Morgunblaðið - 21.03.1985, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. MARZ 1985
43
hún eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Jóni Guðmundssyni. Jón og
Þórhildur voru einstaklega sam-
rýnd og hamingjusöm hjón. Gest-
risni og örlæti einkenndi þeirra
heimili. Þau stunduðu ötullega
hverskonar útivist, s.s. hesta-
mennsku, skíðaferðir og ferðalög.
Það sem okkur er minnisstæðast í
fari vinkonu okkar er hennar létta
lund, jákvæða hugarfar og hress-
ileikinn sem ávallt fylgdi henni.
Ósjaldan dreif Þórhildur okkur
þessi framtaksminni í útilegur og
hlustaði ekki á mótbárur um rign-
ingarspár, enda sá hún ævinlega
einhverstaðar sólarglennu.
Skemmst er að minnast ferðar
er við fórum sl. sumar austur í
Þjórsárdal, ferð sem hafði verið
ákveðin af stórum kunningjahópi
nokkuð löngu áður. Ýmislegt varð
til þess að fólk heyktist á för, þó
helst slagveður og kuldi, en Þór-
hildur lét ekki slíkt aftra sér. „Ég
er viss um að það verður sól á
morgun," sagði hún og við það sat,
þrjár fjölskyldur lögðu upp og
tjölduðu í roki og rigningu. En viti
menn, þvert á spá veðurstofunnar
snerist vindur til norðanáttar með
glaða sólskini og við nutum veður-
blíðu, náttúrufegurðar og góðs fé-
lagsskapar.
Þann 16. desember 1983 kom
langþráður sólargeisli inn í líf
þeirra Þórhildar, Jóns og Vallýar,
en þá fæddist Salbjörg litla. Er
sárt til þess að hugsa að Þórhildi
skildi ekki auðnast að njóta henn-
ar lengur slíkur gleðigjafi sem
hún var henni.
Nú á skilnaðarstund viljum við
þakka fyrir góða samfylgd og
trygga vináttu. Jóni, Vallý og
Sallý litlu, móður Þórhildar, Val-
gerði svo og öðrum aðstandendum
vottum við okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Sóldís og Hulda.
Enn hefur verið höggvið skarð í
hóp okkar starfsfélaganna og enn
er höggvið stórt. Það er óskiljan-
legt að á tæplega einu ári höfum
við þurft að sjá á bak tveimur
starfssystrum okkar, sem áttu það
sameiginlegt að vera báðar ein-
„Ekkert líf er án dauða
enginn dauði án lífs.“
f dag er til moldar borinn elsku
bróðir okkar og mágur, Eðvald B.
Malmquist, Rauðalæk 5 hér í borg.
Hann er fæddur að Borgargerði í
Reyðarfirði, sonur hjónanna
Kristrúnar Bóasdóttur frá Stuðl-
um og Jóhanns Péturs Malmquist
frá Áreyjum.
Eðvald var búinn að heyja all-
langt stríð við banvænan sjúkdóm
með óvenjulegri karlmennsku og
æðruleysi en naut jafnframt að-
stoðar umhyggjusamra aðstand-
enda, eiginkonu, barna og barna-
barna.
Á liðnu ári, mitt í veikindum
sínum, gekkst hann ásamt fleirum
fyrir ættarmóti „Stuðlaættarinn-
ar“ sem haldið var austur á Reyð-
arfirði með glæsibrag. Þangað fór
Eðvald þrátt fyrir veikindi sín og
var það í hinsta sinn sem hann leit
æskustöðvar sínar sem hann unni.
Jafnframt gafst honum þá tæki-
færi til að hitta frændfólk og aðra
vini. Eðvald var vinsæll maður og
ávallt hrókur alls fagnaðar og
ættrækinn með afbrigðum. Þessi
vinafundur mun hafa veitt honum
mikla gleði og létt undir baráttu
hans við dauðann.
Með fráfalli Eðvalds eru nú að-
eins 8 systur eftir af barnahópn-
um, en þau voru alls 16, 4 bræður
eru látnir og 4 systur. Þessi stóri
systkinahópur tvístraðist við frá-
fall móðurinnar þegar börnin voru
flest á unga aldri, en þau samein-
uðust aftur og varð óvenjulega
samrýndur systkinahópur og átti
Eðvald sinn stóra þátt í því.
Eðvald var einstaklega greiðvik-
inn maður og nutu þess margir.
Hann unni blómum og fögrum
hlutum, þekkti land sitt og unni
því.
Við söknum í dag bróður og vin-
ar, sem of fljótt féll fyrir sigð
dauðans, og við biðjum honum
staklega lífsglaðar og hafa þann
eiginleika að geta séð bjartari
hliðar lífsins, en litið fram hjá
þeim dekkri.
Er við í dag kveðjum Þórhildi
Brynjólfsdóttur finnst okkur
ótrúlegt og ósanngjarnt að hún
skuli burt kölluð í blóma lísins.
Lífið brosti ekki alltaf við Þór-
hildi þó hún hafi alltaf brosað við
lífinu, en sannarlega vað það farið
að brosa við henni nú, og fram-
undan virtist allt bjart. Hún átti
góðan eiginmann, sem hún mat
mjög mikils og kom það glöggt
fram er hún talaði um hann, þá
sagði hún gjarnan, „Hann Jón
minn er alveg sérstakur." Hvernig
hún sagði það og lagði áherslu á
það, sýndi að það var hennar inn-
stal sannfæring. Hún átti líka
tvær yndislegar dætur sem hún
unni mjög heitt. Saman var fjöl-
skyldan að byggja húsið sem átti
að verða framtíðarheimilið.
Allt var komið í fastar skorður
og framtíðin blasti við björt og
fögur.
Þá er skyndilega klippt á þráð-
inn og Þórhildi kippt í burt og við
stöndum eftir agndofa og finnum
hve lítils megnug við erum gegn
almættinu. En við verðum að trúa
að tilgangurinn sé einhver og að
hennar hafi verið meiri þörf hjá
hinum almáttuga en hjá okkur.
Við minnumst hennar sem heil-
steyptrar og heiðarlegrar mann-
eskju sem bar með sér birtu hvar
sem hún fór því hún var alltaf kát
og glöð.
Það var gott að vinna með
henni, hún var hörkudugleg og
ósérhlífin og skipti sjaldan skapi.
Það var gaman að skemmta sér
með henni, hún var félagslynd og
á gleðistund var hún hrókur alls
fagnaðar. Við erum þakklát fyrir
að hafa kynnst henni í leik og
starfi og sökum þess að fá ekki
oftar að sjá bjarta brosið sem ein-
kenndi Þórhildi.
En sárastur er söknuðurinn hjá
eiginmanni, dætrum, móður og
systkinum. Biðjum við Guð að
styrkja þau á sorgarstund.
Við þökkum Þórhildi samfylgd-
ina og biðjum góðan Guð að
geyma hana.
Starfsfólkið í Glerborg
velfarnaðar á þeirri göngu sem
hann nú hefur hafið í dag, til þess
mikla ljóss, sem allir leita.
Sérstakar kveðjur eru sendar
frá systur okkar sem búsett er í
Noregi og fjölskyldu hennar.
Elsku Ásta, við vottum þér og
fjölskyldu þinni okkar innilegustu
samúð og afabörnunum öllum,
sem elskuðu afa sinn svo mjög,
enda var hann einstakur afi, sem
allt vildi fyrir þau gera.
Guð gefi ykkur styrk.
„Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt“
(V.Br.)
Systur og mágar
Mig langar i örfáum orðum að
minnast Eðvalds tengdaföður
míns, sem við kveðjum í dag með
djúpum trega og söknuði. Það var
árið 1971. sem ég kom fyrst inn á
heimili Ástu og Eðvalds. Það er
margs að minnast þegar litið er
yfir farinn veg. Einkum leita þó á
hugann minningar um Eðvald
tengdar afahlutverkinu. Hann
elskaði það hlutverk og því hlut-
verki skilaði hann sérlega vel. Áð-
ur en veikindin komu til, naut Eð-
vald lífsins og þráði hann að eyða
sem mestum tíma með barnabörn-
unum. Þau áttu hug hans allan og
hann elskaði hverja stund, sem
hann átti með þeim. Missir Ástu
og okkar allra er mikill, en minn-
ingin um elskulegan og góðan afa
lifir áfram í huga okkar. Fyrir
hönd fjölskyldunnar vil ég þakka
hjúkrunarfólki og læknum á deild
11-G á Landspítalanum fyrir frá-
bæra umönnun. Bið ég góðan guð
að blessa minningu Edvalds. Hvíli
hann í friði.
Svana Friðriksdóttir
jrtt opnaö s or,
' i 790, v,n
uxur a ir ó 2'
barnabuxur a t
á 850, aúskona
á 290—49C
, ha»a 'ág
ikaupinl