Morgunblaðið - 29.04.1978, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 29. APRIL 1978
39
LáraHóbn
Fædd 1. febrúar 1932.
Dáin 23. aprfl 1978.
Þær stundir koma í lífinu, sem
manni finnst vera óbærilegar. Svo
þungar að við fáum ekki risið
undir þeim. Dauðinn heggur svo
nærri okkur er hann sviptir okkur
ástvinunum að við viljum helst
fylgja þeim út yfir gröf og dauða.
Én:
Hvf ættum við að glúpna og ttráta
ef ttanita manns um dauðans hlið
er aðeins þögui eðlisgáta
sem öllum ber að glíma við.
Þá staðreynd, að öllu lífi fylgi
dauði, held ég að við getum bezt
sætt okkur við með því að minnast
þeirra ánægjustunda, sem sú
horfna hefur átt með okkur hér á
jörð. Og er við hugsum til hennar
Láru þá er vissulega af nógu að
taka. Ég minnist þeirrar stundar
er ég kom fyrst á heimili þeirra
hjóna á Skólabrautinni, hversu
hlýlega mér var tekið. Það fannst
fljótt að á því heimili lá húsmóðir-
in ekki á liði sínu, svo að gestir
fengju sem allra beztan beina.
Þeirra er sjaldan minnst svo sem
verðugt er, sem vinna störf sín í
hljóði innan veggja heimilisins.
Lára Hólm var ein þeirra sem
átti sinn starfsdag að mestu innan
þeirra veggja. Þar fann hún sína
lífsfyllingu. Hún naut þess svo
sannarlega að prýða sitt heimili og
gera það að þeim friðarreit sem
mikilvægastur er hverju þjóðfé-
lagi. Varla verður Láru Hólm
minnst án þess að geta um ást
hennar á íslenzkri náttúru, bæði
jurtum og steinum. Minnisstæðar
eru mér þær stundir er hún
eignaðist fægðan stein eða sjald-
gæfa jurt. Þess vegna voru það
ánægjutímabil í ævi hennar, þegar
hún átti þess kost að dvelja
mánaðartíma norður í Bjarnar-
firði á Ströndum undanfarin
sumur. Ég og fjölskylda mín
eigum þaðan góðar minningar, er
við nutum gestrisni hennar þar, og
þá ekki síður leiðsagnar hennar
norður Strandir. Henni var það
nautn að fá að virða fyrir sér hina
stórbrotnu náttúrufegurð
Strandafjallanna eða reika um
fjörurnar í leit að sérkennilegum
steini sem mætti ef til vill hafa
með sér heim. Fjaran var líka
sérstakur töfraheimur, þar voru
ekki aðeins steinar. Þar mátti líka
finna sælúið sprek sem gat orðið
hinn fegursti gripur kominn inn á
heimilið. Það þarf engan að undra
þótt fjaran og sjórinn hafi átt
þvílík ítök í henni Láru, svo
nátengd var hún þeim frá æskuár-
unum fyrir austan. Já „fyrir
austan". Það var ætíð sérstakur
hljómur í röddinni þegar hún
talaði um „heima á Eskifirði", svo
mikill Eskfirðingur var hún alla
tíð.
Lára Hólm var fædd á Eskifirði
1. febrúar 1932. Foreldrar hennar
— Minning
voru Kristín Símonardóttir og
Einar Hólm vélsmiður. Lára var
næstelst þeirra átta systkina, sem
upp komust, en eitt dó á fyrsta
aldursári. Erfitt hefur verið að
framfleyta stórum barnahópi í
íslenzku sjávarþorpi á árunum
fyrir seinni heimsstyrjöldina. Það
hefur því oft reynt á húsmóðurina
að vinna úr því sem til var. Þess
sáust líka merki á störfum Láru á
hennar heimili að hún hafði vanist
því að gera góða hluti úr litlum
efnum. Éftir venjulega skólagöngu
og að auki skólavist að Alþýðu-
skólanum á Eiðum, réðst hún til
starfa hjá sýslumanninum á Eski-
firði og starfaði þar til ársins 1953,
er hún fluttist suður, fyrst til
Reykjavíkur en ári síðar upp á
Akranes, þar sem hún giftist
eftirlifandi manni sínum Halli
Gunnlaugssyni íþróttakennara og
bjuggu þau sér heimili að Skóla-
braut 23. Síðar byggðu þau sér hús
að Hjarðarholti 15 og þar skópu
þau sér það heimili sem hún
yfirgaf ekki fyrr en sjúkdómur sá
er hún þjáðist af neyddi hana til
að dveljast langdvölum á sjúkra-
húsi. Á þessu heimili ólust upp
börnin þeirra fjögur. Kristín fædd
1954, sem nýlega hafði fært þeim
annað dótturbarnið. Telpu sem
amman rétt náði að sjá áður en
yfir lauk. Hrönn fædd 1956 og á
hún einn son. Katla fædd 1963 og
Heimir fæddur 1964.
Nú hafa leiðir skilið um sinn, er
hún heldur á bak við það „huliðs-
tjald sem hæðanna dýrð oss felur“.
Á þessari stund brestur mig orð til
þess að flytja eiginmanni og
börnum Láru það sem verða mætti
þeim til huggunar. Ég bið þess
aðeins að minningin um góða
móður og eiginkonu megi verða
það ljós á vegum lífsins, sem færi
þeim hina sönnu hamingju.
Jóhannes Ilarry Einarsson.
„Far þú í friði.
Iriður Guðs þÍK blrssi,
ilafðu þökk fyrir allt dk allt.
Gekkst þú með Guði.
Guð þér nú fyliti.
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.“
í dag er til moldar borin frá
Akraneskirkju Lára Einarsdóttir
Hólm, en hún andaðist 23. apríl í
sjúkrahúsinu á Akranesi eftir
langa og erfiða baráttu við ólækn-
andi sjúkdóm. Lára var fædd og
uppalin á Eskifirði, dóttir hjón-
anna Kristínar Símonardóttur
útgarðarmanns frá Eskifirði og
Einars Hólm frá Eskifirði sem var
sonur Friðbjörns Hólm vélvirkja-
meistara frá Seyðisfirði og eru þau
bæði látin.
Það var fyrir rúmum átta árum
sem Lára veiktist fyrst af þeim
sjúkdómi er síðar varð banamein
hennar.
Andreas Möller
Olgeirsson
Fæddur 12. júní 1955
Dáinn 21. aprfl 1978
Sorgin léttist, sárið grær,
sólin gegnum skýin hlær,
hreinni útsýn hugur fær,
himinn nær í dag en gær.
Örn Arnarson.
Hinn 27. apríl s.l. var til moldar
borinn Andreas Möller Olgeirsson.
Hann fæddist í Reykjavik 12. júní
1955 elstur af fimm systkinum, og
eru foreldrar hans hjónin Olgeir
Möller fulltrúi og Sigríður Val-
gerður Ingimarsdóttir.
Snemma kom í ljós að Andreas
var listhneigður og stundaði hann
nám í Handíða- og myndlistaskól-
anum í 2 ár, auk náms í húsgagna-
smíði. Sökum veikinda gat hann
ekki lokið námi, þótt hugur hans
stefndi til þess, og atvikin höguðu
því svo að heilsuna fékk hann ekki
aftur.
Mislöng er vegferð mannanna
hér á jörð og einatt kemur
maðurinn með ljáinn okkur að
óvörum og einkum þegar æsku-
— Minning
maður á í hlut. Við vitum ekki
hvað býr handan við múrinn
mikla, en trúin á framhaldslíf er
þó fróun á raunastund.
Ég kveð kæran frænda og þakka
honum samverustundirnar.
Margrét Loftsdóttir
Þótt við vissum vel á síðastliðnu
ári að allt gæti gerst er svo
einhvern veginn erfitt að sætta sig
við hið stóra skarð sem hún skilur
nú eftir í sinni fjölskyldu og
vinahópi.
Okkur sem þekktum hana best
verður lengi minnisstætt hið
einstæða andlega þrek hennar og
dugnaður þrátt fyrir hennar erfiða
sjúkdóm sem hún aldrei æðraðist
yfir.
Það var 2þ. desember 1954 sem
Lára giftist Halli Gunnlaugssyni
íþróttakennara og stofnuðu þau
heimili sitt fyrst í Ármóti á
Akranesi og bjuggu þau þar, þar
til þau byggðu sitt framtíðarheim-
ili að Hjarðarholti 15. Þar var
yndislegt að koma og eigum við og
fjölskyldur okkar margar ógleym-
anlegar gleði- og ánægjustundir
þaðan, því að Láru var gestrisni í
blóð borin og gerði hún allt sem
hún gat 4il að veita þeim sem
heimsóttu hana.
Lára var framúrskarandi list-
ræn og mikil hannyrðakona enda
bar heimili hennar vott um það.
Alltaf var hægt að fá leiðbeiningar
og tilsogn í þeim efnum hjá henni
og var hún boðin og búin að láta
þær í té.
Þau Hallur og Lára eignuðust 4
börn. Þau eru Kristín, gift Gísla
Björnssyni frá Laugavöllum í
Reykholtsdal; Hrönn, búsett að
Stóru-Tjarnarskóla i Ljósavatns-
skarði; Katla 15 ára og Heimir 13
ára.
Trygglyndi og hjálpsemi urðu
allir aðnjótandi er kynntust Láru.
Þess nutum við og ættfólk okkar
í ríkum mæli.
Einkum viljum við, á þessum
kveðjudegi minnast ræktarsemi og
artarskaps hennar gagnvart
tengdaforeldrum sínum, sem var
með fádæmum, var hún þeim ætið
eins og besta dóttir. Áð lokum
viljum við þakka Láru allar okkar
samverustundir og biðjum algóðan
guð að varðveita hana að eilífu.
Eiginmanni hennar, börnum og
öðrum ástvinum vottum við inni-
lega samúð. Guð styrki þau og
styðji. Blessuð sé minning hennar.
Mágkonur Akranesi.
..Enn hefur dauðinn bo^ann þunga bent
ok beint í markið örvarfleininn sent.“
Kaldur Pálmason.
Hverfult er lífið. Ótrygg er
veröldin. Enginn er óhultur fyrir
„slyngum þeim sláttumanni er
slær allt hvað fyrir er“. Grösin á
mannlífsakrinum falla; og ef
einhver regla ríkir í störfum
sláttumannsins þá er hún að
minnsta kosti dulin sjónum
skammsýnna manna.
Að morgni fyrsta sunnudags í
sumri lézt í Sjúkrahúsi Akraness
frú Lára Hólm Einarsdóttir, eigin-
kona og móðir á bezta aldri.
Lára var fædd á Eskifirði 1.
febrúar 1932. Fo%öe%dröar henn-
ar voru hjónin Einar vélsmiður
Friðbjarnarson Hólm og Kristín
Símonardóttir. Einar var sonur
Friðbjarnar Hólm vélsmiðs á
Seyðisfirði og konu hans, Karlínu
Árnadóttur.
Lára ólst upp á Eskifirði og
starfaði þar á sýsluskrifstofunni
um árabil er hún komst á legg.
Árið 1954 giftist hún Halli Gunn-
laugssyni íþróttakennara, einstök-
um gæðadreng. Hann var þá
starfsmaður Bjarnalaugar á Akra-
nesi. Síðan varð hann forstjóri
þeirrar ágætu stofnunar og loks
íþróttakennari við skólana á Akra-
nesi og gegnir því starfi enn.
Þeim Láru og Halli varð fjög-
urra barna auðið. Þau eru: Kristín,
húsfreyja á . Akranesi; Hrönn,
húsfreyja að Stórutjarnarskóla í
Suður-Þingeyjarsýslu; Katla og
Heimir, bæði í foreldrahúsum.
Svo skipaðist að þann áratug,
sem við hjónin vorum búsett á
Akranesi, var Hallur Gunnlaugs-
son samstarfsmaður okkar. Sam-
starfið við hann var ánægjulegt
enda Hallur mannkostamaður og
ágætur kennari og uppalandi. Og
vel sómdi Lára sér við hlið hans,
myndarleg og dugleg, háttprúð og
skemmtileg. Við minnumst
margra gleðistunda með þeim,
bæði innan skóla og utan. Hvar
sem þau fóru fylgdi þeim glaðvær
menningarblær.
Og nú hefur Lára kvatt, mörgum
áratugum of snemma að okkur
finnst. Hún hafði þjáðst um
nokkurt skeið og ef til vill ber að
þakka að stríð hennar við vágest-
inn ógurlega stóð ekki lengur.
Vinir þeirra Halls kveðja hana
með trega en minnast hennar
jafnframt með virðingu og þökk.
Við hjonin sendum Halli, börnum
þeirra og öðrum ástvinum hugheil-
ar samúðarkveðjur. Guð blessi
þeim minninguna um góða eigin-
konu og móður.
Olaíur Haukur Árnason
Minning — Friðrik
Hansen Friðriksson
Friðrik Hansen Friðriksson,
Svaðastöðum, Viðvíkursveit,
Skagafirði, fórst af slysförum 27.
11. sl. og var jarðsettur á Sauðár-
króki 10. 12. að viðstöddum
óvenjumiklum fjölda útfarargesta.
Hann fæddist á Svaðastöðum 1.
júní 1950 og ól þar að mestu sinn
aldur uns hann lést.
Foreldrar hans, Friðrik Pálma-
son, bóndi á Svaðastöðum og frú
Ásta Hansen eru bæði komin af
merkum ættum, sem má rekja
langt aftur í aldir, þó að það verði
ekki gert hér.
Systkini Friðriks heitins eru:
Pálmi, búsettur á Sauðárkróki og
Anna Halla, sem dvelur á vis-
heimilinu Sólborg, Akureyri,
vegna sjúkleika.
Hann var ókvæntur og barnlaus.
Hann var fyrir nokkru farinn að
búa á Svaðastöðum með föður
sínum, en starfaði jafnframt með
vinnuvélar á Sauðárkróki og víðar
um Skagafjörð. Hann var
búfræðingur frá Hvanneyri og
byrjaður á námi við framhalds-
deild bændaskólans þar. Kennarar
hans á Hvanneyri töldu hann hafa
ágæta námshæfileika og eins
hefur Bjarni Gíslason, barnaskóla-
kennari hans, sagt.
Friðrik Hansen var fremur
lágvaxinn, fríður sýnum, skarp-
leitur og hvatlegur, bar sig vel og
var óskeikull í framgöngu — svo
að á stundum álitu margir að þar
mætti finna fas heimsmannsins.
Hann hafði létta skaphöfn, var
lífsglaöur, ævintýragjarn og
hrókur alls fagnaðar hvar sem
hann kom. Han átti sína ann-
marka eins og aðrir menn flestir
og gekk e.t.v. ekki alltaf hægt um
gleðinnar dyr fremur en félagar
hans sumir, hann var áhrifagjarn
og stundum jafnvel nokkuð reikull
í ráði.
Þó var hann hvilíkrar gerðar, að
ómögulegt var annað en láta sér
þykja vænt um hann og það var
ævinlega upplífgandi að hitta
hann og fá hann í heimsókn. Hann
var lundgæðamaður, sem kom
öllum í gott skap með sinni líflegu
framkomu og glaðværð. „Glaður
og reifur skyldi gumna hver uns
sinn bíður bana“. Þessi fornu orð
eiga vel við um Friðrik Hansen.
Hann var glaður og reifur uns
hann hóf sína hinstu göngu.
Frásagnargáfa var honum gefin
í svo ríkum mæli að fátítt er og
byrjaði strax í barndómi að bera
á þeim eiginleikum hans. Þegar
hann sagði frá atburðum ýmiss
konar var oft sem hann læsi sögu
áður vel undirbúna og var
skemmtilegt á að hlýða. Gat hann
þá stundum tekið nokkuð ríflega
til orða því hann hafði gott
skopskyn.
Minnisstætt er líka mörgum hve
fundvís hann var á orð og
setningar, sem hæfðu því umræðu-
efni, er var á dagskrá hverju sinni
þ'egar hann ræddi við fólk og hve
möguleiki hans á að túlka hug-
myndir, sem aðrir áttu í
erfiðleikun) með var mikill, eink-
um þó ef eitthvað var rætt um
ráðgátur tilverunnar. Hann virtist
eiga húmorískt vit hins verðandi
heimspekings — hann var
skemmtilegur persónuleiki.
Rithöfundur hefði hann efalaust
getað orðið ágætur ef honum hefði
enst aldur til að sinna því
hugðarefni sínu, enda í ættum
hans bæði fyrr og nú til afburða-
menn á þeim vettvangi. Hann var
búinn að skrifa talsvert í skáld-
söguformi og sá ég sumt af því hjá
honum, þó flíkaði hann því ekki
mikið. Fannst mér margt forvitni-
legt þar að finna og betra miklu
en sumt af því, sem út er gefið
núna og sagður er skáldskapur.
Kom þar og víða vel fram á köfl.um
hans rúma hugarflug.
Þegar ungir menn deyja verður
okkur oft fátt til huggunar — við
eigum erfitt með að átta okkur á
rökum tilverunnar og þeirri for-
sjón, er skóp okkur örlög. En
aldrei er svo svart yfir sorgar
ranni að eigi fái birt fyrir eilífa
trú.
Ég votta aðstandendum Friðriks
heitins innilegustu samúð mína.
Sigurjón Runólfsson,
Dýrfinnustöðum. Skagafirði.
Afmœlis- og
minningargreinar
Að marggefnu tilefni skal athygli vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar verða að berast blað-
inu með góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem
birtast á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og liliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli.
Sé vitnað til ljóða eða sálma skal höfundar getið.
Greinarnar þurfa að vera vélritaðar og með góðu
línubili.