Morgunblaðið - 31.01.1986, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 31. JANÚAR1986
Gerður Ólafs-
dóttir - Minning
Fædd 30. mars 1943
Dáin 24. janúar 1986
Allt eins og blómstrið eina
uppvexásléttrigrund
fagurt með fijóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
ásnögguaugabragði
afskoriðverðurfljótt,
litogbiöð niðurlagði,
líf mannlegt endar skjótt.
Er mér barst á öldum ljósvakans
fregnin um andlát Gerðar kom fyrst
í hugann ofangreindur sálmur trú-
arskáldsins góða.
Minningar ljúfar og tregablandn-
ar þyrpast fram. Ég man Gerði sem
leiksystur dætra minna, en hún var
jafnaldra Ásdísar, elstu dótturinn-
ar. Við hjónin bjuggum þá á Eiríks-
götunni, en foreldrar Gerðar á
Leifsgötunni. Raunar var það að-
eins steinveggur sem aðskildi bak-
lóðir húsanna. Þótt veggurinn væri
allhár reyndist hann þróttmiklum,
svifléttum telpuhnokkum lítil hindr-
un. Já, það var oft glatt á hjalla
hjá leiksystrunum og flögrað um
garða og gróðurbletti vordægrin
löng. Telpumar í marglitu sumar-
kjólunum sínum minntu helst á rós-
vængjuð fiðrildi.
Örstutt æskustund flýgur hratt
og alvara lífsins tekur við. Gerður
og Ásdís voru bekkjarsystur i
bamaskóla. Reyndar skildu leiðir
síðar á menntabrautinni, Gerður fer
í Kvennaskólann, en Ásdís í Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar. En vin-
átta hélst áfram með æskuleiksystr-
unum.
Gerður lýkur Gagnfræðaprófi frá
Kvennaskólanum í Reykjavík 1960,
og kennaraprófi frá Kennaraskól-
anum 1964. Einnig stundaði hún
nám í tónlistarskólanum í Reykja-
vík.
Um tvítugt giftist Ásdís og sest
að í fjarlægri heimsálfu. Ári síðar
giftist Gerður eftirlifandi manni sín-
um, Ásgeiri M. Jónssyni flugvél-
stjóra, og stofnuðu þau heimili sitt
hér í borg. Vegna mikillar fjarlægð-
ar æskuvinkvenna rofnuðu tengslin
um árabil.
Gerður bjó manni sínum og böm-
um fagurt og friðsælt heimili. Fyrir
fáum árum festu þau kaup á og
fluttu í glæsilegt einbýlishús í
Mosfellssveit. Þau hjónin vora eink-
ar samhent og samhuga jafnt í
veraldlegum sem andlegum efnum.
Betra hjónaband en þeirra Ásgeirs
og Gerðar hygg ég sé vandfundið.
Böm þeirra era tvö, Ólafur Jón
fæddur 1965, og Gerður Rós fædd
1972. Bæði stunda nú nám.
Áður en Gerður kenndi sjúkleika
síns, sem hefur orðið henni að ald-
urtila, var hún mjög starfsöm og
atorkumikil. Þótt heimili, maður og
böm ættu að sjálfsögðu hug hennar
og hjarta, var það henni fyarri skapi
að leggja á hilluna starfsmenntun
sína. Hún kenndi nokkur ár við
Hlíðaskólann og Höfðaskólann í
Reykjavík og Bamamúsíkskólann.
Við fyrsttalda skólann var hún
einnigskólaritari einn vetur.
Gerður var farsæll kennari. Hún
fylgdist vel með nýjungum í starfí

Jarðarfarar-
skreytingar
Kistuskreytingar, krans-
ar, krossar.
Græna höndin
aup,
Gróörarstöð viö Hagkaup,
sími 82895.
og sjálf var hún gædd listrænum
hæfíleikum og hafði næma fegurð-
artilfínningu. Athygli vakti hve rit-
hönd hennar var falleg. Að eðlisfari
hafði Gerður ríka ábyrgðartilfínn-
ingu bæði í orði og verki.
Ekki er hægt að ljúka þessum
fáu og fátæklegu orðum án þess
að minnast á sterkasta þáttinn í
eðli og skaphöfn Gerðar, sem í raun
og sannleika mótaði allt hennar líf,
það er að segja einlæg og bjargföst
trúarvissa.
Á æskuáram byijaði Gerður að
sækja samkomur í Kristilegu félagi
ungra kvenna. Er hún hafði aldur
og þroska til hóf hún störf hjá
KFUK. Meðal annars var hún ritari
félagsins um árabil.
Það var Gerði til mikillar ham-
ingju að leiðir hennar og heitt elsk-
aðs eiginmanns lágu saman á sviði
trúarinnar. Bæði höfðu ritninguna
að leiðarljósi og voru einlæg og
heit í bænalífí og trúnni á Jesú
Krist.
Fyrir nokkram árum var gefín út
kasetta eða snælda með kristilegu
efni í tali og tónum, sem nefndist
Huggunarlind. Þau hjónin Gerður
og Asgeir fluttu textann, en „Ungt
fólk með hlutverk" var dreifíngar-
aðiji.
í langri og erfíðri sjúkralegu
konu minnar sendi Gerður henni
þessa snældu, með áritaðri kveðju
og ritningarorðunum: „Því að Hann
er vor friður". Betri gjöf var ekki
hægt að fá undir þessum kringum-
stæðum. Hún veitti sjúkum sem
háði vonlitla baráttu við hræðilegan
sjúkdóm innri ró og styrk. Og ekki
nóg með það, Gerður kom oft sjálf
í heimsókn, þótt hún gengi ekki
heil til skógar og bað fyrir sjúkl-
ingnum og með honum. Og við
sjúkrabeð móður Ásdísar bar aftur
saman fundum æskuvinkvennanna
og þær endumýjuðu hin gömlu og
góðu kynni. Svona era vegir lífsins
órannsakanlegir og margslungnir.
Dætur mínar létu þau orð falla
að enginn vandalaus hefði reynst
sjúkri móður þeirra jafnvel og
Gerður. Ég tók undir þau orð af
hjarta. Hafi hún þökk fyrir allt og
allt.
Fyrir skömmu heimsótti ég Gerði
á Landspítalann þar sem hún lá
helsjúk. Hún var með ráði og rænu
og bjarta hlýja brosið ljómaði á
andliti hennar. Hún gerði sér sjálf
fulla grein fyrir hvert stefndi.
Allri lyfjagjöf er hætt, sagði hún
lágri röddu. Nú er allt mitt ráð í
hendi Hans, hélt hún áfram og benti
með grönnum vísifíngri upp í loftið.
Ég er tilbúin að mæta frelsara mín-
um, bætti hún við eftir litla þögn
og brosið hvarf ekki af vöram
hennar. Kjarkurinn og æðraleysið
var aðdáunarvert.
Ég drúpti höfði og það var ekki
laust við að ég fyndi til blygðunar
hve ég var trúlítill og veikgeðja.
Þegar ég kvaddi Gerði var ég
ríkari af dýrmætri reynslu. Ég er
þess fullviss að henni verður að trú
sinni. Og vissulega á hún góða
heimvon.
Gerður andaðist í Landspítalan-
um að kvöldi hins 24. þessa mánað-
ar. I dag verður hún jarðsungin
frá Fossvogskirkju.
Dætur mínar og ég sendum eig-
inmanni, bömum, móður og öðra
venslafólki okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning Gerðar Ólafs-
dóttur;
Armann Kr. Einarsson
Minningar leita á hugann er við
kveðjum bekkjarsystur okkar, Gerði
Ólafsdóttur, sem andaðist 24. jan-
úar síðastliðinn eftir erfitt sjúk-
dómsstríð.
Við minnumst hópsins sem hóf
nám í gamla Kennaraskólahúsinu
við Laufásveg haustið 1960. Fæst
okkar þekktust fyrir, við komum
hvert úr sinni áttinni og báram með
pkkurólíkaeiginleikaogreynslu..
Gæfa okkar var sú, að þessi hóp-
ur náði ótrúlega fljótt og vel saman,
við virtum hvert annað eins og við
voram, gátum gefið og þegið á víxl.
Gerður var ein úr þessum hópi.
Hún vakti strax athygli okkar.
Framkoma hennar, smekkvísi og
allt yfírbragð fór ekki framhjá nein-
um.
Við litum til hennar á sérstakan
hátt, hún bar með sér eitthvert
öryggi og ró. Er frá leið varð okkur
ljóst að hún hafði tekið þá stefnu
í lífi sínu sem byggði mikið á trúar-
traust og þeirri vissu að líf okkar
allra væri í Drottins hendi. Hún var
heil og óskipt í kynnum, henni gát-
um við alltaf treyst.
Þannig liðu árin og þótt leiðir
skildu um tíma vegna starfa erlend-
is, kom hún aftur í gamla hópinn
sem hist hefur reglulega öll þessi ár.
Nú er við kveðjum Gerði viljum
við færa fram þakkir okkar fyrir
allt sem hún var okkur. Hún var
fram á síðustu stund tilbúin að
styrkja okkur ef eitthvað bjátaði á
í okkar lífí. Því verður vart með
orðum lýst hvernig henni tókst að
byggja aðra upp á þessum stundum,
þannig að við sem komum til hennar
döpur og kvíðin gengum út með
hlýju í hjarta.
Einlægar samúðarkveðjur til ást-
vinanna sem hún unni svo mjög.
Bekkjarsystkinin úr
Kennaraskólanum
„Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðirmigaðvötnum
þar sem ég má næðis njóta.
Hannhressirsálmína
leiðirmigáréttavegu,
fyrir sakir nafhs síns.“
(23. Davíðssálmur.)
Þessi vora einkunnarorð þeirrar
ungu konu, sem ég vil minnast og
þakka fyrir að hafa átt að vini um
langan aldur.
Hún var bara 9 ára þegar ég sá
hana fyrst á heimili foreldra hennar,
Ólafs Tómassonar, stýrimanns, og
Benediktu Þorláksdóttur, og eldri
systur hennar, Ólafíu Hrannar.
Níu ára með stór augu, feimin
og hlédræg í fyrstu, en í næstu
andrá hljómaði dillandi silfurskær
hlátur, ef henni fannst eitthvað
skondið, og persónuleikinn opnaðist
og lífsgleðin kom í ljós, sem í ríkum
mæli fylgdi henni alla tíð.
Svo liðu árin, Gerður lauk við
Kvennaskólann og síðar Kennara-
skólann og stundaði kennslustörf
af samviskusemi og alúð, sem henni
var einkar lagið, og tók virkan þátt
í störfum KFUK og kristilegum
samtökum.
Ástin kvaddi dyra er hún kynntist
eftirlifandi eiginmanni sínum, Ás-
geiri Markúsi Jónssyni, flugvél-
stjóra, og vora þau gefín saman
hinn 3. júní 1964, og settu saman
sitt fyrsta heimili í vesturbænum.
Böm þeirra Gerðar og Ásgeirs era
Ólafur Jón f. 3.6. 1965 og Gerður
Rósf. 1.10.1972.
Síðar lá leið þeirra til annarra
landa, er atvinnuhorfur flugvirkja
breyttust og bjuggu þau í Lúxem-
borg í nokkur ár, eða þar til tæki-
færi gafst til að hverfa til íslands
að nýju. Er heim kom bjuggu þau
sér fagurt heimili í Mosfellssveit-
inni, ræktuðu garðinn sinn og nutu
þess.að vera ung og vera til.
Jafnhliða ráku þau hjónin versl-
unina Kirkjufell sf. um árabil og
sinntu þar þörfum kirkjunnar og
kirkjunnar þjóna, við góðan orðstír
og myndarskap.
Fyrir rúmum tveimur árum gerði
vart við sig sjúkdómur sá, sem ekki
varð við ráðið, og hófst þar hin
langa og stranga barátta, sem
Gerður háði af aðdáanlegum and-
legum styrk. Hin mikla og einlæga
trú á Guðdóminn sem hún bar í
hjarta sínu, ásamt hugarorku henn-
ar, létti henni og aðstandendum líf-
ið, og hún þakkaði Guði fyrir hvem
dag sem hann gaf henni, og hún
útdeildi öðram styrk og hugarró og
sætti þá við örlögin.
Gerði var mikið gefíð, hún var
falleg, gáfuð og velviljandi öllum,
sem hún mætti á lífsleiðinni, og
lagði lið málefnum hinna smáu og
mun lengi lifa í minningu samferða-
manna sinna. Blessuð sé minning
hennar.
Kæram vinum okkar, eigin-
manni, bömum, móður og systur
ásamt fjölskyldu, votta ég samúð
fjöiskyldu minnar, og bið að minn-
ingin og hið góða létti þeim hinn
mikla missi. Gerði bið ég sællar
farar og góðrar heimkomu.
Hreinn Bergsveinsson
Hjartað, sem geymir fyrirheit
Guðs — fær styrk allt fram til
hinstu stundar.
Öll höfum við þörf fyrir það að
fyársjóðir Guðs séu varðveittir í
hjörtum okkar.
Við viljum stundum ekki sjá það
— eða viðurkennum það ekki. En
þeir sem fyrir Guðs náð era svo
heppnir að fá að eignast Drottin inn
í líf sitt — sem persónulegan Drott-
inn sinn — þeir munu eignast upp-
sprettu himneskrar huggunar þegar
reynslur og erfiðleikar steðja að.
Þeir sem ganga á Guðs vegum
hveija stund — fela Guði allt sitt —
gefast Guði — fá styrk til að horfa
upp og yfír erfiðleikana. Þessar
hugsanir leita á mig, þegar ég sit
og reyni að festa á blað nokkrar
línur til minningar um elskulega
vinkonu mína, Gerði. Hún átti
þennan fyársjóð hjartans í ríkum
mæli.
Ég á erfítt með að sætta mig við
að hún sé dáin — dauðinn er ein-
hvem veginn svo óafturkallanlegur
— en við sem þekktum hana vissum,
að sjálf var hún reiðubúin að leggja
allt sitt í Drottins hendur.
Við sem eftir lifum verðum að
treysta Guði þótt við skiljum ekki
vegu hans — þeir era svo sannar-
lega órannsakanlegir. Við verðum
að trúa því að með hverri sorg hefur
Guð tilgang. Þetta fallega blóm var
orðið svo veikburða eftir 3ja ára
baráttu við válegan sjúkdóm og nú
hefur það lagst til hvíldar. En sá
vitnisburður, sem Gerður var með
ljúflyndi sínu og trúarstyrk, mun
lifa áfram og verða okkur styrkur
þegar kemur að leiðarlokum.
Raunveralega fóra allir blessaðir
af fundi Gerðar — hún uppörvaði
og hvatti alla þá fjölmörgu sem
heimsóttu hana og margir hafa
frelsast vegna fyrirbænar hennar.
— Hún átti þá ósk heitasta að sem
flestir eignuðust lifandi trú, sem
þeir gætu treyst á stund myrkurs,
veikinda og sorga.
Gerður fæddist 30. mars 1943 —
hún var annað bam þeirra góðu
hjóna Benediktu Þorláksdóttur og
Olafs Tómassonar. Fyrir áttu þau
Ólafíu Hrönn, sem nú kveður systur
sína.
Gerður útskrifaðist úr Kvenna-
skólanum í Reykjavík 1960.
Á Kvennaskólaáranum kynntist
hún kristilegu starfí og fylgdi Kristi
alla tíð síðan. Haustið 1960 inn-
ritaðist hún í Kennaraskóla íslands
og lauk kennaraprófi 1964. Þar
lágu leiðir okkar saman og fundum
við fljótt hversu vel við áttum skap
saman — við höfðum báðar sömu
kímnigáfuna — hlógum að sömu
bröndurum og áttum indælar stund-
ir saman. Við skólasystumar frá
1964 höfum haldið hópinn vel með
því að hittast í saumaklúbbi einu
sinni í mánuði öll árin. Þegar Gerður
gat ekki verið með okkur á nýliðnu
hausti sagðist hún bara koma næst.
6. júní 1964 var mikill hátíðis-
dagur í lífí Gerðar. Þá gekk hún í
hjónaband með Ásgeiri M. Jónssyni,
flugvélstjóra. Vandfundið var fal-
legra og ástfangnara par — gleðin
og hamingjan ljómaði af andlitum
þeirra. Má með sanni segja að líf
þeirra saman hafí verið mótað
þennan dag. Upp frá því var nafn
annars þeirra ávallt nefnt með hinu.
Gerður og Ásgeir vora alla tíð eitt.
Kennslustarfíð átti ekki vel við
Gerði og starfaði hún aðeins um
tíma við kennslu í Höfðaskóla í
Reykjavík — eftir að hún giftist
vann hún lítið utan heimilis nema
lítillega við vélritun í Kennaraskóla
Islands — en Gerður þótti afburða
vélritari.
Á þeim áram, sem nú fóra í hönd,
vora Ásgeir og heimilið nr. 1. Hún
var mikil húsmóðir og góð móðir
bömum sínum tveimur, en þau
Ásgeir eignuðust Ólaf Jón, fæddan
3. júní 1965 og Gerði Rós, fædda
l.okt. 1972.
Þau hjónin fluttu til Lúxemborg-
ar síðla sumars 1964 og bjuggu þar
til ársins 1974 er þau komu alkomin
heim.
Þau eignuðust fallegt heimili í
Mosfellssveitinni — það var ætíð
allt fallegt í kringum Gerði. Enga
hef ég séð leggja sál sína í allt, sem
hún gerði, eins og hana.
Fljótlega eftir heimkomuna
keyptu þau hjónin verslunina
Kirkjufell sem þau ráku farsællega
til 1983. Marga fallega muni gátu
þau boðið og frægar era hollensku
styttumar sem þau hafa flutt inn.
En slík verslun krefst ómældrar
vinnu og veit ég að Gerður vann
mikið þessi ár.
Skömmu eftir að þau hættu með
verslunina fór Gerður að kenna
þess sjúkdóms sem nú hefur lagt
hana að velli. í þijú ár hefur barátt-
an staðið. — Erfíð lyfjameðferð og
uppskurðir — brostnar vonir — var
hlutskipti hennar síðustu árin. En
hún trúði á kraftaverk og lækningu
Guðs — því það sem mennimir
megna ekki getur Hann, var hún
vön að segja. Hún horfði fram hjá
sjúkdóminum og það gaf henni og
öllum, sem í kringum hana vora,
styrk sem var undraverður.
Allan tímann, sem Gerður var
veik, var móðir hennar meira og
minna á heimilinu og er það svo
sannarlega þakkarvert að Guð
skyldi gefa henni kraft til að standa
við hlið dóttur sinnar á þessum
erfíðu tímum.
Og þau tvö, sem sameinuðust
fyrir rúmlega 20 áram, stóðu jafnan
saman í þessari baráttu. Ásgeir var
öllum stundum við rúmið hennar
þartil yfirlauk.
Við Gerður kynntumst ungar að
áram meðan allt lék í lyndi hjá
báðum. Hún flutti síðan til útlanda
en ég út á land. — Einhver ósýnileg-
ur þráður var alltaf á milli okkar —
svo sterkur að þegar við kynntumst
hvor annarri að nýju — lærðum að
þekkja hvor aðra upp á nýtt í haust
sl. — þá fannst okkur sem við
hefðum hist í gær. Við hittumst
eins oft og heilsa hennar leyfði og
þær stundir mun ég geyma innst í
hjarta mínu. Þá var hlegið og grátið
og innstu rök tilverannar rædd. Ég
kýs að muna hana geislandi glaða
með brosið sitt bjarta. Ég vil muna
gleðina sem fylgdi því að koma til
hennar á laugardögum þegar hún
var hress og stóð sjálf í dyram og
sagði: „Velkomin, elsku Jóhanna
mín.“ — Ég man einnig hljóðar
stundir við rúmið hennar þegar lík-
amlegur þróttur var á þrotum. Þessi
fíngerða, fallega kona hafði samt
alltaf lag á að uppörva og ætíð fór
ég endurnærð af hennar fundi. Ég
sé hendur hennar fyrir mér þegar
hún lyfti þeim upp — á sérstakan
hátt um leið og hún útskýrði fyrir
mér einhveija leyndardóma úr Guðs
orði. Kristur var með henni til síð-
asta augnabliks — því að Hann
yfirgefur aldrei þá sál sem Hann
hefur dáið fyrir.
Að kvöldi 24. janúar fékk þessi
þreytti líkami hvíld og frið í Drottni.
Ég bið algóðan Guð að gefa Ás-
geiri, Óla Jóni, Gerði Rós, Bennu
og Lóu styrk í sorg þeirra. Þau
hafa mikið misst en ég veit að þau
hafa líka mikið til að þakka fyrir.
Blessuð sé minning vinkonu
minnar og systur í trú.
Jóhanna Sigríður
Sigurðardóttir