Morgunblaðið - 11.02.1983, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 1983
Guðmundur Sigurjónson
húsvörður - Minning
Fæddur 17. maí 1909
Dáinn 1. febrúar 1983
Mig langar í fáum orðum að
minnast frænda míns Guðmundar
Sigurjónssonar sem í dag verður
kvaddur hinstu kveðju frá Nes-
kirkju í Reykjavík. Nokkru fyrir
andlát sitt hafði Guðmundur dval-
ist á sjúkrahúsi til rannsóknar en
var nú kominn heim, svo allir
héldu að hann hefði sigrast á
sjúkdómi sínum, en sú varð ekki
raunin. Kallið var komið.
Guðmundur Sigurjónsson var
fæddur á Minni-Bæ í Grímsnesi
17. maí 1909. Foreldrar hans voru
hjónin Sigurjón Jónsson sem lést
langt fyrir aldur fram og Guðrún
Guðmundsdóttir sem lést í hárri
elli fyrir fáeinum árum. Guð-
mundur var í hópi sextán systk-
ina, og eru ellefu þeirra á lífi í dag.
Má því ætla að í þessum stóra
systkinahóp hafi oft verið þröngt í
búi. Föðurmissir þegar börnin
voru á ungra aldri, og allt uppeld-
ið lenti því á herðum Guðrúnu.
Guðmundur er annað systkinið
sem fellur á skömmum tíma. Jóna
lést rétt fyrir jólahátíðina og eru
þetta því þung spor fyrir systkinin
að fylgja þeim til grafar með svo
stuttu millibili. Guðmundur hafði
mikinn áhuga á stjórnmálum og
hafði fastmótaðar skoðanir á þeim
málum. Hann vann fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn mikið og gott starf,
og verður vart fundinn sá maður
sem fyllir skarð hans, slíkan
atorkumann hafði Guðmundur að
geyma. Ég kynntist Guðmundi vel
hin síðari ár, og sá þá fljótt hve
góður drengur hann var. Alls stað-
ar þar sem hann fór smitaði hann
fólk svo með dugnaði sínum, að
aðdáunarvert var að sjá það.
Guðmundur var kvæntur Sigríði
Ögmundsdóttur og eignuðust þau
tvo syni, Ragnar og Sævar. Sævar
misstu þau ungan á sviplegan
hátt, er hann var við tannlækna-
nám. Sá missir var þeim hjónum
mjög þungur.
Ég sendi Sigríði og syni hennar
og einnig systkinum Guðmundar
og öðrum vandamönnum mína
dýpstu samúð.
„Deyr fé,
dcvja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
ég veit einn,
að aldrei deyr
dómur um dauðan hvern.“
Jón Kristján Sigurðsson
t
Maðurinn minn,
JÓN I. BJARNASON,
ritstjóri,
Langholtsvegi 131,
lést í Landspitalanum þann 10. febrúar.
Lilja Maríusdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir og tengdafaöir,
ÞORKELL V. ÞÓRÐARSON,
Hörgshlíð 6, Reykjavík,
andaöist í Landakotsspítala að morgni fimmtudagsins 10. febrúar.
Guórún Kristjónsdóttir,
börn og tengdabörn.
t
Eiginmaður minn.
er látinn.
BJARNI ÓLAFUR HELGASON
skipherra,
Hrönn Sveinsdóttir.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
' ADALHEIOUR JÓNSDÓTTIR,
Skagfiröingarbraut 33,
Sauðárkróki,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju, laugardaginn 12. febrúar,
kl. 10.30.
Guörún Svanbergsdóttir, Ólafur Gíslason,
Höröur Svanbergsson, Hilda Árnadóttir,
og aörir vandamenn.
t
Útför
GRÓU M. ANDRÉSDÓTTUR,
Hraöastööum, Mosfellssveit,
verður gerö frá Mosfellskirkju laugardaginn 12. febrúar kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Reykjalund.
Jóhanna Kjartansdóttír, Bernharóur Guömundsson,
Herborg Kjartansdóttir, Sigurbjörn Alexandersson,
Sigríður Kjartansdóttir, Þorsteinn Guöbjörnsson,
Kjartan Jónsson, Guörún Kristjánsdóttir,
Gestur Pálsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Eftir því sem árin færast yfir
mann þá kemst maður ekki hjá
því að sjá á bak margra sinna
bestu vina. Einn þeirra kvaddi
þennan heim þann 1. febrúar, það
var vinur minn Guðmundur Sigur-
jónsson. Þó andlát hans bæri
brátt að var ég ekki svo hissa á
því. Guðmundur var búinn að vera
sárþjáður oft árum saman, hann
kvartaði aldrei enda kjarkmaður
mikill. Það mun hafa verið árið
1959 sem fundum okkar Guð-
mundar bar fyrst saman og var
með okkur góð vinátta alla tíð síð-
an. Guðmundur var sérfræðingur
að láta öllum líða vel í kringum
sig, hlátur hans og skörp kímni-
gáfa var einstök. Á okkur var það
mikill aldursmunur að honum
fannst alltaf að hann þyrfti að
ráðleggja manni sem syni sínum.
Okkar leiðir lágu saman í allmörg
ár þar sem við unnum við sömu
stofnun.
Fyrir allmörgum árum urðu þau
hjón fyrir þeirri miklu sorg að
annar sona þeirra varð bráð-
kvaddur í blóma lífsins. Ég var
furðu lostinn af andlegum styrk
Guðmundar er ég hitti hann á
fundi stuttu síðar. Hann kvað ekki
ástæðu til að vola eða gefast upp.
Slíkt var ekki háttur hans og er
hann sjálfur gekk undir tvísýna og
erfiða aðgerð fyrir fáum árum
sagði hann við mig: Þetta er þá
bara búið, maður fer ekki nema
einu sinni.
Ég hitti Guðmund nokkrum
dögum fyrir andlát hans. Hann
var kátur að vanda, búinn að fá
soninn Ragnar frá Svíþjóð þar
sem hann hafði dvalið í nokkur ár,
og ellin virtist ætla að verða hon-
um bærilegri. Ég held að Guð-
mundi hafi verið það ljóst að hann
ætti ekki langt eftir, hann talaði
svo við mig um ákveðið verkefni
sem við ætluðum að vinna að í vor.
Hann sagðist ekki geta verið með
mér í vor og ég þyrfti að taka við
þessu. Það var ekki vani Guð-
mundar að gefast upp enda kapps-
maður mikill. Guðmundur var
alltaf eindreginn sjálfstæðismað-
ur, félagslyndur svo af bar, hús-
bóndahollur, enda hugsa ég að
Guðmundur hafi aðeins dvalið hjá
tveimur húsbændum síðustu 40
árin.
Fyrir holl ráð og góða vináttu
sem aldrei bar skugga á þakka ég
þessum vini mínum um leið og ég
kveð hann. Ég sendi konu hans,
Ragnari og barnabörnum innileg-
ar samúðarkveðjur og bið þann
sem öllu ræður að styrkja þau í
þeirra miklu sorg. En það er hugg-
un harmi gegn að eiga minningar
um góðan dreng og vissu um að
þótt leiðir skilji að sinni, liggi þær
saman aftur.
Fari vinur minn í friði. „Hafðu
þökk fyrir allt og allt."
Karl Ormsson
Góðkunningi minn og félagi til
margra ára, Guðmundur Sigur-
jónsson, fv. húsvörður við Grens-
ásdeild Borgarspítalans, til heim-
ilis að Reynimel 96, varð bráð-
kvaddur að kvöldi þriðjudagsins 1.
febrúar sl., 73 ára að aldri.
Við höfðum hist daginn áður, þá
var hann hress og kátur, eins og
hann átti vanda til. Guðmundur
hafði þó fengið aðkenningu af
þeim sjúkdómi, sem nú varð hon-
um að aldurtila með svo snöggum
hætti. Hann dvaldist í sjúkrahúsi
um sinn, en taldi sig hafa fengið
nokkurn bata, en hér sannast hið
fornkveðna, enginn veit sína
ævina, fyrr en öll er.
Guðmundur var Árnesingur að
ætt, fæddur 17. maí 1909 að
Minnibæ í Grímsnesi, sonur hjón-
anna Sigurjóns Jónssonar, bónda
þar, og konu hans, Guðrúnar Guð-
mundsdóttur. Hann ólst upp 1
stórum systkinahópi og þá jafnt
hjá afa sínum og ömmu í Stærri-
bæ. Hann hleypti ungur heim-
draganum og hélt til Reykjavíkur
um tvítugt. Hann vann verka-
mannastörf, aðallega við höfnina,
en um þrjátíu ára skeið var hann
starfsmaður Eimskips, við vöru-
afgreiðslu og verkstjórn.
Guðmundur gerðist vaktmaður
við Borgarspítalann f september
1968, þegar starfsemi var að hefj-
ast þar og seinna varð hann hús-
vörður við Grensásdeild Borgár-
spítalans. Hann lét svo af störfum
fyrir aldurs sakir haustið 1980.
Guðmundur var mjög vel látinn
af samstarfsmönnum sínum, eins
og öllum öðrum, sem honum
kynntust.
Hann þótti umgengnisgóður,
hæglátur og óáleitinn við aðra,
léttur í lund, mjög samviskusamur
og ábyggilegur. Hann átti traust
félaga sinna og yfirboðara, sem nú
senda hlýjar kveðjur og þakka
fyrir samfylgdina.
Guðmundur var mjög áhuga-
samur félagi í Málfundafélaginu
óðni og Sjálfstæðisflokknum,
sótti vel fundi og voru falin mörg
trúnaðarstörf, sem hann rækti af
sérstakri kostgæfni og var því vel
treyst af forystumönnum og félög-
um.
Eitt áhugamál og tómstunda-
gaman hafði Guðmundur, en það
var að sýsla að sauðfé, sem hann
átti í Fjárborg hér innan við bæ-
inn, ofan við Rauðavatn.
Kona Guðmundar var Sigríður
Ögmundsdóttir, sem lifir mann
sinn. Hún er ættuð frá Syðri-
Reykjum í Biskupstungum. Þau
eignuðust tvo syni, Vigni Sævar,
sem lést aðeins 22 ára að aldri, og
Ragnar, sem dvalist hefur erlendis
í nokkur ár, en var nýkominn
heim, er faðir hans féll frá.
Ég, sem þessar línur rita,
kynntist Guðmundi vel og mat
hann mikils.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu
hans, Sigríði Ögmundsdóttur, syni
hans, Ragnari, og barnabörnum
og öðrum aðstandendum innilega
samúð.
Hafi Guðmundur þökk fyrir allt
og allt.
Pétur Hannesson
Ragnar G. Guðjónsson
Hveragerði - Minning
Fæddur 31. janúar 1910
Dáinn 31. janúar 1983
Útför afa míns Ragnars Guð-
jónssonar Laufskógum 17 Hvera-
gerði, var gerð frá Hveragerðis-
kirkju laugardaginn 5. febrúar
1983. Ég á ennþá erfitt með að
trúa, að það sé satt að afi sé horf-
inn svo skyndilega yfir móðuna
miklu. Hann sem alltaf var svo
hress og kátur og nokkrum dögum
áður en andlátsfregnin kom, fékk
ég afmælispakka frá afa og ömmu
og skemmtilegt bréf með, eins og
vant var frá afa. Á þvl stóð herra
Alfreð Ragnar og það var enginn
nema afi sem skrifaði herra á bréf
og pakka til 10 ára strákpatta,
enda hafði hann einstaklega
skemmtilegan húmor og var
minnugur á ýmis smáatriði sem
marga gladdi.
Alltaf var mér tekið opnum
örmum hjá afa og ömmu í Hveró
hvenær sem ég kom í heimsókn,
enda var gestrisni þeirra og sam-
heldni mikil og hjónabandið sér-
staklega gott. En fjarlægðin á
milli okkar hefur valdið því að
samverustundirnar urðu kannski
færri en við hefðum öll viljað.
Elsku amma Guðrún J. Magnús-
dóttir, missir þinn og sorg þín er
mikil nú þegar afi er farinn á und-
an þér, en þú átt dýran sjóð góðra
minninga um elskulegan eigin-
mann í tæplega fimmtíu ára sam-
búð og þær verða þér huggun og
styrkur á þessum sorgardögum.
Guð haldi verndarhendi sinni yfir
þér og veiti þér styrk.
Alfreð Ragnar
+
Þökkum af alhug öllum þeim sem auösýndu okkur samúö og
vinarhug við andlát og útför eiginmanns míns, afa og fósturfööur,
HALLDÓRS JÓNSSONAR,
Leysingjastööum.
Oktavía Jónasdóttir,
sonabörn og fósturbörn.
Þökkum samúö veitta okkur vegna fráfalls
HULDU BJÖRNSDÓTTUR.
Arnfríður Jónsdóttir,
Rannveig Pálsdóttir, Siguróur J. Þóröarson,
Björn Pálsson, Hjördis Pétursdóttir,
Ásta Björnsdóttir, Guöjón Sveinbjörnsson.
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.