Morgunblaðið - 23.03.1982, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. MARZ 1982
37
Landakoti. En sterk innri hvöt til
listrænnar sköpunar fór sínu fram
og alla ævina var hún að mála,
sauma, hekla og prjóna allt fram
til hins síðasta, að heilsa og kraft-
ar voru á þrotum. Það gilti einu,
hvort það var veggteppi, dúkur
eða prjónadúkka fyrir litla ömmu-
dóttur, — á öllu var sama snilld-
arhandbragðið, í sterkum per-
sónulegum stíl, sem gæddur var
hugkvæmni og smekkvísi. Mér
fannst prjónadúkarnir hennar
margir hreint kraftaverk. I list-
sköpun sinni fór Ingunn eigin leið-
ir eins og raunar í dagfari sínu
öllu og lífsviðhorfum. Hún var
óvenjulega sjálfstæð í skoðunum
og hélt þeim ótrauð fram, þótt
þær gengju þvert á skoðanir fjöld-
ans. Hún sá einfaldlega og skoðaði
hlutina frá dálítið ólíku sjónar-
horni því sem almennt gengur og
gerist.
Ingunn var afar bókhneigð og
ritfær vel, orti mikið af ljóðum,
sem nokkur hafa birst á prenti,
mér er nær að ætla að henni nauð-
ugri, svo mjög sem henni var um
geð að flíka einu eða neinu af slík-
um verkum. Einnig skrifað hún á
síðari árum margar þykkar möpp-
ur, minningar frá liðinni ævi, að-
allega frá bernsku- og æskuárun-
um. Þar er að finna feikimikinn
fróðleik og margar skemmtilegar
frásagnir og kímnisögur af atvik-
um og mönnum, en Ingunn kunni
vel að meta allt sem skrítið var og
skemmtilegt og gat hlegið dátt og
innilega, þótt sennilega sé henni
rétt lýst sem alvörukonu. Þegar
Ingunn var lögst á sjúkrabeð, var
henni ekki annað betur gert en að
lesa úr þessum minningabókum
hennar. Hún hlustaði og meðtók
hvert orð og upplifði í minning-
unni marga þá atburði, er henni
stóðu hjarta nær og hún sá nú í
hillingum liðinnar tíðar.
Mörgum kann að virðast það
með ólíkindum að húsmóðir með
þungt heimili, sjö barna hóp, og
áður en nútíma heimilisþægindi
voru komin til sögunnar, skyldi
komast yfir allt sem Ingunn tók
sér fyrir hendur, utan hinna eig-
inlegu heimilisstarfa, og að við-
bættu því ræktunarstarfi, sem
hún vann af miklum áhuga og alúð
í garðinum sínum á Fjölnisvegi 1.
Enda mun það hafa verið svo í
reynd, að hinum margvíslegu
hugðarefnum varð ekki sinnt
nema að nóttu til. Vafalaust hafa
þó allir hjálpast að, ekki síst
Oskar eiginmaður hennar, sem
var einstakur heimilisfaðir. Börn
þeirra sjö eru: Eggert forstjóri
BSR, kvæntur Kristbjörgu Guð-
mundsdóttur, Guðrún gjaldkeri
Borgarfógeta, ógift, Þorsteinn rit-
höfundur, kvæntur Sigurlaugu
Bjarnadóttur menntaskólakenn-
ara, Skúli lögfræðingur, sem lést
árið 1969, eftirlifandi kona hans er
Guðrún Ingimundardóttir, búsett
á Selfossi, Oddur tvíburabróðir
Skúla, fyrrum prestur, kvæntur
Helgu Jónsdóttur en þau hafa slit-
ið samvistum, Sólveig mennta-
skólakennari, gift Sturlu Eiríks-
syni forstjóra Fjölva, og Ásta
Guðrún skrifstofumaður, gift Jó-
hannesi Ástvaldssyni forstjóra.
Barna- og barnabarnabörn eru 20
talsins.
Margar sögur hafa fyrr og síðar
verið sagðar af tengdamæðrum,
ýmist í gamni eða alvöru, en fleiri
en ekki þeim til hnjóðs. Kannski
er það eins og hver önnur heppni í
lífinu að „lenda á“ góðri tengda-
mömmu og tengdafjölskyldu. Þá
hef ég verið stálheppin, því að all-
ar minningar mínar um Ingunni
tengdamóður mína, sem við í dag
kveðjum hinstu kveðju, eru á einn
veg, — af ást og virðingu. Okkur
kom frá upphafi mæta vel saman.
Hún tók mér alókunnugri opnum
örmum inn í fjölskyldu sína af
ástúð og elskusemi, sem aldrei
brást, og ég fæ ekki fullþakkað.
Ótal margar bjartar og hlýjar
minningar frá heimili hennar á
Fjölnisveginum leita fram í hug-
ann og ylja um hjartarætur nú,
þegar leiðir skiljast. Við eigum
henni öll, — börnin hennar og
tengdabörn og barnabörn, svo
margt og mikið að þakka. Sjálfri
var henni alla tíð tamara að þakka
, það sem henni var vel gert, fremur
en að taka við þökkum fyrir það
sem hún gaf öðrum.
Einnig skulu þakkir færðar öll-
um þeim sem veittu henni að-
hlynningu og hjúkrun á meðan
hún beið þess að kallið kæmi, kon-
unum frá heimilishjúkrun borgar-
innar, sem komu daglega á Fjöln-
isveginn, þegar hún dvaldi heima,
starfsliði Landspítalans og síðast
en ekki síst þeim systkinum Oddi
og Rúnu, sem héldu heimili með
móður sinni síðustu árin og önn-
uðust hana af óþreytandi um-
hyggju og kærleika, sem hún
vissulega átti skilið, og þeirra var
von og vísa.
Sem þá á vori sunna hlý
sólgeislum lauka na*rir
og nnikolli innan í
óvöknud hlöóin hrærir,
svo vermir Tögur minning manns
margt eitt smáblóm um sveitir lands,
frjóvgar og blessun færir.
(J. Hur.)
Guð blessi hina látnu merkis-
konu.
Siguriaug Bjarnadóttir
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast vinkonu minnar, Ing-
unnar Eggertsdóttur Thoraren-
sen, og þakka henni og hennar
fólki órofa tryggð og vináttu í
rúma hálfa öld. Allt frá því að ég
kom á heimili hennar sumarið
1931, sem vinkona Guðrúnar dótt-
ur hennar, hef ég verið sem hluti
af fjölskyldu hennar.
Ingunn var svo litríkur persónu-
leiki og fjölhæf, að fágætt var.
Ákaflega listræn, sama hvað var,
allt lék í höndum hennar. Hann-
yrðirnar urðu ef til vill mest áber-
andi. Eftir nám í Kvennaskólan-
um í Reykjavík naut hún tilsagnar
nunnanna í Landakoti, og ávaxt-
aði þann lærdóm vel. Ótal myndir
saumaði hún af stakri smekkvísi,
litaði allt band sem til þeirra
þurfti og eru þær margar mikið
augnayndi, en eina uppáhalds-
mynd á ég, það er vetrarmynd,
nakin tré, snjór yfir öllu og öll
myndin frá hvítu yfir í grátt og
nær svart, iitaskilin í skuggunum
á snjónum og trjánum svo blæ-
brigðarík að ótrúlegt er að hægt sé
að ná þeim með nál og enda.
Henni lét líka vel að fara með liti,
málaði t.d. margar myndir úr
Fljótshlíðinni, þó ekki viti ég til að
hún hafi notið tilsagnar þar.
Ótaldir eru dúkarnir sem hún
prjónaði, og prýða heimili vina og
ættingja og margir fóru líka vest-
ur um haf og allir vildu eiga. —
Það var ekki einungis að allt léki í
höndum hennar hvað hannyrðir
snerti, heldur var hún mjög hag-
mælt, þó ekki héldi hún því á lofti.
Það er ótrúlegt að húsmóðir
með sjö börn og mannmargt heim-
ili skyldi sjá út fyrir daglegar
annir og gefa sér tíma til að sinna
hugðarefnum sínum, og vísast er
að ekki hefur svefntíminn alltaf
verið langur.
Skemmtilegast af öllu fannst
henni, að eigin sögn, að skapa
eitthvað úr engu, en þar átti hún
við að rekja upp gamlar flíkur,
spretta öðrum upp og lita og
minnist ég þá að á stríðsárunum,
þegar erfitt var að fá ýmislegt og
ekki efni til að kaupa, að hún tók
sig til og litaði og gerði mottur og
dregla á alla stiga og ganga, allt
úr fötum sem henda átti, og þar
var sama smekkvísin á ferðinni.
Of ómaði söngur og hljóðfæra-
leikur á móti manni, þegar inní
húsið var komið. Þá settist hún við
píanóið ef stund gafst; eitthvert
barnanna var komið heim úr skóla
og beðið eftir öðrum í matinn, þá
var tekið lagið, oft var sungið
tvíraddað úr lögum Jóns Laxdal
og fleira, og allir, sem heima voru
þá stundina, tóku undir.
Alltaf voru ný hugðarefni, hvert
tók við af öðru, allt var áhugavert.
Einn veturinn hafði hún orðið sér
úti um kennslubók í rússnesku og
lék sér að því að læra öll föllin.
Annan vetur átti stjörnufræðin
huga hennar og endalaust miðlaði
hún manni, þó ekki skiluðu áhrifin
sér oft fyrr en árum seinna.
Mikið varð henni tíðrætt um
Hlíðina sína, og var ég farin að sjá
hana í dýrðarljóma, löngu áður en
ég átti þess kost að líta hana aug-
um, og þá var hamingjan mér svo
hliðholl, að ég fékk að fylgjast
með þeim mæðgum nokkra daga
og upplifa hana með þeirra aug-
um. Mér eru minnisstæð fyrstu
áhrifin, en það var öll þessi gróska
upp á heiðarbrúnir, og ég sá fyrir
mér túnbleðlana fyrir vestan, tæp-
ast vélgenga, og hugsaði með mér
að hér hlytu allir bændur að vera
ríkir. Fyrst var gist að Núpi, síðan
gengið að Sámsstöðum, lækjar-
sprænur vaðnar og nógur tími til
að hlusta á náttúru- og sögulýs-
ingar, þar sem nútíð og fortíð
runnu í eitt og opnuðu fyrir mér
rrýja veröld. Síðan var ferðinni
haldið áfram allt inn í Fljótsdal
og allsstaðar nutum við gistivin-
áttu ættmenna og vina hennar og
allt var sama ævintýrið og að mig
minnir sól allan tímann. Ferðinni
lauk svo á Móeiðarhvoli, ættaróð-
ali Thorarensenanna, hjá Ástu
fóstursystur hennar og Skúla og
er ekki að orðlengja móttökurnar
þar. Ekki má gleyma komunni að
Breiðabólstað, Staðnum, æsku-
heimili hennar, þar sem elskaður
faðir hennar hafði þjónað um ára-
bil meðfram þingstörfum.
Hálf öld er langur tími, og að
eiga vináttu slíkrar konu óbreytta,
á hverju sem gekk, ekki sízt þegar
erfiðleikar steðjuðu að, alltaf var
þar skjól að fá og skilning. Sama
viðmótið hvort komið var daglega
eða lengra leið á milli, finna alltaf
að maður var aufúsugestur.
Mér finnst hún hafi verið gæfu-
kona, umvafin ástúð alla tíð, varin
af sínum nánustu, fyrst móður
sinni og ástríkum eiginmanni, síð-
an börnum og öðrum afkomendum
og þeirra mökum, borin á höndum
til hinztu stundar, þó enginn geti
annan varið að öllu mótlæti, þá
var það gert eins léttbært og verða
mátti. Öll unnu þau henni, kunnu
að meta hæfileika hennar og
mannkosti, og gerðu allt til að hún
gæti notið þeirra á sinn hátt.
Það er hollt að staldra við á
slíkum stundum sem i dag, og
hugleiða á þessum velgengis- og
fjáraflatímum, hvað það er sem
gefur lífinu gildi, er það þetta
kapphlaup, svo fáir gefa sér tíma
til að njóta þess sem nærtækast er
og hlúa að því. Kannski er dýr-
mætast af öllu að hlotnast þessi
ómælda vinátta, sem ég hef notið,
ekki einungis frá henni, heldur
öllu hennar fólki, fólki sem þekkir
mann, kosti og galla og umber
mann þrátt fyrir þá.
Blessuð sé minning hennar.
Soffia Jónsdóttir
Glugginn
Rýmingarsala mikil verðlækkun
Glugginn Laugavegi 49
/VfoCM FRÁ tíur
Kornakúnst
blómapottar
og vasar
GRUnDIO
'Kj
GÖÐ KJÖR- EINSTÖK GÆÐI
LAUGAVEGID, SÍMI2 7788