Breiðfirðingur - 01.04.1977, Side 49

BREIÐFIRÐINGUR
47
arseli í Þingeyjarsýslu kenndi vélritun og fleira. Hann var
ákaflega mikill félagi nemenda sinna. Eg man, að í fyrsta
tímanum, sem hann kenndi, bauð hann okkur öllum dús,
og upp frá 'því umgekkst hann okkur eins og hann væri
„einn af oss“, en ekki hátt yfir okkur hafinn, enda var
slík hugsun víðsfjarri honum.
— Var ekki líka náinn skilningur á einkahögum nem-
enda, til dæmis er einhver veiktist, eða annað bar að
höndum?
— Jú, það er alveg áreiðanlegt, og mjög var áberandi,
hve Jónasi var sýnt um að greiða fyrir nemendum, þannig
að skólavistin yrði þeim sem ódýrust. Veturinn, sem ég
var í skólanum, sváfum við nokkrir skólapiltar í óupphit-
uðum skúr, en lásum í skólastofunum. Við vorum í sam-
eiginlegu matarfélagi við nemendur Kennaraskólans, og
fengum þannig mjög gott fæði, sem þó var svo ódýrt, að
menn réðu við kostnaðinn, þótt þeir hefðu sáralítið fé handa
á milli.
Um skipulegt félagslíf skólans er það að segja, að ann-
an hvorn laugardag voru haldnir þar málfundir, en á sunnu-
dagskvöldið daginn e'ftir var sérstök samkoma, sem Jónas
mótaði sjálfur. Þar var leikið á orgel og sungið, og feng-
inn maður, einn eða fleiri, til þess að halda erindi. Voru
þeir ýmist utan af landi eða úr Reykjavík. Sigurður Nor-
dal, Sigtryggur Guðlaugsson á Núpi, Guðmundur Daníels-
son og Sigurbjörn Astvaldur Gíslason komu allir til þess
að halda fyrirlestra í skólanum. Víst voru þetta ólíkir
menn og höfðu ólíkt umræðuefni að flytja, en sannarlega
var mikill ávinningur að hlýða á mál þeirra. -— Þessum
samkomum stjórnaði Jónas Jónsson. Þær enduðu jafnan