Morgunblaðið - 21.06.1977, Blaðsíða 25

Morgunblaðið - 21.06.1977, Blaðsíða 25
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. JÚNl 1977 29 Ingibjörg Arngríms dóttir — Minning I dag verður gerð útför Ingi- bjargar Arngrímsdóttur, sem lést hinn 12. júní s.l. Ég kynntist Ingibjörgu fyrst fyrir um það bil 11 árum. Ég fór þá með tilvonandi eiginmanni mínum, dóttursyni Ingibjargar, í heimsókn til hennar og manns hennar Jóns Jóakimssonar, en þau dvöldu þá á heimili Hjálmars sonar Jóns. Ingibjörg var þá nær áttræð og Jón var blindur orðinn og hafði verið rúmliggjandi i mörg ár. Ég hálfkveið því þessari heimsókn og bjóst síst við að þetta yrði nein skemmtiheimsókn. Það fór þó á allt annan veg. Við áttum þarna mjög ánægjulega stund og margar siðar. Mér kom mjög á óvart hve gömlu hjónin fylgdust vel með öllu þvi sem var að gerast í heiminum, þá kom maður ekki að tómum kofanum hjá þeim, ef rætt var um nýútkomnar islensk- ar bækur. Ég held satt að segja að þau hafi árlega lesið svo til allar bækur, sem komu út á islensku, þ.e.a.s. Ingibjörg las fyrir þau bæði, þó ekki hefði hún not af nema öðru auganu, en hún missti sjón á hinu í slysi, þegar hún var ung stúlka. Ingibjörg var greind kona og vel heima á mörgum sviðum, sér- staklega hafði hún mikinn áhuga á þjóðlegum fróðleik og ættfræði. Hún var góður hagyrðingur og kastaði oft fram stöku. Því miður hefur þessum vísum ekki verið haldið saman, nokkrar þeirra geyma þó vinir hennar í minni. Þau Ingibjörg og Jón bjuggu lengst af i Fljótum I Skagafirði, eða þar til heilsa Jóns bilaði og þau fluttu til Reykjavikur. Hugurinn var þó alltaf heima í sveitinni kæru og eins lengi og heilsa Jóns leyfði fóru þau norður á vorin og dvöldu þar sumarlangt. Lifið fór ekki alltaf mjúkum höndum um Ingibjörgu og ávallt var hún snauð af þessa heims gæðum. Hún kvartaði þó aldrei og aldrei krafðist hún neins fyrir sjálfa sig. Væri Ingibjörgu gefið eitthvað var hún óðar búin að gefa það öðrum, sem hún taldi að hefði meiri þörf fyrir það. Skömmu eftir að Jón lést fyrir um það bil þremur árum veiktist Ingibjörg alvarlega og varð hún þvi að dveljast á sjúkrahúsi sið- ustu ár ævi sinnar. Hún umbar veikindi sin með þolinmæði og þó hún ætti erfitt um mál sakir lömunar gat hún þó enn kastað fram visu og var það ein helsta dægrastytting hennar í þessum löngu veikindum. Með þessum fátæklegu orðum vil ég þakka Ingibjörgu okkar stuttu kynni. Þó hún sé horfin sjónum okkar mun minning henn- ar lifa í hugum ástvina hennar. G.Þ. Gísli Indriðason —Minningarorð Kveðjuorð frá starfs- fólki tJtvegsbankans. Gísla Indriðason man ég fyrst, er ég fyrir allmörgum árum heyrði hans getið af orðspori, vegna áhuga, sannfærandi og þróttmikilla forystustarfa að efl- ingu fiskræktar og uppeldis nytjafiska i ám og vötnum lands- ins, við opinn farveg frá og til sjávarstranda, til þess að auka og treysta stöðugra atvinnulíf á ís- landi og möguleika til útflutnings og gjaideyrisöflunar. Þetta þróttmikla óbilandi áhugamál átti óskiptan heilan hug um áraraðir vöku- og starfs- stundir í lifi Gísla Indriðasonar. Hann var sívakandi áhugamaður og í logandi viðræðum við áhuga- menn um sömu málefni og marg- slungnum ritgerðum, er hann skrifaði í blöð og dreifibréf til væntanlegra áhugamanna, þegar Gisli Indriðason leitaðist við að sannfæra þá til samstarfs, átaks og árangurs. Enda þótt ekki hafi leiðir Gisla verið þræddar i þessum áhuga- málum hans, hefir einbeittur hug- ur hans og árvekni orðið til vakn- ingar og eflingar og trú á fiskrækt I árósum orðið vísir þess atvinnu- vegar, er hann benti skeleggur á, og til brautargengis, framtaks og farsældar i þeim farveg. Gísli Indriðason var hugkvæm- ur og frjór maður á mörgum svió- um, oft á undan sinni samtió sem skildi hann ekki. Hann náði ekki hljómgrunni fjöldans, því máttur vanans kæfði oft rödd hans. Um þessi mál ræddum við Gisli Indriðason á stundum, þegar tóm gafst til. Persónuleg Ttynni urðu fyrst að ráði milli okkar Gisla Indrióason- ar eftir að hann hóf störf í Út- begsbanka íslands 1966. Hann var þá nokkuð við aldur, en kom þó ekki I bankann ókunn- ur skrifstofustörfum. Hafði hann unnið sams konar störf á ýmsum sviðum, víða um land hjá riki, bæjarfélögum ob i sjálfstæðum störfum. Þess vegna reyndist Gisli Indriðason í bankanum enginn viðvaningur við þau störf, er hon- um voru falin. Þau léku honum létt í hendi. Hann lagði fram alúó og samviskusemi, svo að hann yrði ekki aukvisi stofnunarinnar. Við þann orðsti stóð hann drengi- lega öll sin starfsár i Útvegsbanka íslands, til ársloka 1973, að hann lét af störfum fyrir aldurssakir. Meðal starfsfélaganna i bank- anum kynnti hann sig frá upphafi og alla tið sem hið mesta prúð- menni í framkomu, orðaskiptum og fasi, snyrtimenni við störf og úrlausn verkefna, samfara stund- vísi í störfum og trúmennsku gagnvart stofnun sinni. Einlægni, gleðihugur og bros- hýrt yfirbragð báru honum vott um hjartahlýju. Hann var ekki hár vexti en bar höfðingsbrag. Spaugsamur var Gísli Indriða- son á stundum en alvörugefinn í raun. Þannig þekktum við hann, Utvegsbankamenn. Gísli Indriðason átti i mörg ár, að undanförnu, við mikla van- heilsu að stríða. Engum var það kunnara en honum sjálfum að hverju stefndi. Hann var vel undirbúinn þá vegferð er hann hóf 8. júní siðastliðinn. Heima er bezt, hygg ég að hann hafi hugsað, þegar nýr heimur opnaðist og sjúkdómur þessa heims var horfinn. Megi Gisli Indriðason þar vel una og þökkum við honum sam- verustundir þessa lifs í ljúfri minningu. Adolf Björnsson Minning: Sigríður Þórðardótt- ir frá Bakkaseli Á þriðja tug aldarinnar réðst ung kona norðan af Snæfjalla- strönd til Kirstjáns Hafliðasonar bónda í Bakkaseli, er þá var að byrja að stofnsetja bú sitt. Þessi unga stúlka var Sigriður Þórðar- dóttir er síðar varð eiginkona Kristjáns og húsfreyja í Bakka- seli. Æviferill hennar verður ekki rakinn hér í stuttu máli, en von- andi gert af einhverjum er fylgst hefir með lífi hennar siðustu árin. Sveitin heillaði Sigriði, og hún byggði sinar framtiðarvonir og hamingju á fremsta bænum i dalnum þar sem hún eignaðist góðan mann og myndarleg börn. En vegur fólks er ekki alltaf blómum stráður og varð hún fyrir ýmis konar mótlæti i lífinu eins og gengur og gerist. Gróður vors- ins og ilmur blómanna hefir jafn- vel að einhverju leyti bætt fyrir liðinn tíma. Engum getur dulist hve fyrri tíma búskapur var erfiður og vinnutími fólks langur, og þá ekki síst húsmóðurinnar er vann jafnt að inni- og útistörfum, þegar ann- ir voru hvað mestar og mæddi þá mikið á þreki og dugnaði hjón- anna. Þegar fráfærur voru framund- an fyrsta vorið sem Sigurður bjó, lagðist sá vandi á herðar hennar að taka að sér 9 ára gamlan lítinn ^maladreng úr sjávarplássi sem ekkert vissi hvað það var að sitja hjá fé, einnig með alls konar skýjaborgir í ‘huga og sterka heimþrá, svo og að verða eina barnið á heimilinu til að byrja með, nú að gerast afdalabarn á svipstundu. Var þetta ekki ævin- týri likast sem fór vel fyrir góða mannkosti húsmóðurinnar, er gat með sálrænum áhrifum breyttt hugarangri, leiðindum og kvíða í gleði. Hún sagði við litla smala- drenginn: Kom þú til mín. Ég skal lesa bréfin þin frá móður þinni og skrifa henni aftur. Ég gæti þin hvert sem þú ferð. Ég vaki yfir velferð þinni á meðan þú ert hér. Ég bið allar góðar vættir að vera með þér í hjásetunni. Allt bar þetta vott um gögugan hugsunar- hátt. Nú þegar ævi þessarar ágætu konu er lokið er einnig komið að þvi að minnast fortiðarinnar þó með fátæklegum orðum sé af þeim smaladreng er hún bar á sinum tima mest fyrir brjósti. Eftir fimm löng sumur, og sem siðasti hjásetudrengur í heiðar- brekku Langadals, vil ég að end- ingu votta Sigriði Þórðardóttur húsfreyju frá Bakkaseli mitt hjartans þakklæti fyrir móður- lega umhyggju í barnæsku minni. Mun það verða geymt en ekki gleymt. Dætrum hennar, Mariu og Ingi- björgu, sendi ég samúðarkveðjur. M agnús G uðl augsson Skipasundi 4. Jófríður Rós Jónsdótt- ir — Fáein kveðjuorð Hve sæl og hve sæl er hver leikandi lund en lofadu engan dag fyrir sólarlagsstund. Þessar ljóðlinur komu upp i huga okkar við hið sviplega frá- fall hennar Fríðu Rósar. Hún dvaldi hjá okkur hér i leikskólan- um Kvistaborg i 3 ár en hætti síðastliðið haust er hún hóf skóla- göngu. Fríða Rós var óvenju myndar- legt og fallegt barn, krafturinn og lífsgleðin geisluðu af henni, einn- ig kom vel i ljós hve sérstaklega bráðþroska hún var, hugmynda- rik og handlagin. Við erum innilega ' þakklátar fyrir þann tíma sem við fengum að vera samvistum við hana og vottum foreldrum hennar og yngri bróður okkar dýpstu samúð. Vertu sæl, vor litla hvíta lilja lögð f jörð með himnaföður vilja leyst frá Iffi nauða Ijúf og björt f dauða lést þú eftir litla rúmið auða. M.J. Fóstrurnar hennar f Kvistaborg. Helgi Johnson Minningarorð Hinn 2. maf 1977 lést í Grimsby, Englandi Helgi Johnson, fyrrv. skipstjóri. Hann fæddist að Skeggjastöðum í Flóa 22. nóv. 1885. Foreldrar hans voru Jón Guð- mundsson bóndi þar og Guðrún Bjarnhéðinsdóttir frá Þjóðólfs- haga í Holtum. Helgi ólst upp hjá móðurbróður sínum, Einari að Langholti í Hraungerðishreppi. Árið 1912 fer hann til Kanada og dvelur þar, en siglir til Eng- lands i fyrra striðinu. Þar fer hanr á enskan sjó- mannaskóla og iýkur skipstjóra- prófi. Þá gerðist hann breskur þegn. Hann var skipstjóri um áratuga skeið, mjög lánsamur í sínu starfi. Helgi vann sér traust allra er hon- um kynntust. Hann var bróðir Bjarnhéðins Jónssonar járnsmíðameistara og þeirra systkina. E.B. EFTIR BILLY GRAHAM Eg er að reyna að vera kristinn, en eg er hræddur um, að mér hafi mistekizt hrapailega. Eg óttast Guð ákaflega og hvernig fara muni fyrir mér, en eg elska Guð og geri það, sem eg get. Eg hugsa um krossinn og velti fyrir mér, hvers vegna Kristur hafi dðið. Hvernig get eg vitað, að syndir mfnar séu fyrirgefnar? Hvernig get eg öðlazt frið? Þér eruð einn af ótal mörgum, sem eru að reyna að finna frið við Guð með eigin framtaki. Afleið- ingþessa getur ekki orðið annað en ótti, því að enginn maður getur breytt fullkomlega rétt og þókn- azt Guði með því einu að taka sig á. Athugið vel, að Nýja testamentið kennir ekki, að við hljótum frið fyrir það, sem við gerum fyrir Guð, heldur með því að taka á móti því, sem hann hefur gert fyrir okkur. Guð elskaði heiminn, og þú ert þar meðtalinn. Þess vegna varð Kristur staðgengill okkar og dó í okkar stað. Biblian segir um hann, að hann „gaf sjálfan sig fyrir oss til þess að hann leysti oss frá öllu ranglæti og hreinsaði sjálfum sér til handa eignarlýð, kost- gæfinn til góðra verka“ (Tít. 2,14). Þér eruð fullur ótta, af því að þér hafið verið að reyna að „endurleysa“ yður með góðum verkum. Svo segir enn í Títusarbréfi: „Frelsaði hann oss, ekki vegna réttlætisverkanna, sem vér höfðum unnið, heldur samkvæmt miskunn sinni“ (3,5). Þér verðið að gleyma því, að þér eruð ófær um að frelsa yður sjálfur, og setja allt traust og alla von á hið fullkomn- aða verk Krists og tileinka yður það, sem Guð hefur lofað yður fyrir hans tilstilli. Þá getið þér sungið: „Heilaga vissa, hirðirinn minn, herrann er sjálfur, gleði eg finn“. Hættið nú að reyna, en treystið Drottni. Kristur hét að fyrirgefa yður. Trúið því þá og veitið því viðtöku.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.