Morgunblaðið - 26.04.1984, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. APRÍL 1984
37
okkar dó 1942 en móðir okkar hélt
áfram búskap og fjölskyldan stóð
saman. Um langskólagöngu var
ekki að ræða sakir fjárskorts, því
þjóðin hafði þá ekki rétt úr kútn-
um eftir kreppuárin.
Stella stundaði nám einn vetur
við Kvennaskólann í Reykjavík,
því næst fór hún í eldri deild Hér-
aðsskólans á Laugarvatni og lauk
þaðan prófi með góðum árangri.
Að því loknu vann hún ýmis störf
bæði heima og heiman. Á miðju
ári 1957 tók hún við starfi mat-
ráðskonu Sjúkrahússins á Pat-
reksfirði, sem varð hennar aðal-
starfsvettvangur upp frá því á
meðan heilsa entist. Hún stundaði
starf sitt af mikilli samvizkusemi
og vildi hag stofnunarinnar sem
allra mestan og hirti þá lítt um að
reikna nákvæmlega vinnutíma
sinn. Hún var félagslynd og um-
gengnisgóð við samstarfsfólk sitt,
alltaf tilbúin að rétta hjálpar-
hönd. Fjölskyldu sinni var hún
góður vinur, alltaf boðin og búin
að rétta hjálparhönd. Þegar heilsu
móður okkar fór að hraka annað-
ist hún hana eins og hún gat og
það ber að þakka. Stella giftist
ekki og átti ekki börn, en systkina-
börnum sínum var hún góð og
elskuleg frænka, alltaf tilbúin að
hjálpa og styðja á allan hátt. Þá
má ekki gleyma börnum apótek-
arahjónanna á Patreksfirði, Leifi
og Önnu, sem hún tók sérstöku
ástfóstri við, eins og þau væru
hennar eigin barnabörn, hygg ég
að það samband hafi gefið lífi
hennar mikla fyllingu og gagn-
kvæmt.
Stella hafði þá eiginleika í rík-
um mæli að gleðjast með glöðum
og finna til með þeim sem bágt
áttu og vilja verða þeim að liði.
Stella hafði yndi af músík, átti góð
hljómflutningstæki og gott plötu-
safn, hún átti og gott bókasafn og
las mikið, hún las blöðin og fylgd-
ist með þjóðmálum og dró álykt-
anir. Ég furðaði mig oft á því hvað
hún komst yfir í þeim efnum, með
allri sinni vinnu. Árið 1975 kenndi
hún fyrst þess sjúkdóms sem nú
hefir lagt hana að velli. Hún gekk
undir aðgerð sem virtist í fyrstu
hafa tekizt og gekk hún að sinni
vinnu sem áður. Fyrir fjórum ár-
um tók sjúkdómurinn sig upp aft-
ur og var hún í meðferð og reyndi
hún að vinna á milli, en ekkert gat
stöðvað framgang hans. Síðastlið-
ið ár dvaldi hún á heimili mínu, ár
sem mér verður ómetanleg gjöf.
Hún barðist æðrulaus meðan
hægt var, reyndi alltaf að verða
mér og fjölskyldu minni að liði,
meðan hún gat nokkuð. Eitt sinn
sagði hún við mig: „Það vildi ég að
ég hresstist, svo ég gæti hent mér
út í lífsbaráttuna á ný.“ Hún hafði
svo mikinn áhuga á lífinu. Menn-
irnir, dýrin og gróðurinn voru vin-
ir hennar og áhugamál. Ég held að
hún hafi átt drjúgan þátt í ræktun
garðsins við sjúkrahúsið, það var
líka skógarreitur í hlíðinni fyrir
ofan það sem hún hafði mikinn
áhuga fyrir. En allt þetta varð að
kveðja, því „þegar kallið kemur
kaupir sér enginn frí“.
Þegar hún var komin á sjúkra-
húsið og komst ekki fram úr rúm-
inu lengur sagði hún eitt sinn við
mig: „Stundum óska ég þess að
geta sprottið upp og gengið heim.“
„En bara stundum," bætti hún svo
við af hógværð. Þá óskaði maður
að vera sterkur og geta sagt „tak
sæng þína og gakk“.
En eigi má sköpum renna. Mér
fannst það lengi óbærileg tilhugs-
un að Stella okkar þyrfti að fara
frá okkur, og dauðinn vera óvinur
sem biði þarna. En það fór svo að
lokum að þegar ég sá hvernig lík-
aminn varð sífellt veikari þá kom
hann eins og vinur, hægt og hljótt
og frelsaði sál hennar. Ég vona að
hann hafi borið hana til þlómanna
í birtu og yl.
Ég og fjölskylda mín þökkum
samfylgdina og biðjum henni allr-
ar blessunar á ókunnum stigum.
Á páskadag 1984,
Pálína Stefánsdóttir
Hún Stella frænka er dáin.
Þetta er skrítin tilhugsun, því mér
hefur alltaf fundist Stella ódauð-
leg. Jafnvel þegar hinn ógurlegi
sjúkdómur var svo greinilega bú-
inn að taka öll völd í sínar hendur
fannst manni hún hljóta að geta
sigrast á veikindunum eins og öllu
öðru. Sjálfsagt hefur hún gert það,
bara flutt um leið á annað tilveru-
stig. Þegar náinn ástvinur eða vin-
ur fellur frá rifjast liðnar sam-
verustundir upp. Alla mína æfi
hafa leiðir okkar Stellu legið sam-
an. Hún starfaði í 26 ár á Sjúkra-
húsi Patreksfjarðar, ég átti heima
þar skammt frá og það var stutt
að fara í heimsókn til hennar enda
var það óspart gert. Stella var með
afbrigðum gjafmild og greiðvikin.
Mörgum sinnum forðaði hún mér
frá Jólakettinum", saumaði og
gaf mér jólakjólinn og iðulega
þarnaballskjólinn líka. Það yrði of
langt mál að fara að rekja allar
hennar velgjörðir í annarra garð,
það vita líka þeir sem til hennar
þekktu að allt hennar líf gekk út á
að hjálpa og gleðja, bæði menn og
málleysingja. Hún unni öllu sem
greri, hvort sem það var rótföst
jurt eða gekk laust á jörðinni.
Stella var einlægur friðarsinni
og fylgdist vel með slíkum málum,
ekki bara hér heima, heldur líka
út um allan heim. Þeir sem minna
máttu sín í Grikklandi, Chile,
Argentínu og víðar áttu eldheitan
málsvara þar sem hún var. Hún
hafði ríka samúð með Pólverjum
og öllum sem mannréttindi voru
brotin á, enda hafði hún frábæran
hæfileika til samhygðar hvort
heldur var í sorg eða gleði, hvort
heldur áttu í hlút ungir eða aldnir.
Þótt hún væri 35 árum eldri en ég
fann ég aldrei fyrir þeim mun. Ég
átti því láni að fagna að fara með
henni í hennar einu utanlandsferð
sem var ógleymanlegt ferðalag til
Grikklands. Sú ferð varð okkur til
mikillar ánægju og oft rifjuðum
við upp þær minningar og oft spil-
aði þún lögin hans Theodorakis
sem hún dáði bæði sem mannvin
og listamann. Það væri efni í stóra
bók að gera lífsmunstri Stellu
sæmileg skil svo margar og háleit-
ar voru hugsjónir hennar um betri
og fegurri heim og engan hefi ég
þekkt sem betur þefur lifað sam-
kvæmt hugsjón sinni.
Viða til þess vott ég fann
þótt vendist tíðar hinu,
að Guð á margan gimstein þann
sem glóir í mannsorpinu.
Hún Stella var svo sannarlega
gimsteinn í mannsorpinu. Svo
skær gimsteinn að orð eru í raun
og veru allsendis óþörf og van-
megnug til að bæta þar um.
Stella giftist ekki og eignaðist
ekki börn, en henni var einkar lag-
ið að umgangast börn, enda hænd-
ust þau að og stórum hópi þeirra
var hún sem bezta móðir. Okkur
systkinabörnum sínum var hún
sem önnur móðir og varla gætum
við heiðrað minningu hennar með
öðru betur en reyna að lifa í anda
hennar og breyta eins og hún.
Megi minningin um elskaða
frænku milda söknuðinn.
Sólveig
+
MAGNÚS JENSSON,
fyrrum loftskeytamaöur,
Skálageröi 3, Reykjavík,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 27. april kl.
10.30.
Sœvar Magnússon, Viggó Magnússon,
Karl Magnússon, Leifur Magnússon.
t
Ástkær eiginmaður minn, faöir okkar, tengdafaðir og afi,
MARTEINN GUÐBERG ÞORLAKSSON,
járnsmiöur fró Veiöileysu,
Köldukinn 16, Hafnarfiröi,
sem andaöist 18. apríl, veröur jarösunginn frá Hafnarfjaröarkirkju
föstudaginn 27. apríl kl. 15.00.
Halldóra Guðbjörg Jónsdóttir,
Jón Marteinsson, María Hjartardóttir,
Ólöf Marteinsdóttir, Vilhjálmur Ragnarsson,
Þorlákur Marteinsson, Unnur Bjarnþórsdóttir
og barnabörn.
+
Öllum þeim er vottuöu mór samúö sina viö fráfall félaga minna er
fórust meö mb. Hellisey og sendu mér hlýjar kveöjur meö bréfum,
skeytum, blómum og gjöfum þakka ég af alhug og bið landi og
þjóö Guös blessunar.
Guölaugur Fríðþórsson.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda hluttekningu viö andlát og jaröarför
móöur okkar,
KRISTÍNAR HAFLIDADÓTTUR.
Hafliöi Magnússon,
Jóhann Magnússon,
Gunnar Magnússon,
Ólafur K. Magnússon
+
Við þökkum öllum innilega fyrir auösýnda hluttekningu vegna and-
láts og útfarar
GUDRÚNAR SVEINSDÓTTUR
frá Borg.
Brynjólfur Jónsson,
dætur, tengdasynir og barnabörn.
1971. Þá keypti hann hús í smíðum
að Byggðarenda 16 og þar bjuggu
þau síðan. Ég kynntist Sæmundi
sennilega best á árunum 1963 og
1964, er ég var að byggja. Þá henti
það að ég hafði engan múrara til
að fínpússa. Ég leitaði þá til Sæ-
mundar. Hann hafði að sjálfsögðu
nóg að gera og hafði ekki beint
áhuga á verkinu. Hann tók það þó
að sér ásamt Þorsteini vini sínum,
en þá unnu þeir saman. Það er
skemmst frá því að segja að þessi
samvinna við Sæmund varð hin
ánægjulegasta. Þeir félagar skil-
uðu verkinu fljótt og vel af hendi,
svo sem þeirra var von og vísa.
Á þessum mánuðum hitti ég
Sæmund nær daglega og kynntist
dagfari hans. Þá sannreyndi ég
það sem ég raunar vissi áður, en
þó meira af afspurn, að hann var
nokkuð á annan veg skapi farinn
en yfirleitt er regla í þessari ætt.
Hann var alltaf léttlyndur og
glaðvær og aldrei að því er ég varð
var við fúll eða önugur, en það vill
oft verða einkenni í þessari ætt.
Sæmundur var meðalmaður á
hæð, þykkur undir hönd og áreið-
anlega vel sterkur, ef á það reyndi,
enda ekki á færi annarra að vinna
sem múrari í yfir hálfa öld.
Hann var eins og fyrr segir
glaðlyndur og glettinn og oftast
með spaugsyrði á vör. Nú þegar
Sæmundur veiktist og að var gáð,
kom í ljós að hann hafði aldrei
farið á sjúkrahús fyrr, og dvöl
hans þar varð ekki lengri en fjórir
dagar.
Við Guðrún vottum Guðrúnu og
fjölskyldunni samúð okkar og við
biðjum þeim blessunar Guðs.
Páll Sigurðsson
+
Útför móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
KARÓLÍNU SIGFRÍDAR STEFÁNSDÓTTUR,
Njálsgötu 6, Reykjavík,
verður gerð föstudaginn 27. april kl. 13.30 frá nýju kapellunni
Fossvogi.
Konráö Ó. Sævaldsson, Alice Sævaldsson,
Stefán Stefánsson, Björg Bogadóttir,
barnabörn, tengdabörn og barnabarnabörn.
1 Eiginmaður minn, h
ERIC C. GREENFIELD,
lést 21. april sl. á heimill okkar föstudaginn 27. apríl. i London og veröur jarösunginn
Svava Zoöga Greenfield.
+
Útför móöur okkar,
DAGBJARGARSÆMUNDSDÓTTUR
frá Siglufiröi,
fer fram frá Fossvogskapellu föstudaginn 27. apríl kl. 15.00.
Jarösett veröur í Keflavík.
Egill Jóhannsson,
Helga Jóhannsdóttir,
Jón Dagsson Jóhannsson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúö og vinarhug við andlát og útför
fööur míns og stjúpfööur okkar,
GESTS GUNNLAUGSSONAR,
bónda í Meltungu.
Jóhann Gestsson og stjúpdætur.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarkveöjur viö andlát og
jarðarför
JÓNS GUNNLAUGSSONAR,
bifreíöastjóra,
Stekkjarholti 15, Akranesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Sjúkrahúsi Akraness og Kirkju-
kórs Akraness.
María
Friöbjörn G. Jónsson,
Hreinn Jónsson,
Pétur Örn Jónsson,
Guöný Þóröardóttir,
Njálsdóttir,
Sólveig Hannesdóttir,
Camilla Jónsdóttír,
Sigrún Skarphéöinsdóttir,
Grétar Guðbergsson.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.