Morgunblaðið - 10.12.1981, Blaðsíða 37

ungavík, kom þar fram á opinber-
um skemmtunum og við hátíðleg
tækifæri og söng einsöng, jafn-
framt því sem hún hafði sungið í
kirkjukór Hólskirkju frá barns-
aldri. Þá lék hún fjölmörg hlut-
verk í leiksýningum Bolvíkinga og
sýndi þar, að hún var ekki einhæf
í sinni listsköpun. Margir gamlir
Bolvíkingar hafa sagt mér frá
minnisstæðum söng hennar frá
árunum, er hún dvaldi þar vestra,
hennar fallegu sópranrödd, og að
þegar hún söng Lindina, þá hafi
ekki þurrt auga verið í öllum saln-
um, af svo mikilli tjáningu og til-
finningu túlkaði hún list sína.
Ógleymanlegar eru margar
minningar af samfundum á hlý-
legu heimili tengdaforeldra
minna. Heimilið var menningar-
legt og bar glöggt svipmót húsráð-
enda, umsvifa hins atorkusama
heimilisföður, umhyggju og hlýju
hinnar elskulegu húsmóður. Til
mikillar heimilisprýði var list-
rænn útsaumur húsmóðurinnar,
og áður en yfir lauk hafði henni
einnig tekist að prýða á samskon-
ar hátt heimili barna 'sinna og
tengdabarna því aldrei féll henni
verk úr hendi. Líf tengdaforeldra
minna einkenndist af bjartsýni og
lífskrafti og saman stóðu þau af
sér allan stórsjó þrenginga og erf-
iðleika. Allt virtist þeim yfirstíg-
anlegt og óðurinn til lífsins var
sunginn til hinstu stundar. Er
kallið kom sat Guðfinna með
hannyrðir sínar í stofu í sumar-
húsi þeirra, eins og oft áður að
loknum daglegum störfum. Bóndi
hennar sat við ritstörf sín. Guð-
finna hafði komið heim af sjúkra-
húsi fjórum dögum áður og hafði
við orð við dóttur sína fyrr þennan
dag, hve ótrúlega hún hefði náð
sér og hefði ekki verið eins hress í
marga mánuði. Hún var að sauma
út veggmynd, er hún hugðist færa
ungri dóttur minni að gjöf nú um
jólin. Þannig var fyrirhyggja
hennar og umhyggja, ávallt hugs-
aði hún fyrst og fremst um að
gleðja aðra og engu sínu minnsta
barni gleyma.
Sumarhúsið var nefnt Hanhóll
eftir æskuheimili Guðmundar.
Með tilkomu þess rættist gamall
draumur tengdaforeldra minna og
þar höfðu þau sumarlangt athvarf
og næði frá löngum og annríkum
vinnudegi, en á heimili þeirra í
Reykjavik var jafnframt skrif-
stofa Ægisútgáfunnar og þar því
jafnan erilsamt og gestkvæmt.
Guðfinna tók jafnan virkan þátt í
margháttuðum störfum eigin-
manns síns, sem þrátt fyrir erfið
og iangvarandi veikindi brast
aldrei þrek eða kjarkur til að
leggja útí hvert stórvirkið á fætur
öðru af mikilli djörfung og fram-
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. DESEMBER 1981
sýni. Störfin voru margvísleg og
heimilið stórt. Guðmundur rak
meðal annars útgerð og verslun í
Bolungavík og stundaði jafnframt
sjósókn, en hagur útgerðarinnar
var erfiður og verslunin hafði þar
miklu til kostað. Við skuldaskil á
útgerðinni þurfti verslunin að
gefa eftir útistandandi eignir sín-
ar og gekk það svo nærri rekstrin-
um, að Guðmundur þurfti að af-
setja eigur sínar í Bolungavík.
Flutti fjölskyldan til Reykjavíkur,
en Guðmundur veiktist af berkl-
um og þurfti að heyja harða bar-
áttu næstu 7 árin á sjúkrahúsum,
oft vart hugað líf. Hörð lífsbar-
átta tók við og þar eins og ann-
arstaðar brást Guðfinna hvergi og
sýndi glöggt hvað í henni bjó og
bæði stóðu þau þessa miklu erfið-
ieika af sér. Þó hugur Guðmundar
stæði helst til útgerðar, krafðist
heilsa hans breytinga frá fyrri
störfum og hugkvæmdist honum
þá að beina kröftum sínum að
bókaútgáfu og stofnsetti Ægisút-
gáfuna, sem hann hefur auk ým-
issa ritstarfa starfrækt síðan.
Eftir þessa erfiðleika undrast
því enginn að þau hjónin undu
lífsins í vorsalnum að Hanhóli,
sem skjótt varð einskonar ættar-
setur allrar fjölskyldunnar og
sannkölluð höll sumarlandsins.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
verið þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að kynnast þessari einstæðu og
góðu konu. Ég minnist þess meðal
annars, hversu einstaklega
skemmtilegur ferðafélagi hún var,
hvort sem dvalist var í erlendum
heimsborgum eða er hún virti
fyrir sér burknirót í íslenskum
kletti að ógleymdum fjölskyldu-
mótunum okkar miðsumars að
Álfaskeiði. Þar lét hún ekki sitt
við liggja, var virkur þátttakandi í
leikjum barnanna jafnt sem
áhugaverðum umræðum hinna
eldri og oft var hent gaman að því
hversu við gátum verið innilega
sammála um flesta hluti og svör
okkar lík um ólíklegustu efni. Hún
hafði og næmt auga fyrir fegurð
og áhugaverðum málefnum og bjó
yfir litríkri og skemmtilegri frá-
sagnargáfu. Margar frásagnir
hennar eru eftirminnilegar, hafði
hún miklu að miðla til fróðleiks og
skemmtunar, enda þeim góðu
hæfileikum gædd að kunna að
njóta þess, sem lífið bauð og varð-
veitti alla ævi hina hreinu barns-
legu gleði.
Minning Guðfinnu Gísladóttur
mun lifa í hugum okkar, sem
kynntumst henni. Sú minning er
björt og hrein. Efst er okkur í
huga þakklæti fyrir alla hennar
einlægu umhyggju, sem aldrei
brást. Blessuð sé minning hennar.
Jón Oddsson
, ISLENSK ROK'A JV/IPM MiMr
DUlvM VILIN ER VERDMÆTI BÆKUR MENNINGARSjÓDS INluésvj 'íjm mT\ ialliip pslIlM InllpÍP
1 UihbIíI y ■ •• ■LJJ|»I ||ll 1"'Ml■■
a ek ú ~ z*l***& flHM

Steindor Steindórsson
ttá Hlöðum
■ ■ ■ ■ ' ■ ■ '

JENS MUNK
Bókin lýsir á eftirminnilegan hátt svaðilförum Jens Munks í norðurhöfum
svo og aldarandanum í Danmörku um 1600. Þetta er sú bók Thorkilds
Hansen sem náö hefur mestri útbreiöslu og geröi hann aö einum virtasta
höfundi Norðurlanda.
8U9' ■
• iMUÐ
slÓ éil
. ttlBlCj
ÍSLENSKIR NÁTTÚRUFRÆÐINGAR
'IÓ
Átján þættir og ritgeröir um brautryðjendur íslenskra náttúruvísinda og
jafnframt innsýn í sögu þess tímabils.
SAGA REYKJAVÍKURSKÓLA
Skólalífið í Læröaskólanum 1904—1946.
BÓKAÚTGÁFA MENNINGARSJÓÐS
OG ÞJÓÐVINAFÉLAGSINS
Skálholtsstíg 7 — Reykjavík
UTSJONVARPSTÆKIN
loksins
komin afturí
Útsölustaðir:
KAUPFÉLAG SKAGFIRÐINGA
Sauðárkróki
KAUPFÉLAG ÞINGEYINGA
Húsavík
KAUPFÉLAG EYFIRÐINGA
Akureyri
SVEINN GUÐMUNDSSON rafverktaki
Egilsstöðum
BRÆÐURNIR ORMSSON
LAGMULA 9 SIMI 38820