Vikan - 25.11.1971, Blaðsíða 12

FANCHETTE var eins íalleg
og hægt var að búast við af
nítján ára gamalli stúlku. En
hún var barnaleg miðað við
aldur og fjarska auðtrúa.
Hún bjó í lítilli íbúð í Mont-
martre. Hún hafði búið í sjö
öðrum smáíbúðum og stundað
atvinnu á nítján stöðum; eng-
in hafði verið sérstaklega góð.
Fólk réði Fanchette í þjónustu
sína, af því að hún var svo
snotur útlits. En þegar það
komst að raun um, hve heimsk
hún var, þá var henni sagt upp.
Menn andvörpuðu og ypptu
öxlum. Sama gerðu húseigend-
urnir, sem leigðu henni hús-
næði. Þeir biðu eftir húsaleig-
unni eins lengi og þeir gátu,
en Fanchette borgaði ekki
nema þá sjaldan hún hafði
peninga.
Um þetta leyti gekk fremur
vel hjá Fanchette. Hún gekk
um beina í snotru veitinga-
húsi. Hún átti þrjá snotra kjóla,
snotran, lítinn hund — og
snotran vin.
Hundurinn hét Moco. Hann
var ekki fallegur, en hann var
tryggur og kátur prakkari.
Vinurinn var heldur ekki fal-
legur. Nafn hans var Leon. En
hann var líka tryggur og tal-
aði um, að þau skyldu gifta
sig bráðlega, þegar hann fengi
kauphækkun. Hann var þrjá-
tíu og tveggja ára gamall —
og það er ekki gott að vera
enn piparsveinn á þeim aldri.
Hann var alvörugefinn og há-
tíðlegur og hafði sterka löng-
un til að koma sér áfram í líf-
inu. Hann hélt langar ræður
yfir Fanchette um hugsunar-
leysi hennar og léttúð; hve
gleymin hún var og eyðslusöm.
En þrátt fyrir allt voru það
einmitt þessir eiginleikar, sem
voru svo rikir í fari Fanchette,
sem gerðu hana dýrmæta í hans
augum.
Leon þótti mjög vænt um
hundinn Moco, þótt hann setti
oft óhreina fæturna á flibba
hans og ermar. Og Fanchette
hafði kennt Moco bragð.
Þegar fótatak Leons heyrðist
á tröppunum, kallaði Fanchette:
„Moco, hlauptu út og taktu
á móti Leon! Farðu og heilsaðu
upp á Leon!“
Og Moco hljóp af stað gelt-
andi á móti Leon.
Kvöld nokkurt kom Leon til
þess að taka Fanchette með sér
út að borða og síðan í bíó, en
það var skemmtun, sem Fan-
chette mat meira en nokkuð
annað. Til allrar óhamingju
hafði Fanchette gleymt ein-
hverju eins og venjulega, —
púðurdós, varalit eða ilmvatni,
svo að hún varð að skreppa
niður og kaupa það.
Leon, sem var alvörugefinn
maður, var vitanlega afbrýði-
samur, og þar af leiðandi tor-
trygginn. Þannig eru nú einu
sinni allir karlmenn. Og þar
sem hann hafði ekkert fyrir
stafni, á meðan Fanchette
skrapp út í búðina, datt honum
í hug að gera ofurlitla tilraun.
„Moco,“ sagði hann. „Farðu
út og taktu á móti Albert!"
Moco setti óhreina löpp á
hné Leons og leit á hann sin-
um stóru undrunaraugum. Það
var auðséð, að hann hafði al-
drei heyrt neinn Albert nefnd-
an á nafn fyrr.
„Farðu út og taktu á móti
Charles! Farðu og taktu á
móti Charles, Moco!“
En Moco hreyfði sig ekki.
Leon var reglusamur maður
og ráðagóður. Hann tók nú upp
úr vasa sínum litla bók með
dagatali, þar sem nöfn ýmissa
helgra manna stóðu.
„Farðu út og taktu á móti
Felix! Farðu út og taktu á móti
Marchel! Farðu út og taktu á
móti Robert!"
En Moco stóð alltaf kyrr í
sömu sporum og leit á Leon
Hundurinn sem kunn
12 VIKAN 47. TBL