Morgunblaðið - 16.09.1975, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. SEPTEMBER 1975
Aleinir heima
Jólin voru komin og það voru boð á
hverjum bæ. Pabbi, mamma og litlu
systurnar á Langerud ætluðu einnig í
jólaboð til kunningja, en strákunum
hafði verið falið það heiðursstarf að vera
heima og gæta húss og dýra.
Það var varla hægt að fá mömmu til að
fara, en pabba fannst, að hún mætti til
með að fara út og skemmta sér svolítið,
það gerðist svo sjaldan, og strákarnir
voru nú líka orðnir stórir og skynsamir
piltar, sagði pabbi.
„Þið verðið að muna að slökkva Ijósið
hjá hænsnunum í kvöld,“ sagði mamma,
„gleymið ekki mjólkinni handa kisu, og
farið þið nú varlega með eldinn,“ sagði
hún kvíðafull.
„Treystu mér,“ sagði Óli hughreyst-
andi. „Og mér líka“, sagði Einar.
Síðan héldu þau af stað, foreldrarnir
og systurnar.
Það var stórkostleg tilfinning að látast
vera húsbóndinn á heimilinu. Til að
byrja með dunduðu strákarnir sér við
nokkur heimilisstörf, rannsökuðu meðal
annars nokkrar skúffur og skápa sem
þeir fengu sjaldan að ganga um, fundu
líka nokkra sjáldséða hluti sem voru
/•“COSPER------------\
Látum oss nú sjá? Eftir hverju átti ég nú að
muna I dag?
I ____________________________________/
geymdir þar, og var gaman að fá loksins
að handfjalla. Einar var reyndar svo
óheppinn að missa ilmvatnsglas, en það
brotnaði ekki, eða það var að minnsta
kosti erfitt að koma auga á litlu
sprunguna.
Hins vegar uppgötvuðu hann og Óli
svolítið merkilegt efst uppi í skiðabrekk-
unni fyrir ofan bæinn hans Jakobs. Þar
voru Jakob og Henry frændi hans, úr
kaupstaðnum, og bolakálfurinn Miraklet
á skíðum. Það eru reyndar ýkjur að
halda því fram að Miraklet hafi verið á
skíðum, það voru bara hinir tveir. Hins
vegar dansaði Miraklet með á löngu og
grönnu löppunum sínum.
Strákarnir álitu að Henry og Jakob
hefðu séð fullorðna fólkið fara, og að það
hefði verið Henry sem hefði farið í fjósið
og hleypt kálfinum út. Henry lét eins og
hann væri heima hjá sér í Langerud-
fjósinu, hann gekk þar inn og út eins og
honum sýndist og hafði ekki gert neitt af
sér — ennþá.
En nú fannst Óla og Einari of langt
gengið. Þeir flýttu sér að setja á sig
skíðin og hröðuðu sér út í brekkuna.
„Eruð þið vanir að hleypa kálfum út um
miðjan vetur í kaupstaðnum?" hrópaði
Einar háðslega. „Þú verður að koma með
kálfinn okkar og það á stundinni,“ sagði
Óli, „ég get fullvissað þig um að hann er
enginn skíðakappi.“
En dýravinurinn Henry gat ekki skilið
að kálfur þyrfti ekki að fá sér frískt loft
svona stöku sinnum. Þar að auki var
vesalt lítið dýr eins og til dæmis köttur
úti alla daga. Ætli Miraklet gæti ekki
þolað það eins vel og köttur? Sáu þeir
ekki hvað kálfurinn var ánægður með að
fá að vera úti?
„Það er siður og venja —“ byrjaði ÓIi.
„Sveitafólk er yfirfullt af siðum og
venjum,“ sagði Henry.
Óli varð að láta undan því nú var Einar
kominn í lið með Henry.
„Jæja,“ sagði Óli, „þið verðið að taka
afleiðingunum, ég ætla ekki að skipta
mér af þessu.“
Það hafði ekki snjóað siðan á aðfanga-
dagskvöld, svo að við mikla notkun var
brekkan orðin hörð og hál. í miðri
brekkunni var stór stökkpallur, sem þeir
höfðu búið til á jóladag.
„Pallurinn er vist orðinn of harður
fyrir skíðin," sagði Henry og stillti sér
upp við hliðina á pallinum. Sannast að

N
MfP
MORödKí
kAFFINU
Já, þetta er stytzta ferðalag sem við höfum farið I öll þau ár sem
við erum búin að vera gift, skal ég segja þér: Snúlli bakkaði
bflnum úr skúrnum ob beint fyrir 10 tonna trukk. — Lengra varð
ferðalagið ekki.
Manni af minni stærðargráðu
nægir ekki svona einn lögfræð-
ingur sem verjandi.
( WÚN ER ORBIN ÆOI FRAMSETT OG- f
( BOSSA MÍKÍL ÞESSI 'l MjÖLKUR60ÐINNI{r
MATTU Bð/ DÚ VEÍST AÐ MÉR VERÐUR )
ÖGLATT AF SVONA MkXKUR-KJAFTAOÍ Q

SjfQrAOND 193 -rjf
Kvikmyndahandrit aö moröi
Eftir Líllian
O Donnell
ÞýBandi Jðhanna
Kristjónsdóttir.
47
garðínn og barði að dyrum. Þegar
frú Stukey sá þessa hryggðar-
mynd æpti hún vfir sig og fKtti
sér að skella á nefíð á honum.
Dav id gerði sér grein fyrir að það
fyrsta sem hún myndi gera þegar
hún hefði jafnað sig var að
hringja til lögreglunnar og segja
að ntorðinginn hefði sntiið aflur á
vettvanginn og væri að snuðra
umhverfis húsið. Ilann myndi
finnast áður en langt iim liði —
og þvíík sjón seni myndi þá blasa
við augum ... gegnvotur, skítug-
ur og forugur frá htirfli til ilja.
Hann heyrði að hún var að tala /
símann og rödd hennar var
skra'k af ótta. Nú reið á að flýta
sér ef honum átti að vinnasl tfmi
til að skoða nánar fhúð Talmets
prófessors.
Haltrandi og stynjandi komst
hann upp Iröppurnar og fann að
dyrnar að íhúðinni voru ólæstar.
Ilann sté inn fyrir og í einhverri
fffldirfsku kveíkti hann Ijósið.
Það gerði sjálfsagt ekki til, þvf að
frú Stukey var áreiðanlega að
horfa úl um gluggana sem sneru
út að veginum til að fylgjast með
þv/ hvort björgunarmenn sfnir
tæru að koma á vettvang og þá
vonaðist hann til að vera kominn
óravegu f burtu.
Enda þótt augljóst væri að ibú-
inn hér var fluffur hafði gestur-
inn rannsakað skúffurnar og
skoðað inn f töma skápa. Ilann
hafði hvolft úr bókakössununi og
ta'mt þá á gólfið og ba>kur pró-
fessorsins lágu eins og hráviði úl
um gólf. Allt benti til að niaður-
inn hefði lerið að leifa að hlaði
eða bréfi, minnismiða ... eða
skriflegum samningí, eða ef til
vill erfðaskrá?
David var rifinn upp úr hugs-
unum sfnum, þegar hann heyrði
sfrenuvæl f fjarska og hann hrað-
aði sér sem mest hann mátti nið-
ur. Honum tókst að koma bflnum
f gang og gat be.vgf fyrir horníð og
ekið af stað f gagnstæða átt — og
reyndar hafði hann a-tlað sér að
fara þá leið.
Ef Timothy Unfernood hafði
fundið það sem hann hafði verið
að leita að, hafði hann sjálfsagt
e.vðilagt það og sfðan ætlaði hann
sér að setja upp sakleysissvíp og
þykjast ekkert víta. Og þvf ekki
það? En ef hann hafði ekki fund-
ið það sem honum hafði legið svo
mjög á að finna, hvað þá? Myndi
hann þá stinga af? Og hvert? Og
auðvifað mátti hann vita að slíkur
flótti ga>ti ekki endað nema á
einn veg, þrátt fyrir sérstæða
hæfileika Davids Links að gera
óvenjulegustu glappaskot,
David fann sársauka í höfðinu
en hann hélt ke.vrslunni áfram og
varð ba>ði undrandi og feginn,
þegar hann sá að Ijós voru f öllum
gluggum á heimili Unterwoods-
fjölsky Idunnar og stóri Oldsmo-
bilinn stóð við tröppurnor. Tim-
othy Unterwood hlaut í sannleika
sagt að hafa misst stjórn á sér,
fyrst hann gerði engar varúðar-
ráðstafanir.
Frances Unterwood starði á
hann steini lostinn og hann tók
eftir þvf að hún var óvenju æst á
svipinn og hítasóttarglampi var f
augum hennar.
— Nú, eruð það þér aftur! En
hvað hefur eiginlega komið fyrir
yður?
— ftg a>tfa að tala við Timothy!
— Hann er ekkí heima. Sagði
ég yður ekki að hann ka>nii seint
heim. Þér verðið að hafa mig af-
sakaða, ég er að fara í rúniíð.
— Láttu hann bara koma inn,
manna, sagði rödd að baki henn-
ar.
Skelkuð leit hún um öxl og vék
svo treglega til hliðar og David
gekk inn. Timothy Unterwood var
áreiðanlega 185 sentimetrar á
hæð og vó áreiðanlega hátt á ann-
að humlrað kíló. Líkami hans var
skvapaður, en andlitið slétt og
fellt efns og barnsandlit. Vel gat
verið að hann hefði gefið drykkju
upp á bátinn en hann leitaði sér
greinilega huggunar í öðrum
lysfisemdum, þar sem matur var.
En engu að síöur hefði hann verið
lieldur þokkalegur maður f sjón,
ef ekki hefði verið þvermóðsku-
svipurinn á andliti hans sem
niagnaðist enn þegar David starði
án afláts á hann.
— ftg er að leggja af stað f
viðskiptaferð, Link ... sögðust
þér ekki heif a það? Þér getið ekki
leyft yður að trufla mig og alls
ekki að koma svona ruddalega
fram við móður mína!
— Hefir móðir yðar ekki sagt
yður, að lögreglan óskar eftir að
tala við yður vegna rannsóknar á
morðmáli.
— Ilún hefur sagt mér að hún
hafi þegar sagt yður allt af létta
og meira veit ég ekki uni málið,
Link.
— Ja>ja, haldið þér það? Vissan
um aumkunarvcrða frammistöðu
sína skömmu áður gerði að verk-
um að David varð fjúkandi vond-
ur.
— Hvers vegna fóruð þér til
heimilis Talmeys prófessors? Að
hverju voruð þér að leita þar?
Svarið niér!
— ftg hef ekki hugmynd um,
hvað þér eruð að þvæla! ftg hef
verið hér klukkustundum sanian