Morgunblaðið - 05.10.2012, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 2012
✝ Hallgrímur V.Marinósson
fæddist í Reykja-
vík 16. júlí 1944.
Hann lést á
krabbameinsdeild
11-E á Landspít-
alanum við Hring-
braut 25. sept-
ember 2012.
Hallgrímur ólst
upp hjá foreldrum
sínum í Reykjavík.
Foreldrar hans voru Katrín
Kristín Hallgrímsdóttir hús-
freyja, f. 28. maí 1903, d. 30.
júní 1989, og Marinó Kristinn
Jónsson bifreiðastjóri, f. 22.
nóvember 1905, d. 17. júní
1985. Systir Hallgríms var
Sigurlaug Marinósdóttir versl-
unarmaður, f. 14. ágúst 1940,
d. 30. júlí 2006.
Eiginkona Hallgríms er
Arndís Kristín Sigurbjörns-
dóttir, hannyrðakona og leið-
beinandi, f. 22. nóvember
1945. Foreldrar hennar voru
Kristín Björnsdóttir frá Svína-
skála, Eskifirði, f. 22. ágúst
1915, d. 8. ágúst 1975, og Sig-
urbjörn G. Árnason frá
véliðnfræðingur, f. 1968. Börn
þeirra eru Elvar Aron Birg-
isson nemi, f. 1993, Júlía Inga-
dóttir nemi, f. 1996, Birta
Birgisdóttir nemi, f. 2003, og
Alex Breki Birgisson nemi, f.
2005. 4) Katrín Kristín Hall-
grímsdóttir, tækniteiknari og
skólaritari, f. 1969. Eig-
inmaður hennar var Bryngeir
G. Guðmundsson raf-
eindavirki, f. 5. desember
1957, d. 9. september 2006.
Börn þeirra eru Hallgrímur
Þór Katrínarson nemi, f. 1992,
Svanhildur Tekla Bryngeirs-
dóttir nemi, f. 1996, og Hrafn-
katla Arndís Bryngeirsdóttir
nemi, f. 2004.
Hallgrímur var mikill fjöl-
skyldumaður. Hann var fjöl-
hæfur hagleiksmaður og nam
húsasmíði við Iðnskólann í
Reykjavík. Hann vann lengst
af við iðn sína og margþætt
handverk. Hann stundaði
einnig viðskipti og var virkur
í félagsmálum. Hallgrímur
gekk í Frímúrararegluna árið
1969 og var einn af stofn-
endum stúkunnar Glitnis. Síð-
astliðin sextán ár starfaði
Hallgrímur hjá Veðurstofu Ís-
lands, fyrst sem tækjafræð-
ingur og síðar sem umsjón-
armaður fasteigna.
Útför Hallgríms fer fram
frá Neskirkju í dag, 5. októ-
ber 2012, kl. 13.
Landakoti, Sand-
gerði, f. 25. júlí
1914, d. 17. apríl
1986. Börn Hall-
gríms og Arndís-
ar eru: 1) Mar-
grét
Hallgrímsdóttir
þjóðminjavörður,
f. 1964. Börn
hennar eru Arn-
dís Sue Ching
Löve lyfjafræð-
ingur, f. 1985, sambýlismaður
hennar er Tumi Úlfarsson,
nemi, f. 1984, Kolbrún Þóra
Löve myndlistarmaður, f.
1989, Auður Guðlaugsdóttir
nemi, f. 1995 og Brynjar Guð-
laugsson nemi, f. 1995. 2) Sig-
urbjörg Hallgrímsdóttir graf-
ískur hönnuður og kennari, f.
1965. Eiginmaður hennar er
Kristján Jónsson verkstjóri, f.
1965. Börn þeirra eru María
Rós Kristjánsdóttir nemi, f.
1991, Egill Kristjánsson nemi,
f. 1996, og Ásta Kristjáns-
dóttir nemi, f. 2000. 3) Kristín
Hallgrímsdóttir rekstrarfræð-
ingur, f. 1966. Eiginmaður
hennar er Birgir Björnsson
Með söknuði kveðjum við ást-
kæran föður okkar. Margs er að
minnast og þakka. Pabbi var
kærleiksríkur fjölskyldufaðir
sem var stoltur af sínu fólki.
Foreldrar okkar gengu ung í
hjónaband og var samband þeirra
náið og einlægt. Þau bjuggu sér
fallegt heimili sem er einstaklega
hlýlegt og sérstakt, í raun ævin-
týraheimur listrænna hagleiks-
hjóna. Þau nutu þess bæði að
skapa og eigum við systur marga
fallega muni frá þeim. Þar er gott
að vera, skjól fyrir okkur systur
og börnin okkar í dagsins önn.
Faðir okkar var fjölhæfur
maður, hagur og fróður. Hann
nam ungur húsasmíði og var ann-
álaður völundur. Hann var sér-
lega hugmyndaríkur og áhuga-
samur í því sem hann tók sér fyrir
hendur. Hann vann lengst af við
iðn sína og síðastliðin sextán ár
starfaði hann hjá Veðurstofu Ís-
lands þar sem hann var ánægður í
starfi og átti góða samstarfs-
félaga og vini.
Í frístundum sínum var faðir
okkar virkur í félagsmálum.
Hann gekk ungur í Frímúrara-
regluna og var einn af stofnend-
um Glitnis. Síðustu árin sinnti
hann störfum sínum þar af mikl-
um áhuga sem veitti honum
ómælda gleði. Þar naut hann vin-
áttu og trausts félaga sinna.
Við systur höfum ávallt verið
stoltar af pabba okkar og erum
þakklátar fyrir föðurlegan stuðn-
ing hans. Við gátum ávallt leitað
til hans enda bar hann velferð
okkar fyrir brjósti. Hann hvatti
okkur og samgladdist þegar vel
gekk.
Þegar erfiðleikar steðjuðu að
var hann traustur bakhjarl og
klettur í lífi okkar. Stuðningur
hans og móður okkar var ómet-
anlegur þegar yngsta systirin
missti maka sinn frá þremur
börnum. Þá var hann til staðar á
erfiðum tímum og hjálpaði í
þungbærri sorg. Hann hafði lag á
því að eiga sitt sérstaka samband
við hvert og eitt okkar og öll eig-
um við dýrmætar minningar um
ástríkan föður og afa.
Faðir okkar greindist með
krabbamein í upphafi þessa árs
sem var honum og okkur öllum
mikið áfall enda var hann enn
fullur starfsorku og stefndi að því
að njóta lífsins svo miklu lengur
með sínu fólki. Hugur hans stóð
til þess að hlúa að fjölskyldunni,
sinna áhugamálum og hrinda í
framkvæmd mörgum góðum
hugmyndum. Þegar veikindin
tóku á var mikilsvert hve sam-
hent fjölskyldan var. Faðir okkar
mætti örlögum sínum af æðru-
leysi og hugrekki og tókst á við
hinar sorglegu aðstæður með eft-
irtektarverðri hugprýði og reisn.
Móðir okkar umvafði hann mikilli
ástúð allt til hinsta dags. Hún
stóð þétt við hlið hans og það var
sannarlega fagurt og aðdáunar-
vert að verða vitni að hinu djúpa
og kærleiksfulla sambandi þeirra.
Vinir föður okkar og félagar
studdu hann af einlægni og
tryggð. Hann naut einnig fag-
mennsku og umhyggju hjúkrun-
arfræðinga hjá Karitas heima-
hjúkrun og starfsfólks 11E á
Landspítalanum. Þessu góða
fólki sendum við hjartans þakkir.
Mikill er missir móður okkar
og við syrgjum yndislegan föður
og afa. Í hans anda munum við
saman umvefja móður okkar ást
og umhyggju. Allar góðu minn-
ingarnar veita okkur styrk í sorg-
inni og í tárum okkar speglast allt
það sem hann var okkur.
Minningin lifir.
Margrét, Sigurbjörg,
Kristín og Katrín Kristín.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Við systkinin munum varðveita
minningarnar um ástkæran afa
okkar sem kenndi okkur svo
margt.
Arndís, Kolbrún,
Auður og Brynjar.
Til elsku afa míns.
Ég á svo margar fallegar og
góðar minningar með afa og
ömmu. Það var alltaf gleði og ást í
kringum afa. Minningar um okk-
ur keyra saman á leið í sumarbú-
staðinn og stoppa við hjá Gamla
krana þar sem að afi vissi að okk-
ur fannst það svo skemmtilegt.
Bestu minningarnar voru frá því
þegar við fórum í sveitina þar
sem við krakkarnir lékum okkur
allan daginn við að smíða og leika
okkur í bátnum.
Afi var svo skemmtilegur og
kærleiksríkur, fallegar minning-
ar og væntumþykja styrkja okk-
ur við fráfall elsku afi okkar. Fjöl-
skyldan var alltaf í forgangi hjá
afa, hann hugsaðir svo vel um
alla. Ég sakna hans svo sárt og
hugsa mikið til hans. Ég veit að
hann vakir yfir okkur og passar
að allt gangi vel.
Hans sterka hönd og hjarta
mun leiða okkur áfram og styrkja
í gegnum lifið. Hann verður alltaf
í hjartanu hjá mér. Ég fer með
bænir handa afa eins og hann og
amma gerðu alltaf með okkur í
sveitinni.
Guð geymi þig, elsku afi minn.
María Rós Kristjánsdóttir.
Hallgrímur svili minn var lág-
ur maður vexti en þéttvaxinn. Ég
er meira á lengdina, allavega þeg-
ar við kynntumst fyrir 40 árum.
Maður fann strax að það stafaði
frá honum orka og styrkur sem
ekki er svo auðvelt að henda
reiður á í öfugu hlutfalli við hæð-
ina, en fékk mann til að líða vel í
návist hans. Halli tók tilvonandi
svila sínum af mestu alúð og lét
mig ekki líða fyrir hæðarmuninn.
Okkar kynni og gagnkvæm virð-
ing hafa ekki rofnað, þótt Helga
mín hafi látist fyrir 10 árum.
Það er hægt að lýsa Halla á
margan hátt. Einn er sá að hann
var dellukall í bestu merkingu
þess orðs. Hann fékk ofuráhuga á
einhverju máli og þá var það tekið
alla leið. Hvort sem það var að
honum datt í hug að bakka hring-
inn í kringum Ísland, þá var það
gert. Eða þegar hann fékk áhuga
á byssum. Þá dugði ekki minna en
að fara til Bandaríkjanna að læra
byssusmíði. Svo fékk hann áhuga
á að byggja sér sumarbústað og
þá var það gert með eigin hönd-
um og efniviður notaður úr forn-
frægu húsi í miðbænum sem átti
að aka á haugana. Sumarbústað-
urinn varð mjög Halla- og Dísu-
legur.
Halli hafði líka bíladellu, alla
vega frá mínum bæjardyrum séð,
því hann skipti svo oft um bíla og
allir voru þeir uppáhaldsbílarnir
hans, alla vega meðan hann átti
þá. Þá má ekki gleyma húsinu
þeirra í Hellisgerði. Þau keyptu
það í frekar bágbornu ástandi, en
áður en langt um leið var það orð-
ið fullkomlega í Halla- og Dísus-
tílnum sem við kunnum svo vel
við.
Halli var mikill fjölskyldufaðir.
Ákaflega traustur og alltaf til
staðar þegar á þurfti að halda. En
ég hugsa að afahlutverkið hafi
verið honum hvað ánægjulegast
og þar var samhljómur með okk-
ur.
Halli hefur komið að rekstri
nokkurra fyrirtækja og unnið þar
af sömu elju, einbeitingu og þekk-
ingu á verkefninu og einkenndi
hann svo mjög í áhugamálunum.
Starfsmaðurinn Halli var
áreiðanlega mjög eftirsóknar-
verður, því hann setti sig svo vel
inn í öll þau mál sem honum voru
falin og leysti þau af hendi svo til
fyrirmyndar var. Ég kynntist því
aðeins því hann kom nokkrum
sinnum til míns fyrirtækis til að
leysa úr sérhæfðum málum síns
vinnuveitanda.
Eins og hjá svo mörgum öðr-
um, sneyddu áföll í lífinu ekki hjá
Halla og eflaust haft áhrif á hann
til frambúðar. En það var aðdá-
unarvert að sjá og finna hversu
sterkur hann kom út úr slíku,
brotnaði aldrei en spratt síðan
upp teinréttur og hélt áfram sinni
lífsgöngu með Dísu sinni.
Elsku Dísa, dætur og fjöl-
skyldur. Hugur okkar er með
ykkur á þessari erfiðu kveðju-
stund. Söknuðurinn og sorgin
hverfa ekki, en maður lærir að
lifa með þeim og halda áfram lífs-
leiðina.
Björn H. Jóhannesson.
Ég ætla með þessum orðum að
minnast Hallgríms vinar míns
Marinóssonar.
Hallgrími kynntist ég fyrir ein-
um 33 árum, sumarið 1979. Hann
og félagi hans Kjartan höfðu ver-
ið ráðnir sem smiðir við gerð
sjónvarpsþátta uppúr Paradísar-
heimt en ég sem bílstjóri og að-
stoðarmaður við það verkefni.
Þessir karlar tveir, eins og ég
nefndi þá, tóku mig unglinginn
uppá sína arma og urðum við
miklir félagar þetta sumar. Ald-
ursmunur var talsverður, ég tæp-
lega tvítugur en þeir komnir á
fertugsaldur, fjölskyldumenn.
Aldrei fannst mér þó annað en
mér væri tekið sem jafningja.
Uppúr þessu varð svo vinátta og
samband sem hélst milli okkar
Hallgríms allt til síðasta dags.
Mörg sumur og meðfram skóla
vann ég hjá honum, á hans vegum
og síðar, ef ég stóð í einhverjum
framkvæmdum, eins og oft var
nú, gat ég alltaf leitað ráða hjá
honum.
Hallgrímur var ekki alveg
venjulegur maður, hann var
dellukall, í allra jákvæðustu
merkingu þess orðs. Slíkir dellu-
kallar eru með alskemmtilegustu
mönnum sem ég umgengst. Hall-
grímur gat sökkt sér ofan í ólík-
ustu verkefni, kynnt sér hlutina
til hlítar og hafði vit á ótrúlegustu
málum. Fyrst og fremst var hann
listatrésmiður og starfaði mest
við það en gat, held ég, leyst
hvaða verkefni sem fyrir hann
voru lögð. Hér á árum áður var
hann með þeim fyrstu sem gerðu
sér atvinnu úr líkamsræktar-
bransanum, hann setti sér það
verkefni að bakka bíl kringum Ís-
land og gerði það, hann starfaði
lengi sem byssusmiður, vissi allt
um byssur og hafði jafnvel uppi
áform um að stofna íslenska
byssuverksmiðju, hann rak um
skeið veiðivöruverslun og hann
var starfsmaður Veðurstofunnar
um árabil. Fleira og fleira mætti
telja.
Þó Hallgrímur gæti verið harð-
ur í horn að taka ef því var að
skipta mun ég fyrst og fremst
minnast hans sem húmorista og
ljúfmennis. Það kom alltaf sér-
stakt blik í auga og bros á vör
þegar hann talaði um barnabörn-
in sín og stoltið leyndi sér ekki.
Það gekk ekki allt upp sem
Hallgrímur reyndi og gerði um
dagana, ýmis áföll dundu yfir eins
og gengur. Yfirleitt kom hann
standandi niður og ef ekki stand-
andi var hann fljótur á fætur aft-
ur. Þetta er eiginleiki sem fleiri
mættu hafa og hann hafði aðdá-
unarverðan dug og kjark til að
takast á við ný verkefni. Núna
undir lokin sá Hallgrímur fram á
starfslok hjá Veðurstofunni en
ekki ætlaði hann að leggja árar í
bát, óekki. Hann hafði komið sér
upp trésmíðaverkstæði þar sem
hann ætlaði að stunda sitt fag,
trésmíði. Því miður komst það
ekki gang, smiðurinn var kallaður
burt.
Innilegar samúðarkveðjur til
Arndísar og allrar fjölskyldunn-
ar.
Blessuð sé minning Hallgríms
Marinóssonar.
Ingólfur Eldjárn.
Fyrir rúmum 20 árum
ákváðum við hjónin að taka á
leigu land fyrir sumarbústað í
landi Trönu í Borgarfirði. Við
þekktum þá leigjendur tveggja
lóða á svæðinu en vissum ekkert
um hjónin sem næst okkur voru.
Lóðir okkar lágu saman og því
skipti miklu máli hvernig til tæk-
ist um nábýlið. Áhyggjur af því
hurfu fljótlega eftir að við hittum
hjónin þar, Arndísi og Hallgrím.
Milli okkar tókst góður kunnings-
skapur. Við tók bras við að koma
upp húsi yfir höfuðið, okkar
kunnátta í þeim efnum var í
minna lagi en ljóst var að ná-
grannarnir kunnu vel til verka.
Hallgrímur var listasmiður á hin
grófari efni en Arndís listakona á
mörgum sviðum. Það var hrein
upplifun að heimsækja þau og
skoða verk þeirra. Nábýlið
reyndist mjög þægilegt, vinskap-
ur, en þess gætt að virða öll mörk
og njóta þannig kyrrðar og róleg-
heita.
Nú þegar Hallgrímur er allur
eftir erfið veikindi viljum við
votta Arndísi, dætrum þeirra og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúð með kærri þökk fyrir
hlý og góð samskipti þessi ár sem
við áttum saman í sveitinni.
Auður og Haraldur.
Í dag kveðjum við hinstu
kveðju góðan dreng Hallgrím
Viggó Marinósson. Við félagar
hans í Frímúrarareglunni áttum
því láni að fagna að vera honum
samferða og eiga hann að sem
góðan liðsmann. Í starfinu nutum
við ríkulega hæfileika hans á
mörgum sviðum. Hallgrímur var
auk þess einstaklega handlaginn
maður, allt lék í höndum hans og
allir hlutir voru leystir af yfirveg-
un og hávaðalaust. Hann var líka
uppátækjasamur og skemmtileg-
ur, og hafði einstaklega góða
nærveru. Gott handverk og hag-
leikssmíði er víða á undanhaldi nú
á dögum, en það eru einmitt
menn eins og Hallgrímur sem
hafa haldið upp merki góðs hand-
verks. Við félagar hans erum hon-
um þakklátir fyrir samfylgdina í
þessu lífi sem okkur er gefið hér á
jörðu. Höfuðsmiðurinn blessi
Hallgrím og stóru fallegu fjöl-
skylduna hans á erfiðum tíma.
F.h. samstarfsmanna á Minja-
safni Frímúrarareglunnar,
Jón Thor Hannesson.
Hallgrímur starfaði hjá Veður-
stofu Íslands í um 16 ár, fyrst sem
tækjafræðingur og síðar sem um-
sjónarmaður fasteigna. Hann
sinnti starfi sínu af mikill ábyrgð-
artilfinningu og natni.
Þegar ég kom til starfa hjá
nýrri Veðurstofu fyrir tæpum
fjórum árum hófst samstarf okk-
ar. Hallgrímur tók vel á móti mér
og setti mig inn í þau verkefni
sem að honum snéru og fann ég
strax að þarna var málaflokkur
sem ekki þyrfti að hafa áhyggjur
af, verkefnin voru í góðum hönd-
um. Hjá Hallgrími fann ég ekki
aðeins góðan samstarfsmann
heldur einnig góðan vin. Þegar
Hallgrímur veikist á síðasta ári
dró hann strax úr vinnu og hætti
loks alveg, en þrátt fyrir veikindi
hans var alltaf hægt að leita til
hans, hann var alltaf boðinn og
búinn til aðstoðar.
Hallgrímur var mikill fjöl-
skyldufaðir. Hann var vakinn og
sofinn yfir sínum konum og
þeirra afkomendum, enda sagði
hann strax við mig þegar hann
greindist að hann ætlaði ekki að
eyða þeim tíma sem hann ætti
eftir í vinnu heldur með fjölskyld-
unni. Missir þeirra er því mikill
og votta ég þeim mína dýpstu
samúð. Það er sárt að sakna en
það er gott að minnast. Ég þakka
Hallgrími fyrir allar góðu minn-
ingarnar.
Hafdís Karlsdóttir,
Veðurstofu Íslands.
Hallgrímur V.
Marinósson
Hún Stína systir
var sunnudagsbarn.
Hún óf sinn lífsvef óvenju
fallega með jákvæðni, hjálp-
semi og dugnaði.
Eiginlega voru allar aðstæð-
ur erfiðar þegar hún fæddist
1917. Frostaveturinn mikli var
1918, þegar hún var 1 árs. Móð-
ir hennar einstæð 22 ára gömul
og aðstæður mjög erfiðar. Þá
voru kjör einstæðra mæðra
önnur en nú.
Hún systir mín var tekin í
fóstur af Kristjáni G. Kristjáns-
syni skipstjóra og Þórdísi Frið-
riksdóttur. Við systkini hennar
Kristín Zoëga
✝ Kristín Zoëgafæddist 14.
október 1917 á Ísa-
firði. Hún lést á
Hrafnistu 16. sept-
ember 2012.
Útför Kristínar
fór fram frá Ás-
kirkju 21. sept-
ember 2012.
vorum alltaf í góðu
sambandi við hana
og bjuggum í
nokkur ár í næsta
húsi við stóru
systur og fóstur-
foreldra hennar.
Hún reyndist okk-
ur vel.
Á unglingsárun-
um lá leið hennar
til Danmerkur
með Maju dönsku en svo kom
hún aftur heim með Esjunni og
var þá með lífsförunaut sínum
Geir Agnari Zoëga. Hún giftist
inn í frábæra samhenta fjöl-
skyldu sem kunni að eiga góðar
stundir saman. Við systkinin
áttum alla ævi góð tengsl og
hún sýndi okkur innilega vin-
áttu sem við erum þakklát fyr-
ir. En eins og stendur í Háva-
málum mun sannast að orðstír
deyr aldregi hveim sér góðan
getur.
Hafðu þökk fyrir allt.
Ragnhildur Ingibergsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
KARITASAR JENSEN,
Stóragerði 42,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi.
Einnig þökkum við Karitas, hjúkrunar- og ráðgjafaþjónustu, fyrir
veittan stuðning og góða aðhlynningu.
Steinunn Margrét Tómasdóttir, Aðalsteinn Karlsson,
Þórunn Elín Tómasdóttir, Kjartan Jónsson,
Bryndís María Tómasdóttir, Thomas Möller,
Lára Anna Tómasdóttir, Hörður Jón Gærdbo,
Óskar Már Tómasson, Auður Pálmadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.