Morgunblaðið - 09.12.1983, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. DESEMBER 1983
43
vildu selja manni miklu meira.
Augu hans höfðu margra áratuga
þjálfun í að velja réttan lykil á
skrúfu hvort sem hann notaðist
við millimetramál á skrúfur með
tommumáli eða öfugt. Maður trúði
vart sínum eigin augum þegar
maður horfði á þau öruggu tök, að
því ónefndu hvað það flýtti fyrir
verki.
Stefán fór „inn til Akureyrar"
eða bara „inneftir" þegar við hin
fórum „norður til Akureyrar" og
þangað lá leið hans oft. Reyndar
var manni um og ó að vita hann
einan á þeim ferðum að vetrarlagi
eins og heilsu hans var háttað, en
hann var alls ótrauður. Kjarkur-
inn var mikill og leiðin og aðstæð-
ur honum vel kunnar. Þó var ekki
frítt við að manni fyndist áhættan
og sportið við óvissuna einnig eiga
sinn sjarma fyrir hann.
Fyrir nokkru hafði Vilborg skil-
að hjálparhlutverki sínu á Arn-
arstöðum af sér með sóma og
fengið vinnu við Bændaskólann og
Stefán naut þess í ríkum mæli.
Hann ræddi um að hann vildi
gjarnan vera á Hólum uns hann
næði sjötugsaldri og yrði löglegt
gamalmenni að hætti opinberra
starfsmanna. Honum féll starfið
vel og var skóla og stað þarfur, nú
hin siðari ár ekki síst þar sem
hann vann mikið við járnsmíðar
sem fylgt hafa uppbyggingastarf-
inu á Hólum. Ævikvöldið ætlaði
hann svo að eiga með Vilborgu á
Akureyri nálægt börnum sínum.
En hinn faldi eldur ætlaði ann-
að. Snemma í október fékk hann
aðkenningu af sjúkdómi sínum og
Stefán steig sjálfur upp í bifreið
sína og ók einn og óstuddur á
sjúkrahúsið þar sem hann andað-
ist hálfum mánuði síðar.
Ég flyt Vilborgu og börnum
hans innilegar samúðarkveðjur
okkar hjóna.
Matthías Eggertsson
Stefán K. Snœbjöms-
son — Minning
Jenný Guðbrands-
dóttir — Minning
Fædd 19. júní 1904
Dáin 1. desember 1983
VJterkurog
kJ hagkvæmur
auglýsingamiöill!
Haustið 1976 losnaði staða
vélfræðikennara við Bændaskól-
ann á Hólum. Við heimamenn vor-
um að vonum spenntjr að vita
hver kæmi í það sæti. Á stað eins
og Hólum, oft innilokuðum í vetr-
arríki, þarf fólk meira hvert á
öðru að halda en þar sem fjöl-
menni er meira og umferð greið-
ari. í stöðuna var ráðinn Stefán K.
Snæbjörnsson frá Akureyri, rúm-
lega sextugur að aldri og heima-
mönnum ókunnugur. Fljótt kom í
Ijós að við höfðum eignast ein-
staklega góðan félaga og ná-
granna og skólinn traustan starfs-
mann, sem gekk að verki heill og
óskiptur.
Stefán fæddist í Dalvík 19. júní,
1915, daginn sem konur fengu
kosningarétt á íslandi eins og
hann sagði okkur. Foreldrar hans
voru hjónin Snæbjörn Magnússon
frá Gili í Öxnadal og Svanborg
Jónasdóttir ættuð frá Kífsá í
Kræklingahlíð í föðurætt en
Gvendarstöðum í Köldukinn í
móðurætt.
Fjögurra ára flutti Stefán til
Siglufjarðar með foreldrum sín-
um, en þar stofnaði faðir hans
vélaviðgerðarverkstæði sem hann
rak til ársins 1927 að hann flutti
til Akureyrar. í Siglufirði fæddust
bræður Stefáns, Ottó blikksmiður
og Magnús plötu- og ketilsmiður,
báðir nú búsettir á Akureyri.
Þegar Stefán hafði aldur til hóf
hann nám hjá föður sínum í vél-
virkjun og rennismíði á vélaverk-
stæði sem þeir feðgar stofnuðu og
nefndu „Júní“. Þar lauk hann
sveinsprófi í þessum greinum en
meistarabréf fékk hann í þeim
báðum árið 1946.
Árið 1941 seldu þeir feðgar
verkstæði sitt en Stefán réðst til
Vélsmiðjunnar Odda hf. á Akur-
eyri. Þar starfaði hann til ársins
1961 að hann stofnaði Véla- og
raftækjasöluna á Akureyri með
æskufélaga sínum Antoni Krist-
jánssyni. Við hana vann Stefán til
ársins 1971 að hann sneri aftur til
starfa í Vélsmiðjunni Odda.
Haustið 1973 veiktist hann af
hjartasjúkdómi og var óvinnufær
næstu árin. Vorið 1976 gekkst
hann undir aðgerð og hlaut svo
mikinn bata að um haustið réðst
hann sem kennari að Hólum og
þar starfaði hann til æviloka, 21.
október sl.
Árið 1936 kvæntist Stefán Sig-
urlaugu Jóhannsdóttur frá Sjáv-
arbakka í Arnarneshreppi í Eyja-
firði. Þau eignuðust fjögur börn:
Snæbjörgu Jóhönnu gifta Braga
Stefánssyni bifreiðastjóra á Akur-
eyri, Jónas kennara, kvæntan Sig-
rúnu Kristjánsdóttur sjúkraliða á
Akureyri, Gylfa sem lést árið
1963,18 ára að aldri, og Fjólu gifta
Val Sigurbjörnssyni vélstjóra við
Laxárvirkjun. Barnabörnin eru
níu og barnabarnabörnin tvö.
Stefán og Sigurlaug slitu sam-
vistum árið 1966.
Stefán tók upp sambúð með
Vilborgu Pálmadóttur frá Gull-
brekku í Saurbæjarhreppi í Eyja-
firði árið 1968.
Persónuleg viðkynning mín við
Stefán hófst er þau Vilborg fluttu
í Hóla. Reyndar var Vilborg þá
langtímum saman hjá einkadóttur
sinni, Þórgunni, á Arnarfelli í
Eyjafirði, þar sem hún háði árum
saman baráttu við sjúkdóm þann
sem dró hana að lokum til dauða.
Ferðir Stefáns í Arnarfell voru
líka margar þar sem hann létti
undir með erfiðum heimilisað-
stæðum.
Brátt kom í ljós á Hólum að
fjölhæfni Stefáns var með ólíkind-
um. Hann var jafnvígur á
málmsmíði og vélvirkjun sem og
viðgerðir á alls kyns heimilistækj-
um. Þetta kom sér mjög vel fyrir
Bændaskólann en ekki síður fyrir
fólk á staðnum og í dalnum.
Yngsta kynslóðin leitaði til hans
með biluð reiðhjól og þá uppgötv-
aðist að Stefán hafði líka lagt
stund á reiðhjólaviðgerðir á ungl-
ingsárum sínum. Hinir eldri leit-
uðu til hans um smátt og stórt og
alltaf brást Stefán við af sömu
ljúfmennskunni. Reyndar minnist
ég þess ekki að hafa um dagana
kynnst hjálpsamari manni en
Stefáni. Eitt atvik getur þar sagt
langa sögu. Eitt sinn varð félagi
okkar á Hólum fyrir því að velta
bíl sínum og beygla hann nokkuð
og skemma. Hann leitaði til Stef-
áns um að gera við bílinn. Stefán
brást við eins og hann var vanur
en sá að hann væri vart einfær um
verkið. í stað þess að láta þar við
sitja fékk hann Ottó bróður sinn í
lið með sér og sameiginlega gerðu
þeir við bílinn eins og í þeirra
valdi stóð.
Við vissum að Stefán gekk ekki
heill til skógar á Hólaárum sínum.
Hins vegar sá þess ekki stað í
vinnu hans. Stöku sinnum fékk
hann þó aðkenningu af sjúkdómi
sínum sem minnti hann og okkur
á hinn falda eld, en önnur um-
ræðuefni voru honum hugstæðari.
í eðli sínu var Stefán dulur jafn-
framt sínu hlýja og glaðlega dag-
fari. Á einhvern hátt var hann
nálægur og fjarlægur í senn.
Hann var fastur fyrir og vissi
hvað hann vildi um leið og hann
stóð utan við og fylgdist með öllu
dægurþrasi í kringum sig af heim-
spekilegri ró.
Hann flutti með sér akureyrska
iðnmenntun á hæsta stigi í sér-
greinum sínum og snyrtimennsku
hins gróna bæjarbúa í öllu sem
hann kom nálægt. Öll verk skyldi
vinna vel og af ýtrustu fag-
mennsku um leið og hann, mótað-
ur af kreppuárunum, leitaði að
ódýrustu lausninni. Það þurfti að
gæta þess að kaupa aðeins það
sem hafði bilað þótt umboðin
í dag kveðjum við Jennu frænku
hinstu kveðju. Jenna átti við erfið-
an sjúkdóm að stríða siðasta árið,
en hún tók því með jafnaðargeði.
Að eðlisfari var hún einlæg og góð
og reyndist ættingjum sínum ætíð
hjálpleg. Jenna var einstaklega
barngóð kona en átti engin börn
sjálf. í stað þess lét hún sér mjög
annt um börnin í fjölskyldunni
sem hændust mjög að henni.
Jenna, sem var ömmusystir okkar,
var í miklu uppháhaldi hjá okkur
og eigum við margar fallegar
minningar um hana. Þyrftu for-
eldrar okkar að bregða sér frá var
hún ætíð tilbúin til að gæta okkar.
Það var svo notalegt að láta hana
þvo sér, þurrka og svæfa síðan, á
þessu hafði Jenna hið best lag.
Helst vildum við að hafa hana
með á ferðalögum og oft hafði
taskan hennar eitthvað gott að
geyma. Eftir að aldurinn færðist
yfir hana og við komumst af
barnsaldri höfum við einnig átt
margar góðar samverustundir,
bæði heima hjá okkur og inni í
Lönguhlíð, þar sem Jenna bjó síð-
ustu æviárin.
Það er dapurlegt að hugsa sér
jólin án hennar, en Jenna hefur,
allt frá því við munum eftir, verið
hjá okkur á annan í jólum og á
gamlárskvöld. Einmitt um jóla-
hátíðina er manni svo kært að
njóta nærveru þeirra sem manni
þykir vænt um.
Við systurnar munum varðveita
innra með okkur minninguna um
Jennu frænku og þökkum henni
innilega fyrir allar þær góðu
stundir sem við höfum átt saman.
Bryndís og Jenný.
„Hver vegur að heiman
er vegur heim.
Hratt snýst hjól dagsins
höllin við lindina
og tjaldstæðin hjá fljótinu
eru týnd langt að baki,
það rökkvar og sigðin
er reidd að bleikum stjörnum.
Hamraklifin opnast
hrímgrá og köld
blasir auðnin við,
öx stjamanna hrynja
glóhvít í dautt
grjótið og þungfæran sandinn.
Löng verður nóttin
nöturleg og dimm.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
ris tum ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið."
(Snorri Hjartarson.)
Birting afmælis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.