Morgunblaðið - 21.03.1985, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. MARZ 1985
42
Þórhildur Brynjólfs-
dóttir — Minning
Fædd 3. október 1948
Dáin 11. mars 1985
Dáin horfin! harmafregn!
Hvílíkt orö mig dynur yfir!
En ég veit, að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
Hún Þórhildur er dáin. Það var
sár frétt sem barst að morgni 11.
mars. Hún sem alltaf geislaði af
llfskrafti. Upp í hugann koma ótal
góðar minningar frá bernsku til
þessa dags. Frá því að ég man eft-
ir mér hefur hún verið góð og
trygg vinkona. Þó við höfum ekki
alltaf haft samband daglega, þá
var alltaf gott samband á milli
okkar og ef að langur tími leið
milli funda okkar, þá leitaði hug-
urinn á, hvað ætli sé að frétta af
henni Þórhildi. Þá brást ekki að
hún birtist, eða við hittumst, eða
ég leit inn til hennar, þar sem allt-
af var svo gott að koma, þá var
viðkvæðið gjarnan „Nei sæl ég var
svo mikið að hugsa til þín.“ Nú
hefur hún verið kölluð til æðri
starfa þar sem við munum hittast
að lokum þessa jarðlífs.
Jón, Vally, Sallý litla og Val-
gerður, Guð gefi ykkur styrk á
þessari erfiðu stund. Megi minn-
ingin um góða konu, móður og
dóttur veita huggun. Ykkur og
öðrum aðstandendum votta ég
mína innilegustu samúð.
Dagný
Að standa frammi fyrir þeim
sára missi að hún sé ekki lengur
hér á meðal okkar er þungbært og
óraunverulegt. Við spyrjum: Af
hverju hún, sem var í okkar aug-
um uppfull af orku og óþrjótandi
lífskrafti, sem því miður er ekki
öllum gefið. Við viljum með þess-
um fáu línum þakka þann tíma er
við áttum i sama fjölbýlishúsi og
þau bros og kraft er hún gaf okkur
báðum. Við vissum alltaf hvar við
höfðum hana. Því traust var henni
gefið, okkur finnst henni hafa ver-
ið gefið svo margt, sem fáir hafa í
dag og er þvi ógleymanlegt að
hafa fengið að kynnast henni. En
mestur er missir eiginmanns
hennar og dætranna tveggja. Guð
gefi þeim styrk og þrek í þeirra
mikla missi, og öllum ástvinum
hennar sendum við okkar dýpstu
samúð.
Oft er það ef illa fer
að einhver hulinn kraftur
Guð á himnum gefi ykkur
gleði og trúna aftur.
(El. Jóh.)
Elínborg og Sólveig
Fram hjá, fram hjá fljúga árin.
Föst og mikil vængjatök
kveikja bros á bak við tárin,
birta spár og dulin rök.
Allt er mannsins tímatal
tál og blekking, fánýtt hjal.
Ein og sama eilífð tengir
allt, sem var og koma skal.
(Davíð Stefánsson.)
Okkur í saumaklúbbnum setti
hljóðar þegar við fréttum andlát
vinkonu okkar Þórhildar, en hún
lést í Landspítalanum aðfaranótt
11. mars síðastliðins. Reyndar
vissum við að Þórhildur gekk ekki
heil til skógar að undanförnu.
Þórhildur var alltaf hress og kát,
ef til vill þess vegna óraði okkur
ekki fyrir að hún ætti stutt eftir
ólifað.
Við munum ávallt minnast
Þórhildar með hlýhug og þakklæti
fyrir samveruna. Við vottum eig-
inmanni, dætrum, móður og öð-
rum aðstandendum dýpstu samúð
og biðjum guð að styrkja þau.
Guðný, Helga, Ingibjörg,
Jóna, Margrét.
Ég fel í forsjá þína
Guð faðir, sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Þegar okkur barst sú harma-
fregn að Þórhildur vinkona okkar
væri látin, hugsuðum við fyrst:
þetta getur ekki verið, en það er
staðreynd sem veldur okkur djúp-
um sársauka sem við verðum að
reyna að sætta okkur við. Enn
spyrjum við hver getur tilgangur-
inn í því að taka unga konu, aðeins
36 ára gamla frá eiginmanni og
tveimur dætrum, en við eigum
engin svör til. Síðari hluta sumars
kenndi hún þess hræðilega sjúk-
dóms er hún lést úr. Við töluðum
oft um veikindi hennar og trúðum
á lækningu. Yfirleitt hafði hún
meiri áhyggjur af öðrum sem
henni fannst eiga bágt og var ekki
að vorkenna sjálfri sér. Lífsglað-
ari og hamingjusamari manneskju
höfum við ekki hitt. Hvenær sem
við töluðum við Þórhildi var hægt
að slá á léttari strengi. Hennar
einkenni var, að hún sá alltaf
björtu hliðarnar á öllum málum.
Þannig munum við alltaf minnast
hennar. Við þökkum fyrir að hafa
kynnst Þórhildi og megi Guð gefa
henni frið og ró.
Elsku Jón, Vallý, Sallý litla og
aðrir ástvinir, megi góður Guð
vernda ykkur og styrkja í ykkar
miklu sorg.
Krissa og Grímur
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem).
Það er erfitt að trúa því að hún
Þórhildur sé ekki lengur í tölu lif-
enda. Ég minnst þess þegar bróðir
minn kynnti okkur fyrir tæpum
átta árum. Ég hreifst strax af
persónu hennar. Hún var hlát-
urmild, jákvæð og opin. Hvers
manns hugljúfi, dugleg og dríf-
andi, þannig að maður smitaðist
af orku hennar. Henni var einkar
lagið að sjá ljósu punktana í til-
verunni og gekk hún brosandi á
móti viðfangsefnunum.
Tengsl okkar styrktust með ár-
unum og við áttum margar góðar
samverustundir með fjölskyld-
unni. Ég man vel eftir sameigin-
legum afmælisdegi okkar þann 3.
október 1980, en þá í Þrastarskógi.
Þar hittumst við systkinin og fjöl-
skyldur okkar, til að vígja sumar-
húsið og halda afmælisveislu
okkar Þórhildar. Við spiluðum og
sungum, fórum í gönguferðir og
nutum lífsins.
Þórhildur eignaðist eina dóttur
í fyrra hjónabandi, Valgerði
Steinþórsdóttur f. 26.7. ’68, sem er
mannvænleg myndarstúlka. Það
voru taldar litlar líkur á að hún
gæti eignast fleiri börn. Þó gerð-
ust þau undur að líf kviknaði
innra með henni og hún eignaðist
litla stúlku með eftirlifandi eigin-
manni sínum, Jóni Guðmundssyni,
þann 16. desember 1983. Mikil var
hamingja þeirra. Væntumþykja
og þakklæti skein úr augum henn-
ar. Við áttum margt sameiginlegt
á þessum tíma, því ég gekk einnig
með varn, sem fæddist mánuði
síðar. Við ræddum fram og aftur
um vöxt og þroska telpnanna,
brjóstagjafir og barnaföt. Svo var
ákveðið að halda sameiginlega
skírnarathöfn. Það var yndisleg
samverustund heima í stofu.
Presturinn þeirra kom og skírði
börnin inn í kristinn söfnuð við
hátíðlega athöfn, þann 11. mars
1984. Nákvæmlega ári síðar, var
Þórhildur burt kölluð úr þessum
heimi, hverns vegna? Það er erfitt
fyrir okkur að skilja tilgang lífs-
ins og sætta okkur við ótímabær-
an dauðdaga. Guð gefur og Guð
tekur. Við höfum lífið í raun að
láni. Við verðum því að kunna að
lifa lífinu lifandi.
Ég þakka innilega fyrir að hafa
fengið að kynnast Þórhildi, minn-
ing hennar vakir, þó hún sé sofn-
uð.
Guð gefi eiginmanni hennar og
dætrum, móður hennar og systk-
inum styrk til að yfirstíga söknuð-
inn.
Kveðja frá mágkonu.
Aðfaranótt mánudagsins 11.
mars lést mágkona mín Þórhildur
Brynjólfsdóttir. Ég má til með að
kveðja hana nokkrum orðum.
Það eru mörg ár liðin síðan ég
sá hana fyrst, en það var þegar
hún kynntist Jóni bróður mínum.
Ég fann það strax þá. hvað mikil
hlýja og gleði streymdi frá þessari
manneskju.
Eftir að þau giftu sig fór ég að
sjá hana meir, og þá sérstaklega í
hestamennskunni, sem ég og Jón
bróðir höfum stundað í fjölda-
mörg ár og Jón þó miklu meir. Ég
tók strax eftir því hvað mikinn
áhuga Þórhildur fékk fyrir hest-
unum, hún var öllum stundum
með manni sínum, hvort sem var í
hirðingu þeirra, eða útreiðum.
Ég man vel hvernig hlátur
hennar fyllti hesthúsið, og glað-
legt tal hennar kom okkur öllum í
gott skap, eða þegar hún þeysti
fram úr okkur á honum Sindra
skellihlægjandi og frískleg og var
komin langt á undan okkur áður
en varði. Einnig eru þær stundir
ógleymanlegar, þegar við systkin-
Fæddur 24. febrúar 1919
Dáinn 17. mars 1985
Eðvald var fæddur í Borgar-
gerði í Reyðarfirði. Foreldrar
hans voru Kristrún Bóasdóttir
ljósmóðir og Jóhann Pétur
Malmquist. Þegar við kveðjum þá
sem gengnir eru til feðra sinna,
leita á huga okkar allar þær
mörgu minningar sem við eigum
um þann sem farinn er, og sann-
arlega á ég margar góðar minn-
ingar um Eðvald frænda minn.
Mæður okkar voru systur, og því
mikill samgangur á milli heimila
þeirra meðan báðar lifðu. Átta ára
gamall missir Eðvald móður sína
og kemur þá á heimili foreldra
minna að Stuðlum í Reyðarfirði.
Er mér ógleymanlegur fyrsti dag-
ur hans á Stuðlum, þar sem þessi
litli, ljóshærði fallegi frændi minn
sat á stól og gaf sig ekkert að
frændsystkinum sínum. Á þeirri
stundu var mér ekki fullkomlega
ljóst hve þungbær var byrði þessa
Jitla frænda míns. Ég var þá að-
eins fjórtán ára og vissi fá ráð til
að bæta hans sára söknuð önnur
en þau að lesa fyrir hann sögur.
Dagar liðu og hann virtist taka
gleði sína og samlagast heimilinu
og frændsystkinum sínum, enda
kom faðir hans að Stuðlum um
vorið og var með syni sínum þar
þangað til Eðvald fór til náms að
Hólum í Hjaltadal. Þegar Eðvald
var fjórtán ára lést móðir mín sem
hafði gengið honum í móður stað
frá því hann missti sína móður.
Það kom því í minn hlut að útbúa
in riðum austur í Fljótshlíð, sem
hefur verið árviss viðburður.
Hvort sem hún reið með okkur
eða fylgdi okkur á bíl, var hún
ætíð hress og glöð og naut ferðar-
innar, enda er varla hægt að vera
öðruvísi en glaður á hestbaki úti í
náttúrunni ég tala ekki um á vor-
degi og það á leið í Fljótshlíðina,
og þá sérstaklega Hlíðarendakot.
Þar höfum við öll komið mikið,
fyrst til Árna Jónssonar bónda
þar, sem hefur reynst okkur öllum
mikill og góður vinur, og nú síðast
hefur Matthías bróðir minn búið
þar. Jón og Þórhildur voru ólöt að
fara þangað og dvöldu þau oft þar
á sumrin í sumarfríum sínum.
Jón bróðir og Þórhildur áttu
mjög vel saman, hann gekk Val-
gerði dóttur Þórhildar í föður
stað, og fyrir rúmu ári, eignuðust
þau dóttur, Salbjörgu sem var
þeim mjög kærkomin. Sú hugsun,
að Þórhildur sé farin frá okkur er
erfið, og það tómarúm sem hún
skilur eftir, er erfitt að fylla.
Hún hefur haft mikil áhrif á
fjölskylduna alla, þennan stutta
tíma, sem við höfum notið návist-
ar hennar, en það er víst að við
munum alltaf geyma minningu
hennar, eins og hún var, glaðleg
ung kona sem kunni að hlæja.
Eg vil þakka henni fyrir allt
hann að heiman þegar hann lagði
út í heiminn. Minnisstæður var
mér haustmorguninn þegar við
stóðum í forstofunni heima á
Stuðlum, varla orðið fullbjart. Eð-
vald var ferðbúinn og ekkert eftir
nema að kveðja. Mér var kvíði í
huga, því að ég vissi að nú yrði
hann að standa einn og óstuddur
bæði gagnvart skólanum og öðru
sem mætti honum í ókunnu um-
hverfi. Ég vissi að hann var blíð-
lyndur og hrifnæmur, en ég vissi
líka að hann var bæði duglegur og
áhugasamur á því sem hann vildi
koma í verk.
Eðvald lauk námi sínu á Hólum,
og sigldi síðan til Noregs þar sem
hann var fjögur ár við nám í land-
búnaðar- og garðyrkjufræðum.
Hann kom heim árið 1940 og
gegndi störfum varðandi jarðrækt
alla tíð síðan, bæði fyrir austan og
norðan en þó lengst hér í Reykja-
vík. Ég veit að einhverjir sam-
starfsmenn hans á þessum sviðum
munu skrifa um þau störf hans
svo að ég rek þann þátt ævi hans
ekki frekar. Fyrir fimmtíu árum
þurftu þeir sem fátækir voru mik-
inn dugnað og sterkan vilja til að
fá einhverja menntun. Ég var því
reglulega stolt af Eðvaldi frænda
mínum, þegar hann hafði lokið
námi sínu og fékk þegar í stað
góða vinnu. Stærsta gæfa hans í
lífinu var þegar hann kvæntist 2.
júlí 1942 Astu Thoroddsen, mik-
ilhæfri og góðri konu sem hefur
staðið honum við hlið, traust og
umhyggjusöm. Mikið þrek hefur
hún sýnt þessa fjórtán mánuði,
sem hún hefur gefið okkur með
nærveru sinni, og bið Guð að
styrkja ættingja hennar, börn og
eiginmann og votta þeim öllum
samúð mína og fjöslkyldu minnar.
Páll H. Guðmundsson
Er við nú kveðjum æskuvinkonu
okkar leitar margt á hugann.
Fyrir örfáum dögum sátum við
saman í glaðværum kunningja-
hópi. Þórhildur greindi okkur frá
því á sinn eðlilega hátt að nú væri
komið að fyrirhugaðri skurðað-
gerð. Síst hvarflaði að okkur að
aðeins væri nokkurra daga sam-
vist eftir. Við vorum hins vegar
með ráðagerðir um eitt og annað
sem gera mætti þegar hún hefði
jafnað sig í vor. En stundum er
skammt milli gleði og sorgar,
meinsemdin hafði náð lengra en
svo að vísindi nútímans gætu við
ráðið. Þórhildur hélt sinni bjart-
sýni og léttu lund og tókst að dylja
alvöru veikindanna. Aldrei heyrð-
ist hún kvarta þrátt fyrir þján-
ingafullar meðferðir sl. haust. En
mestu ólíkindin eru þau, að hún,
sem mestan hafði lifsþróttinn,
skyldi fyrst kölluð úr kunningja-
hópnum.
Þórhildur fæddist í Hafnarfirði
3. október 1948, dóttir hjónanna
Valgerðar Þórarinsdóttur og
Brynjólfs Guðnasonar, þriðja í
röðinni af 5 systkinum. Kynni
okkar hófust á unglingsárum og
héldust óslitið síðan. Snemma
kom í ljós áhugi hennar á útiveru
og ótaldar eru ferðirnar sem farn-
ar voru á þeim árum, ýmist á eigin
vegum eða með skátahreyfingunni
í Hafnarfirði. Þórhildur lagði
stund á íþróttir og lék um tíma
með meistaraflokki FH í hand-
knattleik.
Hún giftist ung Steinari Guð-
mundssyni úr Reykjavík og stofn-
uðu þau heimili þar. Þau eignuð-
ust eina dóttur, Valgerði, sem nú
er á sautjánda ári. Þórhildur og
Steinar slitu samvistir eftir
skamma sambúð. Eftir það flutt-
ust þær mæðgur til Hafnarfjarðar
og hóf hún störf hjá Glerborg hf.
og starfaði þar æ síðan.
Þann 22. september 1979 giftist
sem maður hennar hefur háð
harða baráttu við ólæknandi
sjúkdóm. Mestan þann tíma var
hann á sjúkrahúsi og vitjaði Ásta
hans daglega og sat þar tímum
saman uns yfir lauk.
Nú að leiðarlokum þegar ég
kveð Eðvald frænda minn er mér
efst í huga þakklæti fyrir vináttu
hans og tryggð um dagana. Eftir
að hraka tók heilsu okkar hjóna
kom hann vikulega til okkar,
stansaði stutt í einu, færði okkur
eitthvað að lesa og bauðst til að
sendast eitthvað fyrir okkur.
Svona umhyggja verður aldrei
fullþökkuð nú á þessum tíma
hraðahs þegar helst enginn má
vera að neinu. það gladdi mig þeg-
ar hann kom í þessar stuttu heim-
sóknir. Oftast var hann með
eitthvert af barnabörnum sínum
með sér og ég sá hvað hann var
góður og umhyggjusamur afi.
Eftirlifandi konu Eðvalds, börn-
um, tengdabörnum, barnabörnum
og systrum hans, vottum við hjón-
in innilega samúð.
Guðrún Emilsdóttir
Minning:
Eðvald B. Malm-
quisl yfirmatsmaður