Vikan - 25.11.1971, Side 24

Og skyndUega mundi hann
eftir að hún var alltaf brosandi
á morgnana, — í London. Hún
vaknaði alltaf brosandi. Stund-
um varð hann hálfergilegur yf-
ir því, vegna þess að hann átti
það til að vera morgunsúr.
Andlit hennar var sviplaust.
Hún drakk teið þegjandi og
það var auðséð á henni að hugs-
anirnar voru víðsfjarri.
Hann setti frá sér tebollann
á náttborðið, sneri sér að henni,
vafði hana örmum.
— Farðu varlega, ég er með
heitt te í bollanum, sagði hún
snöggt.
— Settu bollann frá þér.
— En ég er ekki búin að
drekka. Hann andvarpaði og
hallaði sér aftur á koddann.
Hún drakk teið, setti svo
bollann frá sér og stökk út úr
rúminu.
— Hvað ætlarðu nú að gera?
— Eftir andartak skaltu sjá
það.
Rödd hennar var viðutan og
fjarræn. Hún fór inn í baðher-
bergið, kom svo út aftur með
greiðu og hárbursta í höndun-
um. Hún settist við snyrtiborð-
ið og fór að bursta hár sitt
með miklum ákafa. Læknirinn
vissi að venja hennar var að
bursta hundrað strokur á
morgnana. Loksins stóð hún
upp og gekk aftur inn í bað-
herbergið. Hann heyrði að hún
fór að bursta tennurnar. Þegar
hún var búin að skola hálsinn
vel, kallaði hann: — Er það
eitthvað fleira sem þú þarft að
bursta?
Hún kom út úr baðherberg-
inu, svolítið sakbitin á svip.
— Eigum við að borða morg-
unverðinn niðri? spurði hann.
— Það er glaða sólskin í dag.
Við gætum beðið um að fá
morgunverðinn út á svalirnar.
— Nei, við skulum bara
borða hann hér. Það er svo
notalegt að borða á herberg-
inu, sagði hún og gaut augun-
um laumulega í áttina til sím-
ans. Hann sá að hún vildi ekki
fara frá símanum og hann vor-
kenndi henni.
Þau fengu svo matinn upp á
herbergið. Hún hafði enga mat-
arlyst og potaði lauslega í mat-
inn. Hann tók hraustlega til
matar síns, þótt hann hefði
reyndar ekki lyst.
Eftir matinn hallaði hann sér
aftur á bak í stólnum og reyndi
að láta líta svo út að hann væri
rólegur og ánægður.
— Og hvað eigum við svo að
gera í dag, kona góð? Eigum
við ekki að fara út á Lido og
borða þar hádegisverð?
— Lido? endurtók hún lágt,
eins og það væri heimsendir.
— Langar þig raunverulega til
þess?
— Mig langar til að gera
eitthvað til að gleðja þig, sagði
hann og gerði sér far um að
vera glaðlegur. — Hvað langar
þig til að gera, ef Lido freistar
þín ekki?
— Ó . . . Hún dró seiminn.
— Ég veit það eiginlega ekki
— Elskan mín, við erum í
Feneyjum! Er þér það ljóst?
Við erum í Feneyjum í því
fríi, sem þú hefur beðið eftir í
tíu ár.
— Já, það er rétt, sagði hún
með hljómlausri rödd.
— Hvað er að þér? sagði
hann og var nú kominn að því
að örvænta. — Ætlarðu að
eyðileggja fríið okkar vegna
þess eins að síminn heima hjá
okkur er bilaður?
— Auðvitað ekki.
—• Þú veizt að það er alltaf
eitthvað að símanum hjá okk-
ur. Hve oft hefur þú ekki
kvartað undan því? Bilaður
sími er eins venjulegt fyrir-
bæri og rigningin í London.
— Ég veit það.
— Og þú ert svo áhyggju-
full á svipinn. Finnst þér það
nú réttlátt gagnvart mér?
Finnst þér ekki að ég eigi skil-
ið svolitla athygli frá þinni
hálfu? Svolitla tilbreytingu?
Geturðu ekki haldið út að vera
fimm daga fjarri börnunum, án
þess að vera eins og hæna á
eggjum, sem hefur misst eitt
eggið sitt?
— Sex daga, leiðrétti hún
eins og vélrænt og lét ekki
nein orð falla um hænuna.
Þegar hún sá svip hans, flýtti
hún sér að bæta við. — Elsk-
an mín, taktu þetta ekki svona
stinnt upp . . . Ég er aðeins
svolítið áhyggjufull. Við höf-
um ekkert heyrt frá þeim síð-
an við fórum að heiman.
— Við fáum ábyggilega bréf
í dag. Þau eru örugglega búin
að skrifa, en pósturinn er ekki
svo öruggur á þessari leið.
— Pósturinn hlýtur þó að
koma með flugvél.
— Það tekur allt sinn tíma.
Þú verður að muna að við er-
um erlendis.
— Ef ég hefði getað talað
við þau, væri ég róleg.
— En hvers vegna hefurðu
þessar áhyggjur?
Hún andvarpaði. Vegna þess
að ég er kona en þú karlmað-
ur, hugsaði hún.
24 VIKAN 47. TBL