Morgunblaðið - 06.08.1978, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. ÁGÚST 1978
STUTTAR UMSAGNIR
LAUGARÁSBÍÓt ALLT í STEIK
Köflótt og misfyndin satíra, — einkum á sjónvarpið og
hetjusköpun kvikmyndanna.
En þó að sum atriðin skjóti langt yfir markið og jafnvel
verði að teljast smekklaus, þá eru þau flest bráðfyndin og
ASÍ er ágæt skemmtun þegar á heildina er litið.
ANÆSTUNNI
NÝJA BÍÓi
STAR WARS
Ja>ja. þar kom að því,
þessi langfra'gasta og vin-
sa-lasta mynd sem enn
hefur komið fram á
sjónvarsviðið mun nú
væntanleg mjög fljótlega.
Er ásta'ða til að segja
meira?
L
M-M-MASSER AF DEJLIGE DAMER ... úr
„í nautsmerkinu“
Mazurka
- millifóta
AUSTURBÆJARBÍÓ:
1 NAUTSMERKINU
Tímarnir breytast og
mennirnir með. Svo snar
þáttur er gerð klæminna
mynda orðinn í Danmörk að
gamalgrónar, þarlendar
stjörnur eins og Ole Söltoft,
Otto Brandenburg og meira
að segja Karl gamli Stegger,
eru komnir með í slaginn. Sá
síðastnefndi er reyndar
ósköp raunalegur á svipinn.
Og hér heima hefur umrædd
mynd slegið aðsóknarmet
hússins, hvað aðsókn í fyrstu
sýningarviku snertir. Hér
hefði hún verið talin argasta
klám fyrir aðeins tæpum
áratug, en þá voru það
einmitt Rúmstokks-masúrka
myndirnar sem voru
hneykslunarhellur á borð við
þessa.
Hversu heppileg þessi þró-
un er verður ekki dæmt um
hér, en rétt er að benda á
nokkur atriði í þessu sam-
bandi. Sannkallaðar klám-
myndir — þær eru svona
nokkurn veginn undan-
tekningarlaust. andlausir
hortittir — tröllríða nú kvik-
myndahúsmenningu vest-
rænna þjóða, það sést best á
þeim gífurlega fjölda sem af
'þeim er framleiddur og vel-
gengni margra þeirra. Hven-
ær þær verða fyrir alvöru
þáttur af daglegu lífi okkar
eyjarskeggja er aðeins tíma-
spursmál. Örugg tilvist
þeirra erlendis sannar það.
Þá eru og Danir oftast
broslegir þegar þeir vilja það
við hafa og því verður ekki
neitað að það má nokkrum
sinnum glotta að þessari
endemisvitleysu.
Og síðast en ekki síst:
mynd eins og í NAUTS-
MERKINU er tiltölulega
skaðlaus unglingum og
taugaveikluðu fólki og lítt
skaðvænleg siðferðismóral
landsmanna. Það er meira en
hægt er að segja um margar
þeirra dráps- og djöfulskaps-
mynda sem virðast eiga
greiðan aðgang inná gafl
hérlendra kvikmyndahúsa.
Mannlífið í
McArthurgarði
Áhorf-
endur
hlæja
jafn-
vel
hvað
hæst
þegar
persón-
urnar
gráta
TÓNABIO: KOL-
BRJÁLAÐIR KÓRFÉLAG-
AR („The Choirboys")
Leikstjórii Robert Aldrich.-
Kvikmyndatakai Joseph Bir
oc. Klippingi Mary Wine-
trobe. Bandarísk, frá
LORIMAR. Gerð 1978. 122
mín.
Svona rétt til að byrja með
má benda á þá meinfyndnu
tilviljun, að hér eru sýndar í
röð myndir eftir tvo harð-
svíruðustu leikstjóra Banda-
ríkjamanna, þá Sam Peckin-
pah og Robert Aldrich. Báðir
hafa þeir lagt braut fyrir
meira ofbeldi en áður tíðkað-
ist í kvikmyndum, en það
hefur oftast veríð vekjandi,
gagnrýnið og ekki síður til
þess ætlað að vekja á þvi
viðbjóð en hitt.
Báðir hafa þeir litla tiltrú
á kvenfólki — sannkallaðir
„macho“-istar — í þeirra
augum virðast þær hafa
litlar, ærlegar tilfinningar til
að bera. Allavega birtast þær
í myndum þeirra félaga sem
ólánsgripir yfirleitt, eða þá
heilagar kýr. Þeir nota gjarn-
an sömu manngerðirnar í
myndir sínar og oft sömu
leikara.
Bók Wambaughs, The
Choirboys, er skrifuð af eigin
reynslu höfundar sem lög-
reglumanns um árabil í stór-
borginni Los Angeles. A.m.k.
hefur eitt annað af ritverkum
hans verið kvikmyndað, The
New Centurions, með þeim
George C. Scott og Steacy
Keeach og var jólamynd
Stjörnubíós á sínum tíma.
Charles Durning er óborg-
anlegur í hlutverki „sæðis-
belgsins“ í nýjustu mynd
Aldrich, THE CHOIR-
BOYS.
Þær fjalla um hinar dekkri
hliðar starfsins, óþverrann
og viðbjóðinn sem þeir hafa
daglega fyrir augum og sem
þeir svo reyna að hrista af
sér og gleyma í stórkarlaleg-
um drykkju- og svallveislum
sem gjarnan eru haldnar í
MacArthur garðinum eftir að
skyggj a fer. Þar iðka þeir
kvennafar, slagsmál og sví-
virða húsbændur sína í orð-
um. „Kórstrákarnír" kalla
samkundurnar „kóræfingar",
svona ti yndisauka. En ef þú
lifir of lengi í mannsorpinu
þá veistu ekki fyrr en þú telst
til þess ...
Það má segja að það sé
einmitt helsti ókostur mynd-
ar Aldrich; hann nær alls
ekki réttum tökum á áhorf-
andanum — myndin virkar
oftast á hann sem kómedía.
Undir harmþrungnum atrið-
um sem betri leikstjóri hefði
auðveldlega getað glætt
nægilegum ádeilubroddi til
að næstum hver nefapi hefði
fundið til, grenjandi fólk af
hlátri. Hér er nefnilega
stundum grautað saman
hlýjustu tilfinningum
mannsins svo og vesælasta
sora sem í honum býr.
Vambaugh hefur þvegið
hendur sínar af kvikmynda-
handritagerð bókar sinnar og
látið afmá nafn sitt af
„creditlistanum". Kvik-
myndagerð nýjustu metsölu-
bókar sinnar, The Black
Marble, sem er af svipuðum
toga spunnin, hefur hann
ákveðið að stjórna sjálfur.
Á hinn bóginn er KK yfir
höfuð vönduð og ásjáleg
skemmtimynd, enda kann
Aldrich svo sannarlega til
verka þegar til átaka og
ryskinga kemur. En maður
þarf helst að geta hlegið að
öllu. Hvort sem er gálgahúm-
or eða mannlegri eymd og
niðurlægingu.
Fæstir leikaranna geta
talist þekktir, en því kunnug-
legri eru flest andlitanna úr
mýmörgum skúrkahlutverk-
um í gegnum árin. Þar ber
hæst Charles Durning í hlut-
verki „Spermwhale" Whalen,
gamalreynds lögreglumanns
sem er að reyna að halda sér
á möttunni uns hann kemst á
eftirlaun sem eru í sjónmáli.
Durning er virtur sviðsleik-
ari vestra. Hér getur einnig
að sjá nýja hlið á Don Stroud
sem til þessa hefur verið
hvað þekktasta fúlmenni
hvíta tjaldsins. Hér fæst
hann við dramatískt hlutverk
og tekst vel upp, einkum er
hann reynir að hlífa fyrrver-
andi kvalabróður sínum úr
VN-stríðinu (Perry King). Sá
er félagi hans í lögreglusveit-
inni og er örlagavaldur sög-
unnar. King (Mandingo) o.fl.
kemst þokkalega frá dýptar-
lausu hlutverki.)
Tom Mclntyre er feikn
hressilegur sem sadistinn
Roscoe Rule og Randy Quaid
(The Last Detail) virðist
orðinn fastnegldur í hlutverk
treggáfaðra sakleysingja. Þá
er einn leikar ótalinn sem
vert er að minnast, en það er
Burt Young sem fer með
hlutverk hins sóðalega en
mannlega lögregluþjóns
„Scuz“, Scuzzy. Young fékk
núna á dögunum sitt fyrsta
tækifæri til að leikstýra
mynd og er hún jafnframt
gerð eftir hans eigin hand-
riti. Vilja sumir meina að þar
sé hið eftirtektarverðasta
Iistamannsefni á ferðinni.
Tæknilega hliðin er að sjálf-
sögðu öll í stakasta lagi —
einsog Aldrich er von og vísa.