Morgunblaðið - 22.08.1978, Side 32

40
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. ÁGÚST 1978
Vt£9
MORÖdNí-
KArtlNU

’ 0
Vcjfna Kkipulagsbreytinga í
hankanum höfum við einfaldað
viðskiptaskrána. — Framvegis
verður yðar bankareikningur
XZ(J-3942-127 L, í stað gamla
númersins A-55.

Já þetta er eyjan með fjársjóðn-
um, skipherra. ftg er sá fjár-
sjóður!
Já nú tckur þú Kleði þina á
nýjan leik. Verkfallinu í kjöt-
húðinni er lokið.
Hvor á réttinn?
í dreifbýli sveitarinnar er sver
sjálfseignarbóndi frjáls að vinna
sín þarfaverk þegar honum þókn-
ast, enda e.t.v. í mörgu fleiru einn
af frjálsustu þegnum þjóðfélagsins
þótt eigin þarfir geti oft verið
tímakröfuharðar.
í þéttbýli er ekki allt jafn
frjálst, a.m.k. óþarfa hávaði, er
nokkuð lögum og reglum háð.
Lífi vorsins fylgir ávallt vorhug-
ur og vorverk, m.a. nota margir
frítíma sína til að dytta að húsum
sínum eða annarra og hljóta oftast
virðingu og gleði nágrannanna
fyrir baett útlit.
Smiðurinn leitaði samkomulags
um frið nokkra stund til að ljúka
áfanganum, en granninn hafði
verið hinn versti og hótað að kalla
á lögregluna, ef verkinu væri ekki
hætt á stundinni.
Mörgum mun því spurn: hefði
lögreglan hlítt því kalli? Hafði
hún réttaða skyldu, til að stöðva
verkið kl. 11, kl. 12, eða aldrei?
Geta svona verk flokkast undir
sama lið og drykkjulæti og hávaði
á götum úti um nætur?
Þótt svona framkoma og tillits-
leysi við þarfir grannanna sé
vonandi sjaldgæft, efast ég ekki
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Jafnvel þó hjartakóngur liggi
rétt í úrspilsæfingu vikunnar
virðast fjórir gjafaslagir óumflýj-
anlegir. Auslur og vestur hafa
alltaf sagt pass en norður gaf og
norðtir-suður eru á haittu.
Norður
S. ÁG9
II. ÁI)53
T. (193
L. Á75
Siiður
S. K 1)1032
II. G1
T. A<>5
L. 9(12
Vestur spilar út tígultvisti gegn
fjórum spöðuin. I von unt, að
vestur hafi spilað út frá KIO eða
1)10 látuni við níuna frá borðinu.
Kn það gengur ekki, austur lætur
líuna og við tökum á ás. Hvað á
nú til bragðs að taka?
Upphafsorð pistilsins hafa ef til
viil leitt sunta lesendur á villigöt-
ur. Jafnvel þó hjartakóngur liggi
rétt, sögðum við en inálið er, aö
liann niá ekki liggja rétt. Vinn-
ingsniöguleikinn er, að austur eigi
hjartakónginn og hann má ekki
eiga með honuin meir en tvö
sniáspil. Allt spiliö þarf því að
vera þessu líkt.
Norður
S. AG9
II. AD53
T. (193
L. A75

© Pl B
Comkmcik
COSPER 7748
Þú ert ekki nærri því eins þung og þú sýnist!
Sum þessara verka geta stund-
um verið hávaðasöm, svo sem
borun og högg. Standi slíkt ekki
mjög lengi yfir og ekki kvöld eftir
kvöld, munu fáir nágrannar amast
við slíkum nauðsynjaverkum, en
taki nú einhver ekkert tillit til
þarfa nágrannans, og vilji ekki
líða neitt, sem honum finnst ónáða
sig eða sína, hvað hefur hann rétt
til að banna? Tökum eitt fárra
daga gamalt dæmi.
I einni gamalli smáhúsa röð
þurfti einn eigandinn, að láta laga
þak á kvisti hjá sér og átti ekki
annars kost en smiðs í aukavinnu.
Á einu kveldi ætlaði smiðurinn að
reyna að ljúka viðgerð þaksins, en
áður en klukkan varð 11 kom einn
nágranninn alveg æfur yfir ham-
arshöggunum, nú vildi hann fá frið
til að fara að sofa.
um að mörgum þætti fróðlegt að
heyra um sem gleggstar línur laga
og réttar um Jietta. Sem sagt
HVOR ÁTTI RETTINN?
Með fyrirfram þökk fyrir birt-
inguna og eftirgrennslan til réttra
aðila til upplýsinga.'
Skeggi Skeggjason“
Hjá lögreglunni fékk Velvak-
andi þær upplýsingar að hún hefði
að sjálfsögðu komið á staðinn. í
fyrsta lagi vegna þess að beðið var
um aðstoð og í öðru lagi þá til þess
að stilla til friðar. „Samkvæmt
lögreglusamþykktinni eiga menn
að geta haft frið um nætur en
þrátt fyrir það hefði framvinda
mála orðið eftir aðstæðum," að
sögn lögreglunnar. „Það hefði
orðið að miða aðgerðir við hags-
muni þeirra sem í hlut áttu. Og þó
Vestur
S. 85
11. 10S(i2
T D7I2
L. KGI
Vustur
S. 7(11
II. K97
T. K108
L. 1)1083
Suður
II. (M
T. A05
L. 902
Kvrsta slaginn áttuni við á
tigulás. tökiun á spaðakóng og ás
og spiliiin lágu hjarta frá borðinu.
Láti austur lágt spil fáum á
gosami. tokiim á ásimi og tromp-
iim a lijarta. Þá keiiiur kóngurinn
i. spaðagosinn tekur siðasta
trompið og hjartadrottningin
verðnr tíundi slagurinn. Kkki er
betra fyrir austur að taka á
kónginn þegar við spilum lágu
hjarta frá borðimi og nánari
skýringar óþarfar.
Kirsuber í nóvember
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaói
45
hana í tösku eða einhvern
traustan umbúnað.
— Handtösku? sagði lög-
regluforinginn spyrjandi. —
Kvcntösku? Það... er með
öðrum orðum það sem þú
hcldur? í raun og veru?
Hann gekk út f nóvember
þokuna og nokkuð af þung-
lyndi læknisins hafði sezt að
honum sjálfum og cfinn ásótti
hann þegar hann gekk í áttina
að Prestgötunni. Siðdegið var
grátt og allt varð ömurlegra en
það var í reynd, en þegar hann
nú leit í kringum sig f
fæðingarbæ sfnum, rann það
upp fyrir honum að víst hafði
bærinn breytzt þessi sfðustu ár.
Aðallega átti þetta við um
norðurhluta götunnar.
Sá hluti sem sneri í suður var
svipaður og áður. Dómshúsið
gulhvftt íyrir innan þungt
járngrindverk, meðfram skóla-
leikvellinum var gangstfgur
eins og í gamla daga — að vísu
var búið að malbika hann — og
handan garðsins greindi hann
faliegu ráðhússbygginguna.
Kaupféiagið hafði fiutt sig um
set og hankaútibúið var nú
einna vegiegust bygginga.
En meðfram Prestgötu norð-
anverðri var aftur á móti langt
á miili þess að eitthvað
skemmtilegt væri að sjá. Póst-
húsið hafði verið byggt á
kreppuárunum og bar þess
augijós merki í smekkicysi og
vanefnum og hafði lítið verið
nostrað við það. Og hann
minntist með angurværð gömlu
húsanna, smiðjunnar hans
Karlssons, tfzkubúð Theiu
Blom svo að ekki sé nú minnzt
á hinn vinsæla mjúlkurbar.
Christer Wijk sneri aftur að
Prestgötunni eftir að hafa gert
smákönnun á umhverfinu og
sökkt sér niður í hugsanir
sfnar. Svo nam hann staðar við
nýja bankahúsið og sá að á
miili stórhýsanna var enn eitt
af gömiu og grónu fjöiskyldu-
fyrirtækjum bæjarins, blóma-
búð Kjeiibergs.
— Já, þarna geturðu séð,
sagði giaðleg rödd við hiið
hans.
— Ailt er forgengilegt í
þessum heimi.
— Þú ert kannski ckki
áhangandi þróunarinnar og
framfaranna, sagði lögregiu-
foringinn kaidhæðnislega.
Klemens Klemensson hristi
Ijóst höfuðið.
— Ég er ekki hlynntur gler
höllum og steinköstuium, sagði
hann. — Hús. sem eru alls
staðar eins, hvort sem þau eru
hér eða þar eða alls staðar.
Manstu hvernig hliðin á
Hjorten númer scx var upp-
runalega? Yndislegir litlir
gluggar með póstum og fimm
dyr sem sneru út að götunni.
— Það var vínkaupmaður,
sagði Christer. — Ilann hét
Janson. Ilann átti húsið en
hann var alltaf kallaður Prins-
inn af því að húsið var svo
tignarlegt.
— En manstu öll litlu
skrautlegu skiltin yfir dyrun-
um? Manstu eftir skiltinu yíir
litlu búðinni?
— Og súkkulaðiilmurinn.
Og cinnig ilmur af nýju kexi.
- Og Lisa Billkvist fyrir
innan búðarborðið! bætti
Klemens við. — Mikið var það
góð manneskja. Matti sagði
Ifka að hann hefði aldrei
fyrirhitt betri manneskju.
Þeir gengu framhjá nokkr-
um búðarsamsteypum til við-
bótar og veitingastjórinn
fnæsti fyrirlitiega.
— Nýja lyfjabúin — nei
þökk fyrir. hún er ekki að mínu
skapi. Það er engu lfkara en
hún sé listagallerf.
Hann stóð fyrir framan húsið
þar sem allar búðirnar höfðu
verið og íbúar Skóga höfðu
gert öll sín innkaup svo að
árum skipti.
Svo sagði hann ósjálfrátt>