Morgunblaðið - 29.04.1978, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. APRIL 1978
GRANI göslari
Ilann spyr hvort rkki sé hæxt að taka ljósrit af skýrslu, sem
hann naf í sær út af sams konar árekstri?
Aðrir hundar koma með inni-
skóna húsbóndans!
Já. ég veit að klukkan er orðin
fjiÍKur, en hvorki þú né íbúðin
tilheyra mér h nnur!
Staðgreiðsl-
an væri bezt
Nú fara fram nokkrar umræður
um skattamálin, sem lesendum er
kunnugt og er því ekki úr vegi að
birta hér nokkur orð frá skatt-
borgara um þau mál.
„Skattamálin eru stórmál hjá
okkur og það er vissulega nauðsyn-
legt að fara sem varlegast í allri
breytingu og öllum skipulagsatr-
iðum í sambandi við þau mál. Hér
eru í húfi fleiri hundruð milljónir
eða jafnvel milljarðar að því er
manni skilst og því hlýtur það að
verða kappsmál að gera skattalög-
in þannig úr garði að sem flestir
geri sig ánægða með þau.
Ekki hefi ég velt mjög mikið
fyrir mér einstökum atriðum þess
frumvarps eða þeirra frumvarpa
er nú liggja fyrir þingi, þannig að
ekki er ég reiðubúinn að tjá mig
um þau, en eitt vildi ég leggja
áherzlu á. Það er varðandi stað-
greiðslu skatta, sem ég tel vera
farsælustu lausn okkar mála
Þannig álít ég að bezt væri tryggt
að menn greiddu skatta af þeim
peningum sem þeir væru að fá í
laun í það og það skiptið, en ekki
að borga inn á skattana og í raun
borga ári eftir skatta af launum
fyrra árs.
Ég held að staðgreiðslan létti
mönnum það að taka á sig
tekjulegar sveiflur! þá er þess
vegna hægt að vinna mikið eitt
árið og lítið hið næsta, t.d. eins og
títt er um hjá sjómönnum. Á sama
hátt er það með gamla fólkið, það
liggur við að því sé gert ókleift að
hætta að vinna, því það verður að
hafa tekjur til að borga skattana
frá því ári sem það var við vinnu.
Þó má segja að hljóti að vera hægt
að hliðra því eitthvað til ef
sérstaklega stendur á en svona er
ráð fyrir þessu gert í lögunum og
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Ásamt fjögurhundruð heima-
mönnum tóku eitt hundrað spilar-
ar frá tólf löndum þátt í Philip
Morris Evrópukeppninni, sem
haldin var í febrúar í Israel. Mikil
spilahátíð það, en spilið í dag er
einmitt t>aðan.
Vestur gaf, allir á hættu.
Norður
S. ÁD107
II. 5
T. D964
L. KG83
Ve.stur
S. KG8532
H. 4
T. G52
L. D54
Vcstur NnrAtir
2 S dohl
pass p;is>
Austur
S. 94
H. KG92
T. ÁK73
L. Á72
Austur Sudur
2 (i I II
dnhl allir pass
Eftir þessa óvenjulegu sagnröð
spilaði vestur út spaða. Drottning-
in fékk slaginn. Tígull var látinn
af hendinni í spaðaás og síðan
svínaði sagnhafi hjartatíu.
Og þegar það tókst ákvað
sagnhafi að reyna trompbragð.
P’rá hendinni spilaði hann lauf-
sexi.
Þegar vestur lét lágt lét hann
áttuna frá borðinu og austur tók
á ásinn. Næsta slag fékk austur á
tígulás og reyndi kónginn en suður
trompaði. Og laufið gaf síðan tvær
innkomur til að trompa tvo tígla
til viðbótar á hendinni.
Með þrjú spil á hendi; ás,
drottningu og áttu í hjarta, spilaði
suður áttunni og varð nía austurs
þá þriðji slagur varnarinnar. En
tvo síðustu slagina fékk sagnhafi
á hjartaháspilin tvö. Snyrtilega
unnið spil.
En báðir varnarspilararnir gátu
gert betur þrátt fyrir óheppilegt
útspil. Vestur með því að láta
drottninguna þegar suður spilaði
laufasexinu og hefði austur ekki
reynt að fá tvo slagi á tígul. I stað
þess að reyna tígulkónginn þurfti
að spila laufi upp í gaffalinn í
borðinu.
MAÐURINN Á BEKKNUM Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaði
31
Þess vegna kom ég til að tala
við yður.
Monique sat enn hreyfingar
laus en hann fann hve mjög
henni létti. Það bar ekki á því
að Maigret hefði tekið eftir
henni og hún reyndi að láta
fara eins lítið fyrir sér og
mögulegt var.
— Ég geri ráð fyrir að þér
og systur yðar þekkið flesta
sem koma til útfararinnar, það
geri ée aftur á móti ekki.
— Eg skil hvað þér eigið við!
sagði mágurinn Magnin og
sneri sér drýldinn að hinum
cins og hann vildi segja:
„Sjáið þið nú bara.“
—. Það sem mig langar til er
bara að þér gefið mér merki ef
einhver birtist sem þér furðið
yður á að sjá.
— Ilaldið þér að morðinginn
komi?
— Nei, ég á ekki von á því.
En ég vil ekki að ncitt fari
framhjá okkur og við megum
ekki gleyma að stór hluti af lííi
eiginmanns yðar siðustu þrjú
árin er okkur lcyndardómur...
— Eruð þér með kvenmann
í huga?
Svipur hennar var
hörkuiegri og sama máli
gegndi um systur hennar báð-
ar.
— Ég er ekki að hugsa um
neitt sérstakt. Ég er að þreifa
fyrir mér. Ef þér gefið mér
merki á morgun mun ég skilja
það.
— Scm sagt einhver sem við
þekkjum ekki?
Hann kinkaði kolli. bað aftur
afsökunar á að hafa truflað.
Mágurinn Magnin fylgdi hon-
um fram.
— Hafið þér komizt á snoðir
um eitthvað? spurði hann t
trúnaðartóni eins og þeir væru
sérstakir virktavinir.
— Nei.
— Alls ekki neitt?
— Nci. Sadir.
Ekki hafði þessi hcimsókn
orðið til að létta af honum þeim
drunga sem yfir honum hvíldi.
í bílnum á leiðinni til Parísar
reyndi hann að sætta sig við að
ekkcrt hefði enn miðað. Ilann
vissi að hann hafði oft verið á
þessu sama stigi áður en engu
að síður hakaði það honum jafn
mikinn leiða í hvert skipti.
í tuttugu og fimm ár hafði
Louis Thouret morgun hvern
farið með sömu lcstinni og
sömu ferðafélögunum og með
nestið sitt undir hendinni og á
kvöidin hafði hann komið heim,
alltaf á nákvæmlega sama tíma
— heim í „hús systranna
þriggja“ eins og Maigret kall-
aði það enda þótt þær Ccline og
Hortense byggju auðvitað ekki
i sama húsinu.
— Ætlið þér á skrifstofuna,
húsbóndi?
— Nei, heim.
Um kviildið fór hann í bíó
með konu sinni. Eins og venju-
lega fóru þau um Boulevard
Bonne Nouvelle og tvívegis
gekk hann framhjá undirgang-
inum á Boulevard Saint Martin
og lciddi konu sína.
— F>tu í slæmu skapi?
— Nei.
— Þú hefur ekki mælt orð af
vijrum allt kvöldið.
— Nú, ekki hafði ég tekið
eftir því.
Um nóttina fór að rigna og
hvessa og um hálfsjö-leytið
heyrði hann í gegnum svefninn
hvernig vatnið rann niður
þakið og safnaðist í rennUrnar.
Fólkið sem var á fcrli herti
takið um regnhlífarnar sinar.
— Svei mér viðfelldið veður
á allraheilagrames.su, sagði
konan hans.
í hugskoti hans var allra-
heilagramessa grár, hvass og
kaldur dagur, en þurr. Hann
vissi ekki hvers vcgna.
— Verður mikið að gera í
dag?
— Ég veit það ekki almcnni-
lega enn.
— Þú ættir að fara í skóhlíf-
ar.
Hann gerði það. Og áður en
hann náði í bíl var hann orðinn