Morgunblaðið - 21.06.1977, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. JÚNl 1977
29
Ingibjörg Arngríms
dóttir — Minning
I dag verður gerð útför Ingi-
bjargar Arngrímsdóttur, sem lést
hinn 12. júní s.l.
Ég kynntist Ingibjörgu fyrst
fyrir um það bil 11 árum. Ég fór
þá með tilvonandi eiginmanni
mínum, dóttursyni Ingibjargar, í
heimsókn til hennar og manns
hennar Jóns Jóakimssonar, en
þau dvöldu þá á heimili Hjálmars
sonar Jóns. Ingibjörg var þá nær
áttræð og Jón var blindur orðinn
og hafði verið rúmliggjandi i
mörg ár. Ég hálfkveið því þessari
heimsókn og bjóst síst við að þetta
yrði nein skemmtiheimsókn. Það
fór þó á allt annan veg. Við áttum
þarna mjög ánægjulega stund og
margar siðar. Mér kom mjög á
óvart hve gömlu hjónin fylgdust
vel með öllu þvi sem var að gerast
í heiminum, þá kom maður ekki
að tómum kofanum hjá þeim, ef
rætt var um nýútkomnar islensk-
ar bækur. Ég held satt að segja að
þau hafi árlega lesið svo til allar
bækur, sem komu út á islensku,
þ.e.a.s. Ingibjörg las fyrir þau
bæði, þó ekki hefði hún not af
nema öðru auganu, en hún missti
sjón á hinu í slysi, þegar hún var
ung stúlka.
Ingibjörg var greind kona og
vel heima á mörgum sviðum, sér-
staklega hafði hún mikinn áhuga
á þjóðlegum fróðleik og ættfræði.
Hún var góður hagyrðingur og
kastaði oft fram stöku. Því miður
hefur þessum vísum ekki verið
haldið saman, nokkrar þeirra
geyma þó vinir hennar í minni.
Þau Ingibjörg og Jón bjuggu
lengst af i Fljótum I Skagafirði,
eða þar til heilsa Jóns bilaði og
þau fluttu til Reykjavikur.
Hugurinn var þó alltaf heima í
sveitinni kæru og eins lengi og
heilsa Jóns leyfði fóru þau norður
á vorin og dvöldu þar sumarlangt.
Lifið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um Ingibjörgu og ávallt
var hún snauð af þessa heims
gæðum. Hún kvartaði þó aldrei og
aldrei krafðist hún neins fyrir
sjálfa sig. Væri Ingibjörgu gefið
eitthvað var hún óðar búin að
gefa það öðrum, sem hún taldi að
hefði meiri þörf fyrir það.
Skömmu eftir að Jón lést fyrir
um það bil þremur árum veiktist
Ingibjörg alvarlega og varð hún
þvi að dveljast á sjúkrahúsi sið-
ustu ár ævi sinnar. Hún umbar
veikindi sin með þolinmæði og þó
hún ætti erfitt um mál sakir
lömunar gat hún þó enn kastað
fram visu og var það ein helsta
dægrastytting hennar í þessum
löngu veikindum.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka Ingibjörgu okkar
stuttu kynni. Þó hún sé horfin
sjónum okkar mun minning henn-
ar lifa í hugum ástvina hennar.
G.Þ.
Gísli Indriðason
—Minningarorð
Kveðjuorð frá starfs-
fólki tJtvegsbankans.
Gísla Indriðason man ég fyrst,
er ég fyrir allmörgum árum
heyrði hans getið af orðspori,
vegna áhuga, sannfærandi og
þróttmikilla forystustarfa að efl-
ingu fiskræktar og uppeldis
nytjafiska i ám og vötnum lands-
ins, við opinn farveg frá og til
sjávarstranda, til þess að auka og
treysta stöðugra atvinnulíf á ís-
landi og möguleika til útflutnings
og gjaideyrisöflunar.
Þetta þróttmikla óbilandi
áhugamál átti óskiptan heilan
hug um áraraðir vöku- og starfs-
stundir í lifi Gísla Indriðasonar.
Hann var sívakandi áhugamaður
og í logandi viðræðum við áhuga-
menn um sömu málefni og marg-
slungnum ritgerðum, er hann
skrifaði í blöð og dreifibréf til
væntanlegra áhugamanna, þegar
Gisli Indriðason leitaðist við að
sannfæra þá til samstarfs, átaks
og árangurs.
Enda þótt ekki hafi leiðir Gisla
verið þræddar i þessum áhuga-
málum hans, hefir einbeittur hug-
ur hans og árvekni orðið til vakn-
ingar og eflingar og trú á fiskrækt
I árósum orðið vísir þess atvinnu-
vegar, er hann benti skeleggur á,
og til brautargengis, framtaks og
farsældar i þeim farveg.
Gísli Indriðason var hugkvæm-
ur og frjór maður á mörgum svió-
um, oft á undan sinni samtió sem
skildi hann ekki. Hann náði ekki
hljómgrunni fjöldans, því máttur
vanans kæfði oft rödd hans.
Um þessi mál ræddum við Gisli
Indriðason á stundum, þegar tóm
gafst til.
Persónuleg Ttynni urðu fyrst að
ráði milli okkar Gisla Indrióason-
ar eftir að hann hóf störf í Út-
begsbanka íslands 1966.
Hann var þá nokkuð við aldur,
en kom þó ekki I bankann ókunn-
ur skrifstofustörfum. Hafði hann
unnið sams konar störf á ýmsum
sviðum, víða um land hjá riki,
bæjarfélögum ob i sjálfstæðum
störfum.
Þess vegna reyndist Gisli
Indriðason í bankanum enginn
viðvaningur við þau störf, er hon-
um voru falin. Þau léku honum
létt í hendi. Hann lagði fram alúó
og samviskusemi, svo að hann
yrði ekki aukvisi stofnunarinnar.
Við þann orðsti stóð hann drengi-
lega öll sin starfsár i Útvegsbanka
íslands, til ársloka 1973, að hann
lét af störfum fyrir aldurssakir.
Meðal starfsfélaganna i bank-
anum kynnti hann sig frá upphafi
og alla tið sem hið mesta prúð-
menni í framkomu, orðaskiptum
og fasi, snyrtimenni við störf og
úrlausn verkefna, samfara stund-
vísi í störfum og trúmennsku
gagnvart stofnun sinni.
Einlægni, gleðihugur og bros-
hýrt yfirbragð báru honum vott
um hjartahlýju. Hann var ekki
hár vexti en bar höfðingsbrag.
Spaugsamur var Gísli Indriða-
son á stundum en alvörugefinn í
raun. Þannig þekktum við hann,
Utvegsbankamenn.
Gísli Indriðason átti i mörg ár,
að undanförnu, við mikla van-
heilsu að stríða. Engum var það
kunnara en honum sjálfum að
hverju stefndi. Hann var vel
undirbúinn þá vegferð er hann
hóf 8. júní siðastliðinn.
Heima er bezt, hygg ég að hann
hafi hugsað, þegar nýr heimur
opnaðist og sjúkdómur þessa
heims var horfinn.
Megi Gisli Indriðason þar vel
una og þökkum við honum sam-
verustundir þessa lifs í ljúfri
minningu.
Adolf Björnsson
Minning:
Sigríður Þórðardótt-
ir frá Bakkaseli
Á þriðja tug aldarinnar réðst
ung kona norðan af Snæfjalla-
strönd til Kirstjáns Hafliðasonar
bónda í Bakkaseli, er þá var að
byrja að stofnsetja bú sitt. Þessi
unga stúlka var Sigriður Þórðar-
dóttir er síðar varð eiginkona
Kristjáns og húsfreyja í Bakka-
seli. Æviferill hennar verður ekki
rakinn hér í stuttu máli, en von-
andi gert af einhverjum er fylgst
hefir með lífi hennar siðustu árin.
Sveitin heillaði Sigriði, og hún
byggði sinar framtiðarvonir og
hamingju á fremsta bænum i
dalnum þar sem hún eignaðist
góðan mann og myndarleg börn.
En vegur fólks er ekki alltaf
blómum stráður og varð hún fyrir
ýmis konar mótlæti i lífinu eins
og gengur og gerist. Gróður vors-
ins og ilmur blómanna hefir jafn-
vel að einhverju leyti bætt fyrir
liðinn tíma.
Engum getur dulist hve fyrri
tíma búskapur var erfiður og
vinnutími fólks langur, og þá ekki
síst húsmóðurinnar er vann jafnt
að inni- og útistörfum, þegar ann-
ir voru hvað mestar og mæddi þá
mikið á þreki og dugnaði hjón-
anna.
Þegar fráfærur voru framund-
an fyrsta vorið sem Sigurður bjó,
lagðist sá vandi á herðar hennar
að taka að sér 9 ára gamlan lítinn
^maladreng úr sjávarplássi sem
ekkert vissi hvað það var að sitja
hjá fé, einnig með alls konar
skýjaborgir í ‘huga og sterka
heimþrá, svo og að verða eina
barnið á heimilinu til að byrja
með, nú að gerast afdalabarn á
svipstundu. Var þetta ekki ævin-
týri likast sem fór vel fyrir góða
mannkosti húsmóðurinnar, er gat
með sálrænum áhrifum breyttt
hugarangri, leiðindum og kvíða í
gleði. Hún sagði við litla smala-
drenginn: Kom þú til mín. Ég skal
lesa bréfin þin frá móður þinni og
skrifa henni aftur. Ég gæti þin
hvert sem þú ferð. Ég vaki yfir
velferð þinni á meðan þú ert hér.
Ég bið allar góðar vættir að vera
með þér í hjásetunni. Allt bar
þetta vott um gögugan hugsunar-
hátt.
Nú þegar ævi þessarar ágætu
konu er lokið er einnig komið að
þvi að minnast fortiðarinnar þó
með fátæklegum orðum sé af
þeim smaladreng er hún bar á
sinum tima mest fyrir brjósti.
Eftir fimm löng sumur, og sem
siðasti hjásetudrengur í heiðar-
brekku Langadals, vil ég að end-
ingu votta Sigriði Þórðardóttur
húsfreyju frá Bakkaseli mitt
hjartans þakklæti fyrir móður-
lega umhyggju í barnæsku minni.
Mun það verða geymt en ekki
gleymt.
Dætrum hennar, Mariu og Ingi-
björgu, sendi ég samúðarkveðjur.
M agnús G uðl augsson
Skipasundi 4.
Jófríður Rós Jónsdótt-
ir — Fáein kveðjuorð
Hve sæl og hve sæl er hver leikandi lund
en lofadu engan dag fyrir sólarlagsstund.
Þessar ljóðlinur komu upp i
huga okkar við hið sviplega frá-
fall hennar Fríðu Rósar. Hún
dvaldi hjá okkur hér i leikskólan-
um Kvistaborg i 3 ár en hætti
síðastliðið haust er hún hóf skóla-
göngu.
Fríða Rós var óvenju myndar-
legt og fallegt barn, krafturinn og
lífsgleðin geisluðu af henni, einn-
ig kom vel i ljós hve sérstaklega
bráðþroska hún var, hugmynda-
rik og handlagin.
Við erum innilega ' þakklátar
fyrir þann tíma sem við fengum
að vera samvistum við hana og
vottum foreldrum hennar og
yngri bróður okkar dýpstu samúð.
Vertu sæl, vor litla hvíta lilja
lögð f jörð með himnaföður vilja
leyst frá Iffi nauða
Ijúf og björt f dauða
lést þú eftir litla rúmið auða.
M.J.
Fóstrurnar hennar
f Kvistaborg.
Helgi Johnson
Minningarorð
Hinn 2. maf 1977 lést í Grimsby,
Englandi Helgi Johnson, fyrrv.
skipstjóri. Hann fæddist að
Skeggjastöðum í Flóa 22. nóv.
1885.
Foreldrar hans voru Jón Guð-
mundsson bóndi þar og Guðrún
Bjarnhéðinsdóttir frá Þjóðólfs-
haga í Holtum.
Helgi ólst upp hjá móðurbróður
sínum, Einari að Langholti í
Hraungerðishreppi.
Árið 1912 fer hann til Kanada
og dvelur þar, en siglir til Eng-
lands i fyrra striðinu.
Þar fer hanr á enskan sjó-
mannaskóla og iýkur skipstjóra-
prófi. Þá gerðist hann breskur
þegn.
Hann var skipstjóri um áratuga
skeið, mjög lánsamur í sínu starfi.
Helgi vann sér traust allra er hon-
um kynntust.
Hann var bróðir Bjarnhéðins
Jónssonar járnsmíðameistara og
þeirra systkina.
E.B.
EFTIR BILLY GRAHAM
Eg er að reyna að vera kristinn, en eg er hræddur um, að
mér hafi mistekizt hrapailega. Eg óttast Guð ákaflega og
hvernig fara muni fyrir mér, en eg elska Guð og geri það, sem
eg get. Eg hugsa um krossinn og velti fyrir mér, hvers vegna
Kristur hafi dðið. Hvernig get eg vitað, að syndir mfnar séu
fyrirgefnar? Hvernig get eg öðlazt frið?
Þér eruð einn af ótal mörgum, sem eru að reyna að
finna frið við Guð með eigin framtaki. Afleið-
ingþessa getur ekki orðið annað en ótti, því að
enginn maður getur breytt fullkomlega rétt og þókn-
azt Guði með því einu að taka sig á. Athugið vel, að
Nýja testamentið kennir ekki, að við hljótum frið
fyrir það, sem við gerum fyrir Guð, heldur með því
að taka á móti því, sem hann hefur gert fyrir okkur.
Guð elskaði heiminn, og þú ert þar meðtalinn. Þess
vegna varð Kristur staðgengill okkar og dó í okkar
stað. Biblian segir um hann, að hann „gaf sjálfan sig
fyrir oss til þess að hann leysti oss frá öllu ranglæti
og hreinsaði sjálfum sér til handa eignarlýð, kost-
gæfinn til góðra verka“ (Tít. 2,14).
Þér eruð fullur ótta, af því að þér hafið verið að
reyna að „endurleysa“ yður með góðum verkum. Svo
segir enn í Títusarbréfi: „Frelsaði hann oss, ekki
vegna réttlætisverkanna, sem vér höfðum unnið,
heldur samkvæmt miskunn sinni“ (3,5). Þér verðið
að gleyma því, að þér eruð ófær um að frelsa yður
sjálfur, og setja allt traust og alla von á hið fullkomn-
aða verk Krists og tileinka yður það, sem Guð hefur
lofað yður fyrir hans tilstilli. Þá getið þér sungið:
„Heilaga vissa, hirðirinn minn, herrann er sjálfur,
gleði eg finn“. Hættið nú að reyna, en treystið
Drottni. Kristur hét að fyrirgefa yður. Trúið því þá
og veitið því viðtöku.