Vikan - 25.11.1971, Blaðsíða 25

Eitthvað furðulegt
hafði skeð, hún hafði
vaknað með bros
á vr, full eftir-
væntingar, þótt hún
myndi ekki orsökina
í augnablikinu ...
í skugga eðcarínnar
FRAMHALDSSAGA EFTIR PAULE MASON
SJÖTTI HLUTI
— Heyrðu mig nú, sagði
hann og reyndi að láta orð sín
hljóma skynsamlega. — Við
höfum verið að heiman í fimm
daga. Þetta er sjötti dagurinn.
Ef eitthvað hefði komið fyrir,
hefði Heidi að sjálfsögðu látið
okkur vita. Ástæðan fyrir því
að við höfum engar fréttir
fengið að heiman er einfald-
lega sú að það eru engar frétt-
ir. Það er allt í lagi. Hvað ætti
líka að koma fyrir þau?
— Það gæti verið allt mögu-
legt . . .
— Finnst þér þá að við hefð-
um aldrei átt að fara? spurði
hann undrandi og svolítið ergi-
legur.
Hún virti fyrir sér spurnar-
svipinn á andliti hans og til-
finningar hennar voru svolítið
blandaðar. — Ég elska börnin
mín, hvað get ég gert að því?
Ég get ekki elskað þau minna,
þótt þú viljir að ég elski þig
meira, elsku hjartans karlinn
minn. Ég elska þig líka, veiztu
það ekki?
Jú, að vísu, sagði læknir-
inn, — en viltu ekki reyna að
svara mér?
— Fyrirgefðu, ég er víst bú-
in að gleyma því sem þú spurð-
ir um. Hvað var það?
— Gleymdu því, sagði hann
og yppti öxlum.
Hún gekk til hans og vafði
hann örmum, en fann ekkert
andsvar.
— Ástin mín, sagði hún og
hallaði höfðinu að öxl hans, —-
viltu ekki fyrirgefa mér? . . .
Það er satt sem þú segir, ég er
eins og hæna á eggjum. Vertu
nú góður og hjálpaðu mér . . .
mér finnst ég svo barnalega
kjánaleg. Ég þarf á hjálp þinni
að halda.
Hún fann að hann tók við-
bragð. Hann þrýsti henni að
sér. Hún andaði léttar.
— Svona, svona, mamma
litla, sagði hann. — Hafðu eng-
ar áhyggjur. Við skulum fara
út að ganga. Þér líður betur ef
þú ferð út. Við reynum að
hringja heim svolítið seinna.
Við fáum örugglega samband,
þegar fer að líða á daginn.
Hann tók um axlir hennar og
hélt henni frá sér, svo hann
gat séð andlitssvipinn.
Hún beit á vörina, leit hik-
andi á hann og deplaði nokkr-
um tárum úr augunum. Hún
minnti hann allt í einu á Nic-
ky, þegar hann var í klípu.
Hann brosti ástúðlega til
hennar og viðkvæmnin varð að
einhverjum kekk fyrir brjósti
hans.
— Hvað er þetta, elskan
mín? sagði hann vingjarnlega.
— Þig langar ekki til að fara
út? Þú vilt að ég fari einn?
Hún hætti að depla augun-
um.
— Þarftu kannske að þvo
þér um hárið?
Hún ljómaði í framan. — Já,
það er víst orðið nokkuð
óhreint. Finnst þér það ekki?
spurði hún vandræðalega.
•— Jú, hræðilega! Hann
brosti og sagði við sjálfan sig
að hann ætti óvenju fallega
konu. — Mér myndi ekki detta
í hug að fara neitt með þér
svona útlítandi! Þú verður hér
og þværð þér um hárið og ég
fer á rakarastofuna og læt
snyrta mig. ítalir eru víst mjög
góðir rakarar. Vertu viðbúin,
ég verð ómótstæðilegur, þegar
ég kem aftur!
Hún brosti og þrýsti hönd
hans.
Hann hló með sjálfum sér á
leiðinni niður.
Maðurinn í gestamóttökunni
veifaði til hans, benti honum
að koma og rétti honum bréf
frá London. Hann gleymdi rak-
aranum og þaut upp á herberg-
ið aftur.
Hún var að taka símann, þeg-
ar hann skálmaði inn í her-
bergið.
— Hefurðu fengið samband?
spurði hann. Hann hafði hlaup-
ið svo hratt að hann náði varla
andanum.
Hún hristi höfuðið.
— Láttu símann frá þér, ást-
in mín. Horfðu heldur á mig!
■— Þú hefur sannarlega ver-
ið fljótur á rakarastofunni,
sagði hún og virti hann vand-
lega fyrir sér. ■—■ Mér finnst þú
ekki vera neitt glæsilegri.
— Það er vitleysa, ég er
stórglæsilegur. Viltu gizka á
hvað ég er með í vasanum . . .
Frú Hannah lagði símann
strax á og sneri sér að manni
sínum; munnurinn var hálfop-
inn og augun ljómuðu. Hún
fann svolítinn öfundarsting,
þegar hann rétti henni bréfið
frá börnunum . . .
Veðrið var ljómandi. Þau
borðuðu hádegisverð á Trat-
toria de Colomba, þar sem þau
sátu í mannlausu þakherbergi
með alls konar plöggum og
minningum frá óperunni klístr-
uðum upp á veggina.
Fyrst báðu þau um Campari
og soda. Biturt bragð af drykkn-
um jók matarlystina. Matur-
inn var borinn fram á geysi-
stóru fati. Það var lasagne
verdi, ilmandi kjötsósa með
miklu af rifnum o.sti- Þau
brenndu sig á tungunni og báðu
um ískalt Orvieto secco til að
bæta skaðann. Eftir kjötrétt-
inn fengu þau sér ost og flösku
af Valpolicella.
Þegar þau höfðu lokið mál-
tíðinni sátu þau hljóð um stund,
hvort um sig sökkti sér niður í
eigin hugsanir. Svo fengu þau
sér kaffi, en engan ábæti. Þau
stóðust allar freistingar, þegar
kökuvagninum var ekið fram
hjá borðinu þeirra, og voru í
góðu skapi, þegar þau yfirgáfu
veitingahúsið.
Þau fengu gondól til að ferja
sig um skurðina og hvíla sig.
Frú Hannah dýfði fingrunum
niður í svalandi skurðvatnið og
maðurinn hennar þuldi fyrir
hana ljóð — John Donne, sem
hann hafði mikið dálæti á og
mundi reyndar nokkuð vel.
Gondóllinn rann hægt áfram og
vatnið gutlaði við byrðinginn.
Þetta var háttbundið og nota-
legt hljóð. Þau sátu þannig í
heilan klukkutíma og nutu til-
verunnar.
En svo langaði lækninn til
að fá svolítinn hraða í logn-
molluna. Hann leigði þá mo-
toscafo og þau fóru í stórkost-
lega kynningarferð um Fen-
eyjar. Báturinn virtist fljúga á
vatnsborðinu, það var bæði
skemmtilegt og æsandi.
Þau voru kát og hress eftir
hraðferðina og ákváðu að fara
í ennþá eina kynningarferð um
Feneyjar og í þetta sinn með
vaporetto.
Þau stóðu á bryggjunni með-
an þau biðu og horfðu út yfir
borgina, sem þeim fannst þau
vera farin að þekkja nokkuð
vel. Þau vissu nú hvar bezt og
ódýrast var að borða, þau röt-
uðu heim á hótelið, gegnum ót-
at bröngar götur, kringum
Markúsartorgið og þau voru
orðin svo vön klukknahljómn-
um frá kirkjunum að þau
heyrðu hann varla. þótt hann
Framhald á hls. 55.
47. TBL. VIKAN 25