Morgunblaðið - 15.05.1979, Blaðsíða 34

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. MAÍ1979
Elísabet Erlingsdótt-
ir fyrrv. yfirhjúkrun-
arkona — Minning
Fædd 25. maí 1898
Dáin 6. maí 1979
Elísabet Erjendsdóttir fyrrv.
yfirhjúkrunarkona er nú loksins
búin að fá hvíldina, sem hún hefur
þráð svo lengi. Óhætt er að segja
að Siglfirðingar eru fegnir hennar
vegna.
Frk. Elísabet, eins og hún ávallt
var kölluð, kom til Siglufjarðar
sem yfirhjúkrunarkona árið 1931
og starfaði hér síðan í 27 ár eða
meðan starfskraftar hennar ent-
ust. Heilsa hennar var farin að’
bila þegar hún fór héðan.
Það er óhætt að segja, að frk.
Elísabet var sér í flokki. Hún var
svo vinnusöm, að annað eins hefi
ég tæplega þekkt. Hún sleppti
aidrei verki úr hendi og hefði hún
frístund notaði hún þann tíma í
hannyrðir, bæði prjón og útsaum
og bjó til mörg mynstur sjálf.
Þegar hún tók sér sumarfrí, sem
ekki var alltaf, sló hún oft upp
tjaldi sínu á spítalalóðinni og svaf
þar. Svo fór hún í berjamó og allt
sem hún tíndi fór í saft og sultu-
gerð á sjúkrahúsinu. Frk. Elísabet
var af gamla skólanum og taldi
aldrei vinnustundirnar. Hún hafði
herbergi sitt á sjúkradeild gamla
sjúkrahússins og má segja að hún
hafi verið á vakt nótt sem nýtan
dag. — Og erfið voru starfsskil-
yrðin. Skurðstofan þjónaði sem
fæðingarstofa, skiptistofa og
skurðstofa. Á þessu tímabili var
oft erfitt á sumrin, þegar síldveið-
arnar voru í algleymingi og alltaf
fullt af sjómönnum, sem eitthvað
þurfti að sinna. En svo var frk.
Elísabet aðgætin, að aldrei kom
það fyrir að það græfi í nokkru
sári eða að vandræði kæmu upp í
sambandi við uppskurði, sem þar
fóru fram og það margsinnis
stórir og vandasamir. — Oft og
mörgum sinnum aðstoðaði hún
yfirlæknirinn sjálf með mestu
prýði. — Öllum sínum bestu árum
eyddi frk. Elísabet hér á Siglufirði
og er hún öllum þeim Siglfirðing-
um kær, sem hún stundaði meðan
hún starfaði hér. Stuttu eftir að
frk. Elísabet fór héðan var hafist
handa um byggingu nýs sjúkra-
húss. Þessu starfi fylgdist hún
með af eldhuga og mörg voru þau
bréf, sem hún sendi okkur og ekki
var það iítið, sem hún lét af hendi
rakna. Já, af öllum einstaklingum
hefur hún verið nr. 1.
Þegar ellideildin hér, í sam-
bandi við nýja sjúkrahúsið var
komin upp, stóð frk. Elísabetu til
boða að flytja þangað, hvenær sem
henni fyndist að hún þyrfti á vist
þar að halda. Þetta boð notfærði
hún sér þegar hún var hætt að
vinna „fyrir sunnan", enda þá
orðin óvinnufær.
Þá voru Siglfirðingar fegnir að
geta tekið á móti henni með
opnum örmum. Nú hefur frk.
Elísabet dvalið þar í um 7 ár og
allan þann tíma hefur hún ekki
gengið heil til skógar. Hennar
stærsta þrá var að fá að fara, og
t
Ömmubróðir minn
SIGURDUR GUÐMUNDSSON,
frð Efstadal í Laugardal,
ísafirði.
andaöist 22. apríl aö heimili sínu í Gainesville í Florida.
Fyrir hönd vandamanna
Hulda Guðmundsdóttir.
t
Fósturmóöir mín
JÓHANNA KETILSDÓTTIR
frð Hellissandi,
andaöist á Landakotsspítala 12. maí.
F.h. systkina hennar og annarra vandamanna.
Kristinn Breiófjörö.
t
Sonur okkar og bróöir,
ÞORFINNUR GUNNLAUSSON,
Hðveg 10, Siglufirói,
andaöist í Landspítalanum 13. þ.m.
Foreldrar og systkim.
t
„ Eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóðir
MAGNEA KJARTANSDÓTTIR,
Ljósalandi 16,
andaöist í Landakotsspítala aöfaranótt 12. þ.m.
Eggert Benónýsson,
Erla Eggertsdóttir, Ingólfur Antonsson,
Svala Eggertsdóttir, Baldur Einaraaon.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM ^r%l)
Það er augljóst, að foreldrum hafa orðið á einhver mistök,
enda sjáum við, hvert unga fólkið stefnir. Haldið þér ekki,
að foreldrar séu orðnir hræddir við börn sín?
Eg get auðvitað ekki fallizt á, að allt ungt fólk sé á
„niðurleið", né heldur, að öllum foreldrum hafi orðið á
alvarleg mistök. Alhæfingar eru léttvægar, en það er
erfiðara að greina þræðina í sundur.
Eigi að síður lít eg svo á, að alvarlega bresti sé að
finna í málefnum fjölskyldunnar. Dæmi: Áður óttuð-
ust börn foreldra sína, en nú um stundir óttast margir
foreldrar börn sín.
Tímaritið „Ladies Home Journal" kannaði skoðanir
660 kvenna meðal lesenda sinna. Þær áttu heima
víðsvegar í landi okkar. Þar kom fram, að „foreldrar
gera sér grein fyrir og ekki sársaukalaust, að þeir eru
að eyðileggja börn sín með því að vera of undanláts-
söm við þau“.
En þó að konurnar áttuðu sig á þessu, játuðu þær,
að þær væru úrræðalausar.
Foreldrar eru farnir að verða hræddir við börn sín,
og það er nýtilkominn veikleiki. Þeir þora ekki að
beita þau aga, óttast þá, að börnin snúist gegn þeim og
hætti að elska þá. Ótti vekur ekki virðingu.
Vítahringurinn helzt við, og erfiðleikarnir magnast.
Kenningin um undanlátssemina hefur seitlað inn í allt
þjóðfélagið, jafnvel í stjórnmálin, og hefur það komið
fram í dómum hæstaréttar.
Þrennt er það, sem foreldrar þarfnast: Styrktar
trúar, heilbrigðrar lífsskoðunar og hugrekkis til að
halda fast við þessi viðhorf sín, hvað sem það kostar.
Sannleikurinn er sá, að foreldrar hafa Veiklazt. Þá
skortir eiginleika, sem börn vænta og eiga rétt á:
Styrks.
nú er hennar erfiöleikum lokið.
Fyrir allt hennar starf hér á
Siglufirði er frk. Elísabetu þakkað
innilega. Og fyrir tryggð hennar
og vináttu í garð okkar hjónanna
er hún nú kvödd með hlýhug og
kærleika.
Kristinc Þorsteinsson
Hinn 6. maí andaðist í Siglufirði
Elísabet Erlendsdóttir, lengi yfir-
hjúkrunarkona við sjúkrahús
Siglufjarðar og verður útför henn-
ar gerð þar í dag, frá Siglufjarðar-
kirkju, og vissulega mun fylgja
henni einlægur þakklætishugur
margra Siglfirðinga, því svo lengi
og vel hafði frk. Elísabet þjónað
þeim og reyndar mörgum öðrum,
sem á starfstíma hennar nutu
hjúkrunar á sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar, lengur eða skemur.
Frk. Elísabet var fædd að
Gerðubergi, Eyjahreppi í Hnappa-
dalss. 25. maí 1898 og voru foreldr-
ar hennar Erlendur Gíslason,
bóndi þar og Anna Helgadóttir.
Um tvítugsaldur stundaði hún
nám við Hvítárbakkaskólann, eða
1917—19. Síðar hélt hún til Dan-
merkur til hjúkrunarnáms og lauk
námi við Álborg Amtsygehus í
febr. 1924 og stundaði síðan fram-
haldsnám og hjúkrunarstörf, bæði
í Hróarskeldu og Kaupmannahöfn
á árunum 1924—26. En eftir heim-
komuna starfaði hún sem hjúkr-
unarkona hjá hjúkrunarfélaginu
„Líkn“ til 1928. Þá fór hún til
Vesturheims og dvaldi við nám og
hjúkrunarstörf í New York
1929—30, og síðar hér í Reykjavík,
við hjúkrunarheimilið Sólheima.
En lengst starfaði frk. Elísabet,
sem yfirhjúkrunarkona við
sjúkrahús Siglufjarðar eða á ár-
unum 1931—57.
Eftir að hún fluttist frá Siglu-
firði starfaði hún í nokkur ár við
sjúkrahús St. Jósefssystra í Hafn-
arfirði, en 1973 flyst hún aftur til
Siglufjarðar og dvelur á elli- og
hjúkrunardeild nýja sjúkrahúss-
ins til dauðadags, en síðustu árin
var hún þrotin að heilsu og kröft-
um.
Ævistarf frk. Elísabetar var því
að mestu bundið við Siglufjörð, og
sjúkrahúsið þar. Hún starfaði þar
í tíð tveggja vinsælla yfirlækna,
Steingríms Einarssonar og Ólafs
Þ. Þorsteinssonar, og með öðrum
læknum, sem störfuðu þar lengur
eða skemur.
Um það munu allir sammála, er
til þekkja, að hún hafi leyst sín
vandasömu störf frábærlega vel af
hendi og taldi ekki eftir sér vökur
og fyrirhöfn, þegar með þurfti, og
oft langt fram yfir það sem skyld-
an bauð.
Sum störf eru þess eðlis, eins og
t.d. læknaþjónusta og hjúkrunar-
störf, að þau verða ekki unnin svo
vel sé, nema þar gæti sérstakrar
fórnfýsi og nærgætni. Margar
voru þær vökunætur, sem frk.
Elísabet þurfti á sig að leggja, og
þó að sjúklingar væru stundum
illa farnir og langt leiddir, þá
missti hún ekki trú á batamögu-
leikum þeirra, eða þolinmæði að
gera þeim til góða, og lagði sig alla
fram að hjálpa þeim yfir örðug-
ustu hjallana.
Þó að frk. Elísabet væri lítil
vexti, þá var hún oft næstum
ótrúlega þrekmikil, og kjarkur
hennar óbilandi. Hún talaði kjark
í sjúklingana, jók sjálfstraust
þeirra og glæddi von þeirra um
batahorfur, og reyndist oft best á
erfiðum stundum, og átti því sinn
góða þátt í bata margra sjúklinga.
Það var lán fyrir Siglfirðinga, að
fá að njóta starfskrafta hennar
svo lengi sem raun varð á, og ég
held, að það séu fáir Siglfirðingar,
sem ekki eiga henni eitthvað gott
að gjalda, beint eða óbeint.
Þegar við hjónin áttum heima í
Siglufirði, vorum við næstu ná-
grannar sjúkrahússins, og við
teljum okkur standa í sérstakri
þakkarskuld við sjúkrahúsfólkið.
Og oft var frk. Elísabet fljót að
bregða við, ef einhvern vanda bar
að á heimili okkar.
Oft var frk. Elísabet á ferli seint
á kvöldin, til þess að fylgjast með
líðan sjúklinganna á sjúkrastof-
unum, laga um þá, búa þá undir
nóttina og tala uppörvandi orð til
þeirra. Slík umhyggja nærgæt-
inna hjúkrunarkvenna er vissu-
lega kærkomin þreyttum og þjáð-
um sjúklingum og á kannski meiri
þátt í bata þeirra en margur
byggur.
Starf frk. Elísabetar var bundið
við gamla sjúkrahúsið í Siglufirði,
þar sem hún hætti störfum
nokkru áður en hið nýja og vand-
aða sjúkrahús var byggt, en þá
framkvæmd studdi hún með ráð-
um og dáð og rausnarlegum fram-
lögum.
Frk. Elísabet óskaði eftir að
eyða ævikvöldi sínu hjá vinum
sínum í Siglufirði og dvaldi á elli-
og hjúkrunardeild nýja sjúkra-
hússins, síðustu ár ævi sinnar, þá
farin að heilsu og kröftum, og það
fór sannarlega vel á því, að hún
skyldi njóta þar skjóls og umönn-
unar, þegar hún þurfti mest á því
að halda. Það er gleði og sómi
Siglfirðinga, að hafa getað sýnt
þessari mætu konu þakklæti sitt á
þennan hátt.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég tjá frk. Elísabetu þakklæti
okkar hjónanna, fyrir allt það, er
hún gerði fyrir okkur, og við
blessum minningu hennar og ævi-
starf. Um leið sendum við okkar
bestu kveðjur á sjúkrahúsið og til
Siglfirðinga.
óskar J. Þorláksson
t
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
ÞÓRHALLUR KARLSSON,
skipstjóri,
Ásgarösveg 5, Húsavík
lést í sjúkrahúsi Húsavíkur 13. maí.
Hrefna Bjarnadóttir,
Óskar Þórhallsson,
Höröur Þórhallsson,
Hjðrdís Sævar,
tengdadætur og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi.
PÁLMI ÞORÐUR HRAUNDAL,
frá Ási, Hvammstanga,
skipstjóri
Álftahólum 6,
andaöist á Landsspítalanum sunnudaginn 13. marz.
Sigríóur Benný Guðjónsdóttir,
Hallgeir Pálmason, Helga Jakobsdóttir
og barnabörn.
t
Elskulegur eiginmaöur minn og faöir okkar,
ÞORGEIR S. JÓHANNSSON,
verzlunarstjóri,
Goöheimum 6,
andaöist á Landspítalanum, þann 13. þ.m.
Valgeröur Magnúsdóttir
og börn.