Morgunblaðið - 23.03.1982, Blaðsíða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. MARZ 1982
GJERNES-SKOFLUR
Norsk framleiösla í háum gæðaflokki. Skóflur á
flestar gerðir af gröfum og hjólaskóflum.
Umboö á íslandi:
G. Aagestad, Birkivöllum 25, Selfossi, sími 99-1630
og 99-1650.
Minning:
Ingunn Eggerts-
dóttir Thorarensen
í dag verður gerð frá Fossvogs-
kapellu útför Ingunnar Eggerts-
dóttur Thorarensen. Hún lést á
Landspítalanum 12. þ.m. 86 ára að
aldri eftir langvarandi vanheilsu
og erfiða sjúkdómslegu, lengst af
heima hjá sér á Fjölnisvegi 1 en af
og til á sjúkrahúsi til rannsókna
og lækninga.
Ingunn var fædd 7. jan. árið
Hinir vinsælu
sænsku
skór með
korksóla
komnir aftur.
Stærðir 35—46
GEíSiB
Aóalfundur
Vinnuveitendasambands íslands 1982
veröur haldinn miövikudaginn 24. mars
í Kristalsal Hótels Loftleiða.
Dagskrá:
Kl. 10.00 Fundarsetning
Ræöa: Páll Sigurjónsson, formaöur VSÍ.
Pallborösumræöur um stjórnmálin og vinnu-
markaöinn.
Þátttakendur: Geir Hallgrímsson, formaöur
Sjálfstæöisflokksins, Kjartan Jóhannssön, for-
maöur Alþýöuflokksins, Steingrímur Hermanns-
son, formaöur Framsóknarflokksins, Svavar
Gestsson, formaöur Alþýöubandalagsins.
Stjórnandi: Jón Baldvin Hannibalsson, ritstj.
Kl. 12.00 Hádegisverður aöalfundarfulltrúa og gesta.
Kl. 13.15 Skýrsla framkvæmdastjóra oq framlaqnina
reikninga.
Stefnumörkun fyrir kjarasamning, ályktanir, um-
ræöur, afgreiðsla.
Tilnefning í sambandsstjórn.
Kjör formanns.
Kjör 15 manna í framkvæmdastjórn og endur-
skoöanda.
Kl. 17.00 Fundarslit.
1896 á Breiðabólstað í Fljótshlíð,
einkabarn hjónanna Eggerts Páls-
sonar prests og alþingismanns og
Guðrúnar Hermannsdóttur sýslu-
manns á Velli og Ingunnar Hall-
dórsdóttur konu hans. A prests-
setrinu Breiðabólstað ólst Ingunn
upp á mannmörgu myndarheimili,
augasteinn foreldra sinna, sem ólu
hana upp í ástríki og aga að þeirra
tíma sið. Prestsdóttirin unga og
fríða varð ekki skemmd af dálæti
og dekri eins og stundum vill
verða hlutskipti einkabarna. Upp-
lag og uppeldi hjálpuðust þannig
að við mótun persónuleika hennar,
sem alla tíð einkenndist af þokka-
fullu látleysi og hógværð. Hvers-
konar yfirborðsmennska, prjál og
hégómaskapur var henni að sama
skapi eitur í beinum. I uppvexti
sínum deildi hún líka ást og um-
hyggju foreldra sinna með tveim-
ur náfrænkum sínum, sem ólust
upp með henni á Breiðabólsstað,
þeim Ástríði Kjartansdóttur frá
Þúfu í Landeyjum, sem var jafn-
aldra Ingunnar og varð seinna
svilkona hennar, og Guðrúnu Ein-
arsdóttur, bróðurdóttur Sr. Egg-
erts, er giftist síðar Gísla Sveins-
syni, sýslumanni Skaftfellinga og
alþingisforseta. Með þessum
frænkum og fóstursystrum og
fjölskyldum þeirra var alltaf mjög
svo kært og náið samband frænd-
semi og vináttu, sem var Ingunni
og hennar fólki mikils virði. Guð-
rún er látin fyrir tveimur árum.
Ingunn giftist árið 1920 Oskari
Thorarensen, Þorsteins bónda á
Móeiðarhvoli, sem reyndist Ing-
unni traustur og elskulegur lífs-
förunautur. Þau ungu hjónin tóku
þá við búsforráðum á Breiða-
bólstað og bjuggu þar næstu 7 ár-
in. Óskar var þá hreppstjóri í
Hlíðinni. Á „Staðnum" eignuðust
þau tvö fyrstu börnin, Eggert og
Guðrúnu. Faðir Ingunnar, sr. Egg-
ert, Iést árið 1926 rúmlega sextug-
ur að aldri. Það var henni þungur
missir. Þau feðginin höfðu alla tíð
verið einkar samrýnd og hún dáði
hann og elskaði umfram alla aðra
menn. Hún fékk hinsvegar að
njóta langra samvista enn við
Guðrúnu móður sína, sem dvaldi
alla tíð á heimili dóttur sinnar,
þar til hún lést í hárri elli í
Reykjavík 1959.
Ári eftir fráfall föður síns,
fluttist Ingunn með fjölskyldu
sinni frá Breiðabólstað að Móeið-
arhvoli, föðurleifð Óskars eigin-
manns hennar. Þar fæddist þeim
þriðja barnið, Þorsteinn. Á Móeið-
arhvoli bjuggu þá fyrir Skúli bróð-
ir Óskars og Haraldur hálfbróðir.
Skúli var þá kvæntur Ástríði fóst-
ursystur Ingunnar. Ég þykist viss
um, að þær frænkurnar hefðu
hvor fyrir sig unað hið besta
áframhaldandi sambýli, svo mikil
eindrægni, sem jafnan ríkti á milli
þeirra — sem bestu systra. En
jörðin, þótt stór væri og landgóð,
hefur tæpast þótt veita þeim
bræðrum þremur nægilegt svig-
rúm til framtíðarbúskapar, svo að
Ingunn og Óskar ventu sínu kvæði
í kross og fluttust ári síðar til
Reykjavíkur, þar sem þau áttu
heima síðan, lengst af á Fjölnis-
vegi 1. Fljótlega eftir komuna
hingað hóf Óskar rekstur leigu-
bifreiðastöðvar Reykjavíkur, BSR,
sem hann starfaði við til dauða-
dags árið 1953.
En það var langt í frá að tengsl-
in við heimahagana „fyrir austan"
slitnuðu, þótt flutt væri í bæinn.
Móeiðarhvolsheimilið stóð fjöl-
skyldu Ingunnar jafnan opið, og
börn hennar áttu þar árum saman
vissa sumardvöl undir verndar-
væng „Ástu frænku", er reyndist
þeim sem besta móðir. Veit ég að
þau systkinin öll eiga margar sín-
ar hugljúfustu bernskuminningar
frá þessum góðu dögum hjá
frændfólki sínu fyrir austan.
Breiðabólstaður og Fljótshlíðin
voru Ingunni hjartfólgin til hinstu
stundar. Ung hafði hún af óvenju
miklum næmleik drukkið í sig
náttúrufegurð umhverfisins í öll-
um sínum margbreytileika. Hún
mundi Markarfljótiö og Þverána
er hún byitist eins og ótemja um
undirlendið, Aurana, neðan Hlíð-
arinnar og olli búendum oft
ómældum hrellingum og land-
spjöllum. Þríhyrningurinn og
Tindafjöll og sjálfur fjallakóngur-
inn Eyjafjallajökull, tignarlegur
og ægifagur, — Vestmannaeyjar
eins og blátt perluband við hafs-
brún. Þessi fagra mynd var sterk-
lega greypt í minningu hennar frá
bernsku- og æskustöðvunum.
Ógleymanlegur verður mér heið-
ríkur sumardagur á ferð um Hlíð-
ina með Ingunni tengdamóður
minni og Björgu móður minni
fyrir allmörgum árum. Betri og
skemmtilegri leiðsögumann á
þessum slóðum hefði ég ekki getað
hugsað mér en einmitt tengda-
mömmu, sem af þekkingu og nær-
færni kynnti okkur þarna fyrir
fornvinum sínum. Allt sem fyrir
augun bar og okkur mæðgum að
vestan var ný upplifun, var henni
gamalkunnugt og nákomið. Ég
minnist þess jafnframt, er Ingunn
eitt sinn að sumarlagi ferðaðist
með okkur Þorsteini um Vestfirði.
Hrifning hennar var mikil og
óseðjandi áhugi á að kynnast öllu,
fræðast um allt sem bar fyrir
augu. Það vefst fyrir mörgum, sem
í fyrsta skipti koma vestur, að
henda reiður á öllum þeim fjölda
af fjörðum, víkum og nesjum, sem
leið ferðamannsins liggur um. Ég
undraðist hve Ingunn var opin og
næm fyrir öllum sérkennum
landsins og ótrúlega minnug á ör-
nefni — og röð fjarðanna allra,
sem henni þótti mikið furðufyr-
irbæri af landslagi að vera. Við
töluðum oft síðar um þessa vest-
urferð og skemmtilegar voru líka
ferðalýsingar hennar frá Evrópu-
ferð, er hún á sjötugsaldri fór með
Rúnu dóttur sinni og talaði jafnan
um sem sjölandasýn. Þetta var
hennar eina utanlandsferð og há-
tindur ferðarinnar þótti henni
listaborgin Flórens á Ítalíu. En
það gilti einu, hvort farið var
skemmra eða lengra. Ferð á
ókunnar slóðir var Ingunni ætíð
lærdómur og lífsreynsla, sem hún
hélt áfram að enduriifa með
sjálfri sér til hins síðasta. Er það
ekki einmitt þannig, sem fólk á að
ferðast?
Ingunn var um margt óvenjuleg
kona, — já, eiginlega engri ann-
arri lík. Ékki af því að hún vildi
vísvitandi skera sig úr fjöldanum
og enn síður vegna þess að hún
viidi láta á sér bera. Ekkert var
henni fjær skapi. Hún var að eðl-
isfari ákaflega hlédræg, viðkvæm
og í senn tiifinningarík og stór í
lund. Hún vildi öllum gott gera, en
var, að mér fannst, oft óþarflega
óvægin við sjálfa sig. Stórvel var
hún gefin til munns og handa,
gædd listrænum hæfileikum í rík-
um mæli. I Kvennaskólanum í
Reykjavík hlaut hún á unglingsár-
unum tilsögn í teikningu hjá Þór-
arni B. Þorlákssyni listmálara.
það var hin eina listmennt í skóla,
sem hún fékk um ævina, en kúnst-
bróderí lærði hún einnig um skeið
á þeim árum hjá nunnunum í