Morgunblaðið - 09.03.1976, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. MARZ 1976
Á hættu-
slóðum í
ÍsraelíilíKa,e
Sigurður
Gunnarsson þýddi
En María sagði: „Þá sé ég aldrei hlut-
ína mína framan.“
Það heyrói enginn til hennar, enda
gerði þaö ekkert til, eins og komið var.
Þau sneru jeppanum við, kvöddu varð-
mennina og óku til baka.
Og þegar þau komu til vinnubúðanna,
sáu þau strax, að nýr hópur landnema
var kominn, sá hópur, sem taka átti við
störfum af Jesemel, Míron og félögum
þeirra. Þegar viss hópur hafði unnið sex
mánuði í eyðimörkinni, kom annar og
leysti hann frá störfum í jafnlangan
tíma. Nýi hópurinn hafði með sér gjöf
handa þessari yztu varðstöö í eyðimörk-
inni.
Gjöfin var tré, sem gróðursett var
þennan dag.
Daginn eftir ákváöu þau aó leggja af
staö norður á bóginn, Jesemel* Míron,
María og gamli maðurinn. Óskar ætlaði
líka að fá að fylgjast meó þeim.
En áður en þau lögðu af stað, kom
Móses gamli til Jesemels og sagði: „Ertu
nokkuð andvígur því, að viö stönzum lítið
eitt í Jerúsalem áóur en við höldum til
Galileu?"
„í Jerúsalem? Nei, vissulega ekki.“
„Ég þarf að koma þar við og kveðja . . .“
Gamli maöurinn varð innilega glaður,
en svo var sem syrti yfir svip hans á ný.
Hann var sannarlega hyggið og virðulegt
gamalmenni. Nú hafði hann séð þessa
eyðimörk, sem unga fólkið ætlaði aó
breyta í gróöurlendur, og þar sem það
mundi innan skamms rækta tómata, döól-
ur og appelsínur. Ef til vill hefur honum
fundizt að tréð væri gróðursett honum til
heiðurs.
Svo lögðu þau af stað og kölluðu glað-
lega kveðjuorð til þeirra, sem eftir urðu
viö störfin í eyðimörkinni.
SJÖTTI KAFLI
Að nokkrum tíma liðnum stóðu fjögur
ungmenni og einn gamall maður við
gamla, þykka múrinn, sem skiptir Jer-
úsalem í tvo hluta. Þeirra megin var
borgarhluti Gyðinga, en hinum megin
hluti Araba. Og það gat kostað þau lífiö,
ef þau færu yfir múrinn. Þau, sem hing-
aö voru komin, voru vinir okkar Móses,
Míron, Jesemel, María og Óskar. Gamli
maðurinn virtist furðu fölur og þreyttur,
og hvítir lokkar hans blöktu í blænum.
Þau komu til Jerúsalem snemma morg-
uns, þegar nætursvalinn lá enn eins og
létt slæða yfir fjallshlíðunum. Trjám
hafði verið plantað meðfram veginum,
sem hlykkjaðist frá einni hæð til annarr-
ar. Einmana kaktusar uxu hér og þar, og
harðgerðar blómategundir i brekkuhöll-
um. Bændurnir unnu á ökrunum og litu
upp frá vinnu sinni, þegar ferðafélagarn-
ir fimm óku fram hjá í jeppanum. Móses
gamli haföi ekki sagt neitt á leiöinni
hingað. Hann var dúðaður í asnaskinn,
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
Þessir hvítu kalla þetta brenni- Hvaö sem þessu líður núna þá
vínsdauða. og hann lækna and- hefur hjónaband okkar gengið
arnir! árekstralaust?
Ég gerðist skáti til að revna að
glevma ungri stúlku suður með
sjó.
Ég vil heldur bréf að fljúga
með en þessa eilífu brauömola!
— Á hvaða grundvelli sækirðu
um skilnað?
— Sundurþvkkju. Ég vil skilja
en konan mín vill það ekki.
X
Klæðskerinn: — Hvenær fæ
ég reikninginn greiddan. Ég er
orðinn dauðleiður á loforðum
þínum.
Rithöfundurinn: — Það
verður bráðum. Þú færð pen-
ingana strax og ég fæ ritlaunin,
sem útgefandinn á að greiða, ef
hann kaupir skáldsöguna, sem
ég ætla að senda honum, þegar
hún er tilbúin. Ég ætla að bvrja
jafnskjótt og ég dett niður á
hæfilegt efni.
X
— Hvar varstu í ga*r?
— Hvergi.
— Það var ég nú llka, en ég sá
þig ekki.
X
— Þú ert alltaf að tala um
einhvern asna. Þú átt þó
væntanlega ekki við mig.
— Taktu það ekki nærri þér.
Það eru til fleiri asnar en þú.
V_______________________________
— Er það satt, Elisabet, að þú
ætlir að gifta þig bráölega?
— ne-ei, það er það nú ekki —
en ég hef mikinn hug á þvf.
X
— Afsakaðu, en ert þú ekki f
ætt við Jón Jónsson.
— Ég er Jón Jónsson.
— Nú, þá furðar mig ekki
þótt þið séuð líkir.
X
Haft er á orði að kvenfólki sé
óljúft að segja til um aldur
sinn, það er að segja þegar
talan fer að hækka. Við mann-
tal sváraði stúlka spurningunni
á þessa leið:
— Ég hefi séð 19 sumur.
— Hum, hum, sagði sá, sem
manntalið tók, en mætti ég þá
spvrja, hve lengi þú hefur verið
blind.
X
— Hvað á ég að gera til þe'ss
að ég fái nettar og fallegar
hendur?
— Ekkert,
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
13
komu. Kn við frelsuðum okkur
sjálf I þessu héraði. Þjóðverjar
fóru tii að komast hjá því að
verða innilokaðir, þegar svnt var
að hverju stefndi. Carrier er
áhrifamaður hér I bænum og vin-
sæll maður. Það er fátt sem hann
hefur ekki bein eða óbein af-
skipti af. Hann á stórkostlegt
heimili. ég er viss um að þér
munið hafa gaman af að skoða
það.
— Ég sé að skemmtilegur tími
getur verið i vændum.
Gaulier hlóð við og sló kumpán-
lega á öxl honum.
— Hafið nú engar áhyggjur.
Við skulum gætayðar.
Svo kallaði hann á eftir honum.
— Og sofið nú ve! og vært.
En andlit konunnar i rúminu
leitaói á hann í draumum nætur-
innar.
Vegurinn frá ánni lá upp
hæðina upp i gamla bæjarhlut-
ann. Þegar komið var upp
þrengdust göturnar enn og sums
staðar var ekki hægt að aka I bíl. I
einu þessara öngstræta var hús
Mme Desgranges. Eða þar hafði
hún að minnsta kosti búið.
— Þetta er dálftið furðulegt,
sagði Gautier við David.
— Ilún virðist vera á bak og
burt.
Hann hafði komið árla til gisti-
hússins þar sem David var að
reyna að ná sér eftir svefnlitla
nótl með þvl aö hella i sig lút-
sterku kaffi.
— Ég héll það mvndi spara
tíma, sagði Gautier — ef ég
skvtist til hennar áður en ég
ka*mi til yðar.
— Mér skildist hún fa*ri I húsið
á hverjum degi. Ég man hún
sagði mér I gærkveldi að ég gæti
alllaf fundið hana þar. Ég ætlaði
að stinga upp á því að við færum
þangað.
— Hún fer ekki þangað á
hverjum degi, þegar enginn er I
húsinu.
— Nú skil ég ekki.
— Hún þarf ekki að hreinsa I
húsinu á hverjum degi, þegar
enginn býr þar. sagði Gautier
þolinmóður og fékk sér brauð-
snúð úr körfunni á borðinu fyrir
framan David.
— Hún fer ekki einu sinni í
tiltekl daglega þegar leigjendur
eru þar. Nema náttúrlega
leigjendurnir I það og það skiptið
hafi sérstaklega óskað eftir því.
Ég hef borgað henni fvrir að taka
húsið I gegn tvisvar í viku. 1 dag
ætti hún samkva-nit þvi ekki að
vera þar.
Gautier tók hreinan vasaklút
upp úr pússi sínu og þurrkaði sér
snyrtilega um munninn og
dustaði brauðmylsnu af fötum
sínurn.
— Þess vegna fór ég rakleítt
heim til hennar.
— Og þar var hún ekki, sagði
David.
— Fjölskylda hennar er dálltið
einkennileg Af einhverri ásta*ðu
á ég ekki upp á pallborðið hjá
þeim. Látin var I Ijós eindregin
ósk um að ég hætti að skipta mér
af málunum
— Eigið þér viö að hún hafi
stungið af?
— Hún er bara ekki ht-ima
Meira veit ég ekki. Viljið þér
rannsaka málið frekar?
— Ég held það væri ráð.
Fyndist vður það ekki tilvalið?
Eftir það sem gerðist I gær-
kvöldi?
Gautier vppti öxlum.
— Það er ekki vlst slíkt hefði
neitt upp á sig. Ég spyr sjálfan
mig að þvi hvort nokkuð sé at-
hugavert víð þ;w) þólt hún hafi
brugðið sér frá. Fjölskvldan vildi
ekki tjá sig um hvert hún hefði
farið. Ég verð að játa að ég veit
hvers vegna þeim er í nöp við
mig. Það hafa veriö ákveðnir
erfiðleikar milli þessa
kvenmanns og min. Hún er bara
vinnukraftur sem fær greitt fvrir
sitt framlag en samt sem áður
hegðar hún sér eins og húsið sé
hennar eigin eign. Ég hef revnt
að losa mig við hana nokkrum
sinnum, en hún lætur það sem
vind um evru þjóta og það sem
meira er, hún virðist hafa lag á
því að hrekja þá starfskrafta I
burtu sem ég hef revnt að fá I
staðinn fyrir hana. Ég hef engan
áhuga á að vera að hrella yður
með minum smámálum, en það er
ein ástæðan fyrir því að það gæti
verið að vður auðnaðist að fá eitt-
hvað að vita sem mér er ekki tjáð
neitt um.
— Ég ætla að fara I kvöld. Það
getur verió að hún hafi bara
brugðið sér ba'jarleið og verði
komin heim þá. Ér nokkuð að
frétta af týndu konunni okkar?
— Ég hringdi I kunningja minn
í lögreglunni I morgun og spurði
hann hvort vitaö va*ri um einhver
slvs, hvort einhverra va*ri saknaó
og allt I þeim dúr — án þess að
greina honum frá hvers ég va*ri
að leita. En ekkert kom út úr því.
Ekki nokkur skapaður lilutur.
Hann gaf þjöninum merki og
pantaði kaffi fvrir sig.
— Með yðar levfi?
— Það væri nú annaöhvort.