Morgunblaðið - 14.06.1984, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JÚNÍ 1984
Ast er ...
... að bera sífellt
í hana blóm.
TM Rea U.S Pat. Otf —all rtghts reserved
«1984 Los Angeles Times Syndfcate
Það er kaupsUðarlykt af hund-
inum.
Þá er það ákveðið. fcg segi þér
hvar þú getur fundið kjötbeinið
en í staðinn segir þú mér af ferð-
um kisu.
HÖGNI HREKKVÍSI
Biblían kennir víst
ákveðna náttúrufræði
Sóley Jónsdóttir, Akureyri
skrifar:
Ég mótmæli því sem prófessor
Einar Sigurbjörnsson segir í
Lesbók Mbl. þann 28. apríl. Þar
segir hann: „Biblían kennir enga
sérstaka náttúrufræði".
Þetta er hin mesta lygi, vegna
þess að Bibltan kennir þá nátt-
úrufræði að Guð hafi skapað all-
ar lifandi verur. Biblían kennir
ekki að tegundirnar hafi þróast.
Þess vegna getur enginn sem vill
byggja á Guðs orði, trúað á
þróun. Það er líka fráleitt, vís-
indalega séð, að trúa á þróun.
Guð skapaði lifverurnar hverja
„... eftir sinni tegund" (sjá
sköpunarsöguna). Þetta er vís-
indaleg staðreynd. Vísindavilla
hefur ekki fundist í Biblíunni.
Prófessor Einar segir að það
sé „barnaleg biblíutrú" og villu-
kenning" að trúa því að þróunar-
kenning Darwins og sköpunar-
sagan séu andstæður. En þetta
er einmitt þveröfugt, vegna þess
að það er barnaleg biblíutrú og
villukenning að trúa þvi að þetta
séu ekki andstæður.
Prófessor Einar telur það
einnig „villukenning", að trúa
þvi að Biblian geymi allan sann-
leikann. Hvað meinar próf. Ein-
ar, þegar hann segir að það sé
„villukenning" að við finnum all-
an sannleikann i Guðs orði?
Hvar ætlar hann að finna allan
sannleikann ef ekki í Guðs orði?
Prófessor Einar gerir lítið úr
Guðs heilaga orði, þegar hann
segir að það sé „villukenning", að
trúa því að það geymi allan
sannleikann. ósamkvæmnin í
svörum próf. Einars er áberandi,
þar sem hann segir einnig: „Bibl-
ían lýsir eilífum sannleika".
Það er sannarlega erfitt að
átta sig á slíkum svörum, sem
próf. Einar gefur. Ég vorkenni
nemendum hans. Vissulega er
það meira en lítið alvarlegt að
fara rangt, „... með orð sann-
leikans" (2. Tímóteusarbréf 2:15)
og kenna öðrum það einnig.
Nokkur orð um gamla
góða Ríkisútvarpið
Ævar R. Kvaran skrifar:
— Ég tel hiklaust að Ríkisút-
varpið hafi verið eitt vinsælasta
fyrirtæki, sem íslenzka rikið hefur
nokkru sinni stofnað. Það hefur nú í
rúma hálfa öld verið hvers manns
hugljúfi, til skemmtunar og fróð-
leiks, og áreiðanlega fslenzkri
menningu mikil lyftistöng. Það bar
snemma gæfu til þess að eignast
mjög góða þuli, sem sumir störfuðu
lengi og voru til mikillar fyrirmynd-
ar um framburð og lestur. Þessir
þulir urðu landsfrægir og vinsælir
eins og leikstjörnur með öðrum
þjóðum. Hlustendur dáðu þá og
virtu og þóttust eiga í þeim hvert
bein. Svipað mátti segja um sérlega
góða fyrirlesara. Ég tók sem ungur
maöur ríkan þátt í þessari aðdáun.
Enginn má þó skilja orð mín svo, að
mér og öðrum hafi þótt allt jafn-
tilkomumikið sem í útvarpi heyrð-
ist. Smekkur hlustenda er, og hlýtur
alltaf að vera, misjafn. Þegar ein-
mitt þess er minnst, þá hlýtur
hverjum manni að vera ljóst hve
vandasamt er að velja vinsælt efni
fyrir jafnólíkt fólk að smekk, og
myndar heila þjóð. Já, þvi ef nokk-
urt fyrirtæki hefur orðið eign allrar
þjóðarinnar, þá er það Ríkisútvarp-
ið. Tel ég, þegar alls er gætt, að út-
varpinu hafi raunar tekist með full-
um sóma að leysa þennan vanda
skynsamlega eftir atvikum. Flutn-
ingur efnis í útvarp hefur vitanlega
alla tíð verið feikna misgóður. Ein
ástæðan til þess var sú, að það mátti
heita föst venja, að láta höfunda
sjálfa flytja efni sitt, en það varð
ekki óalgengt að þeir sökum van-
kunnáttu í lestri og flutningi efnis
síns gjöreyðilögðu það. Þetta held ég
að hafi sumpart stafað af því, hve
lélega höfundum hefur alla tíð verið
greitt af útvarpinu fyrir frumsamið
efni, og því reynt að bæta þeim það
upp með því að greiða þeim líka
fyrir lesturinn. En vitanlega þarf
allt aðra kunnáttu til þess að lesa
vel upp en að semja.
Vantar fleiri
barnasýningar í
kvikmyndahúsin
Jójó skrifar:
Kæri Velvakandi.
Ég hef lengi ætlað mér að skrifa
þér varðandi þetta mál en ekki
komið mér að því fyrr en fjórtán
ára gamall Vesturbæingur ýtti á
eftir mér með skrifum sínum,
þann 5. júní síðastliðinn, um léleg-
ar eða alls engar myndir í kvik-
myndahúsum borgarinnar fyrir
börn á aldrinum fjögurra til ellefu
ára.
Um daginn, nánar tiltekið
sunnudaginn 20. maí, ætlaði ég
með tvö börn, þriggja og fimm
ára, í kvikmyndahús. Þó svo að
það væri sunnudagur og talsvert
um þrjúsýningar í bíóunum komu
einungis tvær myndir til greina.
Önnur þeirra var endursýnd en
hin hafði verið sýnd nokkurn tíma
og afréð ég því að fara með börnin
á þá mynd. Úrvalið næstu tvær
helgar var í svipuðum dúr þannig
að þær myndir sem hægt var að
fara með þennan aldurshóp að sjá
voru orðnar af skornum skammti.
Þegar litið er yfir auglýsingar
kvikmyndahúsanna í dag verður
manni hugsað til þess sem var
fyrir u.þ.b. fimm árum. Þá voru
flest kvikmyndahúsin með
ákveðnar barnasýningar á sunnu-
dögum kl. þrjú.
Það er skömm að því að kvik-
myndahús borgarinnar, eins og
þau eru mörg, geti ekki verið með
barnasýningar a.m.k. einu sinni í
viku til að koma til móts við
yngstu kynslóðina. Kvikmynda-
húsin gætu jafnvel skipt þessum
sýningum á milli sín þannig aö
einungis þrjú eða fjögur þeirra
hefðu barnasýningar um hverja
helgi.
Að lokum skora ég á kvik-
myndahúsin að bæta úr þessum
vanda og hafa fjölbreytt barna-
efni á sunnudögum hér eftir.
Síðan sjónvarpið tók til starfa eru
— eins og aliir vita — deildir Ríkis-
útvarpsins tvær þ.e. sjónvarp og
hljóðvarp. Síðarnefnda deildin held-
ur áfram því sem frá upphafi var
tilgangur útvarpsins, en á nú orðið
talsvert í vök að verjast sökum þess,
að talsvert af dagskránni í báðum
þessum deildum er flutt á sama
tíma. Þar stendur sjónvarpið skilj-
anlega talsvert betur að vígi, bæði
sökum nýmælis, og hins, að sjón er
sögu ríkari.
Ég tel að sjónvarpið hafi náð
furðugóðum tökum, bæði á þeirri
nýju tækni sem því fylgir og
dagskrá, því það hlýtur að hafa ver-
ið miklum örðugleikum bundið, þó
ekki sé af öðrum ástæðum en þeim,
hve takmörkuðu fé hefur verið leyft
að verja til þess. Enda voru margir
af þessum og ýmsum öðrum ástæð-
um svartsýnir á sjónvarp, en það
hefur tvímælalaust þegar unnið sér
slíka hylli, að enginn vill af því sjá.
Með stofnun sjónvarps hefur verið
unnið nýtt afrek í þágu íslenzkrar
menningar.
Ekki get ég sleppt þessu almenna
rabbi um Ríkisútvarpið svo, að ég
minnist ekki nokkrum orðum á hina
hörðu og oft ósanngjörnu gagnrýni
sem þessi vinsæla rfkisstofnun hef-
ur orðið fyrir vegna starfsemi sinn-
ar og flutts efnis. Ekki er óalgengt
að gagnrýnendur séu á þveröfugum
meiði hver við annan. Einum þykir
alltof mikið af sígildri tónlist þar að
heyra, en öðrum alltof mikið af
rokkgargi, eins og sumir kalla það.
Mér er alveg ómögulegt að skilja
hvernig nokkur maður getur til þess
ætlast, að allt sem Ríkisútvarpið
flytur, hvort sem það er nú hljóð-
varp eða sjónvarp, sé sér að skapi.
Hvernig getur nokkur maður gleymt
því að þetta efni er ætlað öllum
landsmönnum, en smekk ólíkra ein-
staklinga. Vitanlega er til þess ætl-
ast að fólk velji og hafni eftir smekk
sínum og áhugamálum. Það er ekk-
ert erfiðara að slökkva á sjónvarps-
eða viðtæki en kveikja á því! Auðvit-
að hef ég, eins og aðrir heyrt og séð
sitt af hverju í Ríkisútvarpinu, sem
mér þykir lítið til koma. En ég reyni
að gleyma því ekki, að hiö sama
kann að vera ágætasta skemmtun
fyrir aðra. Þá vil ég að lokum skora
á dagblöðin að fara nú að vanda bet-
ur til þess sem skrifað er í þau um
sjónvarp og hljóðvarp, því ég sé ekki
betur en alltof oft sé að því kastað
höndum.