Morgunblaðið - 06.08.1978, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. ÁGUST 1978
Kona Pálsi
— Taktu þcssu nú rólega.
Það er alveg rétt, að þú ert
bara númer þrjú í fyrirtækinu,
en hérna heima ertu alla vega
númer tvö
GRANIgöslari
„Nei, mér finnst það alls ekki snjöll hugmynd að akvegurinn fari
undir húsið. Þetta verður að fara burt.“
— Ég flyt bara heim til
mömmu, öskraði eiginkonan f
bræði sinni og ksastaði nokkr-
um flíkum niður í ferðatösku.
Um kvöldið var hún komin í
foreldrahúsin og hringdi
bjöilunni. Faðirinn kom til
dyra.
— Mamma þín? Nei, hún
flutti heim til ömmu þinnar í
gær.
— Þér getið ekki trúað, hvað
ég hrífst innilega af vísindun-
um, sagði borðdama prófessors-
ins. Ég skil t.d. alls ekki, hvað
hefur haldið fólki við jörðina
áður en þyngdarlögmálið gekk
í gildi.
. Deildarhjúkrunarkonan
áminnti hjúkrunarkonuna um
að gera upp á milli læknanna í
samræðum við sjúklingana.
Hálftfma seinna heyrði hun til
hjúkrunarkonunnar, þar sem
hún talaði í sfmann.
— Jú, það eru sex læknar
hérna á deildinni, en ég get því
miður ekki mælt með neinum
þeirra.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Vinsældir bridge aukast nokkuð
ört í löndum Austur-Evrópu.
Ungverjar héldu í vor sína fyrstu
Philip Morris Evrópukeppni í
Kesthely og í allt var fjöldi
þátttakenda ótrúlegur. Spilið í dag
er þaðan og sýnir vel eitt af
undirstöðuatriðunum í kastþröng.
Gjafari vestur, allir utan hættu.
Norflur
S. ÁK98
II. 93
T. ÁI)3
L. ÁD108
Vestur Austur
S. 532 S. I)(;i07
11.652 II.DG108
T. f; 10852 T. fil
L. 12 L. 703
Surtur
S. 01
II. ÁK71
T. K97
L. KG95
Bara að hann hefði aldrei farið að taka tennur.
A að láta sjó-
innhirða...?
„Kæri Velvakandi.
Eins og mörgum er kunnugt
stendur yfir um þessar mundir
fornleifauppgröftur frá miðöldum
að því að talið er við Stærri-Borg
austur undir Eyjafjöllum. Þar,
eins og víðar, vinna fornleifa-
fræðingar að rannsókn horfinnar
menningar til þess að fræða okkur
um liðna tíð svo við getum lært af
henni og betrumbætt okkar eigin
menningu og arf.
Á Stærri-Borg hafa fundizt
margir munir svo sem skór, lás og
lykill, galtartönn og hvorki meira
né minna en 41 beinagrind þar
sem uppgraftarsvæðið er forn
kirkjugarður. (Sagt er frá
uppgreftrinum í Mbl. 21. júlí sl.).
Það var einmitt í sambandi við
beinagrindurnar sem ég set þetta
á blað því eins og kom fram í Mbl.
lét einn fornleifafræðingurinn
eftirfarandi orð falla um jarðnesk-
ar leifar sennilega forfeðra undir-
ritaðs sem er ættaður undan
Eyjafjöllum. „Það er ekkert við
þær að gera annað en gera af þeim
uppdrátt og leyfa síðan sjónum að
hirða þær“. (M.S. Mbl. 21. júlí bls.
10.)
Á meðan fólk er jarðsett nú á
dögum með virðingu og athöfn eru
fornleifafræðingar að kroppa upp
úr moldinni bein og jarðneskar
leifar fólks til að kasta á það
aldurságizkunum sem hefur lítinn
eða engan tilgang og brenna þær
síðan, setja á söfn eða láta sjóinn
hirða þær.
Finnst ykkur slíkt athæfi ekki
mikill fáráðaskapur?
Ég er hræddur um að nútíma-
mönnum þætti ekki gaman að vita
til þess að eftir nokkrar aldir
fyndist forn kirkjugarður í brekk-
unni upp frá Fossvoginum og þar
yrði hafinn mikill uppgröftur þar
Eins og sjá má eru 7 lauf mjög
góður samningur. En hugrekki
suður brást og varð hann sagnhafi
í sex gröndum eftir þessar sagnir.
Noróur
1 L
3 L
3 S
r»L
Yestur
pass
pass
pass
pass
Austur
pass
pass
pass
pass
Suóur
2 G
3 II
I G
6 G
Opnunin lofaði sterkum spilum
og með fimm laufum sagði norður
frá þrem ásum.
Útspil tígulgosi.
Til að kastþröng virki almennt
þarf fyrst að gefa andstæðingun-
um sína slagi og sagnhafi þarf
síðan að geta tekið alla sína slagi
nema einn. í þessu tilfelli á hann
ellefu slagi og síðara skilyrðinu
því fullnægt.
Útspilið tók sagnhafi á hendinni
og í von um að aðeins annar
andstæðinganna hefði vald á
báðum hálitunum gaf hann austri
næsta slag á spaðatíu. Hann
spilaði tígli og þurfti seinna að
finna tvö afköst þegar suður
spilaði láglitunum.
Fari lesendur yfir spilið munu
þeir sjá, að austur gat alls ekki
ráðið við þetta og varð að gefa
tólfta slaginn.
■ M Framhaldssaga eftir Mariu Lang
1% I I § 1 I II V lll I Jóhanna Krist jónsdóttir

33
á þeim aldri viidi maður jafnan
helzt það sem forboðið var.
— Nei, sagði Judith án þess
að hika. — Matta fannst bara
góður kirsuberjalíkjör. Þannig
var það líka í þau fáu skipti
sem hann fékk sér í glas.
— En hvað með ykkur hin?
Voruð þið líka svona sólgin í
súkkuiaðimola þessarar gerð-
ar?
— Nei, ætli það. sagði hún.
— Mér fundust þeir óétandi,
sætir og klístrugir. Og Klem-
ens þoldi ekkert sem lfkjörs-
bragð var að. Nanna Kasja
hafði tekið það í sig að það væri
lífshættulcgt fyrir línurnar, en
hún hafði enga slíka fyrirvara
á þegar í hlut áttu smákökur
og rúllutertur og slíkt. Hún var
aldrei mjög samkvæm sjálfri
sér. Ég held ekki að neitt okkar
hafi nokkurn tíma getað fengið
af sér að fá sér einn bita frá
honum. Hann hafði svo mikla
nautn af því að borða þetta
sælgæti að okkur var skemmt
að horfa á hann.
Hér voru samræður þeirra
rofnar af stúlkunni sem kom
rjóð af annríki með bakka með
tveimur stórum diskum úr
grænni keramik. Hún setti
annan fyrir framan Judith og
sagði glaðlega> — Þettaer
Bergslagsdiskur. Norell for
stjóri hefur sjálfur sett hann
saman í forrétt.
— í forrétt, sagði Judith án
sýnilegrar hrifningar. — En
þetta eru slík ókjör af ýmsum
tegundum og ég er ekki tiltak-
anlega soitin.
Diskurinn var skrautlegur
en yfirgengilegur. Þar voru
kartöflur og síld, sænskur
kavíar með lauk, reyktur lax,
tómatar og agúrka, kálfarúlla,
hreindýrabiti, ostur og radísur
— og á miðjum diskinum bikar
með ferskum rækjum.
Augnaráð stúlkunnar hvaríl-
aði til skiptis til forstjórans og
lögregluforingjans, en sá fyrr-
nefndi náigaðist nú hröðum
skrefum.
— En það hljóta að hafa átt
að vera þrír diskar, þetta eru
mistök.
— Það er borðið sem er
rangt, sagði Bo Koland Norell
fýlulega. — ÉG pantaði borð
inni í Klúbbnum.
Hann kastaði ekki kveðju á
Christer sem sat allt í einu
cinn, matarlaus og allslaus og
velti fyrir sér hvort hann ætti
að vera fcginn eða einmana.
Það leið ekki á löngu unz
veitingamaðurinn skaut upp
kollinum og bar fyrir hann
gómsætan forrétt.
— Og nú, sagði Klemens —
hef ég einsett mér að borða
kvöldverðinn minn með þér og
það er að segja, ég læt lönd og
leið leiðindaforstjóra og stút-
fullar konur.
— Áttirðu í einhverju basli
með frú Ivarsen?
— Ég ákvað að koma henni
heim. Vegna gamallar vináttu.
Og aúðyitað er mér líka um-
hugað um að fólk í þessu
ástandi sé ekki á veitingastaðn-
um. Ég vil ekki eyðileggja
orðspor Litlu kvennanna
þriggja eiginlega áður en við
erum komin af stað fyrir
alvöru.
— Hún drekkur sýnilega
töluvert meira en hún þolir.
— Já, en það getur verið að
Nönnu líði eins og Jeppa á
Fjaili.
— Er enginn sem reynir að
komast eftir því hvers vegna
hún drekkur? Judith var eitt-
hvað að tala um að hún væri
slæm á taugum og mörg dauðs-
föll f fjölskyldunni.
— Jú, þökk fyrir, sagði
Klemens kuldalega. — Ég fékk
gusuna um það á heimleiðinni.
Um Zacharías á Móbökkum og
hjartahilunina og lungnabólgu
Ivans á miðju sumri og móður
hcnnar. Ilenny vesalinginn,
sem lcið inn í meðvitundarleysi
og dó af því að bílstjóri
sjúkrabílsins villtist.