Morgunblaðið - 03.04.1987, Qupperneq 57

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 3. APRÍL 1987
■57
Minning:
Elín Eiríksdóttir
Kúld Súbech
Það má segja að það hafi ekki
verið sorgarfréttir er mér var tjáð
andlát heiðurskonunnar Elínar Kúld
Söebeck, svo mikið var hún búin
að líða í sínum löngu veikindum.
Elín var fædd að Okrum á Mýrum
26. október 1900, þar sem hún ólst
upp til 17 ára aldurs.
Faðir hennar var Eiríkur Kúld
Jónsson, óðalsbóndi á Ökrum Eyj-
ólfssonar alþingismanns í Svefn-
eyjum, en móðir Eiríks var Elín
Helgadóttir frá Vogi Heigasonar
alþingismanns og smiðs.
Systkini Elínar voru 5 og eru nú
aðeins 2 á lífi, Inga og Arinbjörn,
bæði búsett hér í borg.
Maður Elínar var Pétur Söebeck
trésmiður, sem einnig var lengi til
sjós og þá hjá Eimskipafélagi Is-
lands, lengstum á Lagarfossi, en
þá bjuggu þau 10 ár úti Kaup-
mannahöfn. Þau eignuðust 3 dætui"
Sigríði, Kristjönu og Huldu Fjólu,
sem er látin. Ennfremur ólu þau
upp dótturdóttur sína, Sunnu Söe-
beck. Mann sinn missti Elín 1964.
Elín var glæsileg kona á sínum
yngri árum. Hún var vel lesin, víða
heima og hagmælt með ágætum.
Eftir hana hafa verið gefnar út
þijár Ijóðabækur, sem allar hafa
fengið hina bestu dóma. Auk þess
nokkur Ijóð, sem gefin hafa verið
út á plötum, þar sem hún átti bæði
Ijóð og lag, m.a. á jólaplötunni,
„Jólin eru að koma“, er selst hefur
mikið. Elín var bæði skyggn og
mikið í hug um dulræð fræði.
Ég átti þess kost að kynnast
þessum góðu hjónum þegar þau
bjuggu í Kópavogi og allt síðan
hefi ég ávallt komið fróðari af fundi
Elínar, hún var þessi lítríki og gef-
andi persónuleiki.
Ég sendi dætrum hennar, barna-
börnum og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
B. Guðmundsson
í dag fer fram útför Elínar Kúld
Söebech, skáldkonu, er andaðist 26.
mars sl.
Hún fæddist 26. október árið
1900. Foreldrar hennar voru Eirík-
ur Kúld Jónsson, óðalsbóndi á
Ökrum á Mýrum og kona hans,
Sigríður Jöhannsdóttir.
Elín tilheyrði því aldamótakyn-
slóðinni, en þeir sem fæddir voru
aldamótaárið upplifðu og tóku þátt
í mestu umbyltingu sem átt hefur
sér stað í íslensku þjóðlífi, ásamt
harðri sjálfstæðisbaráttu er var til
lykta leidd 17. júní 1944 er ísland
varð sjálfstætt lýðveldi. Þetta er
sagt sökum þess að þetta tímabil
fannst mér að hafi mótað skoðanir
hennar og skáldskap á ýmsan hátt.
Elín og eiginmaður hennar, Pétur
Söebeeh, fluttust til Akureyrar
1923 og bjuggu þar til ársins 1931,
en þá fluttu þau til Kaupmanna-
hafnar, en komu síðan alfarið heim
árið 1941. Árið 1955 andaðist Pétur
Söebech og var hans mikið saknað
af öllum er þekktu hann.
Elín eignaðist þijái’ dætui’, en
þær eru: Sign'ður, Kristjana og
Hulda, en hún er látin.
Elín gaf út þijár ljóðabækur er
báru nöfnin „Söngur í sefi“ 1955,
„Rautt. lauf í mosa“ 1958 og „Skelj-
ar á Sandi“ 1968.
Fyrsta ljóðabók hennar vakti
strax verðskuldaða athygli og svo
fór einnig um hinar tvær er á eftir
komu. A.m.k. tvö af kvæðum henn-
ar eru fyrir löngu landskunn, en
þau eru „Ef cngill ég væri með
vængi“ og „Jólin eru að koma“, en
lagið við það Ijóð er samið af Elínu,
en það sýnir, að hún hafði einnig
góða tónlistarhæfileika. Ennfremur
hafði hún næmt auga fyrir málara-
list sem hún fékkst einnig við.
Elín var mjög greind kona og
víðlesin og ekkert mannlcgt var
henni óviðkomandi. Hún var mann-
þekkjari og mannvinur og skildi
allt betur en flestir aðrir.
Ég kom alloft til Elínar á tíma-
bili og við ræddum um allt milli
himins og jarðar. Gjarnan spáði hún
fyrir mér, því spádómshæfileika
hafði hún í ríkum mæli. Hún sagði
mér margt um lífið og tilveruna og
í hveit sinn er ég kvaddi, fannst
mér ég vera heilsteyptari og betri
maður. Hún sagði mér frá reynslu
sinni á dulrænum fyrirbrigðum sem
var ákaflega athyglisvert að heyra,
því næmleiki hennar og innsýn á
því sviði var mikill.
Hún sagði mér frá barnabarninu
sínu, henni Sunnu, sem hún tók að
sér sem sitt eigið barn og ól upp
frá fæðingu, en milli þeirra varð
slík ástúð og kærleikur að sjald-
gæft mun vera.
Fráfall Elínar varð Sunnu þungt
áfall, þótt vitað væri með allmiklum
fyrirvara að kveðjustundin nálgað-
ist. Ilún sagði mér frá börnunum
hennar, þeim Andrési og Kristjönu,
sem ólust að miklu leyti upp .með
Elínu og nutu umhyggju hennar og
frásagnarhæfileika. Þau minnast
nú langa-langömmu með söknuði
og þakklæti fyrir allt sem hún gaf
þeim í veganesti til betra lífs.
Já, hún Elín sagði mér margt sem
yrði of langt mál að segja frá, en
minningarnar eru hugljúfar.
Kvæðið „Ég trúi“ eftir Elínu
finnst mér lýsa skoðunum hennar
og lífsviðhorfum að nokkru leyti:
Gunnar Þ. Arnars-
son — Kveðjuorð
Fæddur 1. mars 1971
Dáinn 28. mars 1987
í dag, föstudaginn 3. apríl, verð-
ur borinn til grafar systursonur
minn, Gunnar Þór Arnarsson.
Gunnar Þór var eitt fjögurra barna
hjónanna Sigurbjaitar J. Gunnars-
dóttur og Arnars Sigurðssonar.
Þótt lífshlaupið hafi verið stutt, lét
Gunnar margar minningar eftir sig
í hjörtum okkar allra. Ungur, hress
og glaðvær hafði þessi ungi piltur
tekið stefnuna á menntabrautina.
Hann hafði gefið sér ákveðið tak-
mark í lífinu. En enginn veit sinn
dag, skyndilega kallaður burt, svo
tápmikill,.svo ungur. Minningin um
góðan dreng lifir í hjöitum okkar
um ókomna tíð.
Elsku Sibba, Öddi, Sigrún, Dísa
og Örn, missir ykkar er mikill,
megi Drottinn styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Nú legg ég augun aftur
ó Guð þinn náðar kraftur
mín veri vöm i nótt.
Æ virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinnengilsvoégsofirótt. (S.E.)
Jóhannes Gunnarsson
og fjölskylda.
Sjúkraliðaskóli íslands útskrifar nemendur
Sjúkraliðaskóli íslands útskrifaði fyrir skömmu 26 sjúkraliða.
Sjúkraliðamir eru, í fyrstu röð frá vinstri: Guðbjörg Ólöf Ragnarsdóttir, Sigrún Vallaðsdóttir, Dröfn Axels-
dóttir, Steinunn Ásta Zebitz, Kristbjörg Þórðardóttir, skólastjóri, Sigríður Lorange, Edda Gunnarsdóttir og Lilja
Theodórsdóttir.
Miðröð frá vinstri: Ilelga Kristín Sigurðardóttir, Vilborg Björnsdóttir, Dóra Kristín Þórólfsdóttir, Guðbjörg Erl-
ingsdóttir, Aðalheiður Hafsteinsdóttir, Ulfheiður K. Ingvarsdóttir, Guðbjörg Guðmundsdóttir, Brynja Marteinsdóttir,
Sjöfn Karlsdóttir og Helga Ósk Kúld.
Aftasta röð frá vinstri: Þórdís M. Sumarliðadóttir, Björk Emilsdóttir, Sóley Benna Guðmundsdóttir, Guðrún B.
Guðmundsdóttir, Sólborg A. Lárusdóttir, Elísabet Karlsdóttir, H. Svava Jensdóttir, Ragnheiður Hrefna Gunnars-
dóttir og Margrét R. Jónsdóttir.
Ég trúi á iífið, ljósið og guð,
og lífsanda sé í öllu, sem hrærist:
Eitt strá, sem úr moldu vex og nærist.
Einn geisli, sem hefur sitt himna flug,
horfir á frækorn smátt,
gefur því ljósið, sem vekur það við.
Og vorloftið tendrast blátt.
Ég undrast þann mikla mátt.
Ég votta nánasta skyldfólki
hennar og ástvinum samúð rnína.
Ólafur Kristjánsson
Skáldkonan Elín Eiríksdóttir
Kúld Sobeck frá Ökrum á Mýrum
er horfin yfir móðuna miklu. Hún
lést í Landspítalanum 26. þessa
mánaðar á 87. aldursári.
Elín var fíngerð kona og aðlað-
andi og frá henni stafaði góðvild
sem brciddi biitu og hlýju á veg
okkar samferðarmanna hennar.
Það var alltaf gott að leita til henn-
ar í erfiðleikum, hún var skiln-
ingsrík, gáfuð og elskuleg og reyndi
að leysa úr vanda okkar eftir bestu
getu.
Skáldkonan Elín Eiríksdóttir
Sobeck sendi frá sér þijár ljóðabæk-
ur: Siingur í sefi, Rautt lauf í mosa
og Skcljar á sandi. Sum þessara
Ijóða urðu alþjóð kunn, t.d. þetta
ljóð sem hvert mannsbarn hefur
sungið:
„Ef engill ég væri með vængi,
þá væri ég hjá þér í nótt,
og segði þér fallegar sögur
svo sætt þig dreymi og rótt.
Ég stryki vængjum vinur,
svo væran um þína kinn,
að ekkert illt gæti komist
inn í huga þinn.
(Söngur í sefi)
Elín fæddist á Ökrum á Mýrum.
Foreldrar hennar voru Sigi-íður Jó-
hannsdóttir og Eiríkur Kúld, óðals-
bóndi og smiður. Elín giftist Pétri
Sobeck og þau áttu saman þijár
dætur, Sigríði Sobeck, sem er
bankastarfsmaður í Seðlabankan-
um, Kristjönu Quinn, húsmóður, og
Huldu Mörk sem er látin. Sjálf ólst
ég upp hjá ömmu minni sem var
mér mjög kær alla tíð og hennar
er nú sárlega saknað.
Pétur og Elín fluttust til Kaup-
mannahafnar upp úr 1930 og
bjuggu þar í tíu ár.
Hún amma mín var dulræn og
trúuð kona, eins og ljóð hennar
bera með sér. Hún var víðlesin og
skemmtileg í viðræðum enda sjón-
deildarhringur hennar stærri en
almennt gerist. Margir leituðu til
hennar með vandræði sín og nutu
styrks hennar og góðra ráða.
Og nú er komið að leiðarlokum
og það er margs að minnast og
margs að sakna. Margar voiu sög-
urnar og ævintýrin sem amma sagði
börnum mínurn tveimur, Andrési
og Kristjönu. Ljóðið „Anna“ í Söng-
ur í sefi gæti alveg eins átt við
hana sjálfa:
Amma sat við glæðumar, hjartagóð og hýr.
Henni mun ég aldrei gleyma.
Ég byggði fyrstu hallimar og hlustaði á
ævintýr
við hlóðimar í gamla eldhúsinu heima.
Margoft flýgur hugurinn heim á foma slóð,
að hlóðunum hennar ömmu sem
minningamar geyma.
Ég stari þá í öskuna í útkulnaða glóð. ••
Og alltaf mun égsakna fomra daga heima.
(Sögur úr sefi)
Sunna
Alberta Alberts-
dóttir - Minning^
Fædd 11. febrúar 1889
Dáin 24. febrúar 1987
Er við kveðjum heiðurskonuna
Albertu Albertsdóttur hrannast upp
minningarnar um góða og trausta
vinkonu okkar í fimmtíu og fimm
ár, eða allt frá því að við hjónin
fluttum til ísafjarðar árið 1932 með
ungan son okkar.
Þá -bjó Alberta niður í Aðal-
stræti, ásamt seinni manni sínum,
Marselíusi Bernarðssyni, og mörg-
um börnum.
Þó að ekki væri eins hátt til lofts
og vítt til veggja og síðar varð eft-
ir að þau byggðu sé stórt hús í
hjarta bæjarins við Austurveg, lét
hún samt ekki sitt eftir liggja við
að sjá heimilinu farborða, tók að
sér að pijóna fyrir mig og aðra
enda ekki hægt að hlaupa út í búð
eftir öllu eins og nú.
Umsvif eiginmanns hennar juk-
ust, hann þessi dugnaðarforkur, lét
reisa skipasmíðastöð og hafði fjölda
manns í vinnu þar eð fyrirtækið var
með þeim allra stærstu í bænum.
Eftir það fluttu þau í nýja húsið
og má með sanni segja að það hafi
verið reist við þjóðbraut þvera, svo
mikill var gestagangur á því heim- jólin 1984 og 1985 sendi hún okkur
ili. Þar var veitt af rausn, þeim var útsaumuð jólakort, mestu gersem-
báðum gestrisnin í blóð borin. ' ar.
Sjaldan eða aldrei held ég að Seinni maður Albertu, Marselíus,
ekki hafi setið til borðs fleiri en fjiil- var afburða duglegur, en hann stóA.
skyldan þó stór væri. ekki einn. Með hana sér við hlið
Börnin urðu þrettán. Með fyrri var honum borgið.
manni sínum, Kristjáni Stefánssyni Hann lést 2. febrúar 1977, þá
sem Alberta giftist mjög ung, átti sjötíu og níu ára gamall. Alberta
hún þijú börn. Kristján fórst með bjó áfram í sínu eigin húsi, en var
skipi sínu árið 1924, frá ungum svo lánsöm að Helga dóttir hennar
börnum þeirra, var hún þá aðeins bjó á efri hæð hússins með sína
tuttugu og fimm ára. fjölskyldu. Var hún móður sinni
En þriðja júní 1927 giftist hún ómetanleg, svo góð og hjálpsöm.
svo Marselíusi Bernarðssyni og áttu Fyrir átta árum lá Alberta nokk-
þau saman tíu börn, tvö létust korn- uð lengi á Landspítalanum vegna
ung. fótameins. Kom ég þá oft til henn-
Marselíus reyndist stjúpbörnun- ar, var hún alltaf jafnjákvæð og
um ekki síður en sínum eigin. kvartaði aldrei.
Þrátt fyrir mikinn eril allar Slíkrar konu er gott að minnast.'
stundir sólarhringsins gaf Alberta Hefur margur maðurinn verið
sér tíma til að stunda hannyrðir og heiðraður fyrir minna en það sem
var hún hamhleypa við það eins og hún gerði fyrir bæinn sinn.
annað. Aldrei hef ég séð jafnmikið Við söknum hennar öll en hún
eftir- eina konu, jafnfallegt og vel mun lifa áfram í huga okkar.
gert. - Hennar stóru fjölskyldu sendum
Allt þetta gaf hún börnum og við einlægar samúðarkveðjur.
barnabörnum, einnig vinum og JBl
vandamönnum.
Á silfurbrúðkaupsdegi mínum
fyrir þijátíu árum gaf hún okkur
gullfallega muni, sem síðan hafa
verið notaðir á hátíðum og í háveg-
um hafðir.
Ýmislegt annað er til á mínu
heimili, sem minnir á hana. Um