Morgunblaðið - 24.11.2012, Blaðsíða 57

vatnssveitin er fallegasti staður
sem ég hef nokkurn tíma litið.“
Afi flutti úr sveitinni á þrett-
ánda ári og kom þar einungis sem
gestur síðan en alltaf var Mý-
vatnssveitin sveipuð dýrðarljóma
í huga hans og það hafði áhrif á
okkur afkomendurna.
Sjálfur varð ég þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá að fara norður til
Árna frænda þegar ég var barn.
Sú dvöl var kannski ekki löng, en
hún hafði djúpstæð áhrif.
Maður sér það núna að það hef-
ur ekki verið alveg einfalt að taka
við barni að sunnan og bera á því
ábyrgð og ekki held ég að ég hafi
verið til mikils gagns. En velkom-
inn var ég enda gestrisninni á
Laxárbakka við brugðið.
Það var nóg að gera og mér eru
ógleymanlegar margar stundir
þegar hann tók mig með sér út í
fjárhús eða hlöðu og að gera við
girðingar. Þá sagði hann mér sög-
ur af lífinu í sveitinni, bæði þá og
fyrr. Hann sýndi mér marga
staði, tengdi þá við „fólkið okkar“
og gaf mér þannig hlutdeild í fjár-
sjóði sem ég hef átt æ síðan.
Árni frændi minn var einstak-
ur maður sem erfitt er að lýsa í
fáum orðum. Hann var blíðlyndur
og á sinn hægláta hátt skapaði
hann sér virðingu allra sem um-
gengust hann. Hann var gæfu-
maður og börn hans og afkom-
endur bera honum og Ídu gott
vitni.
Þegar ég eignaðist sjálfur fjöl-
skyldu fékk hún að njóta sömu
frændseminnar. Þrátt fyrir að
hugurinn leitaði oft norður gáfust
alltof fá tækifæri til þess að fara
þangað síðustu árin. Sem betur
fer höguðu örlögin því þannig að
ég skaust norður síðastliðið vor.
Það gladdi mig að finna að allt var
eins og það hafði alltaf verið. Þeg-
ar ég lagðist til svefns í fallega
herberginu uppi og heyrði niðinn í
ánni í bjartri vornóttinni fannst
mér allt gott.
Það er svo margt sem maður
hefði viljað hafa sagt en það er
víst of seint. Ég vona bara að Árni
hafi vitað hvað mér þótti vænt um
hann og hvað ég er þakklátur
honum og fjölskyldu hans. Þrátt
fyrir að ég sé löngu búinn að sjá
að afi hafði rétt fyrir sér hvað
varðar fegurð Mývatnssveitar
verð ég þó að viðurkenna að mér
er yfirleitt ofar í huga fólkið sem
þar bjó og býr. Það á ég Árna að
þakka.
Einlægar samúðarkveðjur frá
París til Gísla, Ingu og fjölskyld-
unnar frá okkur Sólrúnu.
Gunnar Haraldsson.
Þegar ég hugsa um Árna
frænda minn á Laxárbakka í Mý-
vatnssveit færist yfir mig hlýja.
Ég sé hann fyrir mér standandi á
hlaðinu á Laxárbakka eða inni í
eldhúsi að draga fram kaffi og alls
kyns bakkelsi. Hlýr bjarmi í aug-
unum og syngjandi tónn í rödd-
inni þegar hann talaði. Þetta eru
kannski ekki margar stundir sem
ég vísa til að ég átti í eldhúsinu
hjá honum, flestar veturinn 1994
þegar ég dvaldi í Mývatnssveit í
nokkra mánuði en svo nokkrar á
seinni árum þegar ég átti leið í
sveitina góðu, þá var auðvitað
ekki annað hægt en að renna við á
Laxárbakka. Alltaf var tekið vel á
móti okkur og boðið í kaffi og
bakkelsi í eldhúsið.
Frændsemi er eitt af því sem
er mikilvægt að rækta og það var
svo sannarlega eitt af því sem ég
lærði í Mývatnssveitinni 1994. Ég
kom og þekkti engan en vissi af
nokkrum frændgarði sem ég leit-
aði uppi. Þar voru Árni og hans
fjölskylda, systkinin Gísli og Inga,
auðvitað fremst í flokki. Ég hafði
hitt þau áður sem barn þegar ég
kom með foreldrum mínum að
Laxárbakka en Árni og pabbi
minn, Stefán M. Gunnarsson,
voru bræðrasynir. En þegar ég
svo fullorðin bjó og starfaði í Mý-
vatnssveitinni þennan vetur var
ég aufúsugestur á heimili Árna og
Gísla og það var dýrmætur tími
fyrir mig þar sem ég kynntist
frændfólki mínu á ómetanlegan
hátt og svo miklu betur en ég
hafði þekkt það áður. Mér finnst
ég hafa búið að þessu síðan, það
mynduðust tengsl sem annars
hefðu ekki myndast.
Ég var stolt af þessum frænda
mínum í Mývatnssveitinni, bónd-
anum og baráttumanninum sem
alltaf bar hag sveitarinnar og
verndun hennar fyrir brjósti.
Hann sagði mér stoltur en með
kímnisglampa í augum frá Lax-
árdeilunni 1970 og sprengingu
stíflunnar í Laxá. Mér fannst
þetta skemmtileg saga en ekki
síður honum, hann hló og kímdi
við frásögnina. Þetta er þó einnig
svo merkileg saga þar sem at-
burðurinn átti ríkan þátt í ákvörð-
un um varðveislu Mývatns- og
Láxársvæðisins.
Elsku Gísli og Inga. Það er sárt
að missa foreldri og það verður
allt svo breytt. Við breytum því
miður ekki gangi lífsins og lífið
heldur áfram. Þá eru minningarn-
ar svo dýrmætar og þið búið að
góðum minningum um yndislegan
föður og góðan mann. Fyrir hönd
fjölskyldu minnar sendi ég ykkur
og fjölskyldum ykkar hugheilar
samúðarkveðjur. Megi guð varð-
veita ykkur og minningu Árna.
Sigríður Þrúður
Stefánsdóttir.
Nú er hann Árni á Laxár-
bakka, móðurbróðir minn, farinn.
Ekki hef ég áhyggjur af því að
það væsi um hann, hvar sem hann
nú er. Örugglega búinn að finna
sér spýtu og farinn að smíða eitt-
hvað fallegt. Árni var alltaf að
smíða eitthvað, dunda frammi í
skúr, búa eitthvað til. Hann var
einstaklega hógvær og lítillátur
maður. Það var gott og gaman að
heimsækja þá feðga Gísla og
Árna. Við gerðum það gjarnan á
sunnudögum að fara hring kring-
um Vatn og koma við á Laxár-
bakka. Ekki stóð á því að það var
farið að hita kaffi og hitt og þetta
sótt í búrið, þó svo ég reyndi að
segja að við vildum ekki neitt,
værum bara að líta inn. Síðan var
spjallað og allt í einu varð Árni
þögull og horfði yfir borðið, snar-
aðist síðan á fætur og fór inn í búr
og sótti svona eina köku til við-
bótar, þótt þess væri nú alls ekki
þörf. Og þetta gekk svona nokkr-
um sinnum, eins og honum fynd-
ist að það mætti alltaf bæta ein-
hverju við. Við kölluðum þetta „að
vera af Helluvaðsættinni“ – alltaf
að sækja meira í búrið.
Mér er líka minnisstætt þegar
systur Árna, sem bjuggu í
Reykjavík, komu til hans í heim-
sókn. Hann fór gjarnan með þær í
skoðunarferð um sveitina á gamla
jeppanum sínum og það örlaði á
því að manni dytti í hug atriði úr
myndinni Börn náttúrunnar.
Annars held ég að Árni hafi verið
sannkallað náttúrubarn. Hann
fylgdist mjög mikið með nátt-
úrunni, ánni og fuglunum. Hann
hringdi stundum til að vita hver
vatnsstaðan væri hjá okkur í Vog-
um og hvort það væri mikið af
fuglum á vatninu.
Það er gott að minnast hans og
forréttindi að hafa fengið að
kynnast honum frænda mínum,
Árna á Laxárbakka.
Gísli Rafn í Arnarnesi.
Lítill miðað við aldur, sex ára
pjakkur, var ég sendur í sveit til
ókunnugs fólks í Mývatnssveit.
Mágar pabba á Dalvík keyrðu
mig í sveitina, en áður hafði ég
ferðast með Óskari föðurbróður
mínum frá Reykjavík til Dalvíkur
í vöruflutningabílnum hans. Allt
heimilisfólkið á Laxárbakka og
Helluvaði stóð úti á hlaði þegar
við komum á leiðarenda. Ekki til
að taka á móti stráknum úr
Reykjavík heldur til að dást að
nýja traktornum, Massey Fergu-
son, sem kom sama dag. Mér leist
ekkert á blikuna þegar mágarnir
kvöddu mig og keyrðu burt, skilj-
andi mig einan eftir hjá þessu
fólki sem ég hafði aldrei séð áður.
Áhyggjurnar reyndust fljótt
óþarfar. Bændurnir ungu, Ída og
Árni, sem bjuggu á nýbýlinu Lax-
árbakka með börnum sínum Gísla
og Ingu, tóku mér opnum örmum
ásamt heimilisfólkinu á Helluvaði
og ég var fljótur að gleyma heim-
þránni. Sumarið var fljótt að líða
og um haustið þegar ég fór suður
var ég strax farinn að hlakka til að
koma aftur næsta vor. Ég var tíu
sumur í sveit á Laxárbakka og
eitt haustið þegar ég var á ellefta
ári neitaði ég að fara heim og fékk
að ganga í skóla fyrripart vetrar á
Skútustöðum. Árni og Ída voru
mér afskaplega góð enda einstakt
fólk, þau kenndu mér margt og
höfðu mikil áhrif á mig og mína
framtíð. Það var mikil gæfa að fá
að alast upp á sumrin á bökkum
Laxár í Mývatnssveit hjá þessu
góða fólki. Læra að þekkja
fuglana og fiskana, bera virðingu
fyrir náttúrunni og láta sér þykja
vænt um hana. Árni lét mig ganga
til allra verka, en á því lærir unga
fólkið að bjarga sér og býr að þeg-
ar það fullorðnast. Hann var ein-
stakur maður, ljúfur og mikið
góðmenni, með eindæmum ósér-
hlífinn. Ég kom alltaf við hjá Árna
þegar ég kom í sveitina til að
veiða í Laxánni eða í öðrum er-
indagjörðum. Síðustu árin var
Árni farinn að lýjast og átti við
veikindi að stríða, en alltaf var
jafn gaman að hitta hann þótt oft
væri stoppað stutt. Góða skapið
og hlýjan voru ávallt á sínum stað.
Ég á eftir að sakna Árna um
ókomna tíð og votta Gísla og Ingu
og fjölskyldu og öðrum nákomn-
um ættingjum innilega samúð.
Jón Gunnar Ottósson.
Árni á Laxárbakka hefur kvatt
þennan heim. Hann kvaddi skjótt,
án sársauka í góðri elli, að loknu
góðu og fögru ævistarfi. Árni og
Ída reistu svo sannarlega skála
sinn um þjóðbraut þvera. Heimili
þeirra var bókstaflega í þjóðbraut
og þau voru þekkt og elskuð af
ótrúlegum fjölda fólks. Auk hefð-
bundinna starfa að búi sínu sinnti
Árni ábyrgðarstörfum fyrir
Landsvirkjun og hann var aðstoð-
armaður og ráðgjafi fjölda vís-
indamanna í sambandi við fjöl-
mörg rannsóknarverkefni á
Laxár-Mývatnssvæðinu.
Þannig tengdist hann miklum
fjölda fólks sem mat hann mikils
og treysti á hann.
Öllum sínum störfum gegndi
Árni af einstakri trúmennsku
ásamt gleði og góðmennsku. Mér
finnst lýsandi fyrir persónuleika
hans, aðstoð hans við húsendur
við það að koma afkvæmum sín-
um frá hreiðrinu í útihúsunum á
Laxárbakka út á Helluvaðsána.
Það var gistiþjónusta sem hann
veitti, eins og annað, af gleði og
rausn. Árni var náttúrubarn og
sannkallað guðsbarn í samfélagi
okkar mannanna. Slíkir menn eru
vandfundnir nú á dögum.
Ég þakka Árna og fjölskyldu
hans fyrir einstaka vináttu í minn
garð og ógleymanlegar samveru-
stundir á Laxárbakka. Blessuð sé
minning Árna Gíslasonar.
Hermann Sveinbjörnsson.
Vinur minn Árni Gíslason
bóndi á Laxárbakka í Mývatns-
sveit er dáinn í hárri elli. Sumarið
1976 rak sprek mitt upp á hans
fjöru. Þetta var á margan hátt ör-
lagaríkt sumar í mínu lífi. Lang-
þráður draumur hafði ræst, var
kominn í vinnu hjá Arnþóri Garð-
arssyni við úttekt á andavörpum
við Mývatn, en Mývatnssveit og
Þingeyjarsýslur voru drauma-
lönd æsku- og unglingsára minna
og sú var trú mín í þá tíð að þar
væri mannlíf fegurra og móðir
náttúra rismeiri en í öðrum sveit-
um. Athvarf okkar hreiðurleitar-
manna var rannsóknastöðin á Rifi
í landi Geirastaða, þar sem Laxá
fellur úr Mývatni. Kollegi minn
þetta sumar við hreiðurleitir
kynnti mig fyrir Árna: „Eigum
við ekki að líta í kaffi til Árna og
Ídu á Laxárbakka,“ sagði hann
eftir daglangt þramm um Laxár-
hólma. „Hvaða fólk er það?“
spurði ég; „Árni, hann er hús-
vörðurinn okkar, hann sér um
rannsóknastöðina hér á Rifi, Ída
er konan hans,“ var svarið. Þessi
heimsókn var upphafið að kynn-
um mínum við höfðingjana á Lax-
árbakka.
Viðmótið þennan fyrsta fund
var það sama og æ síðan: gest-
risni, hógværð, kurteisi, glaðværð
og samræður um lífið á bakka
Laxár og við Mývatn fyrr og nú.
Húsbóndinn hægur, rólegur og
yfirvegaður, húsfreyjan glaðvær
og ör. Fortúna réð því að síðan
hef ég dvalið í lengri eða skemmri
tíma ár hvert í Þingeyjarsýslum
við fuglarannsóknir. Aldrei hef ég
á þessum ferðum farið hjá garði
öðru vísi en að eiga fund með
Árna á Laxárbakka. Ída féll frá
eftir erfið veikindi vorið 1993, þá
var Árna brugðið. Hann bjó
áfram á Laxárbakka með Gísla
syni sínum. Elli kerling fór um
hann mjúkum höndum, andleg
geta var óskert til hinstu stundar
og líkamlega bar hann sig vel
þrátt fyrir nokkur áföll.
Síðasti fundur okkar var 10.
október sl. Þeir Gísli mættu í
fagnað til okkar rjúpnamanna á
Skútustöðum. Þegar við kvödd-
umst á pallinum við gamla Prest-
húsið sagði hann: „Við hittumst
þá í vor Óli.“ Svo verður því miður
ekki, veislan er búin og tími til
kominn að kveðja og þakka fyrir
sig. Börnum Árna, Gísla og Ingu,
og öðrum ástvinum sendi ég sam-
úðarkveðjur. Góður drengur er
genginn.
Ólafur Karl Nielsen.
MINNINGAR 57
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 2012
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum
við fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu og
fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
erfidrykkjur
Sigtúni 38, sími: 514 8000
erfidrykkjur@grand.is / grand.is
Hlýlegt og gott viðmót
Fjölbreyttar veitingar
lagaðar á staðnum
Næg bílastæði og
gott aðgengi
✝
Mín kæra móðursystir,
AGNETE GÍSLASON / GIS SCHOU – NIELSEN
Vester Søgade 76,
DK-1601 København V,
Danmark,
lést þriðjudaginn 20. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Frederiksberg Kirke, Frederiksberg Alle
71, DK-1820 Frederiksberg C, laugardaginn 24. nóvember.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Torben Bøttger.
✝
Ástkær eiginkona mín,
GUÐFINNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Baugholti 7,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
þriðjudaginn 20. nóvember.
Útför verður frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
þriðjudaginn 27. nóvember kl. 13.00.
Jón Ásmundsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, amma og lang-
amma,
SVALA ÁSBJÖRNSDÓTTIR,
Hjarðarhaga 46,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
sunnudaginn 18. nóvember.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Starfsfólki líknardeildar Landspítalans viljum við senda okkar
bestu þakkir fyrir einstaka umönnun í veikindum hennar.
Blessuð sé minning hennar.
Bragi Pétursson,
Ásbjörn Ólafsson,
Svala Ásbjörnsdóttir, Ásgeir Sigurðsson,
Erna Ásbjörnsdóttir, Daníel Jósefsson
og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
STEFÁN BJÖRGVINSSON,
Engjavöllum 5A,
Hafnarfirði,
andaðist á líknardeild Landspítalans
fimmtudaginn 22. nóvember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
Stefáns er bent á samtökin Regnbogabörn; reikningur:
0140-26-50100, kt. 501002-3560.
Hulda Karen Ólafsdóttir,
Ólafur Stefánsson, Lilja Björg Eysteinsdóttir,
Björgvin S. Stefánsson, Steinunn Jóhanna Sigfúsdóttir,
Stefán Karl Stefánsson, Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Bróðir okkar,
ÓSKAR LOFTSSON,
Bríetartúni 30
(Skúlagötu 74),
lést á heimili sínu föstudaginn 9. nóvember.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir til heimilisfólksins á
Skúlagötu 74 og til félaga hans í Vín.
María Loftsdóttir, Jón Kristinn Valdimarsson,
Guðmundur Loftsson, Sigríður Jónasdóttir.
✝
Okkar ástkæra eiginkona, móðir,
tengdamóðir og amma,
SIGRÚN HALLDÓRSDÓTTIR,
Vesturströnd 15,
Seltjarnarnesi,
andaðist sunnudaginn 18. nóvember á
Landspítalanum í Reykjavík.
Útförin fer fram frá Grensáskirkju
mánudaginn 26. nóvember kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
minningarkort Krabbameinsfélags Íslands.
Gísli Gíslason,
Ásta Gísladóttir,
Halldór Hrafn Gíslason, Jóhanna Ýr Jónsdóttir,
Heba Sigríður, Gísli Hrafn og Sigrún Ýr Halldórsbörn.