Morgunblaðið - 28.09.1975, Blaðsíða 34

Morgunblaðið - 28.09.1975, Blaðsíða 34
vm. 34 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. SEPTEMBER 1975 í STVHbúti} G(^MAU b<t/ sivmto vkúm> étwvrr \ þftþBkTti- MM/s ycbA *\ f lí>IWtF<»T *Ð Mffe I /iTÍí/f/ i>E^ Hú^rrFjr/ JWWtfM 05 k»*l~<K I) FUWt>vW* °Í*£SKIft MR- 66 MTbU/M . S3m/9V vh E,&/W?l/J$ V$sk»M rrfjf MÖLWAT• 06 erE6 HU6S M3 '66 mÚPT þb HBt-P M> WMBUb/V . ÍF7Í> /ow OÍCJCD/? fV Ímtj ' UMSJÓN: Bergljót Halldórsdóttir, Björg Einarsdóttir, Erna Ragnarsdóttir og Lilja Ólafsdóttir. Personuleg spurning Konan þín berst fyrir jafnrétti karla og kvenna. Hvernig líkar þér lífið í sambúðinni við hana? hver sinn rétt og hver og einn sínar skyldur líka. Jafnrétti karla og kvenna er krafa um mannréttindi og miðar að frelsi hvers einstakl- ings til að takast á hendur þau störf í þjóðfélaginu, sem hugur hans stendur til. Það jafngildir ekki því, að konur setji krítarstrik yfir heimilið og krefjist þess, að þær vinni helming heimilisstarfanna eða þá, að þær konur, sem krefjast jafnréttis á við karla séu endilega gjörsneyddar löngun til að vinna heimilis- störf eða þá, að þær standi í stöðugum erjum við eigin- mann, bitrar og fúlar vegna þess, að þær eru konur. Erna skaut eftirfarandi spurningu á Maríu Haralds- dóttur. Móðir þfn berst fyrir jafnrétti og jafnstöðu karla og kvenna — hvernig fellur þér það? Svar: Nokkur ár eru liðin síðan kunningjakona móðurminnar var stödd í heimsókn hjá okk- ur. Hún spurði móður mína hvort hún vildi koma með sér á fund, þar sem rætt yrði um jafnrétti kynjanna. Mér virtist mamma ekkert mjög hrifin f fyrstu, en síðan tók hún að starfa af miklum áhuga. Ég var þessu andvíg í fyrstu, því þarna fannst mér móðir mín ætla að gefa sig að því sem aðrir gerðu ekki (þjóðfélagsheildin) og lengi framan af minnkaðist ég mín fyrir þessi félagsstörf hennar, þegar þau bárust í tal. En áhrifin létu ekki standa á sér— ég för að sjá hlutina í nýju Ijósi. Enda þótt jafn- rétti væri í lögum, hvernig var framkvæmdin? Seinna fór ég að standa sjálfa mig að því að leiðrétta aðra í tali og gagnrýna hugs- unarhátt þeirra, vegna þess að mér þótti fólk óréttlátt, ekki síst gagnvart konum, sem stóðu í baráttunni fyrir jafnrétti kynjanna. Ég þrjóskaðist ekki sfst við þegar sagt var við mig: „Vertu ekki með þessa rauð- sokkustæla" — þá reyndi ég að sýna fólkinu fram á stað- reyndir og oftast fannst mér ég geta sannfært hina, því þeir þögnuðu við og virtust hugsa: þetta er bara ekki svo vitlaust hjá stelpunni. Heilmilislífið breyttist, um- ræður urðu frjálsari og meiri hjá okkur og föst verkaskipt- ing komst á með heimilis- störfin. Nú taka allir virkan þátt í innanhússverkunum, hver hefur sitt verk að vinna. Krafan um jafnrétti kynj- anna miðar einnig að aukn- um réttindum karla, engu síður kvenna. Það eru mann- réttindi að viðurkenna föður sem jafngildan uppalanda barna sinna, eins og móðir er viðurkenndur uppalandi þeirra. Einnig að hætt verði að líta á karlmenn, sem ósjálfbjarga verur er hvorki geti fætt sig, klætt eða þrifið án hjálpar kvenna. Pétur Sumarliðason kenn- ari, giftur Guðrúnu Gísla dóttur bókasafnsfræðingi. „Ég byggi ekki með henni, ef hún gerði ekki einmitt þetta." í öðru lagi er áberandi súáráttasamfélagsins að etja saman húsmæðrum og kon- um með aðra atvinnu. Slíkt er að mínu mati mjög hættu- legt og varast ber að flokka eiginmenn kvenna eftir svip- uðum reglum. Nógu erfitt reynist samt að fá almenna viðurkenningu í raun á hinni sjálfsögðu jafnstöðu kynja, þótt það sé sniðgengið. Grundvöllur hjónabands er gagnkvæmur skilningur og virðing með óþvinguðu frelsi til skoðana og áhugamála. Sé hvorugur aðilinn háður framlagi hins á heimilinu eða við tekjuöflun — ersam- búðin líklegri til að vera frjálst val, en ekki nauðsyn. Maki þýðir jafningi og því skal hann vera félagi, en hvorki þjónn né herra. Ólafur Ragnarsson, hrl., giftur Maríu Jóhönnu Lárusdóttur, kennara. Sambúð okkar mótast ekki af baráttu, heldur samvinnu. Heimili okkar er griðastaður fjölskyldunnar. Þar hefur Það er ekki þar með sagt að áður hafi öll heimilistörfin bitnað á okkur mæðgunum. Þegar við systkinin vorum yngri var amma okkar inni á sama heimili og hún dró frek- ar úr því ef strákarnir áttu eitthvað að gera. Við mig sagði hún, að þegar ég gæti farið að pressa buxurnar þeirra og stífa fyrir þá flibb- ana myndu þeir e.t.v. bjóða mér'í bíó eða jafnvel í leikhús í staðinn.Svona hugsaði amma það, en nú höfum við systkinin gaman af því að gantast með þetta okkar í milli. Þessi félagsstörf móður minnar og jafnréttishugsun hefur haft mikil áhrif á mig í uppvextinum og ég mynda skoðanir mínar núna mikið út frá því. Sú stefna móður minnar að gera okkur systkinin fær um að standa á eigin fótum í öllu tilliti hefur leitt til þess að mér finnst ég örugg og óháð í samskiptum við aðra. Fjölskyldutengslin í minni fjölskyldu hafa orðið mjög jákvæð og nú er svo komið að það er engu líkara en sumir vinir mínir hálföfundi mig af móður minni. Jónatan Þormundsson pró- fessor, giftur Sólveigu Ólafsdóttur skrifstofu- manni VIÐ fyrstu sýn kom spurnmg- in eilítið kynduglega fyrir sjónir. Fyrst datt mér í hug, að spyrlur hefðu fallið í þá gryfju.sem þærvafalítið vildu forðast, sem sé þá, að gera óvart ráð fyrir, að kvenrétt- indakonur væru einhver sér- stök náttúrufyrirbæri, og því þyrfti að gera atferlisrann- sókn á mökum þeirra. En auðvitað áttaði ég mig fljót- lega á, að hér var aðeins á ferðinni mynd almenningsá- litsins af kvenréttindakonu, er gerði okkur svo áhuga- verða. Vini mínum einum varð að orði, er hann frétti af formennsku konu minnar ! Kvenréttindafélagipu: „Hún lítur alls ekki út fyrir það." Fólk er jafnvel að impra á samúð sinni og ríkum skiln- ingi og ríkum skilningi á ör- lögum mínum. Já, líklega eimir enn á þv! herrans ári 1975 nokkuð eftir af af- skræmdum hugmyndum for- tíðar um útlit og innræti kvenréttindakvenna. Ég get gert þá játningu, þótt það kunni að kosta mig nokkuð af samúðinni, að það fer heldur lítið fyrir afrekum mín- um ! eldhúsi, við gólfþvott og önnur hefðbundin heimilis- störf. Stundum er mér næst að halda, að konan mín trúi því, að ég gæti lært þessi störf stórslysalaust, en það tel ég reyndar hinn mesta j mísskilning. Kannski stafar þetta fremur af ofmati mínu á heimilisstörfum en van- mati. En að við hjónin séum ósammála um jafnrétti kvenna og karla jafnt í orði sem á borði, það er af og frá, enda er jafnréttishugsjónin okkur báðum í blóð borin. Gunnar Sigurðsson, deildarstjóri, giftur Lilju Ól- afsdóttur deildarfulltrúa. Spurningin er í raun út í hött. í fyrsta lagi hef ég engan samanburð, en sá sem þekkir ekkert annað, telur umhverfi sitt eðlilegt.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.