Morgunblaðið - 24.11.2012, Blaðsíða 55

MINNINGAR 55
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 2012
✝ SnæbjörnAdolfsson
fæddist á Akranesi
16. október 1948.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni
á Blönduósi 18.
nóvember 2012.
Snæbjörn ólst
upp í Keflavík.
Foreldrar hans
voru Hulda Klara
Randrup, f. 1920,
d. 1999, og Adolf
Sveinsson, f. 1920, d. 1967.
Snæbjörn var elstur sex systk-
ina.
Eftirlifandi eiginkona hans
er Kristín Guðjónsdóttir, f. 11.
júlí 1963. Synir þeirra eru Val-
ur Óðinn, f. 1984, Þorri, f.
1987, unnusta Gréta María
Björnsdóttir, yngstur er Fróði,
f. 1995. Börn Snæbjörns af
fyrra hjónabandi og sambúð
eru: Linda Björk, f. 1968, mað-
ur Hrafn Þórsson, þau eiga
þrjár dætur.
Adolf, f. 1971,
kvæntur Rakel
Árdísi Sigurð-
ardóttur, þau eiga
tvo syni. Sigríður
María, f. 1979,
maður Jósep
Steinn Krist-
jánsson. Ragnar,
f. 1983, kona hans
er Sigurlaug
Helga Árnadóttir,
þau eiga eina
dóttur.
Snæbjörn útskrifaðist sem
vélvirki frá Iðnskólanum í
Keflavík árið 1969. Hann starf-
aði hjá Vélsmiðju Njarðvíkur,
Ellerti Skúlasyni hf., Krafttaki
sf. og í Vélsmiðju Húnvetn-
inga. Frá ársbyrjun 1992 var
hann starfsmaður Landsvirkj-
unar í Blöndustöð.
Snæbjörn verður jarðsung-
inn frá Blönduóskirkju í dag,
24. nóvember 2012, kl. 14.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Í rúm 26 ár áttum við samleið
með Snæbirni, eða síðan Kristín
dóttir okkar kynnti hann fyrir
okkur sem væntanlegan eigin-
mann sinn. Það var dóttur okkar
mikil gæfa að kynnast jafn dag-
farsprúðum og góðum manni og
Snæbjörn var og betri tengdason
tel ég vandfundinn. Val, syni
Kristínar, gekk hann í föðurstað
og gerði aldrei upp á milli hans
og drengjanna sem þau Kristín
áttu saman, þeirra Þorra og
Fróða. Snæbjörn var vélvirki að
mennt og kom hingað norður til
að starfa við byggingu Blöndu-
virkjunar. Þegar Landsvirkjun
hóf rekstur virkjunarinnar réðst
hann þar til starfa og vann þar í
rúmlega tuttugu ár, eða þar til
hann varð að hætta störfum
vegna veikinda.
Snæbirni var margt til lista
lagt. Það var sama hvort gera
þurfti við bíla, leggja parket,
laga pípulagnir, smíða palla eða
setja upp eldhúsinnréttingar,
það lék allt í höndunum á honum.
Hann var ágætis kokkur, snill-
ingur á grillinu og laginn við að
gæta barna. Okkur tengdafor-
eldrunum var hann stoð og
stytta, hvenær sem eitthvað
þurfti lagfæringar við eða ein-
hverjar framkvæmdir voru fyr-
irhugaðar. Það þurfti ekki einu
sinni að biðja hann, hann bara
mætti og gerði það sem gera
þurfti. Heimili þeirra Kristínar
hefur hann nánast endursmíðað
og garðurinn þeirra ber hand-
bragði hans fagurt vitni.
Það hefur verið þungbært síð-
astliðna mánuði að horfa upp á
krabbameinið vinna hvern sigur-
inn á fætur öðrum, þrátt fyrir
hetjulega baráttu og fádæma
bjartsýni Snæbjörns. Hann varð
undir í þeirri baráttu og eftir
sitjum við öll, sem mátum hann
svo mikils, og syrgjum nú góðan
dreng.
Mikill söknuður ríkir hjá
börnum hans, tengdabörnum og
barnabörnum. En sárust er sorg-
in og eftirsjáin hjá Kristínu okk-
ar sem nú sér á eftir lífsförunaut
sem aldrei brást henni og vildi
allt fyrir hana gera. Við hjónin
höfum einnig misst traustan vin
og söknum ógleymanlegra sam-
verustunda heima og heiman.
Við erum þess fullviss að þegar
Snæbjörn verður kominn „hand-
an við fjöllin, áttirnar og nóttina
og inn í turn ljóssins“ verður tek-
ið vel á móti honum og örugglega
þætti honum ekki verra ef hann
rækist á bilaða vél eða lekan ofn
sem þyrfti að laga. Við biðjum
Guð að blessa góðan dreng og
hugga ástvini hans sem eftir lifa.
Kolbrún og Guðjón.
Ég kynntist mági mínum,
Snæbirni Adolfssyni, árið 1986
en hann og systir mín höfðu um
vorið fellt hugi saman. Snæbjörn
var þá kominn í Austur-Húna-
vatnssýslu til að vinna við bygg-
ingu Blönduvirkjunar sem varð
svo vinnustaður hans þar til yfir
lauk. Systir mín nældi sér þarna
í góðan mann. Snæbjörn var
sjarmerandi maður og hafði
gaman af því að skemmta sér og
öðrum. Hann var skrafhreifinn,
atorkusamur og jákvæður og var
ávallt tilbúinn að hjálpa öðrum
eða hlaupa undir bagga ef þess
þurfti. Hann forðaðist vandamál,
vildi frekar leita lausna. Hann
var handlaginn og fátt sem hann
gat ekki búið til eða lagað. Marg-
ir nutu góðs af því. Snæbjörn tók
veikindum sínum með æðruleysi
og var aðdáunarvert að sjá bar-
áttugleði hans og bjartsýni allt
þar til yfir lauk. Ég er þakklátur
fyrir þær fjölmörgu góðu stundir
sem ég átti með Snæbirni. Þegar
komið er að kveðjustund koma í
hugann margar ljúfar minning-
ar. Veiðiferðirnar upp á fjöll þar
sem rölt var í rólegheitum í leit
að jólamatnum en Snæbjörn
vissi nákvæmlega hvar hann var
að finna. Sælustundirnar í hinni
árlegu sumarbústaðarferð stór-
fjölskyldunnar sem farin var á
hverju sumri og allir hlökkuðu til
í marga mánuði. Grillveislurnar í
garðinum með einn kaldan á
kantinum, skoðanaskiptin yfir
enska boltanum, ferðalögin,
heimsóknirnar, samverustund-
irnar. Allt eru þetta minningar
sem lifa um góðan mann sem fór
of fljótt. Hafðu þakkir fyrir allt.
Minningin um traustan mág og
vin mun lifa.
Ragnar Z. Guðjónsson.
Í dag kveð ég yndislegan
bróður minn og vin.
Hvers virði er allt heimsins prjál,
ef það er enginn hér
sem stendur kyrr er aðrir hverfa
á braut,
sem vill þér jafnan vel
og deilir með þér gleði og sorg?
Þá áttu minna en ekki neitt
ef þú átt engan vin.
Hvers virði er að eignast allt
í heimi hér,
en skorta þetta eitt, sem enginn
getur keypt?
Hversu ríkur sem þú telst
og hversu fullar hendur fjár,
þá áttu minna en ekki neitt
ef þú átt engan vin.
Það er komin vetrartíð
með veður köld og stríð.
Ég stend við gluggann,
myrkrið streymir inn í huga minn
þá finn ég hlýja hönd,
sál mín lifnar við,
eins og jurt sem stóð í skugga,
en hefur aftur litið ljós,
– mín vetrarsól.
(Ólafur Haukur Símonarson)
Takk fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig, elsku bróðir.
Þín systir,
Guðný.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Það er erfitt að horfast í augu
við veruleika sem er kaldur og
hlaðinn sorg. Kær vinur er horf-
inn á braut, frá elskandi fjöl-
skyldu og vinum.
Við kynntumst Snæbirni fyrir
um aldarfjórðungi þegar þau
Snæbjörn og Kristín voru að
skjótast hvort í öðru í túninu
heima á Blönduósi. Síðan hefur
líf okkar fléttast vina- og fjöl-
skylduböndum og við átt margar
góðar stundir sem lifa í ljúfsár-
um minningum um kæran vin.
Við áttum eitt og annað sam-
eiginlegt sem lagði grunn að vin-
áttu og samhug. Drengirnir okk-
ar voru á svipuðum aldri, við
bjuggum í sama raðhúsinu, átt-
um litla svarta japanska bíla og
kisur sem voru systkini. Oft var
mikið fjör á Skúlabrautinni og
nóg að gera við að læra að labba,
hjóla, borða klaka, leika sér í
skurðinum eða grunninum – að
njóta lífsins og lifa lífinu. Á
kvöldin þegar strákarnir voru
sofnaðir var komið símasam-
bandi á milli íbúðanna til þess að
fylgjast með þeim, meðan skotist
var yfir, í kaffisopa og spjall.
Að lokum vinnudegi kom Snæ-
björn akandi í innkeyrsluna við
raðhúsið, vippaði sér út úr bíln-
um með tvist í hönd til að strjúka
mestu olíuna af höndunum, kink-
aði glaðlega kolli í húnvetnskri
sumar- eða vetrarsól – því alltaf
virðist bjart í minningunni. Svo
fluttu þau einn daginn yfir
skurðinn yfir á Smárabrautina.
Þar hreiðruðu þau um sig til
frambúðar, bjuggu sér og sínum
notalegt heimili, byggðu sólstofu
og sólpall til að njóta birtu og yls,
ræktuðu fallegan garð og nutu
samveru, sólar og skjóls.
Snæbjörn ræktaði garðinn
sinn og hlúði að honum, bæði út á
við og inn á við. Hans nánasta
umhverfi bar þess glöggt vitni en
einnig umhyggja hans fyrir fjöl-
skyldunni og velferð hennar.
Hann naut þess að fylgjast með
börnunum sínum vaxa og dafna
og var afar stoltur af þeim. Hann
var úrræðagóður og því var gott
að leita til hans, fá ráð eða aðstoð
varðandi eitt og annað og alltaf
var Snæbjörn til staðar þegar
eftir var leitað.
Snæbjörn var „sannur vinur
lífs á leið“ svo vísað sé í Kúreka
norðursins, hugprúður riddari og
merkisberi sem sinnti fjölskyldu
sinni af alúð, verkum sínum af
metnaði og natni, kunni að lifa
lífinu og ljá því lit. Hann var
hæfileikaríkur og umhyggjusam-
ur og honum fylgdi gleði. Hann
var listrænn og iðinn við að
skapa, gera alls konar tilraunir
með efni og aðferðir, búa til fal-
lega hluti og leyfa öðrum að
njóta þeirra. Orð mega sín lítils á
erfiðum tímum en efst í huga
okkar er þakklæti fyrir að hafa
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast Snæbirni og eiga hann
að vini.
Elsku Kristín, Valur, Þorri og
Gréta, Fróði, Raggi, Linda
Björk, Adolf, Sigríður María og
fjölskyldur, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Einnig sendum við Kollu, Guð-
jóni, Ragnari, Áslaugu og sonum,
systkinum Snæbjörns og fjöl-
skyldum samúðarkveðjur. Minn-
ingin um ljúfan mann lifir – hans
er sárt saknað.
Sólveig, Guðmundur, Þeyr,
Kolbeinn og Tumi.
Í dag kveðjum við yndislegan
frænda sem fór allt of snemma
frá okkur. Það eru margar minn-
ingar sem hlaðast upp hjá okkur
og það sem stendur upp úr hjá
Pétri Heimi eru ljósanæturnar
sem þú komst á mótorhjólinu
þínu frá Blönduósi til Keflavíkur
og hann fékk að sitja aftan á hjá
þér. Þið náðuð svo vel saman og
ekki skemmdi fyrir sameiginlegt
áhugamál ykkar á mótorhjólum
og Pétur var svo montinn þegar
þú gafst honum mótorhjólið sem
þú bjóst til handa honum. Það
var alltaf svo yndislegt að hitta
ykkur Kristínu hvort sem það
var á ljósanótt eða bara heima
hjá mömmu eða uppi í sumarbú-
stað. Ef við vorum á leið norður
eða suður gáfum við okkur oftast
tíma til að stoppa hjá ykkur á
Blönduósi til að segja hæ.
En núna líður þér vel og veit
ég að mamma og pabbi þinn taka
vel á móti þér og Heimir pabbi
minn líka og þeytist þið um á
mótorhjólunum ykkar um allt.
Þín er sárt saknað og biðjum
við góðan Guð að hjálpa yndis-
legu konunni þinni Kristínu,
börnum, tengdabörnum, afa-
börnum og systkinum þínum á
þessum erfiða tíma.
Blessuð sé minning um ynd-
islegan mann sem þú varst, elsku
Snæbjörn frændi.
Hulda, Jóhann, Pétur,
Guðný og Kristinn, Noregi.
Kveðja
frá samstarfsmönnum
Það er svo margt sem kemur í
hugann á þessari stundu og erfitt
að koma því öllu á blað um okkar
góða félaga sem fallinn er frá eft-
ir erfiða baráttu við krabbamein.
Starfsmenn Blöndustöðvar
eru eins og ein fjölskylda og nú
hefur verið höggvið stórt skarð í
hana þar sem Snæbjörn Adolfs-
son var einn af okkar tryggustu
starfsmönnum og þátttakandi í
öllum okkar athöfnum og við-
burðum síðustu tvo áratugina.
Það var unun að horfa á
Snæja, eins og hann var kallaður
af vinum og vinnufélögum, vinna
sín verk í vélarskemmunni þar
sem handbragðið var afskaplega
fagmannlegt og fumlaust. Hann
hafði gaman af því að fást við
flókin smáatriði í fínsmíði sinni á
járni og var í eðli sínu listamaður
í höndunum. Snæi var afar hjálp-
samur og alltaf til í að leggja sitt
af mörkum við hvað sem var.
Hann var öryggistrúnaðarmaður
starfsmanna Blöndustöðvar frá
upphafi starfs síns við stöðina og
þar til hann lét af störfum vegna
veikinda. Þar naut hann sín og
var iðinn við að benda á eitt og
annað sem betur mátti fara.
Snæbjörn var áhugamaður um
öll tæki og tól. Bílar og mótorhjól
voru honum hugleikin og var
hann skemmtilegur félagi í hjóla-
ferðunum. Hans verður sárt
saknað í þeim félagsskap.
Snæbjörn kunni frá mörgu að
segja, var mjög skemmtilegur á
samkomum okkar og hafði gott
lag á að fá aðra til að taka undir í
gríninu og ekki síst gerði hann
grín að sjálfum sér.
Þær voru margar góðu stund-
irnar sem við starfsmenn áttum
saman í litlu kaffistofunni okkar í
stjórnhúsinu og alltaf tók Snæ-
björn þátt úr horninu sínu. Það
hafa verið undarlegir tímar und-
anfarnar vikur að hafa ekki Snæ-
björn hjá okkur og tómleikinn í
hjörtum okkar er mikill. Það
verður skrítið að hafa ekki þenn-
an dagfarsprúða mann í hópnum
og sem þátttakanda í okkar dag-
legu störfum.
Hve fánýt eru flestra orð,
þá fellur náinn vinur.
Öll lífsins spilin lögð á borð,
er lognast hjartans dynur.
Við tekur í hjörtunum tómarúm,
sem tíðum var fyllt af hlýju.
Í lífinu skiptist á haustsins húm,
og hljómfagurt vorlag að nýju.
Í minningu geymið marga stund,
um mikinn, góðan dreng.
Sú hugsun mun þá létta lund,
og leysa brostinn streng.
(Jakob Hóli)
Við samstarfsmenn þökkum
fyrir að hafa fengið tækifæri til
að vinna með slíkum öðlingi og
allar ljúfu stundirnar sem við
geymum í hjarta okkar.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann
allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Við starfsmenn Blöndustöðvar
vottum fjölskyldunni okkar
dýpstu samúð.
Minningin um góðan dreng lif-
ir í hjörtum okkar allra.
F.h. starfsmanna Blöndu
stöðvar,
Guðmundur R. Stefánsson.
Ekki grunaði mig þegar ég
talaði við þig fyrir fjórum vikum
að það yrði okkar síðasta samtal.
Þá varstu loksins á leiðinni á
Blönduós eftir rúmlega fjögurra
mánaða sjúkralegu í bænum.
Heilsu þinni fór hratt hrakandi
og samtöl okkar urðu því miður
ekki fleiri.
Ekki gat okkur órað fyrir því
þegar veikindin tóku sig upp í
byrjun þessa árs að þau ættu eft-
ir að leggja þig að velli á svo
skömmum tíma. Baráttugleðin
og æðruleysið í veikindunum var
aðdáunarvert. Við eigum eftir að
sakna þess að fá þig í helgar-
heimsóknirnar í kaffi og enska
boltann.
Þú varst mikil barnagæla. Alli
litli vinur þinn kallaði þig lengi
vel afa og hljóp í fangið á þér
þegar þú komst til okkar í heim-
sókn. Nú spyr hann hvað í ósköp-
unum þú ætlir að gera uppi í
himninum og hvenær þú komir
nú eiginlega niður aftur.
Þú varst ótrúlega iðinn, alltaf
með einhver verkefni á prjónun-
um, allt lék í höndum þér og ekki
kom fjölskyldan að tómum kof-
unum þegar leita þurfti ráða eða
aðstoðar við eitt og annað.
Það er dapurlegt til þess að
hugsa að nú er komið að leið-
arlokum og samverustundir fjöl-
skyldunnar með þér verða ekki
fleiri. Það er stórt skarð höggvið
í litlu fjölskylduna þegar þín nýt-
ur ekki lengur við.
Elsku Snæbjörn, missir fjöl-
skyldunnar er mikill og þín verð-
ur sárt saknað.
Áslaug Ósk Alfreðsdóttir.
Kær vinur og samstarfsfélagi,
Snæbjörn Adolfsson, er fallinn
frá, allt of ungur. Mig langar að
minnast félaga míns í stuttu
máli.
Okkar kynni hófust fyrir 20
árum þegar við hófum störf við
Blönduvirkjun. Það var þannig
að við lentum saman á vöktum.
Það voru því mörg jól, áramót og
þá sérstaklega páskar sem við og
fjölskyldur okkar héldum hátíð-
leg saman uppi í virkjun, en allt-
af voru þær stundir mjög
ánægjulegar og ljúfar, þar sem
allir hjálpuðust að við að gera
samverustundir fjarri heimilun-
um sem ánægjulegastar.
Snæbjörn var frábær vinnu-
félagi, vandvirkur, vinnusamur
og góður húmoristi og er hans
sárt saknað í samstarfshópnum.
Það er af mörgu að taka þegar
horft er um öxl, minningarnar
margar um góðan og traustan
vin og samstarfsfélaga. En mig
langar að minnast eins. Þannig
var að ég tók að mér námskeið
fyrir vinnumálstofnun Norður-
lands vestra sem fólst í rafsuðu,
logsuðu og járnsmíði. Fékk ég
Snæbjörn til liðs við mig enda
var hann góður smiður og þá
kom nú í ljós hve frábær kennari
hann var líka, því með natni
sinni, þolinmæði og endurtekn-
ingum kom hann öllu frábærlega
til skila.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
góðan félaga og vin. Hugur okk-
ar er hjá þér, Kristín mín, og
fjölskyldu þinni. Innilegar sam-
úðarkveðjur til allra aðstand-
enda.
Gísli og fjölskylda.
Snæbjörn var sterkur maður,
á margan hátt. Við sem nutum
vinskapar hans söknum hans og
þess sem hann hafði að gefa. Í
gegnum tíðina gaf hann mikið af
sér með margvíslegum viðvikum,
en í veikindum síðustu mánaða
gaf hann af andlegum styrk. Því
meira sem líkaminn brást, þeim
mun meira stækkaði hið innra.
Æðruleysið var þvílíkt að orð fá
því ekki lýst.
Já, viðvikin hans Snæbjörns
voru mörg. Hann rétti hjálpar-
hönd, smíðaði og gerði við. Snæ-
björn var ekki bara þúsundþjala-
smiður heima hjá sér, fleiri nutu;
Guðjón og Kolla, Raddý og meira
segja við sem búum í Reykjavík.
Síðasta sumar er hann kom suð-
ur bjargaði hann okkur með því
að eyða geitungabúi, sem okkur
vantaði þor og lagni til að takast
á við. Snæbjörn var ekki kröfu-
harður á móti, ef hann fékk að
launum einn bjór var hann glað-
ur.
Með þessum fáu og fátæklegu
orðum langar okkur til að hvetja
Kristínu áfram og stórfjölskyld-
una. Það er mikið að missa Snæ-
björn sem hefur verið kletturinn
í 27 ár. Hans verður saknað og
hans verður minnst.
Í framtíðinni munum við
minnast hans þegar við borðum
lambalæri með grænum baunum
og rauðkáli og/eða reykt folald-
akjöt með uppstúf. Sem betur fer
er það ekki svo sjaldgæft.
Björk og Sveinn Rúnar.
Nú hefur vinur minn og vinnu-
félagi hann Snæbjörn kvatt okk-
ur eftir erfið veikindi. Ekki
komst hann í gegnum þessi veik-
indi sem hann hafði barist við
undanfarið þrátt fyrir bjartsýni
og jákvæðni. Þegar þetta er
skrifað er ég að færa verkefni
sem hann hefur séð um á aðra
starfsmenn Blönduvirkjunar. Nú
fyrst geri ég mér grein fyrir því
að Snæbjörn á ekki eftir að vinna
fleiri verk með okkur hér en von-
andi hefur hann aðstöðu á nýjum
stað til þess og jafnvel að smíða
eitthvað fínt úr járni. Við þessa
hugsun færist yfir mig söknuður
og sorg en stórt skarð hefur ver-
ið höggvið í starfsmannahóp
Blöndustöðvar.
Snæbjörn var alltaf svo hjálp-
samur ef við hinir vorum að
basla eitthvað á verkstæðinu, ég
man sérstaklega eftir hjálpsemi
hans þegar ég var að vinna við
breytingar á jeppunum mínum,
alltaf var hann tilbúinn að hjálpa
mér við járnsmíði og annað sem
ég var að gera og stundum var
unnið langt fram á kvöld. Sér-
staklega fannst honum skemmti-
legt að renna eitthvað vanda-
samt í rennibekknum. Ef ég
vogaði mér að fara í rennibekk-
inn þá spurði hann alltaf „Er þér
ekkert heilagt Jónas minn“ eða
„Hefurðu ekkert að gera í raf-
magni núna“. Það var stutt í
stríðni og yfirborðsnöldur hjá
honum sem var hægt að hafa
gaman af.
Hafðu þökk fyrir vinskapinn
Snæbjörn minn.
Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu Snæbjörns.
Jónas Þór
Sigurgeirsson.
Snæbjörn
Adolfsson