Morgunblaðið - 10.01.1980, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. JANÚAR 1980
33
fclk í
fréttum
Barnaárið kvatt
+ ÞESSA mynd sendi AP-fréttastofan út um áramótin siðustu.
Þótti hún táknræn er heimsbyggðin kvaddi „Barnaárið". Myndin
var tekin i Kameyosekskólanum, sem er í Edmonton, höfuðborg
hins náttúruauðuga Albertafylkis. Litlu stúlkurnar á myndinni,
sem eru allar nemendur við þennan skóla, eru hver úr sínu
heimshorninu, svona til þess að minna á að „Barnaárið" hafi átt
að ná heimshorna á milli. Á myndinni eru (frá v.) Esther Chang,
sjö ára frá Kóreu, Olamide Fakunle frá Nigeríu, sem er 9 ára,
síðan jafnöldrurnar Cindy Bining frá Indlandi og Hao Taun Ly
frá Vietnam (báðar 7 ára) og loks kanadiska telpan Corrie
Pelech, átta ára.
Bæjar-
búar
sögðu
nei
+ FLUGMÁLASTJÓR-
INN í Saudi-Arabíu, Abd-
ullah Mahdi, varð fyrir
meiriháttar vonbrigðum
fyrir nokkru, er hann ætl-
aði að kaupa sér lúxus —
sumarbustað — bjálka-
kofa í bænum Saanen í
Svisslandi. Hafði flug-
málastjórinn boðið bæjar-
stjórninni 250.000 dollara
fjárframlag. Bæjarbúar
vísuðu til gildandi laga
þar í landi um það, að
þegar um er að ræða kaup
útlendinga á fasteignum
geti íbúar viðkomandi
bæjarfélags látið fram
fara um það atkvæða-
greiðslu, áður en salan á
sér stað. Við atkvæða-
greiðsluna fóru leikar svo
að umsókn Mahdis flug-
málastjóra var felld með
221 atkvæði gegn 97.
Sáu Evitu-söngleikinn
+ ÞESSI mæðgin eru að koma úr hinu fræga leikhúsi í hjarta New Yorkborgar,
„Broadway Theater", frá síðdegissýningu á söngleiknum „Evita“. Hefur söngleikur
þessi hlotið góðar móttökur. Evita hét kona argentíska einræðisherrans Peróns.
Mæðginin á myndinni eru þau Jackie Kennedy Onassis og sonurinn John F.
Kennedy.
Minning: Steinunn
Olöf Helgadóttir
Fædd 17. maí 1912
Dáin 23. nóv. 1979.
Frú Steinunn Ólöf Helgadóttir
að blómvallagötu 2 í Reykjavík
andaðist þann 23. nóvember
síðastliðinn. Andlát hennar bar að
með sviplegum hætti er hún var á
ferð í London með eiginmanni
sínum.
Steinunn var fædd á ísafirði
þann 17. maí árið 1912, dóttir
hjónanna Sesselju Árnadóttur
prests á Kálfatjörn og Helga
Eiríkssonar frá Karlskála við
Reyðarfjörð. Hún ólst upp í stór-
um systkinahópi og giftist eftirlif-
andi manni sínum Haraldi
Ágústssyni Þórarinssonar frá
Stykkishólmi, síðar stórkaup-
manni í Reykjavík, þann 31. júlí
vorið 1931. Hana lifa ennfremur
börn þeirra hjóna tvö, Ásgerður
og Ágúst og þrjár dótturdætur.
Steinunn var sérstæð kona að
allri gerð. Ung að árum lærði hún
að taka til hendi á umsvifamiklu
heimili. Góðir hæfileikar urðu
henni ættarfylgja í húsfreyju-
stöðu á Blómvallagötunni í Vest-
urbænum. Þar er einna fallegast í
höfuðborginni, og þaðan gefur sýn
frá hæfilegu sjónarhorni til Esj-
unnar og Snæfellsjökuls. Þar er
Landakotstúnið og ekki nema
steinsnar vestur í fjöruborð og
niður á höfn. Mitt í þessum
ævintýraheimi var Blómvallagat-
an sjálf, og þar bjó Steinunn í
næstum því hálfa öld. Einhvern
veginn finnst mér að hún hljóti að
hafa komið með þetta fallega
götunafn með sér, og vissu hef ég
fyrir því að bjartara varð og
blómskrúðugra á þessum slóðum
við hennar tilkomu. Hún féll vel
að hverfinu og hverfið vel að
henni. Á heimili hennar var
sjaldhafnarblær jafnt hið ytra
sem innra. Hún og maður hennar,
Haraldur, voru samhent fólk. Til
þeirra sóttu háir sem lágir, for-
kólfar athafnalífsins í borginni,
stórbændur og þingmenn utan af
landi, gamalt fólk af elliheimili í
grendinni, listamenn sem eitthvað
áttu mótdrægt í svipinn og lítil
börn til að orna sér við hlýju og
skilning. Þau hjónin gerðu sér
ekki mannamun, heldur skipuðu
þau öllum í öndvegi án þess að
spyrja nafns.
Steinunn var fjölhæf húsfreyja
og féll aldrei verk úr hendi. Fljót
var hún að galdra fram veizlur
handa margmenni. Það gerði hún
án erfiðismuna og ræddi þá sam-
tímis við gesti sína um heima og
geima. Persónutöfrum sínum og
æskuþrótti miðlaði hún öðrum
óafvitandi, eins og jafnan verður
um þá sem miklir eru af sjálfum
sér. Hugðarefni hennar voru fjöl-
breytileg og hún lét sig miklu
varða hvaðeina sem til menningar
horfði. Hún las mikið, einkum hin
síðari ár, og rækti leikhúsferðir af
kostgæfni bæði heima fyrir og
erlendis. Öðru fremur var hún þó
leikin í þeirri list að kunna sífellt
að njóta líðandi stundar.
Á hverjum morgni var hún árla
á fótum, og byrjuðu þau hjón
daginn með heimsókn í Sundlaug
Vesturbæjar. „Þetta er okkar
hálfa líf,“ sagði hún um sundferð-
irnar ekki alls fyrir löngu. Dag
hvern fór hún í gönguferðir með
manni sínum um nágrennið, og
eru spor þeirra um Vesturbæinn
orðin mörg. Ókunnugum kynni að
hafa virzt daglegar gönguferðir
um sama borgarhverfið fremur
einhæf iðkun. Steinunn hefði þó
ekki tekið í þann streng. Sönnu
nær var að hver ferð væri henni
uppgötvun nýrra undra og sjó-
ndeildarhringurinn í hennar aug-
um með nýju sniði dag hvern eða
réttara sagt að athyglinni væri
beint að nýjum þáttum þess mikla
listaverks sem umlykur höfuðborg
okkar og aldrei verður skynjuð til
fulls, en er síbreytilegt næmri
sjón.
Vökul og jákvæð athyglisgáfa
var eitt helzta persónueinkenni
Steinunnar og jafnframt örugg
vörn þess að grár hversdagsleiki
sigi að í hennar garði. Kynni af
henni vöktu óneitanlega spurning-
una um meðfædda og áunna eðl-
iskosti. Sumum er það leikur einn
að ráða fram úr vanda sem verður
öðrum þungur í skauti. Steinunn
greiddi úr hverju máli fyrirhafn-
arlaust að því er virtist. Meðfædd-
ir hæfileikar hennar til slíkra
viðvika voru augljósir. Þeir sem
þekktu hana skildu þó einnig að af
vizku sinni hafði hún hugleitt rok
giftusamlegs lífs og öðlazt um þau
efni staðfasta vissu sem síðan
varð grundvöllur þeirrar
lífsstefnu sem hún fylgdi með
óbifanlegri festu.
Steinunn Helgadóttir kvaddi
þennan heim langt um aldur fram.
I þögn máttarvaldanna kann að
hafa leynzt sú skýring að þessi
þróttmikla og lífsglaða kona
maetti ekki kynnast ellihrörnun.
Á unglingsárum sínum dvaldist
Steinunn um alllangt skeið í
Skotlandi. Æ síðan virti hún
mikils engilsaxneska menningu.
Hún náði góðu valdi á enskri
tungu. Ókunnugir héldu stundum
að hún talaði ensku með íslenzk-
um hreim. Svo var þó ekki.
Hreimurinn var skozkur. Utan
íslands varð London henni kærust
allra staða. Þangað fór hún oft til
að njóta þeirra hluta sem hugan-
um lyfta. í London steig hún sín
síðustu spor, og þaðan hélt hún
inn á lönd eilífðarinnar, sem
ugglaust verða henni jafnljúf því
umhverfi sem hérvist hennar brá
svo mikilli birtu yfir. í þeirri vissu
er hún kvödd með þökk og virð-
ingu.
Haraldur Bessason.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrir vara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið af marggefnu tilefni að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera velrituð og
með góðu línubili.