Morgunblaðið - 04.04.1978, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 04.04.1978, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. APRÍL 1978 37 Vilhjálmur Hólmar Vilhjálmsson flug- maður og söngvari Fæddur 11. apríl 1945 Dáinn 28. marz 1978. Sumir kveðja. og síðan ekki söguna meir. — Aðrir með sön|{ en aldrei deyr. ^ y Páskahátíðin var ný afstaðin, þegar mér barst sú hörmulega fregn að vinur minn Vilhjálmur H. Vilhjálmsson hefði látist af slys- förum. Sum unglingur eignaðist ég mína fyrstu hljómplötu og var það plata sem Vilhjálmur hafði sungið inná. Þá grunaði mig ekki að nokkrum árum síðan ætti ég því láni að fagna að teljast til vina hans. Skömmu eftir að við kynntumst gekk Vilhjálmur til liðs við okkur félaga í Hljómplötuútgáfunni h/f. Það var okkur mikill styrkur að fá jafn duglegan og góðan dreng, sem flutti með sér nýja strauma og munum við búa að því um ókomna framtíð. Samstarf okkar byggðist á gagnkvæmu trausti og virðingu, sem fljótlega leiddi til að við urðum heimagangar hvor hjá öðrum. Vilhjálmur var sannur vinur vina sinna og alltaf var jafn gott að koma á heimili hans og Þóru. Vilhjálmur sá alltaf spaugilegu hliðarnar á öllum málum og með sinni hressilegu framkomu, og skemmtilegu frásagnargáfu, varð hann hrókur alls fagnaðar hvar sem hann kom og gleymdust allar áhyggjur í 'návist hans. Kynni okkar urðu ekki löng, en það er mér mikil gæfa að hafa verið samferðamaður hans þennan tíma. Mörg var sú reynsla er hann miðlaði okkur vinum sínum því Vilhjálmur var ófenju lífsreyndur og víðlesinn. Elsku Þóra, við Helga vottum þér og litlu dóttur ykkar okkar innilegustu samúð og megi minn- ingin um góðan dreng verða ykkur að leiðarljósi. Einnig vottum við foreldrum og sonum hans samúð okkar. Söngur Vilhjálms Vil- hjálmssonar mun seint gleymast. Jón Ólafsson. Athvarf mikiö er til ills vinar þétt & brautu búi. en til kóös vinar lÍKgja KaKnveinr þótt hann sé firr farinn. (Hávam&l) Þannig var því farið á með mér og mínum tryggustu vinum, Þóru og eiginmanni hennar, Vilhjálmi, allt frá okkar fyrstu kynnum. Varð það mér því þungbær sorg er ég frétti hið sviplega fráfall hans, því að annan eins vin verður erfitt að finna. Með þeSsum fátæklegu orðum vil ég þakka honum trygga vináttu og yndisleg- ar samverustundir, sem aldrei gleymast, í þau fáu en góðu ár, sem við þekktumst. Megi Guð hjálpa honum við að átta sig á orðnum hlut og blessa og styrkja hann og elsku Þóru, þeirra nýfæddu dóttur, drengina hans, foreldra og aðra ættingja, nú, sem og um ókomna framtíð. Deyr fé. deyja frændur. deyr sj&lfur ið sama, en orðstir deyr aldreKÍ. hveim er sér KÓðan Ketur. (H&vam&l). Þóra. Geir H. Zoega forstjóri—Minning Geir H. Zoéga var þegar hann lést elstur og virðingarverðastur þeirra manna, sem stunda yngstu atvinnugrein þjóðarinnar, ferða- mannaþjónustuna. Þegar Geir H. Zoéga lagði upp í sína hinstu ferð, sem oss er öllum búin, var hann á áttugasta og öðru aldursári og hafði þá stundað ferðamannaþjón- ustu frá barnæsku, eða lengur en nokkur íslendingur til þessa dags. Eiginlegur kunningsskapur sem þróaðist i vináttu með tímanum varð á milli okkar þegar við vorum skipaðir í hið fyrsta Ferðamála- ráð, sem stofnað var með ferða- málalögunum á árinu 1964. Strax urðu áhrif Geirs í Ferðamálaráði bæði sterk og áberandi, enda var maðurinn skapmikill, fylginn sér og trúr sinni köllun. Ég minnist með þakklæti og söknuði hinna vikulegu funda í Ferðamálaráðinu, hinu fyrsta, en þar var eigi spurt um laun að loknu dagsverki heldur unnu allir að ljá góðum málstað lið. Enda valdist í þetta Ferða- málaráð frábært lið manna, sem allir höfðu brennandi trú og vissu á því að ísland mætti gera að eftirsóttu ferðamannalandi og það til menningarauka fyrir þjóðina og til bættrar fjárhagsafkomu þjóð- arbúsins, auk þess sem það myndi opna Islendingum sjálfum mögu- leika til að sjá sig um í heiminum, drrga af því lærdóm til sjálfs- þroska og bæta um leið samfélag- ið, sem hafði verið einangrað um of og litt þekkt erlendis. Ég sagði áðan að skaphiti Geirs H. Zoéga hefði verið mikill, en hjartað sem undir sló var hlýtt, lundin viðkvæm og tryggð hans var þeirrar tegundar, sem um er sagt í miklu kvæði, að það hafi tekið tryggðinni í skóvarp, sem tröllunum var ekki vætt. Geir H. Zoéga var gæfumaður í lífi sínu. Hann átti fyrirmyndar eiginkonu, bæði að andlegu atgefi og glæsileik. Hvar sem heimili þeirra frú Önnu stóð, hvort sem það var í Reykjavík, London eða í veiðihúsi við Langá í Borgarfirði um sumarmánuði, var glæsibragur á öllu. Þau bjuggu æfinlega stórt og hýbýlaprýði var mikil. Þó ævistarf Geirs H. Zoéga væri ekki eingöngu bundið ferða- mannaþjónustu heldur og stund- um útgerð, fiskútflutningi, vá- tryggingarmálum o.fl., er ég viss um að ferðamannaþjónustan stóð ávallt hjarta hans næst. Fram á elliár var hugurinn bundinn ferða- mannaþjónustunni. Siðustu árin vann hann m.a. að því að hér mætti rísa fyrsta flokks hótel, sniðin fyrir stærri og minni ráðstefnur. Vann hann að fram- gangi þess máls, bæði hér heima og erlendis, þar sem hann fékk miður góðar undirtektir málaleit- anar sinnar. En því miður fékk hann lakari áheyrn hér heima en efni standa til hjá þjóð, sem mikið á ógert til að geta staðið jafnfætis öðrum menningarþjóðum í þjón- ustu við ferðamenn og á það bæði við um íslenska og erlenda ferða- menn. í dag þegar ég kveð Geir H. Zoéga hinstu kveðju, færi ég honum þakkir fyrir leiðsögn, fyrir allar sögurnar sem hann sagði mér um upphaf ferðamannaþjónust- unnar, menn og málefni. Sögur um gömlu Reykjavík og fólkið þar á æskudögum hans. Ég þakka Geir áratuga samvinnu í Ferðamála- ráði. Þær þakkir eru einnig frá þeim öllum sem þar áttu með honum samleið. Að lokum votta ég frú Önnu og Tómasi syni þeirra samúð mína. Ludvig Hjálmtýsson. Kvaddur er í dag góður vinur, gengir.n til fyrirheitna landsins, Geir H. Zoéga forstjóri. Leiðir okkar Geirs lágu saman um áratuga skeið á morgum sviðum. Ég kynntist því vel þessum athafnasama fram- kvæmdamanni, framsýna og djarfa hugsjónamanni, starfsöm- um og starfsglöðum drengskapar- manni. Vinátta okkar stóð traust- um fótum og hún var einlæg og gagnkvæm. Þó að Geir H. Zoéga væri kominn á níunda áratuginn, var samt áhuginn og starfsgleðin hin sama og frá fyrstu stundu, er til vináttu okkar var stofnað. Geir var vel af Guði gerður, svo sem hann átti ættir til, glæsimenni í sjón, sem bar með sér sérkennileg- an persónuleika, sem vakti athygli og eftirtekt. Hann var skapheitur áhugamaður, en um leið viðkvæm- ur og hlýr og bjó yfir skemmtilegri kímnigáfu og frásagnarlist í góðra vina hópi. Hann var sérstakt snyrtimenni, bæði hið ytra og ekki síður í allri umgengni og nákvæm- ur í verki. Geir H. Zoéga var sérstakur höfðingi heim að sækja, ásamt ágætri eiginkonu sinni, frú Önnu, og það var bæði mikil gleði og ánægja að dveljast hjá þeim, vera með þeim og í návist þeirra, einkum þó og sérstaklega á hinu stórglæsilega heimili þeirra, hvort heldur hér heima eða í Waybridge, skammt utan við heimsborgina Lundúni, þar sem heimili þeirra stóð um allmargra ára skeið. Geir var mikill og sannur unnandi fagurra lista, kunni glögg skil í þeim efnum og naut þeirra í ríkum mæli. Hann var snjall laxveiðimaður og hafði brennandi áhuga á framgangi og þróun fiskiræktar- og fiskeldismála í landinu og trúði á óþrjótandi möguleika í þeim efnum. Því hikaði hann ekki að taka á sig áhættu og fórna fé með félögum sínum til framkvæmda og tilrauna á þessu sviði og aldrei þreyttist hann á að ræða þessi hugðarefni sín. Ferðamálin voru þó jafnan efst í huga hans. Þar var hann merkur brautryðjandi og fetaði dyggilega í fótspor föður síns, sem fyrir 100 árum hóf fyrstur manna ferðamálastarfsemi í landinu. Hugur Geirs stóð þó til enn stærri og meiri átaka og framkvæmda í ferðamannaþjónustunni. Slíkan vin sem Geir H. Zoéga er sárt að missa og mun ég lengi sakna hans mikið. En gott er að eiga minningarnar um hann, lærdómsríkar minningar á marg- an hátt, sem kenndu mér að meta gullið í manninum sjálfum og lífið. Því unni hann og tilbað. En Geir H. Zoéga óttaðist ekki stundina stóru — fegursta ævintýri lífsins sjálfs — og trú hans var bjargföst. Við áttum margar samræðustund- ir um hin duldu málefni, ræddum þau af opinskárri hreinskilni og fundum, að í þeim efnutti lágu leiðir okkar einnig saman. Þakklæti okkar hjóna til Geirs H. Zoéga, fjölskyldu hans og heimilis er djúpt og einlægt. Við sendum Önnu eiginkonu hans, einkasyninum Tómasi og fjöl- skyldum þeirra dýpstu samúðar- kveðjur á alvarlegri sorgarstundu og biðjum þeim Guðs blessunar og trúartrausts. Jakob V. Haístein. Kveðja írá Félagi fslenzkra íerðaskrifstofa og Skálklúbbi Reykjavíkur. Éinn af frumherjum og „grand old man“ íslenzkra ferðamála, Geir H. Zoéga, forstjóri, er fallinn frá og þar er skarð fyrir skildi. Um leið og við kveðjum þennan samherja okkar, minnumst við með þakklæti allra þeirra miklu starfa, sem hann á að baki í þágu ferðamála hér á landi. Það er ekki fyrr en nú hin síðari ár, að litið hefur verið á íslenzk ferðamál sem atvinnuveg, sem skipað hefur sér sess við hlið sígildra atvinnuvega okkar íslend- inga. Geir H. Zoéga var einn þeirra fáu manna, sem hafði hug og kjark að brjóta ísinn og varða veginn í ferðamálum okkar. Þetta hefur ekkí alltaf verið dans á rósum eða þakklátt starf, því oft voru mörg ljón í veginum og erfitt að vinna skilning manna á fram- tíðargildi ferðamála fyrir íslenzku þjóðina. Svo lengi hafði Geir verið tengdur ferðamálum og fylgst með þeim, að við konungskomuna 1907 var hann ráðinn hestasveinn með fylgdarliði konungs til Gullfoss og Geysis. Segja má því að strax í barnæsku hafi Geir hafið strörf við móttöku erlendra ferðamanna hér á landi, fyrst með föður sínum og síðar upp á eigin spýtur. Þegar lögin um rekstur ferðaskrifstofa voru sett, fékk Geir H. Zoéga að sjálfsögðu leyfi nr. 1 fyrir Ferða- skrifstofu Zoéga, sem hann hafði sett á stofn og starfrækti meðan heilsa leyfði. Fyrir liðlega ári var hún sameinuð Urvali, og þar starfaði Geir að ferðamálum fram í desember s.l. Þegar Félag íslenzkra ferða- skrifstofa var stofnsett var Geir sjálfkjörinn fyrsti formaður félagsins. Sömuleiðis var hann fyrsti fulltrúi þess í Ferðamála- ráði, þegar það var stofnað 1964. Þá var Geir ennfremur kjörinn fyrsti formaður Skálklúbbs Reykjavíkur, þegar Islandseild þessa alþjóðlega félagsskapar þeirra, er að ferðamálum starfa, var stofnsett hér á landi fyrir röskum 15 árum. Fyrir ötult og margþætt brautryðjendastarf var Geir kjörinn fyrsti heiðursfélagi Skálklúbbsins fyrir nokkrum ár- um. Geir H. Zoéga var ákveðinn í skoðunum og málafylgjumaður mikill. Þar sem Geir fór var oft á tíðum gustur í kring, enda skap- mikill maður á ferð, sem jafnan fór sínu fram. Honum voru fáir hlutir heilagir, ef hann var í þeim ham, og lenti þá stundum í útistöðum við ýmsa aðila, en undir bjó þó ávallt hlýtt hjarta og góðar kímnigáfur, sem brutust út á góðra vina fundi. Geir var hafsjór af fróðleik um menn og málefni, er varðaði langan starfsferil hans. Fyrir nokkrum árum stóð til að fá Geir til þess að segja frá og skrásetja gömul kynni háns um þróun islenzkra ferðamála. Því miður varð ekki úr þessu áður en hann féll frá, enda ekki alltaf mikið um tómstundir í erilsömu ævistarfi. Geir var sannur fulltrúi ein- staklingsframtaksins og vildi veg þess sem mestan í íslenzkum ferðamálum. Þótt aldurinn færðist yfir, var hann þó síungur í anda og fullur áhuga fyrir framgangi ferðamála allt til dauðadags. Bjartsýni hans og atorka síðustu æviárin lýsa sér bezt með áhuga hans og kappi að koma hér upp hóteli á heimsmælikvarða fyrir alþjóðleg ráðstefnuhöld o.fl., og hafði hann unnið að framgangi þess máls bæði hér heima og eins erlendis meðan kraftar og heilsa entust. Má telja þetta eindæma hugrekki og elju um mann kominn á níræðisaldur. Nú þegar leiðir skiljast að sinni með Geir H. Zoéga, er hann leggur upp í sína hinstu ferð, senda félagar hans úr röðum íslenzkra ferðamála honum þakkir fyrir mikið og óeigingjarnt brautryðj- endastarf. Hann braut blað í sögu ferðamála hér á landi, og þegar sú saga verður skráð, verður Geirs H. Zoéga minnst sem merks frum- hverja i ferðamálum íslendinga. Eiginkonu, syni, tengdadóttur og barnabörnum sendum við inni- legar samúðarkveðjur og biðjum þeim Guðs blessunar. + Þakka af alhug auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og útför fööursystur minnar, KRISTBORGAR STEFÁNSDÓTTUR, F.h. vandamanna, Þóra Stot&nadóttir. t Innilegar þakkir fyrir sýnda samúö viö andlát og útför konu minnar, HALLDÓRU ÞÓRHALLSDÓTTUR, kannara, Laxagötu 6, Akureyri. Magnúa Ólafaaon. + Eiginkona mín, RÓSA JÓNSDÓTTIR, Neaveg 63, sem andaöist aö kvöldi páskadags s.l. veröur jarösungin frá Fossvogskirkju, þriöjudaginn 4. apríl kl. 3 e.h. Sigurp&ll Þorateinaaon, börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.