Morgunblaðið - 15.05.1979, Blaðsíða 40

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. MAI 1979 .
Mér þykir þú seií?. mamma!
Hvað er að spajíhettíinu í da«?
Ekki veit éjj hvað þetta er, en
það virðist vera mikið til aí
þeim bak við fjöllin, því að það
kemur ný upp á hverjum degi!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Strax eftir útspilið sá sajcnhafi,
að næKÍlej;a marj?ir slaKÍr voru
öruggir ef trompin skiptust
skikkanleKa. En til vara ákvað
hann að fækka trompunum á
hendinni og reyndist það heilla-
drjúg ákvörðun.
Suður gaf, allir utan hættu.
Norður
S. KD
H. ÁG853
T. KD4
L. Á105
Austur
S. 9
H. 962
T. 7652
L. KDG83
Suður
S. Á108543
H. 7
T. ÁG109
L. 64
Vestur
S. G762
H. KD104
T. 83
L. 972
Þaö var tíuðs mildi að maðurinn á mótorhjólinu skyldi
ekki slasast!
Þannig ref sar
þjódf élagið...
Hinn þriðja mars s.l. skrifar
Gísli Jónsson menntaskólakennari
athyglisverða grein í Morgunblað-
ið undir heitinu „Bara húsmóðir".
Hann kemur víða við, og vil ég
þakka þessum svipheiða gáfu-
manni fyrir að taka upp hanskann
fyrir okkur ekkjurnar hér á ís-
landi. Undirrituð hefur verið
ekkja í tiu ár, og þekkir því
hvernig „stéttin" hefur verið
hlunnfarin í skattamálum. Ég
ætla nú að leyfa mér að taka upp
tvær málsgreinar úr skrifi
menntaskólakennarans ef ein-
hverjir hafa ekki lesið það. Hann
segir: „En hvernig víkur því við
hér á landi? Misréttið er ennþá
hróplegra, því hér er það jafnvel
kynferðislegt, sem t.d. kemur
fram í því hvers kyns það hjón-
anna er sem vinnur fyrir tekjum
heimilisins. Ef það er karl, er allt
tekjuskattskylt. Ef það er kona,
einungis helmingurinn. Kjósi
kona hinsvegar að vinna heima,
eða neyðist til þess, er starf
hennar að engu metið til fjár. Og
sagan er ekki öll sögð. Gift kona
sem vinnur launuð störf utan
heimilis og í fyrirtæki sem ekki er
of nátengt eiginmanni, fær helm-
ing launa sinna undanþeginn
tekjuskatti. En missi hún mann
sinn falla þessi fríðindi niður.
Einstæð kona, og þó móðir sé,
nýtur ekki þessara fríðinda. Þann-
ig refsar þjóðfélagið beinlínis
konum sem verða ekkjur, með því
að taka til baka skattfríðindi sem
þær nutu meðan þær voru giftar."
Svo mörg voru þau orð. Hér á
árunum mun þetta misrétti hafa
verið rætt á Alþingi, en lognast
þar útaf á þeirri forsendu, að ef
giftar konur ættu að fara að
greiða fullan tekjuskatt af launum
sínum, myndu þær ekki fást út á
vinnumarkaðinn. Lítið þekkja nú
stjórnmálamenn til fégræðgi ís-
lendinga. Eða var ekki einhver að
segja að giftum konum leiddist
heima hjá sér? Þær konur sem nú
eru í hjónabandi og vinna utan
heimilis ættu að hugleiða í tíma
hvað bíður þeirra ef þær skyldu
verða ekkjur. En sá hópur er nú
orðinn gífurlega mikill. Og þarf ég
ekki að fara út fyrir minn kunn-
ingjahóp til að vita það. Stöðugt
fjölgar ekkjunum í landinu, og
myndi sennilega nægja í myndar-
legan þingflokk. En meðan enginn
flokkur á Alþingi hreyfir við þessu
misrétti sem hér hefur verið rætt,
fæ ég ekki séð hvaða erindi við
ekkjur ættum svosem að eiga á
kjörstað í framtíðinni. Og vei
þeirri ekkju sem af einhverjum
ástæðum hættir að vinna úti, t.d.
vegna heilsubrests. Hún verður
bókstaflega kæfð í sköttum.
0880-4648.
Vestur spilaði út hjartakóng
gegn sex spöðum. Með hugsanleg-
an yfirslag, á fríspilað hjarta, í
huga trompaði sagnhafi hjarta í
næsta slag, spilaði trompi á kóng-
inn, trompaði aftur hjarta en
legan kom í ljós þegar hann
spilaði trompi á drottninguna.
Enn átti vestur hjartadrottning-
una svo spilið virtist tapað. En
vö-nin gat misstigið sig og suður
trompaði þriðja hjartað og tók á
trompás. Norður S. - H. G T. KD4 L. Á10
Vestur Austur
S. G S. -
H. - H. -
T. 83 T. 7652
L. 972 Suður S. - H. - T. ÁG109 L. 64 L. DG
Dálitið óvenjuleg staða. Vestur
var með eina trompið eftir sjö-
unda slag í slemmu! Sagnhafi
spilaði tígli á borðið, lét lauf í
hjartagosann og þá kom það,
vestur trompaði — búið og unnið
spil!
Allir gera sinn skammt af vill-
um en hefðir þú trompað hjarta-
gosann?
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á ísivnzku.
43
sérstakan í huga?, skaut
lögregluforinginn inn í.
— Nei. Caja er oft fengin til
að passa 4 kvöidin. So að hún
þekkir alla í hverfinu.
— Hringduð þér einhvers
staðar?
— Já. sem sagt, ég gekk eftir
Bakkabæjarvegi og horfði í
kringum mig til að sjá hvar
væri ljós. Fyrsti staðurinn var
hjá Torpshjónunum og þar
þurfti ég ekki að spyrja vegna
þess að Caja fer ekki þangað.
Svo var ljós hjá Elmerhjónun-
um — það er á horninu á
Bakkabæjarvegi og Beykivegi.
Hún er sjálfsagt þarna hugsaði
ég með mér. Þegar ég hringdi
bjöllunni kom frú Elmer og
lauk upp og þá kom í ljós að það
var fjöldi manns fyrir, en Caja
var þar ekki. Torp kom fram og
sagði, að Caja væri hjá vin-
konunum tveimur á íkornavegi.
Mér fannst skrítið að hann
skyldi vita það, en það reyndist
alveg rétt. Þegar ég kom til
þeirra sat Caja inni f stofu og
var alveg ringluð og var með
plástur á kinninni... og þið
viðtið hitt.
Jacobsen lögregluforingi
virtist áhugasamari um að
klóra sig bak við eyrun en að
hlýða á mál Davids Petersens.
En það var lftið að marka.
Þegar hann hafði horft á
fingurna á sér um stund spurði
hann:
— Þessi plástur — var dóttir
yðar ekki með hann þegar þér
sáuð hana sfðast?
Kaupmaðurinn hristi höfuð-
ið.
— Nei, hún hafði dottið í
innkeyrsiunni þegar hún flýði
héðan, sagði hún mér.
— Segið mér annað, Peter-
sen, sagði lögregluforinginn,
reis úr sœti og teygði úr sér
makindalega. — Hvað leið
langur tími frá því að þér fóruð
heiman frá yður og þangað til
þér voruð komnir á hornið á
Bakkabæjarvegi og Beykivegi?
Kaupmaðurinn leit spyrjandi
á hann og yppti svo öxlum.
— Ég tók ekki tfmann.
Lögregluforinginn fór að
ganga um gólf og það brakaði f
skónum hans við hvort skref.
— Það sem ég er að hugsa
um, sagði hann og nam staðar
fyrir framan föður Caju — er
að þér komuð frá Liná klukkan
kortér fyrir tólf. Fáeinum
mfnútum síðar, líklega fimm
mfnútum eða svo, farið þér af
stað að leita að dóttur yðar. Þér
gangið rakleitt að húsi Eimers
og þegar þér komið þangað eru
Torp og aðrir úr eftirtils-
sveitunum þar fyrir. Um það
leyti hefur klukkan að öllum
Ifkindum verið tuttugu mfnútur
yfir tólf. Getur verið að það taki
hálftfma að ganga þennan
spotta.
— Nei, það hef ég aldrei sagt,
sagði Petersen sármóðgaður.
— En ég leit ekkert á
klukkuna þegar ég fór að heim-
an. Kiukkan gæti hafa verið
yfir tólf. fimm, tíu eða hvað
margar mfnútur yfir, ég hef
ekki hugmynd um það.
Lögregluforinginn hélt
áfram að ganga um gólf en nam
svo staðar á ný við stólinn sem
Petersen sat á.
— Takk fyrir, það er ekki
meira f bili, sagði hann og bætti
við þcgar Jörgensen ieit spyrj-
andi á hann. — Kem eftir
augnablik.
Hann fylgdi kaupmanninum
fram. Caja saat þar enn.
— Megum við fara heim
núna?, spurði Petersen.
— Eftir stutta stund. sagði
hann. — Ég þarf aðeins að tala
við dóttur ýðar hér fyrir utan.
Komið!
Hann benti henni að koma nlé
sér. Hún reis hikandi á fætur og
gekk á hæla honum út f myrkr-
ið.
— Er einhver ykkar með
vasaljós? spurði Jacobsen sam-
starfsmenn sfna.
Caja stóð á pallinum og
hryllti sig af kulda.
— Sýnið mér hvar þér duttuð