Morgunblaðið - 28.09.1975, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. SEPTEMBER 1975
Miðdegisverður
hjá galdrakarli
bíl og hefði ég ekki gripið í frakka-
kragann hans og togað hann að eyjunni
held ég að bíllinn hefði keyrt á hann, því
það var rigning og gatan sleip, svo að
bíllinn rann þegar bílstjórinn steig á
bremsuna.
Litli maðurinn var mjög þakklátur en
svo hræddur að ég tók undir höndina á
honum og hjálpaði honum yfir götuna og
fylgdi honum heim, því hann bjó i þessu
nágrenni. Ég vil ekki segja þér hvar, því
þá ferðu kannski og ónáðar hann og ef
hann yrði reiður, gæti það orðið mjög
óþægilegt fyrir þig. Hann gæti sjálfsagt
látið annað eyrað á þér verða eins stórt
og kálblað, eða látið hárið á þér verða
grænt eða sett hægri fótinn yfir á vinstri
fótlegginn eða eitthvað þess háttar. Þá
færi fólk að hlæja að þér og uppnefna
Þig.
„Ég þoli ekki umferð nútímans,“ sagði
hann. ,,Ég er dauðhræddur við strætis-
vagnana. Ef vinnan mín væri ekki hér í
London, kysi ég heldur að búa á lítilli
eyju, þar sem ekki væru vegir, eða uppi á
fjallsbrún eða álíka stöðum“.
Litli maðurinn fullyrti að ég hefði
bjargað lífi hans og hann lagði fast að
mér að koma og borða miðdegisverð hjá
sér einhvern daginn. Ég lofaði að koma
næsta miðvikudag.
Ég tók ekki eftir neinu sérstöku í fari
hans fyrir utan það að hann var með
frekar stór eyru og sérkennilegan lítinn
hárbrúsk. Ég man, að ég hugsaði að ef ég
hefði slíkan hárbrúsk mundi ég raka
hann af. Hann sagðist heita Leakey og
byggi uppi á annarri hæð.
Jæja, næsta miðvikudag fór ég til hans.
Ég gekk inn í venjulegt hús og bankaði á
ósköp venjulegar dyr, og litla forstofan
var líka ósköp venjuleg. En þegar ég kom
inn sá ég einkennilegustu stofu sem ég
hef nokkurn tímann séð. í staðinn fyrir
veggfóður voru veggirnir klæddir efni,
sem var allt útsaumað myndum af fólki
og dýrum. Ein myndin var af tveimur
mönnum að byggja hús og önnur af
manni með boga og hund, sem elti héra.
Ég veit að þetta var útsaumur, því ég
kom við þetta, en það hlýtur að hafa
verið einkennilegur saumur, því
myndirnar voru stöðugt að breytast. Á
meðan maður horfði á þær breyttust þær
ekki, en ef maður Ieit undan og horfði
síðan aftuí á þær þá höfðu þær breytzt.
Undir kvöldið voru mennirnir búnir að
bæta einni hæð við húsið, veiðimaðurinn
hafði skotið fugl með boganum sínum, og
hundurinn hans veitt tvo héra.
Húsgögnin voru líka skrýtin. Þarna var
bókaskápur, sem var búinn til úr ein-
hverju sem líktist gleri og þar voru
stærstu bækur, sem ég hef séð, engin
þeirra minni en hálfur metri á lengd og
bundnar inn í leður. Yfir bókahillunum
voru lokaðir skápar. Stólarnir voru
fallega útskornir með háu baki, og þar
voru tvö borð. Annað var úr kopar og á
því stóð gríðarstór kristalshnöttur. Hitt
borðið var efnismikið tréborð um það bil
þrír metrar á lengd, rúmlega einn metri
á breidd og sextíu sentimetra hátt og það
voru skornar út holur til að koma
hnjánum fyrir. Allskonar furðulegir
hlutir héngu niður úr loftinu. í fyrstu
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
VRP
MORödfv-
KAVFINÚ
Maður minn, voruð þér ekki í Hann Siggi er að koma! — Ekki
Lundúnum f gær? rlfast á meðan!
Þakka! — Ég þarf ekki tað taka Er það ekki skýringin: að við
konu yðar sem gfsl. — Þetta er lifum á steinöld — er þú segir
alveg nög! að ég sé með steinhjarta.
Kvikmyndahandrit aö moröi
Eftir Lillian
O'Donnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
58
yður ekki? sagði hann og glotti
stórum.
— Sannarlega, hvæsti David.
Hvers vegna bregstu annars
svona við? hugsaði hann með sér
um leið. Ég hef komið auga á
hinn rétta enda. Svo sá hann tvö
tóm vínglös á sófaborði og leit
illilega til Diönu.
— Hvað vakir eiginlega fyrír
yður?
— Takið þessu rólega, Link.
Þessi unga stúlka er bara að yfir-
heyra mig smávegis! Hún trúir
því nefntlega statt og stöðugt að
ég hafi verið faðir að ófæddu
barni Mariettu Shaw. Hvernig Ifzt
yður á?
— Þér viðurkennið sjálfsagt
hvað sem er, ef það gæti orðið til
að auglýsa yðar saurugu mynd,
breytti David út úr sér.
16. kafli
Útför Mariettu Shaw var I
fyllsta samræmi við það sem
móðir hennar hafði óskað eftir og
stjúpfaðir hennar hafði óttast.
Felix og David Link hafði verið
tilkynnt að óskað hefði verið cftir
sérstöku lögregluliði til að hafa
hemil á harmiþrungnum aðdá-
endum, en cngu að sfður voru
þeir mjög undrandi, þegar þcir
sáu mannhafið sem beið fyrir
utan kirkjuna á Park Avenue.
Veður var kalt og nöturlegt, en
það aftraði ekki aðdáendum hinn-
ar látnu frá þvf að flykkjast á
staðinn svo skipti mörgum þús-
undum. Fjöldinn sem var f meiri-
hluta, kvenfólk ruddist fram æp-
andi og gargandi til að reyna að
koma auga á hinar mörgu frægu
stjörnur sem hröðuðu sér úr bif-
rciðunum og inn f kirkjuna.
Inni f kirkjunni rfkti drunga-
legt sorgarandrúmsloft sem
aðeins var rofið af stöðugum
myndatökum blaða- og sjónvarps-
manna. Fremstu bekkir voru frá-
teknir fyrir þá sem staðið höfðu
næstir hinni látnu. Link lét
augun hvarfla yfir bekkjarað-
irnar — þarna voru allir sem
hefðu vakið grunsemdir með þvf
að koma ekki til útfararinnar. Að
sorgarathöfn þessari lokinni
myndu þessir aðilar verða fluttir
til fbúðar hinnar látnu. Link átti
ekki von á þvf að neinn myndi
neita að koma þangað.
tbúðin hafði verið rudd og beið
nú tilbúin næsta leigjanda. Sett
hafði verið teppi á gólfið við arin-
inn til að leyna blóðblettunum og
skrúfað hafði verið frá hitanum.
En þó var loftið f stofunni kulda-
legt og lamandi og meira að segja
Dianc Qualn, sem hafði virzt hin
glaðværasta við komuna, hryllti
sig ósjálfrátt f herðunum.
Roland Gibbon var f.vrstur á
vettvang. Hann sýndi öll merki
forvitni, kannski einum um of,
eins og hann teldi síg þurfa að
leggja á það áherzlu, að hann
hefði aldrei stigið fæti sfnum hér
áður. Ekkert fór framhjá spyrj-
andi augum hans, ekki hcldur
teppið við arinfnn. Hann fölnaði
sýnilega þegar hann skynjaði
það, en flýtti sér að brosa
kumpánlega til Diönu. Sfðan
valdi hann sér bezta stólinn og lét
fara vel um sig.
Næstur var YViIliam Hagen.
Hann var klæddur í svört jakka-
föt eins og við átti. Ilann reyndi
svo mjög að horfa ekki f kringum
sig f fbúðinni að minnstu munaði
að honum yrði fótaskortur, þegar
hann fékk sér sæti.
Callic og Eugene Brahm voru
stillileg og engin merki vanlfð-
unar var á þeim að sjá, en þau
stóðu þétt saman. Paul Watts var
einn sfns liðs, þvf að móðirln
hafði fengið taugaáfall eftir
jarðarförina og ncitaði að yfir-
gefa heimili sitt.
Þau sfðustu sem komu voru
Jarius Kroneberg og kona hans.
Hann virtist hafa jafnað sig veru-
lega sfðan þeir sáust sfðast hugs-
aði David með sér, en samt var
hann reikull f spori og margt
bcnti til að hann myndi ekki
framar ná fullu valdi á hreyf-
ingum sfnum. Aftur á móti var
glampinn aftur f augum hans,
hvasst, frckjulcgt blik. Kona
hans, grámuskuleg og Iftilmótleg
f sjón lét fara Iftið fyrir sér og svo
virtist sem hann skcytti engu um
nærveru hennar. Hann hvarflaði
augum rétt sem snöggvast að arn-
inum og augnaráð konu hans veik
ekki af honum svo mikið sem
sekúndubrot.
Menn hcilsuðust kurteislega en
ekki beinlfnis hlýlega. Allir virt-
ust á verði, órólegir, tortryggnir
vegna návistar hinna.
Eftir að hafa litið sem snöggv-
ast á Felix og á lögrcglumennina
sem við dyrnar stóðu, gekk David
að arninum og sneri sér að við-
stöddum.
— 1 upphafi máls mfns, sagði
hann, ætla ég að gcra öllum grein
fyrir þeirri staðreynd að skömmu
fyrir dauða sinn hafði Marietta
Shaw skipt um skoðun varðandi
endurför sfna til Hollywood. Hún
hafði ákveðið það fyrir fullt og
allt að fara ekki aftur til kvik-
myndaborgarinnar.