Vísir - 22.12.1946, Síða 45

JOLABLAÐ VISIS
45
8 0 S
Eftir DENISE ADHEMAR
„ÞaS skc'Sup ýuSistegt á h'alði gcrzt sjáiIÍJoSaliði og
hiirriii og jðr'ð, scm ríicrm vita var skráður á ,.Jcan Bart“
ckkert um, sagði frú Carrfin. unrfir eins i ófriðarbyrjun.
Iiún sat fyrir framan arin- Þcgar eg fckk boðin um slys-
eldinn i gömlu, vinalegu ið, gat cg læplega trúað þvi,
kráiiiii „La Conrinne“, sem að Francois væri irtcr alger-
stóð á bökkum Leirufljóts. lega horfinn. Vikum samau
vonaði eg að hann liefði
koinist af á cinlivern unrfur-
Það skiðlogaði í arninum og
gestirnir sátu i kringum
hana. Trjágrein sem slóst
með reglulegu millibili við
gluggann á vcitingastofunni
hafði valrfið þvi, að talið snér- frá þvi augnabliki hefi
ist um rfrauma og fvrirboða.: verið eirðarlaus maður
sjá hvort nokkuð licfði verið
hugað að asríanum minum.
Hann stóð og át hcy í hest-
húsinu og er eg kom aflur inn
fvlgrfi gestgjafinn og kona
hans mcr til hcrbcrgis fyrir
ofan vcitingastofuna.
Þefta er svcfnherbcrgi
okkar, hcrra, sagði hún á
samlegan liátt, en að lokum j spænsku. Við höfum ekkert
varð eg þó að beygja migjrúm fyrir gcsti, en í nólt get-
fvrir staðreyndunum og uppjum við hjónin sofið niðri. Ef
eg yður vanhagar um eittlivað,
og þá skulið þér bara berja í
gölfíð.
Þegar eg háfði boðið Iijón-
gistihúsum þessa lanrfs og unum góðar nætur, för eg að
þólt eg ákveði hverju sinni iílast um í herberginu. Það
.... Haldið þcr læknir, j hvergi getað unað mér. Eg cr
að draumar geti varað mann nú orðinn kunnugur flestum
við væntanlegum háska?“
spurði cinn gcstanna Lange
lækni, sem selið liafði þegj-
anrfi og hlustað með vantrú-
arbrosi á hinar ýmsu frá-
sagnir gestanna.
„Áreiðanlega ekki. Draum-
ar stafa venjulega tif-þvi, aðifyrir, sem eg ætla að segja |],afa verjð byggl siðaren
var fátæklegt en hreint og
cg
að vera um kyrrt nokkurrí
tíma, þá uni eg oftast aðeins j hlakkaði til þess að hátta. Eg
nokkra rfaga eða réttara sagt 0pnaði samt fyrst gluggan,
—- gat unað, þvi nú er þaðjþVj eg sef ávallt fyrir opnum
brevlt, siðan atburður sá kom giugga. Herbergið virtist
ykkur frá.
Þegar Jictta
fólk etur of tormeltan mat
unrfir svefninn og þegar
menn setja rfrauma í sam-
banrf við atburði, er siðar
koma fram, er það hug-
mynrfaflugið, sem farið hefir
á stað og ])á er óskylrfum j lagt mér eindregið að fá mér
hlulum blanrfað saman. Það kunnugan fylgdarmann, en
' veitingastofan sjálf. Það var,
skcði var cg eins og aðrir hlutir hússins,
staddur í Pyreneafjölluni og!byggt úr trébjálkum og hvi't-
hafði farið i gönguferð upp kalkað eins og liús eru i
til fjalla. Á gistihúsinu þar
sem eg bjó, hafði fólkið ráð-
eg vildi vera einn með Iiugs-
anir mínar og rcið alls ó-
PyrenafjöIIum, cn bitarnir
voru brúnmálaðir, í einum
bitanna, sem lá yfir rúmi
minu, var nagli og hengdi eg
úrið mi tt á hann og flýlti mér
svo í rúmið. Það var ákaflega
er eðlileg skýring til á öllu,“
lauk læknirinn máli sinu með
háðbrosi. jsmeykur eftir krókóttum jJiægilegt að teygja úr sér í
Boussierc gamli, sem var sfjgum> þangað tií eg komstjgrófu sænglirfötunum, sem
elztur gestanna og liafði set- {að þvi að eg vissi ekkert hvar jilmuðu þægilega og ekki leið
ið í þungum þönkum, lét frá e,t
sér kaffibollann
og sagði:
var starfrfur. Mér var á Iörígu þar til eg sofnaði.
snögglega hi-eini ekki farið að standa á j Eg vaknaði við að Jiað
|sama, þvi Jiegar leið á dag- brakaði í bitanum yfir rúmi
„Sé eðlileg skýring á öllu jnn skaíl á þoka og að lokum niinu. Eg hluslaði spenntur.
sem fyrir bcr, vilrfi eg gjarn- [(',k ag rigna, svo að eg var iBljóðið hélt áfram og liktist
an heyra skoðun yðar a jiia til reika, er egkomaðlók- einna helzt marri. Allt i
nokkru, scm kom fyrir mig Um að lillu húsi. sem revndist j cinu hætti það og í stað Jiess
nýlega og hcfir breytt skoðun vera krá. Veitingastöfan var vgru barin þrisvar sinnum
minni á yfirnáttúrlegum fu]] af fólki. sem var i áköf-iþrjú högg i bjálkann. Fyrst
lilutum. Eg get skotið því um samræðum er eg gekk datt mér i liug, að hljóðið
inn i, að fyrir þenna alburð jnn_ en þagnaði þá skyndi- kæmi að neðán ogflvttist með
hatði cg sömu skoðun og iega. Mátti sjá á andlitunum, jtréverkinu upp. Hvað skyldu
læknirinn, að allt ætti sinar ag ókunnugir voru ekki vel- hjónin vera að gera um niiðja
eðlilegu orsakir. í stultu máli dcomnir og gestgjafinn lét nótt? Þetta leit út fyrir að
hc
ti
cl'i eg ávallt yerið andvígur.það skýrt. t ijósi, er
•unni á allt yfirnátlúrlegt og sagöj vjg nríg önugur, a
hann
w að það
g.jarn á að hrista bara höfuð- værj pláss hanrfa mér út i
ið, ef á slíkt var minnzt. horni og benti út í hornið
Gestirnir færðu sig osjálf- fjærst geslunum.
rált nær liver öðrum. Loks- j- Settist, cn þegar gcst-
ins áltu þeir von á að lieyra gjafjnn kom með könnu af
eitthvað um liann Boussicre vjnj og glas, bað eg hann um
ganría, scm annars lét sér snpU Gg eggjaköku eða bara
eitlhvað lieilt. Um leið lagði
nægja að tala um veðrið.
★
„Munið þið eftir þvi, þégar
vera sæmdarfólk, cn það var
hins vegar enginn vafi á þvi
að kráin var fundarstaður
smyglara. Það voru að lik-
inrfum einhverjir þeirra, sem
voru að berja að rfyrum til
þess að fá húsaskjól. Þegar
þessi þrisvar sinnum þrjú
högg endurtókust i sifellu
hélt eg að þetta myndi vera
ákveðið írierki milli gestgjaf-
lengur á því, að þctta voru
loftskeytamerki. Það gat alls
ekki staðist að innan i bitan-
um væri móttökutæki, sem
gæti tekið á móti þráðlausum
mcrkjum. Hvað gat þetta
annars verið? Hvað um það,
eg varð að rcyna að þýða
merkjamálið. Þetta gátu ver-
ið njósnarar. Eg hcfi sjálfur
verið foringi j flotanum, svo
að eg var kunnugur mcrkja-
njali og gat án erfiðleika”
þýtt þa'ð. Alít í einu svitnaði
eg. Þetta var neyðarmerkið,
sem skipin nota. S.O.S......
S.O.S.
S.O.S...... S.O.S........
Það var sent látlaust i g'egn-
um bítann. Það var enginn
vafi lengur. Eg. lá þarna í
krá i Pyrenafjöllum og
heyrði neyðarkall frá mönn-
um í lífsháska. Eg spurði
sjálfan mig, hvort hug-
myndaflug mitl væri ekki að
fara með mig i gönur, og
klcip mig i handlegginn tií
])css að komast að raun um
hvort eg væi'i vakandi.
Augnablik þögnuðu merkin,
og er þau byrjuðu aftur voru
þau öðru vísi. Eg stökk fram
úr rúminu til þcss að heyra
betur og hárirí risu á liöfði
nrínu, cr eg lieyrði greinilega
að harið var á bitann:
Pahbi! Eldur! Pabbi!
Elrfur! Það er Francöis,
pabbi......Elrfur! . . Eldur!
Francois, rfrengurinn
minn? Þetta Iríaut að vera
hugarhurðíir. Nei, cg sá allt i
kringum mig greiríilega i
tunglskininu. Höggin féllu
nú tíðar og sögðu aðéins ....
Elrfur! .. Eldur! .... Eg;
hélt að eg væri að verða vit-
Iaus, en þó ckki verri en svo,
að eg var mér meðvitandi um
vitleysuna.
Nú komst engin önnur
htrgsun að hjá inér, en að
komast burtu hið allra bráð-
asta. Eg klædrfi mig i henrf-
irígs kasti. Eg varð að flýja.
Flýja frá þessum vöðalega
stað, þar senr rarfdír fram-
liðinna heyrðust. Flýja út i
náttiríyrkrið, til þess að svala
brennheitu höfði minu.
Þegar eg var konrínn i föt-
in, þaut eg lil rfyranna og
þreif þær í opna gátt, en
hrökklaðist samstunrfis aftur
á bak, þvi á móti mér gaus
þyltkur reykmökkur, sem á
svipstunrfu fyllti herbergíð.
Opni glugginn að baki mér
magnaði elrfhafið og eldtung-
urnar fóru að sleikja rfyra-
stafinn og leituðu upp í loft-
bitana.
Án þess að gefa mér nokk-
urn tíma til þess að íhuga^
livort þetta Væri martröð
cg 100 franka scðil á borðið
og sagði: Flýtið yður nú, eg’ans og smyglaranna.
„.1 can Barl“ fórst?" hóf ,er þreyltur og svefns þurfi. - Eg kveikti ljós, til þess að
Boussieré mál sitt. „Það var jÞér megið ciga afganginn, cf 1 sjír hvað klukkan væri. Hún
i byrjun striðsins, að cinn.þér útvegið mér sveínstað í j var þá 2, og eg hugsaði gram-
nýasti íunrfurspillir franska nótt. _______ _ ___ur me'ð sjálfum mér, að eg
Maðurinn tók ofan Baska- myndi ekki sofna meira þá
liúfuna og klóraði sér i höfð- inóttina. Þegar eg á annað
inu. Hann vissi auðsjáanlega borð fór að hugsa um Fran-
flotans sökk fyrir utan Brest
og aðeins fáum af áliöfninni
var bjargað. Eg missti þá
einkason minn Hann
þagnaði andartak. Hugsunin
um atburðinn virtist ætla að
vfirbuga hann, en eftir
nokkra, óþægilega þögrí liélt
hann áfram:
„Veslings Francois minn
var nýlega orðinn tvítugur,
. 5„é*e,
,,,. Wnd': °

ekkert hvað hann átíi að gera,
en eftir stutta stund fór hann
burt án þcss að segja orð.
Eg er búinn að gleyma
hvað eg fékk að borða, cn
þegar og hafði lokið máltíð-
inni voru allir gestirnir farn-
ir og fór eg þá út lil þess að

eois gat eg aldrci sofnað og
nú varð mér hugsaði til
lians. Höggin hélclu áfram og
smám saman rann ])að upp
fyrir mcr, að ]>etta voru
morsemcrki. Eg setlisl óró-
legur upp í rúmi mínu og
hlustaði. Það var enginn vafi
s oÚ'C Serð° n„s
o«o5° _ ....«rs
íSS'-...
S y OO