferða-
tösku, bara misjafnlega stórri.
En síðan við komum hingað
suður erum við allavega búin
að. flytja 4 sinnum — og síðan
eru 0 ár.
Fyrsta sumarið sem við vor-
um hér á höfuðborgarsvæðinu
— þá var ég 16 ára gamall —
gerði ég víðreist um Suðurland
með vinnuflokki frá Rafmagns-
veitunni. Með í þeim flokki var
meðal annars Þorsteinn nokk-
ur Jónsson og vorum við að
hugsa um að fara saman utan
til að leggja stund á nám í
kvikmyndagerð. Hann fór og er
þar enn og hefur gert eitthvað
af filmum (hefur m. a. unnið
fyrir sjónvarpið hér i fríum),
en ég sat heima og framhaldið
veiztu.
Annars var anzi gaman hjá
okkur í Rafmagnsveitunni og
meðal annars ákváðum við að
gera kvikmynd um fótaþvott í
Tryggvaskála á Selfossi. Við
bjuggum þar á meðan á verk-
efninu stóð og þar sem við vor-
um alltaf á kafi í mold og
óhreinindum, vorum við nauð-
beygðir til að taka okkur fóta-
bað á hverju kvöldi. Það var
heilmikið mál: Þetta var gamla
kerfið með emeleraða vaska-
fatinu og könnunum; fyrst út-
vegaði maður vatn, bæði heitt
og kalt, og síðan gekk á með
stöðugum hellingum á milli
hinna ýmsu íláta í góða stund,
áður en maður gat hafið sjálfa
athöfnina. Við vorum alveg
búnir að sjá þessa kvikmynd
fyrir okkur og vorum náttúr-
lega verulega hrifnir."
„Og . . .? “
„Ekkert meir. Við gerðum
hana ekki. Bæði kom að því
að við yfirgáfum Tryggvaskála
og fótaþvottamiðstöðina og eins
lentum við í miklum lýsingar-
vandræðum og reyndar var það

18 VIKAN 47. TBL