Morgunblaðið - 03.10.1976, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. OKTÓBER 1976
T
Börnin 1
Bjöllubæ
eftir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
mamma hans vildi endilega senda henni
fáeina kökumola vafða inn i lauf. Hún
festi laufió vel á bakið á bjöllunni og
kyssti hana í kveðjuskyni.
— Sonur minn, sagði mamma. — Farðu
með molana til ömmu þinnar og mundu
mig nú um að fara með húsveggnum og
alls ekki tala við önnur dýr.
— Skal gert, mamma, sagði litli Bugg-
ur.
— Þú felur þig fyrir fuglunum, vona
ég?
— Skal gert mamma, svaraði litli Bugg-
ur.
Einmitt þegar hann var kominn hálfa
leið meðfram húsveggnum, en viö enda
gaflsins bjó amma hans, kom falleg sól-
skríkja hoppandi yfir túnið.
Sólskríkjan sá litla Bugg og heilsaði
kurteislega.
— Góðan daginn, sagði litli Buggur, en
hann hélt sig við húsvegginn. Hann var
þó ekki að hugsa um það, sem mamma
hans hafði sagt honum, því að hann
hugsaði ekki um neitt annað en hvað
þetta væri fallegur herramaður, sem
hefði látið svo lítið að heilsa ómerkilegri
brúnni bjöllu. Og að hugsa sér það, þessi
fíni maður, sem gat bæði flogið og hopp-
að hratt áfram á tveim fótum! Ef ég hefði
nú fengið að vera fugl en ekki bjalla,
hugsaði litli Buggir, þá hefði ég aldrei
lagst svo lágt að tala við smá bjöllu. Nei,
ekki aldeilis. Ég hefði verið mikils til of
fínn til þess.
— Það er blessuð blíðan, herra fugl,
sagði litli Buggur.
Blessuð bliða og indælt sólskin.
— Það er það og það er það, bí, bí, sagði
fuglinn, því að þannig tala fuglar alltaf,
þegar þeir vilja gera sig blíða. — Það er
blessuð blíða, vinurinn litli. Hvert er leið
þinni heitió, ef mér léyfist að spyrja?
spurði hann ekkert nema kvakið og söng-
urinn.
Litli Buggur steingleymdi aðvörun
mömmu sinnar, þegar hann heyrði þetta
kurteisiskvak. Hann hagaði sér eins og
hann vissi hvorki upp né niður í
heiminum og það mega bjöllur aldrei
Ég sagði ykkur,
að við myndum
sleppa undir!
MORÖdKí
KApfinu
GRANI göslari
Mundu að slökkva Ijósiö hér
inni. — En fyrir alla muni ekki
skella hurðinni.

Launahækkun get ég ekki látið
þig fá, en ég gæti vel boðið
konunni þinni út að borða öðru
hverju.
Anna litla var að bvrja að
læra að skrifa stafina.
Kennarinn: En hvar er
punkturinn yfir i-ið?
Anna: Hann er ennþá í blý-
antinum.
Kennarinn: Tommi, þér hef-
ur farið mikið fram f reikningi,
nú eru heimadæmin þfn alltaf
rétt reiknuð.
Tommi: Já, pabbi fór í ferða-
lag.
Hún: Ó, guð, þú ert búinn að
tala við pabba?
Hann: Nei, ekki ennþá. Ég
lenti bara í bflslysi.
Málarinn Whistler var f
kvöldboði, þegar heldur leiðin-
legur maður kemur til hans og
segir:
„Vitið þér það, hr. Whistler,
að ég gekk fram hjá húsi yðar f
gærkvöidi.“
„Þakka yður fyrir,“ svaraði
málarinn.
Framhaldsuga aftir.
Roaamary Gatanby
Jóhanna Kriatjónadóttir
þýddi
37
anum á enni sér og var svo niðtir-
sokkinn að hann hrökk í kút þeg-
ar harið var að dyrum.
— Kom inn.
Hann leit við og sá Miguel
standa f dyrunum. Var hann þá
ekki farinn af stað enn?
' — Senor?
— Já.
Hann leit á armbandsúrið og
rak f rogastanz þegar hann sá
hversu langur tfmi var liðinn.
Klukkan var að verða hálf f jögur.
Miguel brosti. Var það góðs eða
ills viti.
— Vinur yðar Senor Feex bjó f
Posada de Baja, en hann er far-
inn.
— Og hvar er hann núna?
Miguel yppti grönnum öxlum.
— Vertinn sagði mér að vjnur
yðar hefði aðeins stoppað hálfan
dag. Hann fór burt á miðviku-
dagskvöldið var.
Jack fékk sterklega á tilfinn-
inguna að Miguel væri að leyna
hann einhverju. Vern hafði farið
alla leið hingað til að veiða og
taka myndir. Hann hefði ekki
rokið f burtu fyrirvaralaust nema
þvf aðeins að hann hafði orðið
einhvers vfsari.
— Hvað sagði hann þér fleira?
— Hann sagðist hafa orðið
undrandi á þvf að senor Feex var
ekki um kyrrt að veiða eins og
hann hafði sagt f upphafi.
Jack leit aftur á hikandi augna-
ráð Miguels. Eitthvað var saman
við þetta.
— Það hefur eitthvað farið úr-
skeiðis, Miguel, annars hafði
hann ekki farið svona skyndilega.
Hann kom hingað til að veiða.
Hverju ertu að leyna? Það hlýtur
að vera eítthvað sem máli skiptir.
Olettnisglampi var f brúnum
augunum.
— Vinur yðar fór af stað um
miðja nótt, tók farangur sinn með
og bflinn sem hann hafði á leigu
og gleymdi að borga.
Nokkur andartök hélt Jack að
hjarta hans myndi hætta að slá. A
miðvikudag. Síðan voru liðnir
fimm dagar. Og daginn áður hafði
Tom Krug sagt honum að hann
hefði ekki heyrt hósta né stunu
frá Vern.
Um miðja nótt og án þess að
borga.
— Viltu koma inn og loka hurð-
inni Miguel. Eg verð að tala við
þig-
Miguel gerði eins og honum var
sagt, stóð á miðju gólfi og horfði
hálf vandræðalega á hann.
— Heyrðu mig nú Miguel. Eg
þarf á hjálp þinni að halda...
Fyrst Walter C’arrington, hugs-
aði hann, sfðan Sue Ann og núna
kannski Vern Fix. Hann gat ekki
leyft sér að pukrast lengur með
þetta.
— Sjáðu nú til Miguel, sagði
hann. _
♦>.Vinur minn hefði aldrei rok-
ið f burtu án þess að borga. Hon-
um hlýtur að hafa verið rænt...
Hann sagði Miguel hvað fram
færl á sumarhúsi Everest.
Andlitssvipur Miguels sýndi f
senn vantrú og skelfingu.
— Eg talaði við piltinn sem þér
sáuð. Hann var að vökva blómin.
Eg talaði Ifka við systur hans.
Hún færði mér baunir og brauð.
— Kom hún frá húsinu?
— Nei, ekki úr stóra húsinu.
Heldur úr litla húsinu, sem við
keyrðum framhjá. Rosalia sagði
mér að henni fyndist skrftið að
hvorki hún né móðir hennar
mega koma lengur f stóra húsið
þar sem þær hafa gert hreínt f
mörg ár. Nú mega þær aðeins
vinna úti. Þær segja að það sé
eitthvað að senoritu Everest að
hún sé sjúk á sálinni. En hljómar
þetta ekki furðulega þegar þess
er gætt að Rosalia og fjölskylda
hennar hafa alltaf gert hreint f
stóra húsinu?
— Þetta kemur heim og saman
við annað. Hr. Everest og systir
hans eru fangar á þeirra eigin
heimili. Þjónustufólkið má ekki
komast á snoðir um hvað er á
seyði, svo að þau hjálpi þeim ekki
að flýja.
— Senor. Ég hugsa bara að
þetta sé rétt.
— Viltu hjálpa mér Miguel?
Við verðum að reyna að frelsa
þau.
Miguel horfði hugsandi niður
fyrir sig.
— Kannski senor Feex hafi
reynt að hjálpa þeim.
— Nei, hann hafði bara áhuga á
að taka myndir. Hann er Ijós-
myndari. Og ef hann hefur horfið
á miðvikudag er þess að gæta að
þá var hvorki Everest né systir
hans komin hingað.
— Haldið þér að hann hafi ver-
ið drepínn, senor?
— Ég veit það ekki...
Það eina sem Jack vissi var að
ef Vern var í sumarhöllinni var
hann bundinn og keflaður ein-
hvers staðar f kjallaraholu, þvf að
hvergi hafði hann sézt þar á ferli
og ekki hafði verið minnzt á að
hann hefði komið þangað.
— Miguel. Þú mátt ekki segja
neinum frá þvf sem ég var að tala
um við þig. Alls ekki. Þú verður
að heita mér þvf.
— Já.
— Og sfðan verðum við að
reyna að komast að þvf hvað hef-
ur komið fyrir Fix.