Morgunblaðið - 31.01.1986, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 31. JANÚAR 1986
37
Kveðja frá KFUK.
Lofaður sé Guð og faðir Drottins
vors Jesú Krists, sem eftir mikilli
miskunn sinni hefur endurfætt oss
til lifandi vonar fyrir upprisu Jesú
Krists frá dauðum, til óforgengi-
legrar, flekklausrar og ófölnandi
arfleifðar, sem yður er geymd á
himnum. (I. Pét. 1.3-4).
Þessi orð úr heilagri ritningu
komu í hug okkar, þegar við heyrð-
um lát Gerðar Ólafsdóttur, en hún
andaðist að kvöldi þess 24. þ.m.
eftir langt sjúkdómsstríð. Hún
fæddist 30. mars 1943, dóttir hjón-
anna Benediktu Þorláksdóttur og
Ólafs Tómassonar. Árið 1964, þann
6. júní giftist Gerður eftirlifandi
eiginmanni sínum, Ásgeiri Markúsi
Jónssyni, flugvélstjóra. Eignuðust
þau tvö böm; Ólaf Jón, f. 3. júní
1965 og Gerði Rós, f. 1. október
1972.
Á sínum yngri árum kynntist
Gerður Kristilegum skólasamtökum
og þegar hún hafði aldur til gekk
hún í aðaldeild KFUK. Félagið naut
starfskrafta hennar í ýmsum deild-
um og greinum. Hún var sveitar-
stjóri, undirleikari og í stjóm KFTJK
í Reykjavík sat hún um 6 ára skeið.
Einnig starfaði hún í KFUK í Hafn-
arfírði þann tíma, sem hún bjó þar.
Er því stórt skarð höggvið í hóp
okkar félagssystra við lát hennar.
Allt frá því við fyrst sáum hana í
KFUK vakti hún athygli okkar
vegna sinnar ljúfmannlegu fram-
komu og eiga orðin í Filippíbréfinu
4. kap. v.4-7 vel við allt hennar
viðmót. „Verið ávallt glaðir í
Drottni. Ég segi aftur: Verið glaðir.
Ljúflyndi yðar verði kunnugt öllum
mönnum. Drottinn er í nánd. Verið
ekki hugsjúkir um neitt, heldur
gjörið í öllum hlutum óskir yðar
kunnar Guði með bæn og beiðni og
þakkargjörð. Og friður Guðs, sem
er æðri öllum skilningi, mun varð-
veita hörtu yðar og hugsanir yðar
í Kristi Jesú.“
Þetta var áhrifaríkur þáttur í lífi
hennar. Fengum við í stjóm KFUK
að kynnast því enn betur þau árin,
sem hún starfaði þar. Henni var
það af Guði gefið að hafa djörfung
til að vitna um Drottin sinn og
frelsara og lét ekki af að minna
okkur á að vera trúfastar í bæninni
og starfinu að útbreiðslu Guðs ríkis
hér á meðal okkar. Eitt dæmi getum
við nefnt, en það var löngun hennar
að stofna Biblíuskóla, til að fleiri
öðluðust þekkingu á Guðs orði.
Urðu orð hennar meðal annars
hvatning til þess að Evangelíski-
lútherski-biblíuskólinn var stofnað-
ur sl. vor í nafni KFUM & K. Það,
sem öllum verður þó eftirminnileg-
ast, sem henni kynntust, er hvemig
hún óx í trúnni í sjúkdómsþrenging-
um sínum, en rúmlega tvö ár barð-
ist hún við sjúkdóm þann, er að
lokum lagði hana að velli. Mitt í
þessum þrengingum hennar gaf
Guð henni ótal tækifæri til að veita
öðmm hjálp og styrk allt til hinstu
stundar, og fyrir það lofaði hún
Drottin. Þótt lífslöngun hennar hafi
verið mikil til að vera hjá fjölskyldu
sinni og að starfa fyrir Drottin sinn
áfram hér á jörð, bjó eftirvænting
í hjarta hennar að mæta frelsara
sínum á himnum.
Að fá að líta Hann eins og segir
í sálminum.
Eilífð með Jesú er erfíði lýkur.
Eitt sinn mun rætast sú hjarta míns þrá.
Blíðlega tárin mín burtu hann strýkur.
Brosandi fagna ég lífínu þi
:Dýrðlegi dagun
Drottinn er lít ég, sem treysti ég hér.
:Dýrðlegi dagun
Drottinn minn Jesú, er verð ég hjá þér.
B.E.þýddi
Að lokum viljum við senda eigin-
manni hennar, bömum og ástvinum
öllum orðin hjá Jesaja, 41.10. „Ótt-
ast þú eigi, því að ég er með þér.
Lát eigi hugfallast, því að ég er
þinn Guð. Ég styrki þig, ég hjálpa
þér, ég styð þig með hægri hendi
réttlætis míns.“
Við þökkum Guði, sem gaf okkur
Gerði.
Kveðja frá KFUK
í Reykjavík
Til þín, Drottinn, kallaði ég
og Drottin grátbændi ég:
„Hver ávinningur er í dauða mínum,
í þvi að ég gangi til grafar?
Getur duftið lofað þig,
kunngjört trúfesti þína?
Heyr, Drottinn, og líkna mér,
ó, Drottinn, ver þú hjálpari minn!“
(Sálm. 30,9-11)
Þannig bað Davíð konungur og
þannig ákallaði Gerður Ólafsdóttir,
vinkona okkar, Guð sinn og Frels-
ara. Hún þráði að vegsama Hann
með lífi sínu og vera erindreki Hans
hér á jörð. Og það var hún sannar-
lega. Hún elskaði Jesúm og þráði
að benda öðrum á Hann, leiða aðra
til Hans. Og það gerði hún.
Með öllu, sem hún var, með allri
sér, var hún vitnisburður um kær-
leika Guðs.
Við hjónin erum Guði þakklát
fyrir að hafa átt hana að vini og
trúsystur. Margar yndislegar stund-
ir áttum við á fallega heimilinu
þeirra Ásgeirs, vomm með þeim í
litlum bænahópi, sem myndast
hafði vegna komu Maríusystranna
hingað til lands. Gerður hlaut mikla
blessun af komu þeirra og sóttu þau
hjónin þær oft heim erlendis og
nutu fræðslu þeirra og kærleika.
Höfuðstöðvar þessarar lúthersku
nunnureglu em í Kanaan í Darm-
stadt í Þýskalandi og bænahópamir
nefnast Kanaanvinir. I bænahópn-
um kynntumst við einlægri þrá
hennar eftir heilli og sannri eftir-
fylgd við Jesúm og löngun hennar
til að þjóna náunganum í kærleika
Krists. Hún átti auðmýkt, en jafn-
framt einbeitni í því að vitna um
kærleika Jesú, og varð það okkur
mikil hvatning og lærdómur, sem
líður okkur aldrei úr minni.
í sálminum, sem vitað er í í
upphafi, segir ennfremur: „Þú
breyttir grát mínum í gleðidans,
leystir af mér hæmsekkinn og
gyrtir mig fögnuði, að sál mín megi
lofsyngja þér og eigi þagna. Drott-
inn, Guð minn, ég vil þakka þér að
eilífu." Gerði var eins farið og
Davíð konungi. Hún stóð ekki ein-
ungis spyijandi gagnvart dauðan-
um, heldur lofaði hún Guð í krafti
Hans, þegar hún stóð andspænis
honum, þannig að dauðastríð henn-
ar varð, eins og líf hennar, lofsöng-
urum Guð.
Og nú er hún komin heim til
Jesú og fær að líta Hann augliti til
auglitis. Og þar þagnar lofgjörðin
aldrei að eilífu.
Við þökkum Guði fyrir Gerði og
biðjum Hann að styrkja Ásgeir og
bömin þeirra tvö í söknuði þeirra
og sorg. En við vitum að þau gleðj-
ast líka mitt í sorginni, því nú er
Gerður gengin inn til hinnar eilifu
gleði. Við biðjum einnig Guð að
styrkja og blessa móður hennar,
sem var dóttur sinni ómetanleg
hjálparhella í langri veikindabar-
áttu. Og öllum ástvinum hennar
vottum við dýpstu samúð.
»Syngið Drottni lof, þér Hans trú-
uðu, vegsamið Hans heilaga nafn.“
(Sálm 30,5)
Margrét og Benedikt
Þegar ungt fólk fellur frá í blóma
lífsins, koma í hugann ótal spum-
ingar, sem ekki verður svarað. Lífið
sjálft er okkur mannanna bömum
svo margslungið, við eigum oft svo
erfitt með að skilja það sem er að
gerast í kringum okkur. Það er ef
til vill einna erfiðast að skilja
mannvonskuna og óréttlæti af ýmsu
tagi, en fréttir af þessum hlutum
berast okkur til eyma dag hvem
og við erum undrandi og hrygg.
Til eru einstaklingar sem betur
fer, sem vinna að því að láta gott
af sér leiða, en einmitt þannig var
Gerður, og þau verk sem hún vann
í þágu annarra talaði hún ekki um,
það var ekki hennar háttur. Hins
vegar vissum við sem hana þekktum
að þeir vom margir sem til hennar
leituðu og fengu að kynnast þvf
hvemig trú hennar á frelsarann gaf
henni þvílíkan styrk að dauðinn
varð henni ekki fyrirkvíðanlegur.
Hún vissi að hveiju stefndi og hún
vissi líka að hún var í hendi guðs.
Gerður bjó sig undir það sem koma
skyldi, hún reyndi jafnframt allt
sem í hennar valdi stóð til þess að
spoma við því að sjúkdómurinn
næði yfirtökum á líkama hennar.
Hún þráði að fá að lifa og geta
notið eiginmanns og bama sinna,
en hún vissi jafnframt að það er
guð sem ræður. Hún háði langa og
harða baráttu, en bugaðist aldrei,
vegna þess að hún átti frið í hjarta
sínu. Þessi ró og styrkur streymdi
frá henni til okkar sem vomm svo
hrygg og ósátt yfír því að hún
skyldi þurfa að deyja. Það var ávallt
hún sem styrkti okkur er við heim-
sóttum hana að sjúkrabeði hennar.
Líf hennar hafði tilgang sem var
svo augljós, hún var boðberi sem
efldist svo mjög í veikindastríðinu
að við sem til þekktum undmðumst.
Það er einmitt þess vegna sem ég
hripa niður þessar línur, ég get
ekki orða bundist.
Á kveðjustundu koma í huga
minn margar ánægjulegar minning-
ar frá liðnum ámm, en að lokum
vil ég þakka Guði fyrir líf hennar
og að hún skyldi sína okkur ástvin-
unum svo mikinn kærleik.
Mætti líf hennar verða okkar
leiðarljós.
Sigríður Jónsdóttir
„Drottinn gaf og Drottinn tók, lofað veri
nafti Drottins" (Job 1:21).
Þessi orð komu sterkt upp í huga
mér, þegar ég frétti um andlát
Gerðar Ólafsdóttur.
Erfitt er að sætta sig við og því
síður að skilja, að Gerður sé burt
kölluð úr þessum heimi. En orðin úr
Jóhannesarguðspjalli gefa okkur
fullvissu um, að lífið er fólgið í
þekkingu á Jesú Kristi: „En í því
er hið eilífa líf fólgið, að þeir þekki
þig, hinn eina sanna Guð, og þann
sem þú sendir, Jesú Krist“ (Jóhann-
es 17:3).
Gerður var ein þeirra persóna,
er seint eða aldrei gleymist. í mín-
um augum var hún sannkölluð
perla. Ekki bara það, að hún væri
bráðfalleg, heldur var hún vel
greind, skýr í máli, með skemmti-
lega framkomu og ávallt glöð. En
það sem einkenndi hana mest og
að mínu mati var hennar stærsti
eiginleiki var, hve hún geislaði af
kærleika, hlýju og góðvild. það vom
margir sem fengu að njóta þessa.
Ég var ein þar á meðal.
Fyrir nokkmm ámm var ákveðið
að halda lofgjörðarsamkomu í húsi
KFUM og KFUK í Reykjavík. Gerð-
ur, ásamt eiginmanni sínum Ás-
geiri, var fengin til að stjóma þess-
um samkomum. Ég var svo lánsöm,
að geta tekið þátt í undirbúningi
þeirra ásamt nokkmm öðmm ungl-
ingum. Uppistaðan í samkomunum
var fyrst og fremst aukin áhersla
á lofgjörð og bæn til Drottins.
Gerður var þarna af lífi og sál. Hún
átti lifandi trú á Drottin Guð og
lagði ríka áherslu á, að við hylltum
guð bæði með söng og í bæn.
Ég man hvað þetta hafði mikil
og sterk áhrif á mig og gaf mér
mikinn styrk á þeim tíma.
Hið mikilvægasta í lífi Gerðar
var trúin á Guð. Hún notaði hvert
tækifæri, til að vitna um Hann
bæði í orði og verki. Meira að
segja, þegar hún var orðin fárveik
sjálf, þá miðlaði hún af kærleika
sínum til annarra. Þetta fékk ég líka
að reyna, þegar veikindi komu upp
í fjölskyldu minni. Hún sendi okkur
styttu af litlu bami, sem hvílir í
hendi Guðs ásamt kveðjuorðum.
Þannig fengum við kraft og styrk
og fundum nú enn betur, að Guð
er ætíð með, hvort sem um er að
ræða gleði eða sorg. Þannig var
Gerður, lifandi vitnisburður um sinn
Guð. Vil ég þakka Guði fyrir, að ég
fékk að kynnast Gerði. Þau kynni
munu vera mér ógleymanleg. Drott-
inn gaf og Drottinn tók. Drottinn
gaf okkur Gerði, ég vil þakka
Honum fyrir hana.
Að endingu vil ég, foreldrar mínir
og systur mínar senda eiginmanni
hennar, bömum tveimur og öllum
ástvinum hennar, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð blessi ykkur öll.
Steinunn Ásgeirsdóttir
Harmafregnin um andlát Gerðar
barst okkur hingað vestur um haf
í vikunni. Guð einn læknar söknuð-
inn.
Það var í Vindáshlíð í dásmlegu
veðri 1979, að tvær fjölskyldur
bundust órjúfandi vináttuböndum.
Við Gerður áttum síðan margar
góðar og uppbyggjandi stundir
saman svo að samband okkar varð
sterkt og náið.
Með fegurð sinni, greind og
sönnu trú stafaði hún sólargeislum
við hvert fótmál og vísaði veginn úr
dalnum dimma. Hér á jörð er öllum
afmörkuð stund, en þeir, sem deyja
í Drottni hljóta dýrð og eilíft líf.
Fordæmi hennar, hetjuleg bar-
átta, æðruleysi og hugarró fram á
síðustu stund kennir okkur, sem
eftir emm, að ganga fram í trú.
Meðal síðustu orða Gerðar vora:
„Ef Jesú er hafður með í för þarf
engu að kvíða. Gefið Honum hluta
af tíma ykkar hvem dag og Guð
launar margfalt."
Við eram þakklát fyrir að hafa
átt Gerði að um stund og biðjum
Guð að umvelja Ásgeir, Óla Jón,
Gerði Rós, Benediktu og alla fjöl-
skylduna.
Valdís Ámadóttir
Mér varð ónotalega kalt innra
með mér, þegar mér var tilkynnt
lát Gerðar Ólafsdóttur. Þó var ég
búin að vera hrædd svo lengi. Ég
hafði þekkt hana í rúmlega 20 ár
og hún var mér afar kær. Guð gaf
henni margar góðar gjafir í vöggu-
gjöf. Hún var mjög falleg kona, vel
gefin og einstaklega vönduð. Heill
vinur var hún, sem gott var að tala
við og leita til. Hreinskiptin, en þó
svo ljúf og elskuleg. Leiðir okkar „
lágu saman í KFUK og margar
okkar samræður vora einmitt í
sambandi við starf þess félags. Hún
þráði svo heitt, að fleiri mættu
heyra um Drottin og fela Honum
líf sitt allt. Það hafði hún sjálf gert
og fengið að reyna — að við kross-
inn Hans er frið og skjól að finna.
— Þegar hún var orðin veik af þeim
sjúkdómi, er dró hana til dauða,
sagði hún eitt sinn við mig: „Það
búa fáir við eins góðar aðstæður
eins og ég til að vera veikir. Allir
á heimilinu gera allt, sem þeir geta
til að létta undir með mér.“ Fagur
vitnisburður um þá, sem henni þótti
svo vænt um, enda var hún mikil
fjölskyldukona. Eiginmaðurinn, Ás-
geir Markús, og börnin hennar tvö,
Öli Jón og Gerður Rós, vora þunga-
miðjan í lífi hennar og einstakt var
samband hennar við móður sína.
En einmitt hún var stoð og stytta
fjölskyldunnar, þegar Gerður var
orðin veik. Heima hjá mér var hún
alltaf kölluð Gerður hans Ásgeirs.
Þau vora einstaklega samvalin,
Ásgeir og Gerður. Sæi maður annað
var hitt aldrei langt undan. Sama
áhugamál brann í báðum, útbreiðsla
fagnaðarerindisins um Drottin
meðal okkar þjóðar. Þau notuðu
tímann, meðan enn var dagur, vit-
andi að bráðum kemur nótt og þá
getur enginn unnið.
í virðingu og þökk kveð ég Gerði
hans Ásgeirs.
Ég bið Guð að gefa ástvinum
hennar öllum styrk og kraft.
Vinkona
SigríðurJ. Thorlacius
frá Stöpum - Minning
Fædd 20. september 1894
Dáin 24. janúar 1986
Þú Guð míns lífs, ég loka augum mínum
i líknarmildum föður-örmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfí sólin bjarta
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
(Matth. Joch.)
Elsku frænka, Sigríður Jóns-
dóttir Thorlacius, fékk hægt andlát
eftir nokkurra daga veikindi, sem
hún hefur greinilega ekki þolað,
slitin og háöldrað. Þökk sé forsjón-
inni fyrir það, að hún þurfti ekki
að þola meiri þjáningar né lengri
rúmlegur. Þó að hún væri afar illa
farin lfkamlega var hún stórkost-
lega hress kona og hélt sínu andlega
þreki til hinstu stundar og lét engan
bilbug á sér fínna. Til marks um
þrek hennar og þrótt tók hún ekki
annað í mál en að klæðast og setj-
ast til borðs með stofusystram sín-
um á Hrafnistu, daginn áður en hún
lést. Frænka var afar fríð og nett
kona og með afbrigðum snyrtileg.
Hún bjó sig alltaf upp á eftir hádeg-
ið f íslenska búninginn sinn, þangað
til það var orðið of erfitt fyrir hana,
þá fór hún að klæðast þægilegri
fötuii).
Af okkur systkinabömum hennar
var hún ætíð kölluð frænka, það
var aðeins ein frænka, og allir vissu
hver hún var. Frænka var einstak-
lega hlý og skemmtileg enda átti
hún marga trygga og góða vini.
Þeir vora margir sem heimsóttu
hana og hugsuðu vel um hana,
þegar hún gat ekki lengur farið út
af heimilinu sökum heilsuleysis.
Enda var oft gestkvæmt hjá henni
á Vesturgötunni, ættingjar, tengda-
fólk, sveitungar norðan af Vatns-
nesi og fólk, sem dvalist hafði hjá
henni sem böm á Tjöm á sumrin
eða um lengri tíma og hélt ætíð
tryggð við hana. Hún var mikið
með hugann á Vatnsnesinu og við
gömlu sveitungana þar. Talaði
gjaman í símann við vini sína og
fylgdist þannig með því sem var
að gerast í átthögunum. Gestrisni
var hennar aðalsmerki, hún naut
þess að bera fram góðgerðir handa
gestum og mátti enginn fara frá
henni án þess að þiggja veitingar.
Hún var mjög mannblendin og var
hrókur alls fagnaðar þegar hátíða-
stundir vora í fjölskyldunni. Það var
ógleymanlegt þegar frænka varð
90 ára. Hún ákvað að fara heim
af sjúkrahúsinu og halda okkur
nánustu skyldmennum mikla veislu
sem hún og gjörði. Þama sat hún
svo falleg í íslenska búningnum sín-
um, umkringd af fólkinu sínu og
stjómaði öllu af rausn.
Þetta var síðasta dvöl hennar á
heimili sínu. Hún dvaldist yfir nótt-
ina og fram á næsta dag í umsjá
þeirra elskulegu stúlkna, Dísu og
Sissu, sem hlúðu svo fallega að
henni á allan hátt í nokkur ár, enda
var hún þeim ákaflega þakklát og
talaði fallega um þær. Nú á tímum
virðast allir hafa svo lítinn tíma að
það vill gleymast að rækta samband
við ættingja, sem er þó í rauninni
mikils virði. Þess vegna stöndum
við frændfólkið í mikilli þakkar-
skuld við frænku okkar. Hún var
sameiningartákn flölskyldunnar.
Það var svo gaman og fróðlegt að
koma til frænku, hún sagði fréttir
af skyldfólkinu, fylgdist með öllum
systkinabömunum, mökum þeirra,
bömum og bamabömum.
Við eigum vissulega eftir að
sakna elskulegs ættingja sem var
stór þáttur í tilvera okkar.
Það er erfitt að ná háum aldri
og þurfa að sjá á eftir ástvinum
sínum og samtíðarmönnum. Þá má
segja að hvíldin sé kærkomin.
Við trúum því að elsku frænku
líði nú vel hjá Helga sínum og Helgu
og öðram ástvinum.
Samúðarkveðjur færam við
Daníel, tengdasyni frænku, með
þakklæti fyrir alla umhyggjusemina
og stoð sem hann veitti henni.
Frænkur
V