Morgunblaðið - 12.11.1985, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR12. NÓVEMBER1985
39
Minning:
Vilmundur S. Rögn-
valdsson, Keflavík
Elsku Guðlaug amma er dáin.
Hún lést í Landspítalanum að
kvöldi hins 2. nóvember eftir
hetjulega baráttu við erfiðan sjúk-
dóm.
Það er margs að minnast úr
Granaskjólinu, þar sem amma og
afi áttu heimili sitt ásamt foreldr-
um, bræðrum og lengst af móður-
bróður mínum Otta.
Það var alltaf jafn gott að koma
niður til ömmu og afa, og ég var
alltaf umvafin ást. og umhyggju
hjá þeim og bæði full af áhuga við
að fræða mig um lífið og tilveruna.
En fyrir fimm árum lést afi minn
eftir margra ára erfið veikindi, og
skildi eftir stórt skarð í hjörtum
okkar, sem unnum honum svo
heitt.
En amma náði ér aldrei eftir
fráfall hans, þó bar hún sig alltaf
eins og hetja. Hún var mikið fyrir
hannyrðir eins og heimili hennar
bar vottum, og það voru ófáar
lopapeysurnar sem hún prjónaði á
okkur systkinin. Hún var gjafmild
og vildi gera öllum gott, og alltaf
var hún til staðar ef einhver var
hjálpar þurfi.
Það var henni mikil gleði þegar
fyrsta langömmubarnið fæddist
nú í febrúar síðastliðnum og var
hún alltaf eitt sólskinsbros þegar
hann kom að heimsækja hana upp
á spítala, og nú fyrir rúmum mán-
uði fæddist henni sjöunda ömmu-
barnið, og hún ljómaði þegar hún
fékk litla drenginn í fangið, og er
sorglegt að hún skyldi ekki verða
þess aðnjótandi að sjá litlu börnin
sín vaxa og dafna.
En ég veit að ömmu bíður enn
stærra og veigameira hlutverk
handan móðunnar miklu.
Ég þakka elsku ömmu fyrir allar
yndislegu stundirnar sem við átt-
um saman og bið góðan Guð að
varðveita hana og blessa minningu
hennar.
Gestrún
í dag er til moldar borin tengda-
móðir mín, og stöndum við eftir
með kærar minningar um hana.
Lauga eins og hún var alltaf kölluð
meðal okkar fæddist í vestur-
bænum á Brunnstíg 10, dóttir
hjónanna Jóhönnu Björnsdóttur
og Eiríks Þorsteinssonar sjó-
manns, næstelst barna þeirra fjög-
urra.
Ung giftist hún Kristni Ottasyni
skipasmíðameistara og varð þeim
tveggja barna auðið, Hönnu sem
er gift Hilmari Gestssyni vélstjóra
og Otta sem giftur er Rannveigu
ívarsdóttur, barnabörnin eru 7 og
eitt langömmubarn og var það
henni mikið gleðiefni að hafa
nærveru þeirra, enda fóru þau
aldrei tómhent frá henni.
Lauga var mikið fyrir hannyrðir
enda voru ófáar flíkurnar sem
komu úr höndum hennar, og hafði
hún mikla ánægju af, að rétta
sínum nánustu af sinni gjafmildi.
Mann sinn missti hún fyrir
fimm árum og var hún aldrei söm
síðan því þeirra sambúð var náin
og samhent alla tíð.
Ég kynntist Laugu fyrir tæpum
30 árum, þegar hún og Kristinn
voru að byggja heimili sitt að
Granaskjóli 14 og höfum við átt
sambúð ætíð í því húsi því ég var
svo heppinn að fá að byggja mitt
heimili meðþeim.
Ég vil þakka henni fyrir allt sem
hún hefur gert fyrir mig og mína
fjölskyldu, og megi minning henn-
ar að eilífu standa. Drottinn fylgi
henni og varðveiti í Guðs friði.
Hilmar
Fæddur 29. ágúst 1906
Dáinn 10. október 1985
Er ég, undirritaður, hætti bú-
skap að Efrimýrum í A-Hún., fyrir
rúmum ellefu árum, og flutti hing-
að til Keflavíkur, sjötíu og sjö ára
gamall, þótti mér umhverfið, sem
hér blasti við, all framandi, svo
og mannskapurinn, þar á meðal
var Vilmundur S. Rögnvaldsson,
er gaf sig að aðkomumanninum.
Tókust með okkur hin bestu kynni,
sem ekki hefir borið skugga á.
Enda ávarpaði ég hann fljótlega:
„Vilmundur er velkominn,
við mig hér að spauga.
Greindin hans og góðvildin
geðjast mínu auga.“
En svo snerist dæmið að nokkru
við: Ég varð ekki veitandinn, held-
ur hann og kona hans, Lára.
Varð því að gjöra bragarbót:
„Málin þróast þann á veg,
það er hann sem veitir.
Míns að njóta mætavel,
markviss hann og beitir."
Oft hefi ég átt ánægjulegar
stundir á heimili þeirra hjóna.
Blasa þar við stórmyndarleg húsa-
kynni, hlaðin hinum dýrmætustu
húsmunum, svo og veitingar af
myndarskap og rausn. Samræður
geðfelldar og greinargóðar. Söng-
hæfni þeirra hjóna gaf slíkum
stundum ánægjulegan hugblæ.
Vönduð hljóðfæri voru tiltæk.
Lenti gjarnan svo að gestir „tækju
lagið“ með húsbændum.
í rabbi okkar gömlu mannanna
bar vitanlega margt á góma. Sér-
kennilegast fannst mér frá hendi
Vilmundar, hvað hann var stál-
minnugur á kvæði góðskáldanna,
einkum fyrri tíðar. Kunni hin
lengstu kvæði og þulur, og gat lesið
með prýðis framburði án þess að
líta í bók eða á blað.
Oft vorum við saman á samkom-
um, fundum og ferðalögum, sem
Styrktarfélag aldraðra og önnur
menningarsamtök, hér á svæðinu
hafa efnt til, gamla fólkinu til
ánægju, dægradvalar og til breyt-
ingar. Var hann ánægjulegur
ferðafélagi og þau hjón nágrannar
mínir, hvort heldur var í rútunum
eða við borðhald á viðkomustöðum.
Mikill fjöldi fólks var við út-
förina í Keflavíkurkirkju, sem fór
fram með hinni mestu prýði og
smekkvísi og sannarlega í stíl við
lífsviðhorf hins liðna. Attu þar að
samræmdan hlut, sóknarprestur,
söngflokkur og aðrir starfsaðilar
guðsþjónustunnar, ásamt vanda-
fólki hins látna.
Þrátt fyrir mikla sorg, mátti
heita bjart yfir í guðshúsinu og
undirstrikaði blessuð síðsumarsól-
in andlegu birtuna með því að létta
af þokulofti morgunsins og skein
inn um gluggann beint á skreytta
kistu hins látna bjartsýnismanns.
EKki munu margir hafa vitað
um þá ákvörðun Vilmundar að fá
að hvíla í Hvalsneskirkjugarði. Ég
var þó einn af þeim, sem vissu um
þennan vilja hans. Þannig var, að
fyrir fáum árum buðu tveir kunn-
ingjar okkar Vilmundar, búsettir
hér í Keflavík, okkur í skemmti-
ferð allvítt hér um Suðurnesin.
M.a. var trúnaðarmaður Hvalsnes-
kirkju fenginn til að sýna okkur
kirkuna og kirkjugarðinn. Vil-
mundur heitinn var þar að vísu
kunnugur áður. í framhaldi af
þessu sagði hann okkur þessa
ákvörðun sína. Mátti skilja, að með
þessu vildi hann viðurkenna og
virða sálmaskáldið sr. Hallgrím
Pétursson, sem þjónaði þar að
Hvalsnesi um nokkur ár.
„Þar sem góðir menn fara eru
guðs vegir.“
Algóður guð styðji og styrki
ekkjuna Láru Guðmundsdóttur,
börn hennar og vandamenn.
Bjarni Ó. Frímannson,
frá Efrimýrum.
Kostir KASKO
eru augljósir!
Óbundinn reikningur sem býður
bestu ávöxtun bankans.
Hafðu KASKÓ að leiðarljósi.
VKRZUJNBRBBNKINN
-vúuuci með fi&i (
AUK hf 43 97