Morgunblaðið - 25.04.1987, Qupperneq 72

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. APRÍL 1987
72
Minning:
Anna Olafsdóttir
frá Gunnhildargerði
Fædd 29. ágúst 1902
Dáin 20. mars 1987
Mig langar til að drepa niður
penna og minnast hennar ömmu
minnar sem mér þótti svo ósköp
vænt um.
Hún amma, Anna Ólafsdóttir,
fæddist þ. 29. ágúst árið 1902 og
ólst upp á Bimufelli í Feliahreppi.
Hún var dóttir hjónanna Ólafs
Bessasonar og Þórunnar Bjama-
dóttur. Hún var elst af þeim systr-
Fæddur 14. aprU 1912
Dáinn 17. april 1987
í dag, laugardaginn 25. apríl,
verður jarðsettur á Akureyri Ami
Jónsson, Stórholti 7, Glerárþorpi.
Hann hefur nú farið þá leið, sem
okkur öllum er ætluð og undarlegt
er hvað manni finnst dauðinn alltaf
koma óvænt. Það er eins og maður
geti ekki sett sig í þær stellingar
að taka honum sem þeim sjálfsagða
endi sem hann þó er. Því var það
að mér brá ónotalega þegar mér
var skýrt frá andláti Ama, samt
vissi ég að hann hafði veikst heiftar-
lega og verið settur á gjörgæslu
um tíma en síðan var hann fluttur
á almenna deild og þá kom vonin
um að hann myndi ná sér og kom-
ast aftur heim. Þetta fór á annan
veg, á föstudaginn langa kvaddi
Ami þennan heim, göngu hans hér
var lokið.
Ámi Jónsson var mikill heiðurs-
og sómamaður, sem hvergi mátti
vamm sitt vita. Hann var alla tfð
um sínum Björgu og Bimu og
hálfsystkinum þeirra, Ragnari og
Þómnni. Amma giftist Jóni Sig-
mundssyni frá Gunnhildargerði í
Hróarstungu 23 ára gömul. Þau
bjuggu í Gunnhildargerði alla sína
búskapartíð og ólu þar upp sín átta
böm. Afi féll frá árið 1957 og árið
1963 brá amma búi og flutti til
Reykjavíkur.
Ég man ekki lengra en eftir
ömmu í Háagerði. Hún var alltaf
einn af föstu punktunum í til-
verkamaður og með sparsemi og
dugnaði tókst honum að byggja
fallega íbúðarhæð yfir fjölskyldu
sína. Ég man þegar Ámi ræddi um
bankastofnanir og fyrirgreiðslu, þá
sagði hann gjaman stoltur að hann
hefði alltaf getað staðið í skilum
og að hann hefði náð að byggja upp
gott lánstraust í gegn um árin.
Hann vissi að það var ekkert sjálf-
sagt frekar en annað, hann hafði
þurft að berjast hart fyrir sínu og
ekkert hafði komið upp í hendumar
á honum fyrirhafnarlaust.
Ámi var mikill reglumaður, ekki
bara í sambandi við vín og tóbak
heldur á alla hluti. Hann vann hjá
sömu vinnuveitendum í yfir 30 ár
og man ég ekki eftir að hann missti
dag úr vinnu. Eitt árið var hann
þó orðinn ansi óánægður með laun-
in sín og fannst að þótt hann gætti
ýtmstu sparsemi, þá næðu endar
ekki saman. Eftir að hafa rætt
málið við Qölskylduna ákvað hann
að segja upp starfí sínu vegna
þessa. Man ég að fjölskyldan beið
vemnni, já ég trúði því meira að
segja í þá daga að fyrst yrði maður
stór eins og mamma en síðan lítill
eins og amma. Síðan em liðin mörg
ár og ég hef bara stækkað. En með
ámnum varð amma æ merkari per-
sóna í mínum augum. Hún hafði
ekki alltaf haft meðvindinn. Hún
upplifði heimsstyijaldimar tvær,
kreppuárin og ól upp sín átta böm
með miklum sóma á einum mestu
umbrotatímum íslendingasögunn-
ar. Hún hélt alltaf reisn sinni og
hopaði hvergi.
Þó amma væri ekki há í loftinu
lét hún ætíð að sér kveða þannig
að tekið var eftir. Hún hafði sinar
skoðanir á öllum málum og var
ófeimin við að láta þær í ljósi, hvort
sem um var að ræða landsmálin eða
málfar bamabamanna. Hún var
mikill unnandi íslenskrar tungu og
nokkuð spennt þegar Ámi kom
heim úr vinnunni næsta dag því
þetta var nú ekkert venjulegt hjá
honum. Nú, húsbóndinn kom heim
brosandi og kvað vinnuveitandann
hafa spurt sig af hveiju hann vildi
hætta og þegar hann hefði heyrt
ástæðuna þá hefði hann hækkað
Iaunin vemlega. Sást á þessu að
vinnuveitendumir kunnu að meta
samviskusemi og dugnað hans.
Verkamannalaun á íslandi hafa
aldrei verið há og því held ég að
Áma hafi aldrei þótt það „sjálf-
sagt“ að eiga bfl. Man ég hvað
hann var stoltur af fyrsta bflnum
sfnum og svona eins og hálf feiminn
við að veita sér þennan munað. Það
var líka dálítið sérstakt hvemig
hann umgekkst bflinn sinn. Hann
var eiginlega notaður meira til spari
og hjólaði Ami jafnan til vinnu
sinnar, ekki síst í krapi og slyddu
og stóð þá bfllinn, glampandi fínn,
í hlaðvarpanum. Svo á sunnudögum
eða á kvöldin klæddu þau hjónin
sig uppá og fóm út að keyra.
Ekki er hægt að minnast Áma
án þess að Snjólaug, kona hans,
komi þar við sögu. Hjónaband
þeirra var langt og heillaríkt og er
mér sérlega minnisstætt hvað Ami
var alltaf „skotinn" í konunni sinni.
Það er óvenjulegt í löngum hjóna-
böndum að þessi sjarmi haldist,
fólk fer oftast að líta hvort á annað
sem sjálfsagðan hlut, því miður.
Ámi og Snjólaug eignuðust þijú
böm sem öll em gift og búsett á
Akureyri. Þau em öll miklir „Akur-
eyringar" í sér eins og foreldramir
og hefur sambandið þar á milli allt-
af verið sérlega gott. Krakkamir
komu í heimsókn af því að þeim
fannst það skemmtilegt, ekki af
tómri skyldurækni eins og stundum
vill verða og oft var líka Qömgt í
eldhúsinu hjá þeim og hressilega
skipst á skoðunum.
Já, nú er skarð fyrir skildi. Við,
sem höfum setið í eldhúsinu í Stór-
holtinu yfír kaffíbolla og rætt um
menn og málefni, vitum, að nú hef-
ur sviðið breyst. Ámi situr ekki
lengur í stólnum hjá eldavélinni.
Svona er þetta og við verðum að
sætta okkur við það. Ég kveð Áma
Jónsson og þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast þeim hjónum, það
hefur gert mig ríkari.
Snjólaug mín. Ég er með hugann
hjá þér í dag og veit að þú hefur
misst mikið. Við hjónin biðjum al-
góðan Guð að gefa þér styrk og
sendum þér og þínum okkar einlæg-
ustu samúðarkveðjur.
Steinunn ísfeld Karlsdóttir
taldi sig vita nákvæmlega hvað var
rétt og rangt í þeim efnum.
Ég get ekki minnst svo á ömmu
að Dóra komi ekki upp í hugann.
Hún bjó alltaf hjá ömmu og þær
yoru hvor annarri ómetanlegar.
Ömmu var það mikilvægast af öllu
að Dóru yrði borgið í lífinu. Hún
dó ekki fyrr en sýnt var að Dóra
hefði öruggt skjól. Heima hjá þeim
var alltaf sérstakt andrúmsloft.
Þangað komu afkomendumir og
þar var skipst á fréttum. Og amma
fylgdist vel með öllum sínum.
Mér fannst amma stundum svo-
lítið stjómsöm. Mér fannst hún vilja
segja mér til um hluti sem ég þótt-
ist á þeim ámnum vera fær um að
ákveða ein og sjálf. Eftir á að
hyggja voru hennar ráð aldrei síðri
og eingöngu hugsuð mér til gæfu.
Hún hikaði aldrei við að segja okk-
ur bamabömunum til með það sem
hún trúði að okkur væri fyrir bestu.
Hennar Guðsblessun fylgdi okkur
ætíð hvert um heiminn sem farið
var.
Nú er amma farin á bak við
móðuna miklu. Ég veit að henni líð-
ur vel þar sem hún er núna og ég
veit að hún vakir yfír okkur ennþá.
Guðrún Dóra Gísladóttir
Mig langaði að minnast ömmu
minnar með fáeinum orðum.
Fyrir okkur yngri kynslóðina sem
þekktum ömmu einungis á síðari
æviárum hennar var nauðsynlegt
að þekkja forsögu hennar til að
skilja hana. Amma ólst upp á Bimu-
felli á N-Múlasýslu, en Ólafur faðir
hennar rak þar stórbú á sinna tíma
vísu og var leiðandi í sveitar- og
félagsmálum. Amma fékk því á
æskuheimili sínu snemma tækifæri
á að víkka út sjóndeildarhringinn,
einnig með því að fara í kvennaskól-
ann á Blönduósi og dvelja síðar í
Reykjavík og Akureyri sem var
ekki algengt um ungar sveitastúlk-
ur í þá daga. Amma var alla tíð
stolt af æskuheimili sínu og yljaði
sér gjaman í ellinni á minningum
þaðan.
Ævi ömmu breyttist mikið er hún
giftist afa, Jóni Sigmundssyni, 1926
og hófu þau búskap í Gunnhildar-
gerði á Fljótsdalshéraði sama ár. í
hönd fóru erfíðir tímar í þjóðfélag-
inu, sem þau fóru ekki varhluta af,
og á þessum árum fæddust 8 böm
þeirra og uxu úr grasi. Það verður
að segjast að þótt stundum hafí
verið þröngt í búi hafi það ekki
skipt ömmu meginmáli, því hún
byggði hús sitt á bjargi og taldi
lífshamingju sína ekki byggjast á
jarðneskum eignum, með einni und-
antekningu þó. Amma átti dágott
bókasafn og kenndi þar ýmissa
grasa svo sem Ijóðabóka og rit-
safna, að ótöldum bókum um
dulræn efni, en hún hafði eins og
mörg ættmenni hennar vott af dul-
rænum hæfileikum og fór snemma
að velta yrir sér stóru lífsgátunni.
Okkur bamabömunum duldist
ekki hversu víðlesin hún var, enda
gat hún auðveldlega rekið okkur á
gat án tillits til hvaða próf við höfð-
um upp á vasann.
Það var alla tíð tekið eftir ömmu
þar sem hún var á ferð, enda hafði
hún slíka persónu til að bera, var
hress í bragði og hafði ávallt eitt-
hvað til málanna að leggja. Amma
kom ætíð til dyranna eins og hún
var klædd og gekk þess enginn
dulinn hvaða skoðun hún hafði á
mönnum og málefnum þótt fólki
hafi ef til vill líkað hreinskilni henn-
ar misvel. Undir örlítið hijúfu
yfirborðinu var grunnt á stórt
hjarta, sem sást best á þvi að hún
var ávallt boðin og búin til að hjálpa,
ef einhvers staðar bjátaði eitthvað
á, og ríkulega samúð hafði hún með
þeim sem minna máttu sin. Bar það
hjartalagi hennar fagurt vitni að
hún kaus að annast yngstu dóttur
sína, sem ekki er heii heilsu, meðan
kraftar entust. Einnig ól hún upp
elsta bamabam sitt eftir að hún
var orðin ekkja.
Amma kveið ekki dauðanum,
enda fullviss um að annað og meira
tæki við eftir dauðann, og kveðjum
við afkomendur hennar hana og
vonum að henni vegni vel á nýjum
slóðum.
Ina Marteinsdóttir
x-wEA/ny
TURBO AT
KYNNINGARVERÐ KR. 89.900. miðaft við slg.
S/H-SKJÁR, SERÍU/PRENTTENGI, STÝRIKERFIOFL OFL
20 MB HARÐUR DISKUR, 1MB MINNI A MÓÐURBORÐI.
Skipholti 9 s: 24255 & 622455

SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Hvers vegna talar þú ekki meira um kærleikann i prédikun
þinni en raun ber vitni? Ef við elskuðum hvert annað meira,
held ég að heimurinn mundi batna og vandamál okkar leysast.
Já, ég tek undir það að heimurinn mundi batna ef meira
bæri á kærleika í stað haturs, öfundar og ágimdar. En mér
er spum hvort þú hafír nokkum tíma hugleitt: Hvers vegna
er ekki meiri kærleikur í heiminum? Væri nóg að segja fólki
að elska hvert annað, mundi heimurinn þegar verða bæri-
legri. Hver er meinið?
Meinið er það að við megnum ekki að elska eins og okkur
ber. Það er einhver brotalöm í mannshjartanu. Við vitum að
við ættum að auðsýna meiri elsku en við gemm, en við látum
þra við sitja.
Þú og ég, við erum eigingjöm í eðli okkar. Við viljum það
eitt sem við höldum að okkur henti sjálfum vel. Okkur hætt-
ir til að gleyma öðrum og þörfum þeirra. Og þegar hver og
einn leitar síns eigin verða átök. Biblían segir:
„Af hveiju koma stríð og af hveiju koma bardagar meðal
yðar? Af hveiju öðru en af gimdum yðar sem heyja stríð í
limum yðar? Þér gimist og fáið ekki. Þér drepið og öfundið
oggetið þó ekki öðlast. Þér beijist og stríðið" (Jak. 4,1—2).
Það er syndin, segir Biblían, sem veldur því að við erum
eigingjöm og ófær um að elska. Við höfum reynt að lifa án
Guðs. Það er til aðeins ein varanleg lausn á vanda okkar.
Hún er sú að Guð fyrirgefí okkur og gefi okkur nýtt líf.
Biblían kallar það „endurfæðingu". Þetta getur þú öðlast ef
þú snýrð þér til Krists. Kristur dó á krossinum svo að við
hlytum fyrirgefingu, og hann reis upp frá dauðum til þess
að gefa okkur nýtt líf.
Minning:
AmiJónsson
Akureyri