Morgunblaðið - 07.04.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. APRÍL 1979
KA Fr/NU
(ö <>«$__
-te
"" ~~í-
Megum við ekki leika okkur
hér. — Mamma hans er búin
með taugatöflurnar sínar?
Ég vil ráðleggja yður að
flengja hann þrisvar á dag, unz
einkennin eru horfin!
Það hlýtur eitthvað að vera að
yður, maður minn, úr því yður
finnst allt í bezta lagi?
„Á skammri stundu
skipast veður í lofti”
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Þegar vörnin var stödd á kross-
götum, í spilinu hér að neðan,
virtist í fyrstu eðlilegt afkast
nægja til að ná nægilega mörgum
slögum. En þegar betur var að
gáð kom annað í Ijós.
Suður gaf, allir á hættu.
Norður
Q QQ
H. KD10975
T. 75
L. D64
Vestur
S. 10762
H. 862
T. 8
L. K10852
Austur
S. 4
H. G
T. ÁKG10643
L. ÁG97
Suður
S. ÁKDG85
H. Á43
T. D92
L. 3
Eftir opnun suðurs á einum
spaða og tvö hjörtu norðurs stökk
austur í fjóra tígla. Sleginn blindu
af fjórum spaðahonorum sínum
sagði suður fjóra spaða í stað þess
að segja fjögur hjörtu, sem hefðu
unnist gegn hvaða vörn, sem var.
En þá væri ekki heldur skrifað um
spilið hér.
Gegn spaðasamningnum spilaði
vestur út einspili sínu og austur
tók á ás og kóng. í seinni tígulslag-
inn lét vestur hjartatvist og austur
tók þá réttilega á laufásinn.
í fyrstu virtist þá eðlilegt og
sjálfsagt fyrir vestur að kalla með
tíunni og biðja með því félaga sinn
að spila aftur laufinu. En hugsan-
legt var, að suður ætti ekki fleiri
lauf og þá yrði kóngurinn ekki
slagur. Aftur á móti gat tromptían
orðið fjórði slagurinn væri hægt
að fá austur til að spila tíglinum.
í laufásinn lét vestur kónginn.
Þar sem drottningin var í borðinu
gat þetta aðeins þýtt eitt — vestur
kærði sig ekki um fleiri slagi á
lauflitinn. Og þar sem hann hafði
áður látið hjartatvistinn hlaut
hann að hafa áhuga á frekara
tígulspili. Austur, blessaður mað-
urinn, skildi málið, spilaði tígli og
vörnin fékk fjórða slaginn á spaða-
tíuna.
7983 C0SPE.R
Ræfilstuskan hann Siggi hefur ekki haft auraráð til
að kaupa sér skíði.
Heill og sæll Velvakandi.
Fyrir skömmu las ég það í einu
dagblaðanna, að Jónas Árnason
hefði setið hljóður og álútur í stól
sínum í þinginu og horft í gaupnir
sér. Ekki er þess getið í blaðinu
hversu lengi hann dvaldi í þessu
ástandi, hins er getið að þegar
hann hóf upp ásjónu sína þá hafði
hann ekki séð neins staðar rautt
nema nefið á Guðmundi J. „Á
skammri stundu skipast veður í
lofti,“ hugsaði ég. Kannski hefur
hann einnig verið dapur yfir því að
ekki er langt síðan að Karl Steinar
alþingismaður kallaði einhverja af
félögum hans pólitíska geldinga og
framagosa. (ja, er það nú orðbragð
maður minn). Mér er hlýtt til
Jónasar vegna þess að hann er gott
skáld og áður en ég vissi af
hrökklaðist þessi vísa fram úr
mér.
Dapur er Jónas og litdautt
hans lið,
sem leitar til hægri
á brokki,
en rauðnefur rembist og
rekur við,
í ráðþrota „geldinga"
flokki.
Ath. Ef Karl Steinar lýgur þessu
ekki með geldingana þá vona ég
Jónasar vegna að geldingarnir
reynist v'ænir sauðir á haustnótt-
um.
J.J.
• Líta í sinn
eigin barm
og berjast
Allir þekkja hagkerfi Karls
Marx og vita að þar er allt þjóð-
nýtt. Framleiðslutækin skammta
nauðþurftir og það gerast ekki
góðu kaupin á þeirri eyrinni.
Andlegheitin eru ekki síður
skömmtuð og þar er ekki of mikið
af vítamínum.
í hinum frjálsa heimi segja
menn, þetta er bara í sósíalríkjun-
um en ekki hjá okkur. En þannig á
ekki að hugsa. Maður á að líta í
sinn eigin barm og svo berjast eins
og maður best getur til þess að
frelsa þetta vesalings fólk og síðan
eru postular þessarar helstefnu
sífellt að angra mann.
Núna er eitt dæmið um það að
nú ætla Rússar að leggja undir sig
skáklistina og hafa þeir nokkurn
rétt til þess? Það getur ekki verið
innanríkismál Rússa hvernig stað-
ið er að skákmótum sem haldin
eru í hinum frjálsa heimi. Það vita
Hverfi skelfingarinnar
17
staðhæfa margir að meira að
segja draumar sem okkur virð-
ast stapda í eiiífðartíma standi
ekki yfir nema í fácinar
sekúndur — kannski bara brot
úr sekúndu.
Draumur Kirstens var alltaf
svipaður. flana dreymdi að hún
vaknaði og sæi að Ijósið í
forstofunni væri kveikt. Það
var ckkert óhugnanlegt við
það. pkki vitund. Ilún fór fram
úr ruminu og slökkti ljósið og
síðan lagðist hún aftur upp í
rúm. En nú kom það óþægilega.
Þegar hún hafði lagt sig aftur í
rúmið sneri hún sér við og
uppgötvaði sér til skelfingar að
það var enn ljós í forstofunni.
Ilún varð svo hrædd að hún
settist upp með rykk og hjartað
barðist í brjósti hennar. Ilún
andvarpaði af feginleika þegar
hún vaknaði við þetta og varð
ljóst að þetta hafði verið
draumur. Að það var ekki ljós í
forstofunni. Og að Bo lá við
hlið hennar í hjónarúminu.
Síðan lá hún oft lengi vakandi
og lagði við hlustir áður en hún
gat sofnað aftur.
Og þetta endurtók sig í nótt
sem oftar.
Það voru fleiri en Kirsten og
Bo sem sváfu fyrir opnum
svefnherbergisdyrum. Það
gerði til að mynda Caja, dóttir
kaupmannsins. Hún var átján
ára gömul. Og herbcrgið henn-
ar var við hliðina á húðinni á
neðri hæðinni. Kaupmaðurinn
og kona hans sváfu á næstu
hæð fyrir ofan. kaupmanninum
til sárrar hrellingar, því að þar
með var honum fyrirmunað að
heyra hvað fram færi í her-
bergi dóttur hans. Hann gat
orðið hreinlega sjúkur við þá
tilhugsun að Caja fengi ef til
vill karlmenn í heimsókn á
næturnar. Þvf hafði hann kraf-
izt þess síðustu árin að dyrnar
á herhergi hennar stæðu í hálfa
gátt. Þá gat hann læðzt niður
— þegar hann vaknaði á nótt-
unni — læðzt niður stigann og
gægzt inn til Caju og gcngið úr
skugga um að hún væri ein.
Hann gat einnig kannað hvort
hún hefði sparkað af sér sæng-
inni. því að hún átti vanda til
þess. Og að minnsta kosti einu
sinni á hverri nóttu stóð David
Petersen við dyrnar á herbergi
dóttur sinnar og kikti. Ilann
gat staðið þarna tímunum
saman — alvcg sérstaklega cf
hún var búin að sparka af sér
sænginni.
Fram til þcssa hafði hann
aldrei staðið hana að þvi að
vera með karlmenn í nætur-
heimsókn. En ef það kæmi fyrir
... David skalf frá hvirfli til
ilja við tilhugsunina eina sam-
an. Hann fann til næstum ólýs-
anlcgrar löngunar til að refsa
henni fyrirfram. Draga hana
fram úr rúminu. þvinga hana á
fjóra fætur og láta höggin ríða
á afturendanum á henni. Og
kannski viðar. Ilann skalf i
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku
hnjáliðunum við tilhugsunina.
Hann læddist inn til hennar og
dró andann ótt og títt. Svo tók
hann sængina upp af gólfinu,
lagði hana yfir stúlkuna og
læddist á braut. Hann skundaði
niður í húðina. dró fram flösku
með sætu púrtvíni og fékk sér
vænan gúlsopa. Svo lét hann
flöskuna aftur á felustaðinn og
fór á klósettið. Síðan upp stig-
ann og ofurgætilega mjakaði
hann sér inn í svefnherbergið
þar sem Rigmor hraut. Æ.
Rigmor — litil og feit og
hálfgömul — en það varð að
hafa það. Hann lagðist út af í
rúminu og andvarpaði þungan.
Solvej Lange hafði sofnað
með bók í hendi. Litli lampinn
á borðinu varpaði birtu á ná-
grennið. En Ijósið þrengdi sér
ekki út um gluggatjöldin. Sol-
vej svaf óvært. Hana var að
'-dreyma samræðurnar sem hún
haíði átt við Stig — svo ömur-