Morgunblaðið - 12.02.1978, Side 44

44
MORGÚNBLAÐIÐ, SUNNUDÁGÚR 12. FEBRÚAR 1978
l'nsi madur. Þú s«“m aðrir á
þinum aldri verðid ai) laira þai)
utanbókar ai) hlaupa ckki frá
vandamálunum.
OtrúlcKl en satt! Éj; tel mij;
öruggari við hliðina á yður.
þegar þér akið á 110, en ef þér
mynduð leggja hílnum hér!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Hér að neðan er eitt af mörgum
skemmtilegum spilum, sem fyrir
komu f keppni Bridgesambands-
ins til forvals landsliða fyrir
Norðurlandamótið í ár. En það
verður haldið á Hótel Loftleiðum
í júnímánuði.
Austur gaf, allir utan hættu.
Norður
S. ADG52
H. G7
T. ÁGIO
L. K93
Vestur Austur
S. 98 S. K1074
H. D432 H. 985
T. 842 T. K3
L. ÁG75 L. 8642
Suður
S. 63
H. ÁK106
T. D9765
L. DIO
Éfí lofaði konunni minni að ég myndi aldrei sjá
þig aftur!
Lítilsvirðing?
„Kæri Velvakandi.
Mér létti stórum, þegar ég
heyrði í fréttum útvarpsins í
kvöld (6.2.), að yfirvöld hefðu
bannað eða varað við sýningu á
þessari japönsku klámkvikmynd,
sem kunngjört hafði verið, að
sýnd yrði á svonefndri „lista-
hátíð“.
Ég leit yfir sýningarskrána um
daginn, þegar hún birtist i
blöðunum. Tíu til tólf sýningar
voru „stranglega bannaðar yngri
en 16 ára“. Sumar þessar myndir
voru kynntar i sjónvarpi fyrir
nokkru. Þar gaf nú á að líta.
Svo sögðu blöðin frá setningu
„hátiðarinnar" með kurt og pí og
birtu myndir. Þarna voru valin-
kunnir menn eins og biskup og
kona hans, borgarstjóri og for-
setahjónin. Ég hlaut að minnast
kynningarinnar á myndunum í
sjónvarpinu, á þessum „listaverk-
um“, sem hinu ágæta fyrirfólki
var boðið að njóta (þá og á seinni
sýningum).
Mér fannst þessu fólki sýnd hin
megnasta fyrirlitning. Á að bjóða
yfirmanni kirkjunnar og konu
hans að horfa á mynd af manni,
sem flettir upp um konu og þukl-
ar á sköpum hennar? (Þessi
mynd er nú bönnuð, en það stóð
ekki til.) Sæmir að kalla á æðsta
mann þjóðarinnar til að kynna
fyrir honum „listaverk", þar sem
kvensniftir fara úr buxunum upp
á sviði, svo að karlmaður geti
snuðrað á milli fóta þeirr? Meira
að segja við kotungarnir erum
líka menn og undrumst þessa
dirfsku og óskammfeilni. Þaþ er
verið að lítilsvirða okkur.
Er ávinningur að því að flagga
nöfnum þekktra manna, sem ata
frarnleiðslu sína með svo miklum
saur, að það liggur við, að maður
gráti af hryggð og blygðun?
Það er einkum ungt fólk, sem
sækir kvikmyndahúsin. Er rétt í
nafni „listahátíðar" að bjóða þvi
enn upp á kynlifsmyndir, eins og
ekki sé nóg af þeim að öðru leyti i
kvikmyndahúsunum?
Það er verið að gera okkur að
dýrum, þegar það, sem er eðlilegt
og gott og er okkur gefið, okkur
til hamingju, er dregið niður i
svaðið og verður að löstum og
synd.
Ég sé eftir þeim peningum, sem
teknir eru af mínum sköttum til
„listahátíðar", þegar svona er
með þá farið.
Blöðin ræða að vonum mikið
um alls konar meinsemdir, sem
orðið hafa áberandi i þjóðfélagi
okkar upp á siðkastið. Ég hef þó
ekki enn séð, að blöðin taki upp
markvissa baráttu gegn kláminu,
innlendu og útlendu. Vilt þú
leggja þitt af mörkum í þeirri
baráttu?
Ég veit, að ég og minir likar
verðum kölluð ,,teprur“, „aftur-
haldsseggir", „þröngsýnisfólk",
„hræsnarar" og því um líkt. En ég
veit lika, að jafnvel unga fólkið,
sem dreypir á göróttum veigum
saurlífsmyndanna, finnur margt
til smánar og blygðunar og þráir
innst inni heilbrigt hjónaband og
fjölskyldulif, þar sem virðing, ást,
hreinleiki og traust sitja í fyrir-
rúmi.
N.N.“.
Eins og sjá má eru þrjú grönd
góður samningur á hendur norð-
urs og suðurs. Enda varð það loka-
sögnin á sex borðum af átta í
meistaraflokki keppninnar. En á
hinum borðunum tveim lenti suð-
ur í fimm tíglum eftir hálfmis-
heppnaðar sagnir. Og var refsað
fyrir með slæmri skor. I öðru
þessara tilfella spilaði vestur út
hjarta, sem ekki var óþægilegt
fyrir sagnhafa. En þegar f ljós
kom, að austur átti kóngana tvo
var ekki hæt að vinna spilið.
En i hinu tilfellinu spilaði
kempan Einar Þorfinnsson út
laufás. Þetta virtist hagstætt út-
spil og sagnhafi, Magnús Jóhans-
son, reyndi eðlilegustu og bestu
leiðina þegar hann ákvað víxl-
trompun.
Eftir laufásinn spilaði vestur
aftur laufi. Sagnhafi tók slaginn á
hendinni. Spilaði tígli á ásinn og í
láfukónginn lét hann spaða af
hendinni. Síðan ás og kóngur í
hjarta og hjarta trompaði í borði.
Tók á spaðaás og trompaði spaða
heima og spilaði síðasta hjartanu.
Drottninguna trompaði suður
með gosa, síðasta trompi blinds en
þá yfirtrompaðí austur og átti
mótleik, sem eyðilagði vonir sagn-
hafa. Hann spilaði spaðakóng og
þar með var tíguláttan orðin aðal-
spilið. Sagnhafi átti aðeins þrjú
spil á hendi, D97 í tígli. En vestur
var með áttu og fjarka í tígli,
ásamt einu laufi, og áttan varð
þriðji plagur varnarinnar, . , ,
HÚS MÁLVERKANNA
Framhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
69
forsendu fjárkúgunarinnar
sem Carl virðist láta óátalda.
Emma gekk að sfmanum.
— Hvað svo sem tiggur að
baki þessu öllu, felið þið glæpa-
mann með því að leyfa fjárkúg-
un og ég ætla mér ekki að vera
meðsek í þvf...
— Meðsek... það sagði Carl
Ifka, skömmu áður en sfminn
hringdi. Hann sagði að hann
hefði ekki sagt mér sannleik-
ann af þeirri einu ástæðu að
hann vildi ekki að ég yrði talin
meðsek.
Dorrit spratt upp og tók
sfmtólið úr hendi systur sinnar.
— Við verðum að minnsta
kosti að gefa honum tækifæri
til að skýra málið f friði og
næðí. Bara að gefa honum tæki-
færi. Bfða þar til hann kemur
heim. Hann hefur gert svo mik-
ið til að forða þessum frænda
sfnum úr vanda og svo...
— Hann gerði nú hcilmikið
til að hjarga einhverri frænku
sinni og hún dó.
Emma var kuldaleg.
— Lofaðu mér þessu. Gefðu
honum tækifæri.
Dorrit hélt fast f sfmtólið.
— Hugsaðu þér ef við hefð-
um rangt fyrir okkur. Ef ein-
hver sennilega skýring væri á
þcssu... mér þykir vænt um
Carl... lofaðu mér þessu.
— Gott og vel. Eftir að hann
kemur heim fær hann nákvæm-
lega fimm mfnútur til að leysa
frá skjóðunni. Ella hringi ég til
lögreglunnar.
28. kafli
Dorrit var örvita.
Hún þaut í gegnum skóginn
og var alltaf f þann vegínn að
hrasa. Eins og hún væri á flótta
frá óvini.
„Og ég er að flýja mfna eigin
systur," hugsaði hún. Mfna eig-
in systur með allar sfnar spurn-
ingar... hræðilegar spurning-
ar, sem einnig brenna á vörum
mfnum. <
Emma hafði sem betur fer
ekki verið f stofunni þegar lög-
reglan hringdi. Ef Emma hafði
verið þar hefði hún sagt henni
það... hún hefði ekki getað
stíilt sig um það en hún mátti
ekki segja Emmu neitt fyrr en
hún hafði hugsað ráð sitt.
Hún hafði búizt við að það
væri Carl sem hringdi. Carl
sem hafði nú verið f burtu f
marga klukkutfma... Skov
lögregluforingi... rödd f
sfmanum... Rödd sem spurði
og spurði... Hvenær hafði
Susie fengið lánaðan bflinn. ..
ók Susie aldrei með hanzka.
— Hvers vegna spyrjið þér
um það?
— Af þvf að hún var ekki
með hanzka þegar við fundum
hana.
— Eg veit það ekki.
— Keynið að hugsa yður um.
— Kemur það málinu við?
— Kannski.
— Já, en það var miðstöð f
hflnum. Kannski hefur hún
ekki haft þörf fyrir að setja
upp hanzka.
Hún hafði glaðzt yfir að láta
sér detta f hug svo skynsamlega
skýringu. Akaflega glöð vegna
þess hún gat ekki séð neitt vit í
þvf af hverju f ósköpunum hún
álti að svara þess konar spurn-
ingum...
Og svo hafði hann sagt það.
Þetta sem var svo voðalegt...
svo ógnandi... og enn var Carl
ókominn hcim.
— Eg spyr vegna þess að það
cr ýmislegt sem kcmur okkur
einkenniiega fyrír sjónir.
— Eins og það að keyra án
þess að hafa hanzka.
— Nei, að fingraför hennar
hafa aðeins fundist á einum
stað á stýrínu og f lyklinum..
Svo virðist sem öll önnur
fingraför hafi verið afmáð...
— Já, en alltaf keyri ég með
hanzka. Svo að...
— Við erum ekki að tala um
yður...
— Nei, en kannski hefur hún
bara snert stýrið...
— Það gæti verið... en samt
erum við hissa á því hvernig
hún hefur komizt ínn í bflinn
án þess að koma við neitt...
hvergi f bflnum.
— Það skil ég ekki.
— Það gerum við ekki held-