Morgunblaðið - 19.07.1979, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. JÚLÍ1979
39
Jón Þ. Árnason
Lífríki og lífshættir XXXVIII:
Það er vanræksla að gera sér ekki grein
fyrir, að kommúnismi hefir hvergi sigrað
nema þar, sem sáttahyggjumenn hafa
opnað honum allar gáttir
Þýzki rithöfundurinn Bruno
Bandulet, sem hefir áunnið sér
traust og viðurkenningu vegna
víðtækrar þekkingar á ástandi
og horfum í nýfrelsisríkjum,
getur þess í nýjustu bók sinni,
„Schnee fúr Afrika", að forsætis-
ráðherra Transkei, heiðursdokt-
or Kaizer Daliwonga Matan-
zima, hafi í sín eyru lýst fyrir-
litningu sinni á undirlægjuhætti
vestrænna leiðtoga gagnvart
hinum háu herrum Afríkuþjóða
með þessum orðum: „Ég hefi
aldrei séð aðrar eins raggeitur."
Ummæli hins virta valds-
manns, sem ekki er nein sérstök
ástæða til að ætla, að kollegar
hans í 3. heiminum myndu hafa
fundið hvöt hjá sér til að and-
æfa, hefðu áreiðanlega ekki
komið framsýnismanninum og
heimspekingnum Oswald
Spengler (1880—1936) á óvart.
Hann hafði heyrt þau í anda
nálægt 50 árum áður, eins og
eftirfarandi ívitnun í bók hans,
„Jahre der Entscheidung", er
honum auðnaðist raunar ekki að
ljúka, bera m.a. allgott vitni:
Jlinar hvítu höföingjaþjódir
hafa rýmt sinn fyrri tignarsess.
Þar sem þœr makka í dag,
skipuðu þær fyrir í gær, og á
morgun munu þœr veröa að
smjaðra til þess aö þeim leyfist
aö semja.“
Og þess vegna
sigraði andi
Lenins
Vel má vera, að sátta- og
fjölhyggjufólk skynji ókristileg-
nema af því að „frjálshyggju-
menn“ eru áiíka fljótir að
gleyma glæpaverkum kommún-
ista og þeir eru að gleypa
vinstraslap, að baráttureglur
Lenins hafa borið tilætlaðan
árangur — alls staðar nema í
þeim nýlendum, sem kommún-
isminn tók í arf eftir rússnesku
keisarastjórnina.
Séreign
og sameign
Því fer að sjálfsögðu fjarri, að
fjöður verði dregin yfir óskyn-
samlega umgengni Evrópuþjóða
við líf- og náttúruríki fjarlægra
heimshluta sinna. Staðreynd er,
að skeytingarleysið gekk þar
litlu skemmra en í heimalöndun-
um sjálfum, þar sem batamerki
eru vart sjáanleg enn. Þar við
bætist, að enga lífvænlegri lífs-
hættu telja Vesturlandamenn
sig geta kennt vanþroskaþjóðum
en að tileinka sér eyðsluvaxtar-
búskap á mettíma, og það jafn-
vel þó að steinaldarmenn eigi í
hlut.
Málsbætur, sem kunna að
hafa verið afsakanlegar í upp-
hafi iðnbyltingar, þegar vísinda-
og tækniafrek stigu mönnum til
höfuðs og sú trú, að allir gætu
orðið ríkir fljótt — einkum á
þeim forsendum að „náttúru-
gæðin eru óþrjótandi, því að
mannlegt hugvit er óþrjotandi"
eins og vinstrifræði kenndu og
kenna — hafa fallið um sjálfar
sig. Þessar málsbætur voru var-
hugaverðar í upphafi og fyrr-
greinda forsendan varð kjánaleg
Ótti mannrétt-
indamannavið
bittannlausra
taumleysi þess og ofátshneigðir
og gróðalindum, til undirgefni
við þau eilífu sannindi, að heil-
brigðir lífshættir verða ekki
tryggðir komandi kynslóðum
nema sú staðreynd nái rótfestu,
að náttúruríkið eitt er þess
megnugt. En það er ekkert
áhlaupaverk. Ár inn og ár út
keppist hver um annan þveran
við að valda því spjöllum og
oftlega óbætanlegu tjóni. Blóm-
leg gróðurlönd, akrar, tún og
engi hverfa viðstöðulaust undir
steinsteypu verksmiðjumann-
virkja, opinberra blekiðjubákna,
bílvega og flugvalla. Skógar falla
unnvörpum fyrir „framförun-
um“. Ár, vötn og lækir af sömu
ástæðum. Það sem eftir er skilið,
spillist af eiturefnum og sívax-
andi skarn- og skolpfeiknum,
sem þar að auki ógna gufuhvolf-
inu allt upp í háloftabelti, ekki
síður en inn- og úthöfum niður á
botn. Dýrum lofts, láðs og lagar,
svo og jurtalífi, er útrýmt af
fullkomnu miskunnar- og hugs-
unarleysi.
Innan tíðar hlýtur því mann-
eskjan að verða að viðurkenna
Jörðin snýst um olíutunnu
ýmsum öðrum, lítur út fyrir að
hugarfarsbreytinga megi vænta.
T.d. hefir gömul dyggð, sem um
áratugi hefir verið talin forynju-
leg ógnun við sannar framfarir,
allt í einu ruðzt nærri efst á
dagskrá. Sparsemi virðist ekki
vera neitt bannorð lengur, og
flest stjörnutákn benda til þess,
að það muni hún ekki verða
aftur fyrst um sinn, ef nokkurn
tíma. Miklu líklegast sýnist, að
hún komist fljótlega í tölu æðstu
boðorða og muni lengi halda
sæti sínu þar.
Þá skiljanlegu hneisu ber þó
að játa, að orsök hinnar skinandi
björtu framtíðar, senj við spar-
seminni blasir, er ekki sú, að
fjöldinn og fyrirgreiðslulið hans
hafi af eigin hvötum tekið að
rifja upp fyrir sér ágæti „gam-
alla íhaldsúrræða", séð út úr
vinstriþokum hagvaxtartrúboða
og rótleysingja, sem halda að
þeir séu frjálshyggjumenn. Síð-
ur en svo. Ástæðan er í allri nekt
sinní sú ein, að skömmtunar-
stjóri skortsins hefir vitrazt
hráolíuframleiðendum og kennt
þeim nokkur gróðavænleg undir-
an kalda í forspá Spenglers, og
alveg efalaust, að allt vinstra-
fólk fagnar heilshugar að hann
skyldi reynast sannspár. Hvers
vegna? Jú — Lenin, ummunan-
lega fjármagnaður til stofnunar
þrælstjórnarríkjanna af banda-
rískum kapitalistum (sbr. An-
tony C. Sutton: „Wall Street and
the Bolshevik Revolution", New
Rochelle, N.Y. 1974), sem ævin-
lega höfðu, ekki síður en Lenin,
viljað heimsveldi Evrópu feig,
hafði samið „Baráttureglur
varðandi þjóðerna- og nýlendu-
mál“ árið 1920 og látið II. Al-
þjóðaþing Komintern sam-
þykkja með smávægilegum
breytingum (gegn 3 mótatkvæð-
um).
Þar segir m.a.:
„Öreigar Ráðstjómarlýöveld-
anna og verkalýðshreyfingin í
auövaldslöndunum, sem lýtur
forystu Alþjóöasambands
Kommúnista, skulu leggja sig
fram um aö styöja frelsisbaráttu
allra nýlenduþjóöa og annarra
af síauknu afli, þeir eru styrk-
asta stoö nýlenduþjóðanna í
baráttu þeirra fyrir endanlegri
frelsun undan oki heimsvalda-
stefnunnar.“ Ennfremur: J þess-
ari baráttu veröur aö hagnýta
sérhvert stríö heimsvaldasinn-
anna gegn RáÖstjómarlýðveld-
unum, til þess aö fylkja fjöldan-
um til þjóöfrelsisbaráttu, fyrir
sigri verkamanna og bænda."
Óþarft væri að taka fram,
Heiðursdoktor gefur vottorð
Ógildar málsbækur
A árinu 1979: DM 100.000.000.000
á samri stundu og tími vannst til
að hugleiða það, sem reyndar
alltaf var augljóst, þ.e. að nátt-
úruauðævin voru og eru tak-
mörkuð, hlutu enda að vera
takmörkuð þótt ekki væri af
öðru en stærðfræðilegum ástæð-
um. Hún var gripin ofan úr
skýjunum. Staðhæfingin um, að
„mannlegt hugvit er óþrjótandi",
verður alltaf ósannanleg og ekki
heldur umsvifalaust afsönnuð
nema helzt með að benda á, að
mannlegt hugvit hljóti að þrjóta
um leið og mannkynið tortímist.
Enn ber að gæta, að mannlegt
hugvit er séreign fárra, sem
reistu fjöldann af fjórum fótum
á tvo, og hann á alla tíð allt sitt
undir. Sigurvonir þess hljóta að
verða undir því komnar, hvort
það fái staðizt mannlegan heila-
spuna, sem er sameign fjöldans,
og býr enn sem fyrr við grósku-
ríkt hagvaxtarlíf.
Og vit sigrar því aðeins strit,
ef unnt reynist að þvinga múg-
kynið og þá, sem hafa gert sér
sér tl skelfingar, að þær efna-
hags- og tækniframfarir, sem
beinzt hafa gegn náttúruríkinu
og lögmálum þess, hljóta að
hefna sín grimmilega og skilja
við hana í vonlausri aðstöðu von
bráðar.
Fornar dyggðir
hjarna við
Að áliti vísindamanna „The
Club of Rome“, sem birt verður í
nýrri bók þeirra innan skamms,
er lögð áherzla á, að andlegir/
sálrænir eiginleikar manneskj-
unnar séu meginforsenda þess,
að hjá allsherjartortímingu
verði komizt. Vitiborið fólk mun
eiga auðvelt með að samsinna
því án athugasemda. í álitsgerð-
unum er tæpitungulaust gerð
krafa til þess, og er það raunar
þungamiðja þeirra, að trúnni á
almætti hagbundinna vísinda og
tækni yfir örlagadómum mann-
kyns verði hafnað.
Af þessum sökum, og vissulea
stöðuatriði, sem lögmál fram-
boðs og eftirspurnar býr yfir.
Beðið dóms
frá „Hotel
Interconti“
Sú kennsla hefir kostað heim-
inn, sér í lagi frjálsræðisheim-
inn, þungbærar sálarkvalir og
ógrynni fjár, en þó smáræði
miðað við það, sem óumflýjan-
legt er; og mun þó verðhækkun
olíu varla nema undir jafnvirði
DM 100.000.000.000 alls árið
1979.
Á sama tíma og 7 æðstu
leiðtogar Vesturlanda og Japan
sátu vel auglýsta ráðstefnu um
efnahagsmál í Akasaki-höll í
Tokio síðustu viku fyrra mánað-
ar, komu 13 olíuherrar saman í
„Hotel Interconti" í Genf. Eng-
inn vænti annars af Tokio-fund-
armönnum en að þeir biðu róleg-
ir frétta frá Genf, því að „Vest-
urlönd fást ekki við stjórnmál
lengur," segir Paul C. Martin
leiðarahöfundur „Welt am Sonn-
tag“ hinn 1. þ.m. Og þeim barst
frétt: 30% hækkun hráolíuverðs
— hétu hver öðrum „að gera
ráðstafanir", stigu síðan niður af
„Hátindi grunnhyggninnar"
(„Gipfel der Unvernuft") eins og
„Frankfurter Allgemeine Zei-
tung“ hefir að fyrirsögn forystu-
greinar sinnar hinn 30. f.m. um
Tokio-fundinn, og héldu síðan
heim til sín í bílaumferðina.
Hráolíuverði, og þar með ljósi
og hita, atvinnu og lífsafkomu
Vesturlandabúa, ráða nú fá-
mennar harðstjóraklíkur og
spilltar vinstristjórnir, er síðast-
liðin 10 ár hafa hækkað það úr
tæpum $2,00 í röska $20.00 olíu-
fatið (159 1), og þannig látið
fyrrverandi húsbændur sína
greiða sér fjárhæðir, sem „nema
hundrað sinnum meira en öll
iðnaðarríki hafa nokkru sinni
kreist út úr þriðja heiminum.
1978 greiddu iðnaðar-þjóðirnar
OPEC-löndum fyrir olíu fleiri
dollara en sekúndur eru liðnar
frá Krists burði," segir P.C.M. í
áminnztri forystugrein. Og ef
fjöldi þeirra sekútidna, sem liðn-
ar eru frá Krists burði og þang-
að til grein hans birtist, er undir
62.393.976.000, þá er reiknivélin
mín biluð.
Við þetta verður ekki öðru
bætt að sinni en því, að það er
skrök vinstrimanna, að „auð-
valdið“ hafi einhvern tíma „arð-
rænt“ OPEC-lönd, ef Venuzuela
er undanskilin.
Venuzuela var nýlenda Wels-
er-verzlunarfyrirtækisins í
Augsburg um tíma á 16. öld, og
er ekki kunnugt um að land og
þjóð hafi liðið óbærilega af þess
völdum, því að ef svo hefði verið,
myndi Gert v. Paczensky áreið-
anlega ekki hafa látið þess óget-
ið í 560-síðna óhróðursdoðranti
sínum um Evrópuþjóðir. Nei,
Vesturlandamenn eru að láta
féfletta sig vegna eigin úrkynj-
unar. Það voru þeir, sem upp-
götvuðu jarðolíuna, reistu öll
mannvirki og lögðu allt af mörk-
um, sem til vinnslu hennar og
hagnýtingar var naðusynlegt, þó
að Carter Bandaríkjaforseta (og
ráðstefnufélögum hans) þyki
ekki ómaksins vert að gefa því
gaum.
Hann hefir sennilega ekki
tíma til þess vegna umhyggju
sinnar fyrir „mannréttindum" í
ríkjum sem ekki hafa olíu á
boðstólum.