Vísir - 22.12.1946, Síða 9

JÖLABLAÐ VISIS

títiðtn. IÞawi
MEÐAN
TÓÐ Á MESSU
Það var sunnudagur, og
það kom ma'ðufc gangandi
upp Brekkuna sunnan við
kekinn. Hann vár á leið heim
lil sín neðáil úr þorpinu.
Xokkrum föðmiim ofan við
efsta húsið nam íumn staðar
og íeit til balcá.
„Nei,“ tautaði hann fvrir
vinstrd megin. Var lijarta
hans að hlægja, eða livað?
— Xei, það var flaskan.
„Hahaha!“ tók maðurinn
undir við hana og seildist
nieð hfiegri hendinni eftir
liáðfúgliuiim. Ilann fékk sér
nýjan tevg.
áðan.“ Ilann sá, að hönd
hennar titraði, þegar hún tók
við þvi.
„Takk“, hvislaði liún og
snéri sér undan. „Það er frá
honum bróður minum, sýn-
ist mér.“ Svci gekk hún fram
í eldhúsið og lagði hurðina
aftur á eftir sér. —
Hann var búinn með kaff-
„Þegar hinir leggja á bratt-
múrini sér, „það er cnginri á an til furidar við síra Janus,
ferðinni, mér er óhætt
luifa alla mína hentisemi
Hann hneppti frá sér jakk- ljósinu. — Gullnu, skjálfandi unni, en hann sýndist enn æð væri skyndilegá tekin til
anum, seildist með aðra bliki sló á veigarnar, geisl- ííæstum ódrukkinn. Hann starfá i honum.
að leita eg til þín,“ sagði hann ið, þegar hún kom inn aftur, stæltur
“ |og lyfti flöskunni upp móti | og það hafði lækkað á flösk-1 eiris og
^ „Ekki gráta svona,“ hvísl-
aði maðurinn. „Þú sækir
bara drenginn og hefir liann
hérna lijá þér. Vitanlega sæk-
ir þú hann, Vála. Þú gelur
sólt hann um Jónsmessuna
fyrst hann er fjögra ára þá.“
Það fór kippur gegrium
líkama stúlkunnar, — liann
strengdist og varð slór og
og lifandi. Það var
ný, liraðstreym líf-
hendina ofan i brjóstvasann amir stigu í þeim cians. Það var luigsandi og alvarlegur a
og dró upp úr honum flösku. var fallegt fvrir augað, en ó-
Blátt sendibréf fylgdi með og sall. Lýgi. Lýgi. — Og hann
datt á veginn við fætur hans. hélt áfram meðan hann stakk
— Maðurinn horfði á það glerinu í vasann á ný:
detta, en liann fór sér að engu „Brennivínsflaskan og prest-
ótt. Hann dró tappann úr urinn, -—hvenær skyldi mað-
flöskunni, setti liana á in.unn ur hætta að þrá blekkingar
sér og fékk sér vænan teyg. ykkar í stað þess að lifa alls-
Þá fyrst, er hann hafði kom- gáður? — Það verður ekki i
ið flöskunni á sinn stað aftur, minni tíð, haliaha!“
laut liann niður eftir bréfinu. Þegar hann kom upp á
Hann snéri þvi fyrir sér brekkubrúnina sá hann syst-
nokkrum sinnum og las því ur sina og vinnupiltinn ganga
næst utanáskriftina upphátt: norður yfir lækjarbrúna á
„Slúlkan Valgerður Gisla- leið til kirkjunnar, svo
dóttir, Ási, Áslireppi. (Berist minnstu hafði niunað, að
l'ljótt. Má ekki bögglaSt).“ ilmnn mætti þeim.
Það var mjög þunnt, en „Gott,“ tautaði hann. „Þá
dálitið stinnt viðkomu, eins slepp eg við að guðlasla fram
og kort væri í því. íyfir miðdegið, — þá sleppur
Það vottaði fyrir gremju i Guðmunda við að móðgast
svip. Hann sagði:
„Ha? Sækja drenginn?“
liváði hún i ákafri spurn, eins
„Eg sé á þér, að bréf bróð- óghún tryði ekki heyrn sinni.
ur þins hefir fremur glall | „Já,“ svaraði hanri. „Viltu
þig en hryggt. Eg er feginn það ekki?“
því, Valgerður." j „Ég vil lialda áfram að
„Það var bara kort.“ svar- vinna hérna. Get eg það, ef
aði hún. „Eg átti afmæli uin hanri kæmi?“ spurði hún.
daginn og þess vegna hefir
hann sent mér kort.“
„Heyrðu,“ sagði maðurinn
eftir andartaksþögn. „Þú
mátt ekki taka það illa upp |ekki af svárinu,
fyrir mér, — en eg sá, að það hévra nú rctt.
stóð s t ú 1 k a n Valgerður
utan á bréfinu, en ekki jóm-
frú eða yngismær. Hefir þú
kannske eignazt barn?“
Hún hrökk við og leit á
hann felmtsfull, en hún
svip mahnsins, eins og hon- fvrir hönd máttarvaldanna a
iirii lílcaði ekki alls kostar meðan.“
uppgötvun sín. Svo staklc Svo liélt hann göngunni á-
hann bréfinu á sig og liélt fram.
aftur af stað upp brekkuna. j Það var enginn i baðstof-
Hann gekk nú enn hægar en unni, þegar liann kom inn,
áður og á andliti hans var'en liann heyrði, að einhver
auðséð, að margar sundur- gekk um framrni í eldhúsinu,
léitar hugsanir fóru um liuga j — að vinnustúlkan sýslaði
haris. Hami muldraði við þar raulandi við störf sin.
sjálfan sig í hálfum liljóðum, „Valgerður!“ kallaði liann.
stundum hnyklaði liann „Hevrðu mig, Valgerður. Mig
brýrnar, eins og i reiði, og langar í kaffi.
-'O
stundum kimdi liann. Það
var eins og hann væri að æfa
skapgerðarpersónu undir
sjónleik, það var eins og
hann væri að leika Hamlet
fyrir lyngið i brekkunni.
Allt í einu rauf klúkkna-
hringing þögnina.
„Vittinú! Síra Janus á ferð-
inn með drottinn í dag?“
sagði liann upphátt og nam
staðar. Jú, nú mundi hann
það líka, — það var rriessu-
dagur í Kirkjuási. Hann leit
norður yfir lækinn, og það
stóð hcima: Ástangabúar
lestuðu sig í slitinni röð upp
eftir veginum, — svartklætt
Hún lauk upp dvrunum og
leit inn til hans.
„Kaffi?“ spurði hún. „Já,
það er alveg tilbúið.
með því?“
„Nei, bara sterkt og liéltt
og svart lcaffi. Eg ætla að
liella út i það brennivini,“
svaraði hann og setti flösk-
una á borðið.
„Ætlarðu að halda áfram að
hafa mig fyrir vinnukonu
saml?“ Húri liélt riiðri i sér
andariuni lil þess að missa
til þess að
„Auðvitáð,“ flýtti hanri sér
að segja. „Þáð bl'eytir í engu
okkar samninguiri..— Það er
að segja,“ —- hariri latlt riiður
og kyssti háriá á ennið —
„þáð er að segjá, — eg vil
kom engu orði upp, og allt ijengari samning liafá við þig,
einu. voru tár hennar byrjuð héldrir allt frjálst. Skilurðu,
\rala, — allt frjálst, segi eg
Kr þér ver við, áð ég kvssi
þíg?“
að renna.
Hanri reis á fætur og gekk
til hennar.
„Taktu það ekki nærri
þér,“ hvislaði liann. Hann
lagði handlegginn yfir lierð-
ar henni um leið og liann
sagði þetla. „Ekki taka það
nærri sér, Vala. Ekki taka
það nærri sér.“
,.Eg tek það ekki nærri
mér,“ þrætti hún grátandi.
„Það er ekki af því. Það er
ekki af því.“
„Jú,“ svaraði hann, „það
er af þvi. En eg vil ekki, að
Viltu þú takir það nærri þér. ■— Er
barnið lifandi?“
„■Tá“.
„Hváð gámáll(?“ spurði
háriri.
>,Fjögrá ára á Jónsmessu.“
Ilún leit upp og mætti aug-
Hann beið ekki éftir neinn
svari, lieldur kyssti stúlkuna
aftur, — í þetta skiptið á
munninn.
„Eg vil þetta ekki,“ sagðí
hún. „Það má engirin lcarl-
maður. kyssa mig,. — nema
litli drengurinn minn.“
„Og eg,“ sagði Jónatan
Repp.
„Nei. Bara liann einn.“
„Það er ekkert ljótt aN
kj'ssa mig. Eg hef ekki veriðp
með rieinu kvenfólki lengi,‘”
sagði maðurinn brosandi.
„Þú mátt það ekki,“ end-
úrtók liún. En það var engin
sannfæring i röddinni. ÞaX
var liamingja í röddinhí.
hennar og augun ljómuðiL
- Dimmviðrurii lifs henriar,
vár þeim nú loks að slota?
— .Tá, svo leit nú út, loksins,
— og sól og máni á lofti, —-
og söl og iriáiíi og guð. —
„Þö eg megi það ekki.“
sagði hárih, — „þá er eilt
vist: að eg geri það samt. É i
það er vegria sýstur minnar,
áð eg vil heldur, að þú léyfi *
það strax. Húri viU ekki, áX
eg njóti lífsins lijá konúm; af
þvi þáð ýfir upp ástríður
lienriar sjálfrar og veikir
hariá i ofstækisfullri baráttu
hennar gegn þeim. Þess.
vegna muri hún leggja fæð á
þig, þegar liún veit, áð viS
Framh. á bls. 40.
Ilún leit á hann dálítið um hans. Þau voru heit og
undrandi. Hún hafði ekki séð
hann við vín fyrr og fanrist
skrílið að umgangast hanri
þannig.
„Eg skal laga handa þér
gljáandi, og hann hélt fast
vfir uiri hana.
„Það er af þvi liann er
driikkinn,“ lmgsaði hún, en
hún revndi samt ekki að losa
nýlt kaffi, svo það verði ncigu sig, heldur hneig enn þyngri
gott. Eg lief sjóðandi vatn ájaö barini lians og lokaði aug-
fólk á leið i guðshús. — Gott katlinum,“ sagði hún og ununi siðan. — „Mann heitir
var nú þáð. Gotl var að sum-jhvarf aftur fram fyrir hurð-
ir vissu livert þeir áttu að ina.
lialda til þess að leita sálu
sinni friðar, — til þess að
leita svars við spurningum
hennar i dag. — Hann vatl
sér til lítið eitt um leið og
hann lnigsaði þetta, og i saina
bili þótti houum seni hann
greindi lágan, niðurbældan
hlátur undan lirjcísti sér
Nokkrum mínútum seinna,
þegar hún koiri inn með
drykkinn, sal hann með bláa
bréfið hcnnar riiilli hand-
anna Og stárði á utanáskrift-
ina.
„Þetta er lil þin." sagði
hann og rétti henni bréfið.
„Eg lók við þvi á gistihúsinu
Június Hansson“, hélt hún
áfram eftir svoHtla þögn.
„Hann er hjá brciður minitni.
Eg skildi hann eflir, - það
er svöjerfitt að ráða sig með
harn, eg þorði ekki ----------“
Hún fór aflur að titra i
örriuun hans og íiýr straum-
ur tára flöði niður um andlit
hennar, eins og stíflur stórra
vatnsfalla hcfðu hrostið.

Hann reis á fietur' og gekk til hennar