Vísir - 22.12.1946, Side 48

48
JÓLABLAÐ VlSIS
Já, þetta minnir mig á
margt. Eg var i liiuu stríð-
inu.“ Hann rétti fram hönd-
ina, ósköp blátt áfram. „Eg
heiti Bartcnv, Ward Bartow.“
Það var ekki liægt að láta
eins og höndin væri ekki til.
Hikandi tók Bates í liönd
mannsins. „Eg heiti Bates,“
sagði hann.
„Grleður mig að
af minni hálfu að minnsta stiga út úr flugvélinni. Karl-
lcosti. Lilla yar mér cilt og ar, konur og ein eðu tvær
allt.
'stúlkur. Þarna var onginn,
Bates leið bölvanlega. Því í sem hann kannaðis.t við. Nú'
var flugvélin tóm. Nei — það
var einn farþegi í viðbót,
kona vel klædd um fimmt-
ugt. Hár hennar var farið að
gi-ána svolitið. Og það var
allt og sumt.
Bates sneri sér undan.
ósköpunum gat ínaðurinn
ekki farið og látið liann i
friði?
„Og að lokum, eftir tvö
ar,“ liélt liinn áfram, „feng-
um við skipun um að fara
kynnasl heim.“ Ilann þagnaði andar-
yður,“ sagði maðurinn. Hann tak, en bætli siðan stillilega Hann slóð hreyfingarlaus og
kveikti 1 vindlinum. „Þetta við: „Þessir síðustu dagar. jlokaði augunum, til þess að
minnir mig á, þegar eg sté sem við urðum að biða, voru bitur tárin brytust ekki fram.
á land hér aftur. Eg hafði verstir. Að vita það, að eftir Og svona fór það — ;—
verið tvö ár lianda hafsins.“ | alla þessa óendanlegu mán- Raddir að baki hans brut-
Bales svaraði engu. Hann uði ætti eg að fá að sjá liana ’ust gegnum dr.unga luigsana
mjakaði sér svolítið undan.1 snerta hana. Jafnframt hans. Menn skiptust á kveðj-
„Tvö ár,“ sagði liinn, „það hugsaði eg um, í nokkurs- um og hann heyrði kvenrödd
. er löng fjarvist, langur timi.“, konar kvöl, hvort hún kærði segja: „Eg vona, að þú hafir
„Já,. það er slæmt,“ sagði sig yfirleitt noklcuð um að ekki orðið að bíða of lcngi.“
Bates annars hugar. |sjá mig aftur.“ J „Mér hefir ekki fundizt
„Sérstaklega þe'gar póstr Bates tók antiann á lofti það lengi.“ Þelta var Bartovv,
samgöngurnar eru slæinar. og beit saman tönnunum. sem varð fyrir svörum. „Eg
Maður fer að gera sér grillur.1 Hann mjakaði sér enn lengra var að tala bér við kuuningja
Stúlkan mín var eftir lieima j burtu.
i Bandaríkjunum. Auðvitað „Yegna jæss, að jafnvel
ætlaðist eg ekki til þess að þótt hún elskaði mig ennþá,
hún skrifaði mér á hverjum j,£ eru tvö ár svo langur tími.
degi, en þegar ekkert bréf j Ýniislegt getur komið íyrjr.
kom vikum saman, þá var Og ef eitthvað hcfði nú komið
fvrir
jæja, lí.fið var til-
gangslausj fyjrir mig án
ekki að undra þótt maður
færi að verða hugsandi.“
„Jahá,“ sagði Bates. Hann Lillu.
kunni ekki við sig og leit aft-J Rates andaði luegt l'rá sér.
ur í vesturátt. j Þvj gat mannskrattinn ekki
Félagi hans blés frá sér komið sér burtu?
minn. Eg vil þú heilsir upp
á lianu. Liðþjáll'j — hæ, lið-
þjálfj.“
Bates l'yrrum liðþjálfi
speiá sér dauflega við. Kon-
an úr flugvélinni slóð hjá
Bartovv. Hún brosti við Bat-
es og það var hlýja og i'egurð
í brosi hennar.
„Liðþjíilfi,“ sagði Barlow.
„Má eg kynna yður fyrir
konunni miimi. Bates lið-
reyknum og andvarpaði eins' „Alla leiðina yfir Atlants- þjálfi, þetta er l'rú Barlow
Yið höfum talað heilmikið
saman, Grace.“
James Bates tók i höndina,
sem honum var rétt. „Mér
þvlcir vænt um að ky — —“,
en svo þagnaði hann. Haun
og hann værí niðursokkinn í hafið óx eftirvæntingin.
endurminningar. „Við ætl- Hugsandi, vonandi, kvalinn
uðum að giftast strax að af efasemdum. Allt til þess,
stríðinu loknu og eg vissi, að ^ að við lögðumst að liafnar-
hún myndi biða eftir mér —(balckanum.“
það var eg nokkurn veginn Bates stillti sig augnablik,
yiss um. En biðin varð svojsíðan sneri liann sér að hon- var eins og spurningarinerki
löng. Nótt eftir nótt lá eg um og sagði: „Yar liún i framan. Grace? Ilún liét
andvaka og hugsaði um mætt?“ jBartow hafði beðið eftir.
Lillu og var að velta þvi fyrir j Yeiku brosi brá fyrir á Lilla liét hún, liann hafði
mér, hversu langur tími væri andlti mannsins. „Það var lcallað Jiana Lillu ....
eftir til stríðslpka. Hugsaði dagur eins og í dag, sólheit-j „Já, svo er það, við töluð-
stundum um, hvort nokkuð ur eftirmiðdagur. Ofan af
hefði breytzt, hvort hcnni þilfarinu gat inaður séð and-
þætti enn vænt um mig.“ llitin á brvggjunni —“
Bates gaut hornauga til Bates stirðnaði upp allt í jvist að fara.“ Hann tók i hönd
roskna mannsins og fann til einu. Frá liinum enda vallar- Bates fyrrum liðþjálfa. „Eg
gremju. Það var ekki á mann- ins barst lángur, mjúkur óska yður alls góðs, liðþjálfi
inum að sjá, að Jiann liefði gnýr. Flugvélin var komin og gerið yður aldrei neinar
þjáðzt neilt að ráði. Hann 0g renndi sér nú niður að jáliyggjur. Handtak hans varð
var vel út lítandi og bar á- í'lugbrautinni. Hún lenti og þettara. „Eins og cg sagði
nægjuna utan á sér eius og rqnn upp að hliðinu. Það var áðan — hún kemur.
merki. leins og gripið væri um
„Eg hafði alltaf verið vit- hjarta Bates fyrrum lið-
laus i Lillu,“ hélt maðurinn þjálfa. Ilann læsli liöndunum
áfrain. „Það var ekki þettajum vírinn í girðingunni.
venjulega bamadaður, ekkii Ilann horfði á farþegana
um mikið saman,“ sagði Bar-
tow. Hann leit á vtrið sitt.
„Jæja, liðþjálfi, við verðum
Hentugar jólagjafir.
Allskonar íatnaðarvörur
í miklu úrvali.
\Jerzfumn
„augaveg
Sími 4744

Byggingameistari einn
hafði með höndum bvggingu
úr steinhúsi fyrir setulið^
Breta. Einhvern veginn ó-j
drýgðist steinlímið, en meist-j
aiinn var sjálfur að byggjaj
liús. ]
Þcgar yfirmáður vcrksins
fór að yfirlita vinnuria, þótli
honum stevpan of dauf og
sagði: „II is no good". En
meistarinn varð ]>á himinlif-
andi og sagði: „Þetta vissi eg
strákar, liann segir að það sé
nógn gott.“
Ástin er sú eina iþrótt,
sem ekki þarf að hætta við
• vegna myrkurs.
fáið
þér
h já
okkur
Siqurljöm
ifuantóóon JjX CJo. L.f.
-ZÚsturstrœti 14
Sími 6 745
'Jfvmifecjuótu
J ,, ,i
'la- oa miamóki
fota- ocf nýaroótetr
íæ mm vér öllum nær og fjær.